Η αλήθεια πίσω από τον μύθο του αυτοδιοίκητου

Το παραμύθι της υπερδύναμης FIFA που θα αποβάλει τις ελληνικές ομάδες από τις διεθνείς διοργανώσεις και θα κλείσει με λουκέτο τα σύνορα, βάζοντας την Ελλάδα στην απομόνωση ήδη πάει σύννεφο. Είναι το γνωστό παραμύθι που παραδοσιακά πουλά η εκάστοτε διοίκηση της ΕΠΟ, στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, προκειμένου να μην αφήνει την κυβέρνηση να επιχειρήσει να σπάσει το κατεστημένο μέσα από μια αλλαγή του καθεστώτος. Η ΕΠΟ φέρνει και πάλι τα σκιάχτρα της FIFA και της UEFA για να φοβίσει και να διώξει την κυβέρνηση από το ποδόσφαιρο. Και όλο αυτό συμβαίνει με ευθύνη των media, που είτε συμπράττουν ως πραγματικοί συνεργοί, είτε δεν βρίσκουν νόημα να ενημερώσουν, είτε δεν ξέρουν με συνέπεια να παραπληροφορούν.

Δημιουργεί κίνδυνο παραβίασης του αυτοδιοίκητου του ποδοσφαίρου το σχέδιο του νέου αθλητικού νόμου; Ναι, δημιουργεί. Διότι σύμφωνα με το καταστατικό της FIFA μόνο η γενική συνέλευση της ΕΠΟ έχει δικαίωμα να αποφασίζει αλλαγές στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέας διοίκησης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί μια κυβέρνηση να απαιτεί από την ΕΠΟ να αλλάξει τον τρόπο εκλογής της διοίκησής της, με διεύρυνση του εκλογικού σώματος; Φυσικά όχι! Μια κυβέρνηση, ειδικά για τον σοβαρό λόγο που προκύπτει από το ... κακοδιοίκητο του ελληνικού ποδοσφαίρου, προφανώς μπορεί να ζητήσει απαιτητικά από την ΕΠΟ να αλλάξει την εκλογική διαδικασία προκειμένου αυτή να πάψει να είναι προνόμιο των λίγων. Και αυτό έχει ήδη συμβεί, και άλλωστε για αυτό τον λόγο φύγαμε από την εποχή των 57 ψηφοφόρων (που ήταν οι πρόεδροι των Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων όλης της χώρας) και μπήκαμε στην εποχή των 192+ (με 3 μέλη από κάθε Ενωση + 18 ψήφους από την Superleague + 3 ψήφους από την Footballeague). Αυτή η αλλαγή έχει υπερψηφιστεί από την γενική συνέλευση και απομένει μόνο η επικύρωσή της από το Πρωτοδικείο ώστε να τεθεί σε ισχύ.

Για να καταλάβεις, και να μην αγοράζεις τον παπά που σου πουλά η ΕΠΟ, τέτοιες αλλαγές στην εκλογική διαδικασία έχουν γίνει διαχρονικά σε όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη, μετά από κυβερνητικά, και όχι μόνο αιτήματα. Για παράδειγμα, στην Πορτογαλία η ψήφος του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου επηρεάζει πλέον το αποτέλεσμα σε ποσοστό περίπου 50%, και το υπόλοιπο προκύπτει από τις ψήφους του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, των ποδοσφαιριστών, των προπονητών, των διαιτητών. Περίπου το ίδιο ισχύει εδώ και χρόνια στην Ιταλία, εκεί όπου η ψήφος των ποδοσφαιριστών φτάνει να επηρεάζει κατά 20% το εκλογικό αποτέλεσμα! Με απλά λόγια, σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη οι Ομοσπονδίες εξελίσσονται. Και δεν παρεμβαίνει καμία FIFA σαν μπαμπούλας. Διότι δεν της πέφτει λόγος! Μόνο στην Ελλάδα καταφέρνει η Ομοσπονδία να κρατά το ποδόσφαιρο δέσμιο και φυλακισμένο στα χέρια των “βλαχοπροέδρων”, με συνέπεια τα φαινόμενα με τις βαλίτσες και τις ψήφους που αποφασίζονται σε δωμάτια του ξενοδοχείου των εκλογών.

Αν στην επόμενη γενική συνέλευση της ΕΠΟ εμφανίζονταν απέξω δεκάδες χιλιάδες Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι για να διαδηλώσουν υπέρ του αυτονόητου, δηλαδή της αλλαγής του καθεστώτος μέσα από την αλλαγή στον τρόπο των εκλογών, με στόχο να εκλέγεται μια διοίκηση που εμπνέει την ποδοσφαιρική κοινωνία και όχι μόνο τους προέδρους των Ενώσεων επειδή εξυπηρετεί τα μικροσυμφέροντά τους, καμία FIFA και καμία UEFA δεν θα έφερναν αντίρρηση. Το αντίθετο: θα ήταν η FIFA και η UEFA που θα πίεζαν την ΕΠΟ να αλλάξει επιτέλους καταστατικό, να εκσυγχρονιστεί και να αλλάξει.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο πρόεδρος της ΕΠΟ Γιώργος Σαρρής έστειλε τώρα επιστολή συστράτευσης προς τους προέδρους των Ενώσεων. Τους ζήτησε, λέει, να ενωθούν. Τους ζήτησε δηλαδή το αυτονόητο: να συσπειρωθούν προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα, και να μη χάσουν από τα χέρια τους το προνόμιο να ορίζουν μόνοι, οι 50 νοματαίοι, την τύχη του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.

Ποδοσφαιρικά ντρέπομαι για την χώρα που ζω. Μια χώρα που ανέχεται να αφήνει το ποδόσφαιρο στα χέρια 50 νοματαίων. Και ντρέπομαι περισσότερο διότι συμβαίνει και με δική μας, των δημοσιογράφων και των media, ευθύνη. Επειδή είτε είμαστε αμαθείς, είτε κρύβουμε από τον κόσμο την αλήθεια με συνέπεια να “τρώνε” ακόμη και οι κυβερνήσεις το παραμύθι και την “φοβέρα” της FIFA και να μη τολμούν να παρέμβουν και να καθαρίσουν το διεφθαρμένο ποδόσφαιρο.

Οπως σημείωνα χθες, φοβάμαι ότι και ο σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού θα κάνει πίσω και θα αφαιρέσει τις διατάξεις από το τελικό σχέδιο νόμου, επειδή δεν θα τον αφήσουν να πειράξει τα τσιφλίκια των ομοσπονδιών. Κάθε ένας από εμάς, τους πολίτες, τους ποδοσφαιρόφιλους, τους φιλάθλους, έχει την ευθύνη του για αυτό που θα συμβεί.