Ακόμη και Ευρωπαίος, ο Αστέρας παραμένει αντιτουριστικός

Ολο αυτό που του συμβαίνει, ή πιο σωστά όλο αυτό που καταφέρνει αυτή την εποχή ο Αστέρας Τρίπολης είναι ιστορικό και αξιοθαύμαστο. Θεωρητικώς είναι, θα ήταν και μια ιστορική ευκαιρία για να αλλάξει το μέγεθός του και την προοπτική του. Και πιθανόν αυτό να ίσχυε για μια σειρά από επαρχιακές ομάδες, οι οποίες στη θέση του Αστέρα θα μπορούσαν σήμερα να πιστέψουν ότι το 2014, η σεζόν '14-'15 θα αποδεικνυόταν ορόσημο και θα σηματοδοτούσε την αλλαγή μεγέθους του συλλόγου και της εταιρείας που τον χρηματοδοτεί.

Τι θα συμβεί στην πραγματικότητα με τον Αστέρα; Οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής θα ευχαριστηθούν την εμπειρία, θα αντιμετωπίσουν ευρωπαϊκούς συλλόγους πολύ μεγαλύτερου μεγέθους και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα εξελιχθούν, θα κερδίσουν. Και η ΠΑΕ θα βελτιώσει αισθητά την οικονομία της για ένα δύο χρόνια, χάρη στα έσοδα από την πορεία αλλά και στα έσοδα από πωλήσεις τύπου Ντε Μπλάσις, δηλαδή από όσα θα μαζέψει πωλώντας τους παίκτες που θα γυαλίσουν στη βιτρίνα του Europa League, όπως γυάλισε ο Αργεντινός στην Μάιντς. Αυτά. Και τέρμα. Διότι η ιστορία του Αστέρα διδάσκει ότι έχει αδιανόητα μεγάλη δυσκολία να γεννήσει ή να κερδίσει νέους σταθερούς και πιστούς οπαδούς από την Τρίπολη και τις γύρω περιοχές, ακόμη και σήμερα που δείχνει πιο ελκυστικός και έχει γίνει πιο συμπαθής συγκριτικά με το παρελθόν του.

Η Τρίπολη και οι γύρω περιοχές, που σήμερα δοκιμάζονται επειδή έχουν χάσει στο τουριστικό “μπρα ντε φερ” της Πελοποννήσου από την Καλαμάτα λόγω αεροδρομίου, πιθανόν να κερδίσουν κάτι από όλο αυτό που θα του συμβεί του Αστέρα στο Europa League. Θα τους ανακαλύψουν Ευρωπαίοι ποδοσφαιρόφιλοι, δηλαδή εν δυνάμει τουρίστες. Ο Αστέρας όμως δεν μπορεί να κερδίσει την κρίσιμη μάζα που θα του επέτρεπε να αλλάξει τη δυναμική του. Το σκεφτόμουν κοιτάζοντας προηγουμένως τα στατιστικά του gazzetta. Οι αναρτήσεις που αφορούν τον Αστέρα είναι αδιανόητα λιγότερο δημοφιλείς από των άλλων ελληνικών ομάδων που παίζουν στην Ευρώπη ή έχουν παίξει στο πρόσφατο παρελθόν, και έχουν μικρότερη απήχηση από την συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων επαρχιακών ομάδων.

Συμβαίνει επειδή ο Αστέρας, εκτός των άλλων, δεν είναι δημοφιλής. Δεν είναι συμπαθής στους ποδοσφαιρόφιλους. Του συμβαίνει επειδή επειδή επέλεξε να βάλει στην θέση του διοικητή του τον Μποροβήλο, επειδή δημιούργησε τη φήμη μιας ομάδας συστημικής και δεν νοιάστηκε ποτέ με πράξεις για να τινάξει από πάνω της αυτή τη φήμη, αλλά και επειδή οι χρηματοδότες του δεν νοιάζονται για την “ελληνοποίησή” του και δεν οραματίζονται έναν σύλλογο που θα τροφοδοτείται από τα ντόπια ταλέντα και από Ελληνόπουλα των γύρω περιοχών. Επαψαν να το σκέφτονται αυτό και να το επιδιώκουν και έφτασαν ακόμη και να συλλογίζονται την πιθανότητα να τον μετακομίσουν τον Αστέρα επειδή δεν “κόλλησε” συναισθηματικά με τους ντόπιους.

Κάπως έτσι έφτασε ο Αστέρας στην εποχή που συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι δεν θα μεγαλώσει ποτέ αισθητά την βάση των οπαδών του. Και έμαθε να λειτουργεί σαν εταιρεία και όχι σαν σύλλογος που οραματίζεται την θεαματική αλλαγή της δυναμικής του μέσα από την θεαματική αύξηση των οπαδών του. Και αυτό είναι το κρίμα όλης αυτής της ιστορίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο: ότι μια ομάδα που εταιρικά και ποδοσφαιρικά φτάνει στη σημερινή υπέρβαση δεν αποκτά την δυναμική που θα της άλλαζε μέγεθος και θα την έβαζε στον χάρτη των υψηλότερων επιπέδων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν σήμερα, που φτάνει στην ιστορική στιγμή της ευρωπαϊκής παρουσίας, και έχει γίνει πιο συμπαθής από ποτέ, η επιτυχία του αφορά μόνο τους 3-7 χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκουν νόημα σε μια επίσκεψη στο γήπεδο για ένα ματς, και μερικές ακόμη χιλιάδες Τριπολιτσιώτες που ζουν μακριά από την πόλη αλλά νοιάζονται για την ομάδα, όπως είχε φανεί στον τελικό του κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, όταν είχαν συγκεντρωθεί περί τους 7 χιλιάδες, ο Αστέρας δεν πρόκειται να αλλάξει μέγεθος ποτέ.