Μια Superleague λιγότερο ενδιαφέρουσα από το “The Voice”

Ζήσαμε ένα καλοκαίρι που ήταν, μακράν του προηγούμενου, το φτωχότερο στην σύγχρονη μεταγραφική ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το καλοκαίρι με τις λιγότερες αθλητικές εφημερίδες στην ιστορία της ελληνικής παραλίας, διότι δεν υπήρχε “κίνητρο”. Με εξαίρεση τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι υπόλοιποι “πελάτες” δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για αγορές. Ο Παναθηναϊκός ξεκαθάρισε εξαρχής ότι θα κάνει ελάχιστα ψώνια αυτό το καλοκαίρι, ο ΠΑΟΚ κατέβασε ξαφνικά τα ρολά, η ΑΕΚ είχε σχεδόν ολοκληρώσει τις μεταγραφές της προτού αρχίσει το καλοκαίρι. Και κάπως έτσι οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι έβρισκαν νόημα να φτιάξουν ενδεκάδες στην άμμο μόνο για τις αγαπημένες τους ευρωπαϊκές ομάδες, που ανέπτυσσαν δραστηριότητα στη διάρκεια του καλοκαιριού, και όχι για τις ελληνικές.

Ζούμε σε ένα πρωτάθλημα, το οποίο την 1η αγωνιστική δεν κατάφερε να προσελκύσει στις εξέδρες του ούτε τους μισούς από όσους μάζεψε στο ΟΑΚΑ ο Αντ1 στη συναυλία του “The Voice” που έγινε στην καρδιά του καλοκαιριού, δηλαδή όταν η Αθήνα ήταν άδεια, τον Ιούλιο. Και όλοι μαζί παρακολουθούμε όλο αυτό που συμβαίνει με την μέγιστη απάθεια, αν κρίνω πρωτίστως από την στάση των media και δευτερευόντως από όσα διαβάζω και ακούω από τους ποδοσφαιρόφιλους μέσα από την πραγματική και ψηφιακή συναναστροφή αλλά και από το καθημερινό σερφάρισμα.

Φτάσαμε στην στιγμή που ολόκληρη η πρεμιέρα του επαγγελματικού πρωταθλήματος είναι θέαμα που δεν προσελκύει περισσότερους από 25 χιλιάδες ανθρώπους (που θα ήταν το πολύ 35 χιλιάδες αν δεν ήταν τιμωρημένος ο ΠΑΟΚ) στις κερκίδες. Και που αυτό μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό και δεν μας βάζει στη διαδικασία αναζήτησης των “πώς” και των “γιατί”.

Ζούμε το καλοκαίρι που η στοιχηματική απόδοση για την κατάκτηση του τίτλου πληρώνει ιστορικό χαμηλό, διότι το άθροισμα των μπάτζετ που έχουν ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ είναι μικρότερο από την τιμή πώλησης ενός ποδοσφαιριστή του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Το καλοκαίρι που εμφανίζεται ο πρόεδρος μιας μεγάλης ΠΑΕ και μιλά δημόσια για το κινέζικο κινητό του προέδρου της ΕΠΟ. Το καλοκαίρι που το ποδόσφαιρο, προκειμένου να πείσει για το “50-50” προσέλαβε έναν ξένο αρχιδιαιτητή, ο οποίος θα προσπαθήσει να βελτιώσει τη διαιτησία με τη μέθοδο e-learning, αφού θα δουλέψει απ' την πατρίδα του, τη Σκωτία, και όχι εγκατεστημένος στην Ελλάδα για να έχει φυσική συναναστροφή με τους Ελληνες διαιτητές και όλους αυτούς που τους επιλέγουν και τους εκπαιδεύουν. Ζούμε το καλοκαίρι που η ίδια η Superleague, μάλλον επειδή ντρέπεται, κρύβει τον αριθμό των εισιτηρίων που κόβει, τα οποία απουσιάζουν από το ανακαινισμένο site της. Το καλοκαίρι που βρίσκει μια ΠΑΕ με το δικαίωμα να μη δημοσιοποιεί τον αριθμό των εισιτηρίων που έκοψε στην πρεμιέρα, το καλοκαίρι που βρήκε μια άλλη ΠΑΕ να παίρνει δελτία για να χρησιμοποιήσει ποδοσφαιριστές ώστε να συμπληρώσει ενδεκάδα δύο τρεις ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα της. Το καλοκαίρι που βρίσκει ποδοσφαιρικές εταιρείες να κυκλοφορούν στην Superleague χωρίς την άδεια της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού. Το καλοκαίρι που ρωτάς τον πρόεδρο του συνεταιρισμού του πρωταθλήματος της Β' Εθνικής να σου απαντήσει πόσες ομάδες θα πάρουν μέρος σε αυτό και αυτός δεν έχει απάντηση. Ακόμη ένα καλοκαίρι, το 4ο, με εισαγγελική έρευνα σε εξέλιξη για την διαφθορά στο ποδόσφαιρο και την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης.

Πιθανόν αυτό να είναι ένα από τα πιο αμήχανα σημειώματά μου στο gazzetta. Κυρίως για τον λόγο ότι δεν “βλέπω φως”. Δεν έχω να ποντάρω πάνω σε κάποιον, διότι ουδείς ασχολείται. Ουδείς νοιάζεται. Ουδείς αναπτύσσει δράση για να αλλάξει το περίβλημα και το περιεχόμενο ενός πρωταθλήματος που χάνει το ενδιαφέρον του προτού καλά καλά αρχίσει, ή δεν πείθει για την καθαρότητά του, ή μοιάζει τόσο φτωχό που δεν καταφέρνει να προσελκύσει “πελάτες” στις κερκίδες του. Τόσο ο συνεταιρισμός του επαγγελματικού ποδοσφαίρου όσο και η διοίκηση του εθνικού ποδοσφαίρου δίνουν την εντύπωση ότι είτε δεν νοιάζονται για την δημόσια εικόνα του αθλήματος και του πρωταθλήματος είτε δεν ξέρουν να την καθαρίσουν και να την κάνουν ελκυστική. Εκτος και αν παραδεχθούμε ότι το ποδόσφαιρο είναι τόσο βρώμικο, που δεν ξεπλένεται με τίποτα, όσο και όποιος και αν προσπαθήσει για αυτό.

Τον καιρό που άρχιζε η κρίση επαναλάμβανα διαρκώς ότι αυτή ήταν η μεγάλη ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου να ξαναμπεί στην τοπ λίστα των ψυχαγωγικών προτιμήσεων του Ελληνα, να ξαναμπεί στη ζωή του. Σήμερα χαίρομαι που διαπιστώνω ότι έβλεπα καλά: ο μόνος που δούλεψε, επένδυσε και μόχθησε για να το επιτύχει αυτό, η NOVA έφτασε σε ιστορικό υψηλό ρεκόρ συνδρομητών με κύριο προϊόν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και συγχρόνως θλίβομαι με τη διαπίστωση ότι όλη η υπόλοιπη αγορά, μαζί και η υψηλή κοινωνία του αθλήματος, πέταξε και αυτή την ευκαιρία και “κατάφερε” να φτιάξει ένα πρωτάθλημα, το οποίο έχει τις προδιαγραφές να κάνει ιστορικό χαμηλό ρεκόρ προσέλευσης θεατών στις κερκίδες του.