Σοκ και δέος!

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα έχοντας κατά νου να γράψω κάποια πράγματα για το Σότσι. Όχι τόσο για το αθλητικό κομμάτι αυτό καθαυτό, όσο για όλα τα τριγύρω που έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία πια. Δυστυχώς…

Το… μενού άλλαξε, όμως, βλέποντας το Λίβερπουλ – Άρσεναλ πριν από λίγη ώρα. Σοκ και δέος! Δεν ξέρω από πότε είχε να κάνει τέτοιο 20λεπτο σε ντέρμπι η Λίβερπουλ, πόσες φορές έχει ξεκινήσει ένα ματς η Άρσεναλ δείχνοντας τέτοια αδυναμία, τι γράψανε οι στατιστικές και τι δείξανε οι προϊστορίες.

Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι μ’ αυτό που είδα στο Άνφιλντ έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Το παιχνίδι ξεκίνησε, δηλαδή, με μια Λίβερπουλ που ήταν μια βόμβα πολλαπλών και διαδοχικών εκρήξεων. Οι παίκτες της Άρσεναλ φαίνονταν αποσβολωμένοι. Κεραυνοβολημένοι. Απονευρωμένοι. Δεν περίμεναν με τίποτα τέτοια εξέλιξη κι έδειχναν να μην έχουν τρόπο να αντιδράσουν.

Σε κάθε φάση οι φιλοξενούμενοι έμοιαζαν να χάνουνε το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Σαν τον άνθρωπο που πιάνει με βρεγμένα χέρια ένα καλώδιο με ηλεκτρικό ρεύμα. Και με το που το αγγίζει, τινάζεται πάνω – κάτω, πέρα – δώθε, δίχως να μπορεί να αντιδράσει μέχρι να πέσει στο πάτωμα αποκαμωμένος.

Και δεν λέω μόνο για τα γκολ, αλλά για την γενικότερη εικόνα του αγώνα. Ειδικά, σε μια φάση στο β’ μέρος, εκεί προς το τέλος, έχει πάρει την μπάλα αν θυμάμαι καλά ο Στέρλινγκ, αναπτύσσει ταχύτητα και ο Μερτεσάκερ μένει καρφωμένος στο έδαφος. Τόσο βαρύς κι αργός λες και ήταν παλαίμαχος μπροστά στον αντίπαλό του.

Είναι, βέβαια, από τις μέρες εκείνες που μια ομάδα με το καλημέρα δείχνει ότι βρίσκεται σε οίστρο. Εδώ, όμως, δεν είναι μόνο ότι αυτή η Λίβερπουλ, από τα παλιά, έβαλε τέσσερα γκολ σε ένα 20λεπτο, αλλά ότι στο ίδιο διάστημα θα μπορούσε το σκορ να είναι 7-0. Με το δοκάρι από το απίστευτο σουτ του Σουάρες, αλλά και δυο ακόμα μεγάλες ευκαιρίες.

Κι όλα αυτά απέναντι στην πρωτοπόρο του πρωταθλήματος. Με την Λίβερπουλ να φτιάχνει φάσεις με όλους τους τρόπους. Από στημένα, από κόντρες, από οργανωμένες επιθέσεις. Με απίστευτη ταχύτητα, αυτοματισμούς, κυριαρχική διάθεση…

Ο Βενγκέρ έχει χτίσει φέτος μια αξιόπιστη αγωνιστικά Άρσεναλ. Όποιος την παρακολουθεί συστηματικά, γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο σύνολο με υψηλές δυνατότητες. Η βαθμολογική της θέση τα λέει όλα για τις ποιοτικές προδιαγραφές αυτής της ομάδας κι όποιος βιαστεί να την υποτιμήσει από ένα βαρύ γι’ αυτήν αποτέλεσμα, θα εκτεθεί. Κανένας σύλλογος στο ποδόσφαιρο, άλλωστε, δεν μπορεί να αποφύγει μια κακιά μέρα όταν όλα τού πάνε στραβά.

Ωστόσο, το σκορ σήμερα θα μπορούσε να ξεφύγει εντελώς. Με την Λίβερπουλ να δείχνει αυτή τη σεζόν στοιχεία που τα έψαχνε για χρόνια. Το ότι ξαναβρίσκει σιγά - σιγά την ταυτότητά της μέσα στο γήπεδο δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, ανεξάρτητα από το 5-1. Χρειάζεται κι άλλο χρόνο, πάντως.

Δυο κουβέντες για το Σότσι. Η τελετή έναρξης, πέρα από τις όποιες… τεχνολογικές αστοχίες, ήταν πράγματι καλαίσθητη.

Και μπορεί οι χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες να μην «μιλάνε» σε μια συνήθως ηλιόλουστη και ζεστή μεσογειακή χώρα όπως η Ελλάδα, που δεν είναι μαθημένη σε χιόνια και πάγους όπως ο βορράς της Ευρώπης, όμως δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το γεγονός ότι μια ακόμα μεγάλη αθλητική διοργάνωση γίνεται κάτω από τον φόβο και την αγωνία νέων τρομοκρατικών κτυπημάτων.

Και μόνο ότι 100.000 στρατιώτες κι αστυνομικοί περιφρουρούν την διοργάνωση, είναι κάτι ολότελα ξένο προς το πνεύμα του αθλητισμού και ειδικά των ολυμπιακών αγώνων με τις πανανθρώπινες αξίες και διαχρονικούς συμβολισμούς. Ακόμα και αυτών των σύγχρονων κι άκρως εμπορευματοποιημένων ολυμπιακών αγώνων...

Και το πιο δυσοίωνο είναι ότι αυτή η τάση να γίνονται κάτω από τόσο ασφυκτικά πιεστικές συνθήκες κορυφαία αθλητικά γεγονότα τείνει να παγιωθεί, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια. Μην ξεχνάμε το μαζικό κτύπημα στον μαραθώνιο της Βοστώνης, αλλά ακόμα και το χθεσινό περιστατικό στην Κωνσταντινούπολη με την αεροπειρατεία που παραλίγο, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, να εκδηλωθεί με στόχο το Σότσι. Θα επανέλθουμε, όμως.