Η Λίβερπουλ προσγειώθηκε

Αμα έλεγες στον Μουρίνιο «πάρε όποιον θέλεις απ’ την ενδεκάδα της Λίβερπουλ για δικό σου», τι θ’ απαντούσε ο Πορτογάλος; Το προφανές. «Καλά είμαι με τους δέκα που έχω, δώσε μου μόνο τον Σουάρες, κι έκλεισα». Οι έντεκα δίχως τον Σουάρες λοιπόν, πώς δεν θα υπερνικούσαν τον Σουάρες με άλλους δέκα; Είναι όσο απλό ακούγεται.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, μολονότι ο πειρασμός ήταν μεγάλος τόσον καιρό, να μη γράψω λέξη εδώ για τη Λίβερπουλ. Οπωσδήποτε όχι πριν το κλείσιμο του πρώτου μισού, στο πρωτάθλημα. Μετά το κλείσιμο του πρώτου μισού, μ’ αυτά τα δύο ματς στο ανατολικό Μάντσεστερ και στο δυτικό Λονδίνο, θεωρώ τη Λίβερπουλ πιο ωφελημένη. Απ’ όσο, πριν κάνει τις δύο ήττες.

Η ωφέλεια είναι η προσγείωση στον πραγματικό κόσμο. Πριν τις δύο ήττες, «Χριστούγεννα στην κορυφή», το πράγμα ξέφευγε προς τον ονειρικό κόσμο. Πάντοτε με γαρνιτούρα γύρω-γύρω, την παροιμιώδη βρετανική εμμονή στη στατιστική. «Τη χρονιά που η πριγκίπησσα κάνει μπέμπα και η Boxing Day πέφτει Δευτέρα, η Μπόλτον παίρνει τον τίτλο». Και άλλες τέτοιες, υπέροχες δεν λέω, ανοησιούλες.

Εδώ, όμως, πρόκειται για αληθινό ποδόσφαιρο. Η Λίβερπουλ προσγειώθηκε, όχι απλώς στο αυτονόητο, ότι ο τίτλος είναι (όσο πολυπόθητος, άλλο τόσο) ανέφικτος. Η Λίβερπουλ επιπλέον προσγειώθηκε, στο πόσο δύσκολο εξακολουθεί να είναι το να βρει και εφέτος θέση στο top-4, για να επιστρέψει του χρόνου σε ό,τι κοντεύει να ξεχάσει πώς είναι το Τσάμπιονς Λιγκ.

Η εικόνα της Λίβερπουλ στον πρώτο γύρο είναι εύσημο για τον προπονητή. Αλλά και το εύσημο απέχει απ’ τα αυθεντικά παράσημα, τα γαλόνια που λέμε. Τα γαλόνια στο ποδόσφαιρο, ακόμη είναι μικρός, ο Ρότζερς, για να τα διεκδικήσει. Το υλικό, εμφανώς, έχει δουλευτεί. Εχει διδαχθεί, και αφομοιώνει, τα βασικά του ποδοσφαίρου. Όπως παίζεται σήμερα, το ποδόσφαιρο, στον προηγμένο κόσμο.

Επίσης, χάρη στη δουλειά του προπονητή, το υλικό και προοδεύει και περαιτέρω πρόοδο επιδέχεται. Ολοι εδώ που τα λέμε, υπό ορισμένες συνθήκες περιβάλλοντος, επιδέχονται πρόοδο. Δεν υπάρχει κανείς του «5», που να μη μπορεί (με την προσήλωση στη δουλειά) να γίνει, στον όποιον τομέα του, του «6» ή του «7». Ως εκεί. Μετά, όσο και να τεντώσεις, ακόμη και το κρεβάτι του Προκρούστη έχει όρια.

Με τη Λίβερπουλ, γενικώς οι φίλοι πέρασαν καλά σε τούτο το πρώτο μισό της σεζόν. Υπήρξαν οι στιγμές, κι όχι μία και δύο μόνον, που το διασκέδασαν με την ομάδα. Το ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο δεν προβλέπει πόντους, όπως το πατινάζ ή η συγχρονισμένη κολύμβηση κι η ρυθμική γυμναστική, για το «καλλιτεχνικό μέρος». Η Λίβερπουλ κέρδισε, όμως, τον εξής πόντο.

Ότι επανακυκλοφορεί, μεταξύ των φίλων, η διάθεση να συζητούν πάλι, με την παλαιά εκείνη ζέση, για την ομάδα. Δεν είναι λίγο. Καθόλου λίγο. Φυσικά, βασικό κομμάτι της συζήτησης είναι, πώς αλλιώς, το ρόστερ. Ότι η ομάδα, ενώ δεν παίζει Ευρώπη, ενώ απ’ τον Σεπτέμβριο έπαψε να την αφορά το Λιγκ Καπ, ενώ δεν έχει ξεκινήσει στο Κύπελλο, έφτασε πριν την Πρωτοχρονιά, πρώτον να παρουσιάζει έλλειμμα ενέργειας, δεύτερον να χρειάζεται δύο μικρούς για να μαζέψει δεκαοκτάδα.

Κι ο ένας να μπαίνει κιόλας, καταφανώς άγουρος, πρώτη αλλαγή στο Μπριτζ. Το υλικό, με την καλή πρόοδό του που μπορεί ν’ απλώσει κανείς το χέρι και να τη ψηλαφήσει στον Χέντερσον ή στον Στέρλινγκ ή στον Φλάναγκαν, 26/12 και 29/12 έζησε να βιώσει τα όριά του. Αβίαστο συμπέρασμα, κάτι γίνεται λάθος. Διότι δεν είναι, να πεις, «δεν υπάρχουν λεφτά». Είναι, ενόσω υπάρχουν, πού και πώς ξοδεύονται.

Καλός ή κακός ο Αμερικάνος, για όσα έχει αφήσει τα στελέχη-υπαλλήλους να διαχειρίζονται, νομιμοποιείται ν’ απαιτεί, τουλάχιστον, πιο αρραγή στελέχωση. Τι χρειάζεται για να μειωθούν τα πεταμένα λεφτά, τι λείπει, είναι φως-φανάρι νομίζω. Ένας σοβαρός αθλητικός διευθυντής, με ό,τι η έλευσή του θα συνεπαγόταν στην οργάνωση (σκάουτινγκ κ.λπ.), ένας executive κατά προτίμησιν απ’ την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο Ρότζερς είναι πιο πολύ, της δουλειάς στο γήπεδο. Όχι της δουλειάς στο γραφείο και στο τηλέφωνο.

«Κατά προτίμησιν απ’ την ηπειρωτική Ευρώπη» αφού η Βρετανία, λόγω μοντέλου και παράδοσης, δεν παράγει τέτοιου είδους επαγγελματίες. Τι μπορεί να κάνει, συνεπώς, ένας ιδιοκτήτης βρετανικού κλαμπ; Είτε να έχει προπονητή, πολίτη του κόσμου. Να ξέρει να κάνει, δύο σ’ ένα, και τον αθλητικό διευθυντή. Ένα Βενγκέρ, ένα Μουρίνιο, ένα Μαρτίνεθ, ένα Λάουντρουπ, ένα Ποκετίνο. ‘Η, εάν πάει με Βρετανό προπονητή, να έχει κοσμοπολίτη αθλητικό διευθυντή.

Τύποις, όλοι είναι εταίροι της Πρέμιερσιπ. Ωστόσο το καύσιμο, η κλάση, η κατηγορία, διαφέρουν. Πουθενά δεν ήταν τόσο ορατό δια γυμνού οφθαλμού, όσο αυτές τις μέρες στο Στάμφορντ Μπριτζ ή στο Σίτι οφ Μάντσεστερ. Ότι η Λίβερπουλ, στο πεδίο του πρωταθλητισμού, έχει μαθητές που καλούνται ν’ αντιμετωπίζουν καθηγητές.