Ο παλαίμαχος αμυντικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και νυν τηλεσχολιαστής στο BT Sport, δεν φοβήθηκε να «λυγίσει» μπροστά στην κάμερα και να μιλήσει για τις στιγμές που βίωσε μόλις έχασε τη σύζυγό του από τον καρκίνο του μαστού...

Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έμεινε μόνος με τα τρία του παιδιά και μπορεί πλέον να δείχνει τρομερά δυνατός προς τα έξω, όμως είναι λογικό ο πρώτος καιρός να τον έχει βρει καταρρακωμένο. Τόσο, που έψαξε λύση ακόμα και στο ποτό, όπως αποκαλύπτει σε εκπομπή του BBC...

«Έπινα πολύ τις νύχτες... Το βράδυ σηκωνόμουν κι έπινα πολύ τους πρώτους τρεις – τέσσερις μήνες. Το πρωί όμως είχα την υποχρέωση να είμαι σωστός και να κάνω τις απαραίτητες δουλειές μου, όπως επίσης και να φροντίζω να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο. Μπορώ να κατανοήσω κάθε δύσκολη και αδύναμη στιγμή κάθε ανθρώπου όταν βιώνει κάτι τόσο δύσκολο και οδυνηρό. Γι' αυτό είναι τρομερά σημαντικό να έχεις σωστούς ανθρώπους γύρω σου.

Εγώ είχα την ευλογία να έχω τα παιδιά μου και να μου δίνουν κίνητρο ώστε κάθε μέρα να κάνω όλα τα πράγματα που πρέπει... Δεν έχουν όμως όλοι κάτι τέτοιο και γι' αυτό πλέον κατανοώ και συμπονώ κάθε αδυναμία που μπορεί να παρουσιάσει ο άνθρωπος στη ζωή του».

Σε μια άλλη του συνέντευξη στο «Radio Times» και ερωτηθείς αν αισθανόταν ενοχές, ο Φέρντιναντ ανέφερε: «Ναι, είναι λογικό... Αισθάνεται ότι φταις κι εσύ για κάτι τέτοιο. Πάντοτε σε ένα σπίτι μιας οικογένειας υπάρχει μια δομή και μια οργάνωση την οποία οι γυναίκες βλέπουν και διαχειρίζονται πολύ πιο εύκολα. Εγώ είχα μάθει να ξυπνάω το πρωί, να παίρνουμε όλοι μαζί πρωινό, να πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο και μετά να πηγαίνω για προπόνηση. Πίστευα πως ήμουν οκ με τις υποχρεώσεις μου όμως πλέον είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ψάχνεις τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους, τις τσάντες τους, τα πηγαίνεις στο σχολείο και έρχονται οι γονείς να σε ρωτήσουν αν μπορούν να κανονίσουν κάτι με τα παιδιά τους, σε ρωτάνε τα παιδιά αν μπορούν να φέρουν σπίτι τον κάθε φίλο τους... Σκέφτεσαι πως είναι τρελό όλο αυτό.

Ακόμα και ο τρόπος που κοιμούνται, ήταν διαφορετικός με τη Ρεμπέκα και ομολογώ δεν τον ήξερα... Έφτιαχνε με συγκεκριμένο τρόπο τις κουβέρτες τους. Σκέφτομαι πως ό,τι κι αν κάνω εγώ, δεν θα είναι ποτέ αρκετό...».