Εθνική μπάσκετ: Δεν ήμασταν για 28 πόντους, αλλά ίσως να μας κάνουν καλό!

Δεν ξέρω πως το περίμενε ο περισσότερος κόσμος, το ματς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που σημειωτέον μας είχαν νικήσει με 22 πόντους διαφορά (Μήτογλου παρόντος), πριν από σκάρτες 10 μέρες στο Αμπου Ντάμπι… Ούτε φυσικά ποιο είναι το κλίμα πίσω στην Ελλάδα για το ματς «χωρίς επόμενη μέρα» που ακολουθεί με την ομάδα του Πέρο Κάμερον.

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι πριν το τζάμπολ απέναντι στην «αστερόεσσα» δεν είχα το παραμικρό άγχος και ήμουν αισιόδοξος για μία καλή εμφάνιση. Καθώς επίσης και ότι βλέποντας την εξέλιξη του αγώνα που προηγήθηκε (Νέα Ζηλανδία – Ιορδανία 95-87 παρ.), είμαι σίγουρος ότι αν εμείς είμαστε καλά, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να απειληθούμε από έναν αντίπαλο που ναι μεν παίζει physical και σουτάρει καλά από μακριά (41,5% τριπ.), αλλά δεν έχει την ποιότητα, το βάθος και το know how για να μας απειλήσει.

Όλα αυτά, όμως, θα έχουμε την ευκαιρία να τα αναλύσουμε περισσότερο τις επόμενες ώρες, που η αντίστροφη μέτρηση για το τελευταίο παιχνίδι της 1ης φάσης, θα πλησιάζει προς το τέλος της.

Για την ώρα, ας μείνουμε στο παιχνίδι με τους Αμερικανούς, το οποίο πιστεύω ότι θα μας χρησιμεύσει αρκετά στη συνέχεια. Ειδικότερα αν βελτιώσουμε την ευστοχία μας στα ελεύθερα σουτ που δημιουργούμε από την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας και τις καλές συνεργασίες και αν δουλέψουμε πιο ομαδικά και με μεγαλύτερο πείσμα στο κομμάτι των ριμπάουντ.

Εγώ θα ήθελα να προσθέσω και τον έλεγχο των επαφών και της πίεσης που ασκούμε στην προσωπική άμυνα και τις βοήθειες, αλλά ειδικότερα κόντρα στην Αμερική (με την τεράστια διαφορά αθλητικότητας και μεγέθους), ίσως θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικείς.

Γιατί και οι Νεοζηλανδοί παίζουν πολύ σκληρά (έως και αντιαθλητικά) και στο όριο του φάουλ, αλλά αναμφίβολα δεν έχουν ούτε την ποιότητα, ούτε το μέγεθος, αλλά ούτε και τα προσόντα των παικτών του Στιβ Κέρ.

Απ’ αυτή, λοιπόν, την άποψη θα πρέπει να προσέξουμε πολύ τα φάουλ που δίνουμε και τις βολές που θα εκτελέσει από ‘δω και στο εξής ο εκάστοτε αντίπαλος, πολλώ δε μάλλον όταν είναι εύστοχος.

Από αυτή την σημαντική λεπτομέρεια (αλλά και την αστοχία σε κάποια ελεύθερα τρίποντα) άρχισε να χάνεται η επαφή με το σκορ κόντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χάρη στην καταπληκτική πρώτη περίοδο του Παπαγιάννη (11π. με 5/6 σουτ) απέναντι στον καλύτερο αμυντικό του ΝΒΑ (Τζάρεν Τζάκσον τζούνιορ), η Ελλάδα βρέθηκε στο -4, αλλά πριν καλά-καλά συμπληρωθούν 3 λεπτά στο 2ο δεκάλεπτο, οι αντίπαλοί μας είχαν φτάσει στο bonus και με 6/6 βολές, ξέφυγαν για πρώτη φορά με διψήφιο αριθμό () και με ένα συνολικό σερί 0-13, προηγήθηκαν με -17 (25-42 στο 16’).

Σε εκείνο το σημείο, το ματσάκι θα μπορούσε να είχε τελειώσει μία και καλή, αν δεν αντιδρούσαμε άμεσα και πολύ αποτελεσματικά με ένα σερί 11-2, που κατέβασε την διαφορά στους 8 πόντους. Αν σκεφτείτε ότι το -13 της ανάπαυλας (37-50), «συνοδευόταν» με σοβαρή διαφορά στα ριμπάουντ (13-20) και χαώδη στις βολές (εμείς είχαμε 3/6 και οι Η.Π.Α. 18/18!), νομίζω ότι θα γίνει απολύτως κατανοητό γιατί αδικήσαμε τους εαυτούς μας.

Στο 2ο μέρος, ο Δημήτρης Ιτούδης – και πολύ σωστά – προχώρησε σε περισσότερες δοκιμές σε σχήματα, οι οποίες δεν μας βοήθησαν να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί, οπότε μοιραία η απόσταση άγγιξε κάποια στιγμή και τους 30 πόντους, για να οδηγήθούμε στο τελικό 81-109.

Οι δηλώσεις των περισσότερων διεθνών στην μικτή ζώνη έδειξαν ότι η εξέλιξη της αναμέτρησης άφησε πικρή γεύση, ίσως επειδή και οι ίδιοι πίστευαν και ήλπιζαν σε μία καλύτερη εικόνα (τελείωσαμε με -15 ριμπάουντ, ενώ η διαφορά στις βολές ήταν 8/16 έναντι 30/34) και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό ενόψει του τελικού που ακολουθεί και ο οποίος – κακά τα ψέματα – θα καθορίσει το πρόσημο της εφετινής προσπάθειας. Έστω κι αν η κακοδαιμονία του εφετινού καλοκαιριού δεν έχει προηγούμενο…

Μπορεί να είναι σκληρή και αθλητική ομάδα και με σχετικά ανορθόδοξο τρόπο παιχνιδιού, η Νέα Ζηλανδία, ωστόσο, δεν μπορεί να τρομάζει την Ελλάδα που θα είναι σε στοιχειωδώς καλή μέρα επιθετικά. Γιατί στην ποιίοτητα υπερτερούμε, την δημιουργία και τις συνεργασίες τις έχουμε, τα ελεύθερα σουτ τα βγάζουμε, οπότε το ποσοστό της ευστοχίας κατά πρώτον λόγο και η σκληράδα με την επιθυμία που θα επιδείξουμε στα μετόπισθεν (προσωπική άμυνα και ριμπάουντ), νομίζω θα είναι οι παράγοντες που θα αποφασίσουν το μέλλον μας στο 19ο Mundobasket.

Με τέτοιο Παπαγιάννη (17π., 3ρ., 2ας., 1κλ. & 1κοψ. με 8/13 σουτ σε 24΄) με πολύ ουσιαστικούς τους δύο “Παπ” (Παπαπέτρου 9π. & 2ρ. σε 17’, Παπανικολάου 8π.), με τον Γουόκαπ (9π., 7ασ. & 2κλ.) σταθερή αξία και με τον Ρογκαβόπουλο (14π., 4ρ. & 2κλ. σε 19’) να ξεθαρρεύει για τα καλά, νομίζω ότι η πρόκριση στους “16” θα κριθεί κατά μεγάλο ποσοστό από τις δικές μας αποφάσεις και τα δικά μας χέρια.

Όσο για τους Αμερικανούς, είναι ξεκάθαρο ότι έχουν ένα πλήρες ρόστερ χωρίς ουσιαστικό ψεγάδι, αλλά ακόμη πιο προφανές ότι παίζουν χωρίς την ένταση που θα χρειαστούν τα πιο απαιτητικά παιχνίδια της 2ης φάσης και τα νοκ-άουτ που θα κρίνουν την μάχη του βάθρου.