Σε τρεις μέρες δεν γίνεσαι ομάδα!

Καθώς πλησιάζουμε στο τέταρτο «παράθυρο» των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου και συμπληρώνουμε σχεδόν 10 μήνες από την έναρξη του format, από το οποίο θα προκύψουν τα εισιτήρια για το μακρινό ταξίδι της Κίνας, είναι πλέον κάτι περισσότερο από σαφές ότι το συγκεκριμένο σύστημα διεξαγωγής ευνοεί τις εκπλήξεις καθώς σχεδόν καμία ομάδα δεν έχει παραταχθεί με πλήρη σύνθεση.

Στις πολλές κι αναγκαστικές απουσίες των παικτών από το ΝΒΑ και την Euroleague, έρχεται να προστεθεί και ο ελάχιστος έως μηδαμινός χρόνος προετοιμασίας των ομάδων, γεγονός που σημαίνει ότι στην συγκεκριμένη διοργάνωση δεν «βλέπουμε» την πραγματική αξία των «μονομάχων». Γι’ αυτό άλλωστε, η Κροατία για παράδειγμα, βρέθηκε στο χείλος του αποκλεισμού από την 1η φάση και στο προηγούμενο «παράθυρο» χρειάστηκε να επιστρατεύσει τον Μπογκντάνοβιτς και τον Σάριτς, για να γλιτώσει από ένα πρωτόγνωρο “κάζο”.

Τι θέλω να πω μ’ αυτή την εισαγωγή; Ότι το νέο σύστημα της FIBA ναι μεν προσφέρει περισσότερα παιχνίδια για τις Εθνικές ομάδες και δίνει την ευκαιρία στους φιλάθλους να θαυμάσουν τους διεθνείς και σε εντός έδρας αγώνες, ωστόσο έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιες ημερομηνίες, που δεν βοηθούν στο να βλέπουμε συχνά τους καλύτερους παίκτες.

Ειδικότερα στα δύο «παράθυρα» της off-season, το timing των αγώνων δεν επιτρέπει στους προπονητές να μαζέψουν τους παίκτες περισσότερο από μία εβδομάδα, αφού τον Ιούνιο, κάποιοι επιστρέφουν από τις παραλίες και κάποιοι άλλοι «μπαίνουν» αμέσως μετά το τέλος των playoffs, ενώ τον Σεπτέμβριο, η μάζωξη γίνεται πριν καλά-καλά συμπληρώσουν δύο εβδομάδες προετοιμασίας με αποτέλεσμα, όλοι ανεξαιρέτως να είναι πιασμένοι και εκτός ρυθμού.

Κάπως έτσι, εξηγείται το πρόσωπο που παρουσίασε η «επίσημη αγαπημένη» στο πρώτο μισό της φιλικής νικηφόρας (87-76) αναμέτρησης με το Μαυροβούνιο στο “Pierre de Coubertin” του Παρισιού. Στο πρώτο τεστ προετοιμασίας, λοιπόν, η «επίσημη αγαπημένη» είχε μία εικόνα με δύο όψεις. Μία κακή στο πρώτο 20λεπτό και μία «συμπαθητική» από την ανάπαυλα και μετά, με bonus ένα πολύ καλό διάστημα στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, που άφησε εκτός 12άδας τον Γιώργο Παπαγιάννη και τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, άρχισε το παιχνίδι με τον Καλάθη, τον Ντόρσεϊ, τον Παπανικολάου, τον Πρίντεζη και τον Μπουρούση και μετά το αναγνωριστικό πρώτο 5λεπτο, όπου η ελληνική ομάδα επιδίωξε να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και να πάει σε post-up καταστάσεις απέναντι σε οργανωμένες επιθέσεις, φάνηκαν τα πρώτα σημάδια κακής προσωπικής άμυνας αλλά και έλλειψης επικοινωνίας και συγκέντρωσης στις αλλαγές και στην διεκδίκηση των ριμπάουντ.

Τα βαριά πόδια, κάτι πολύ φυσιολογικό για την εποχή, η απουσία φρεσκάδας και αυτοματισμών αλλά και οι πολλές αλλαγές που δεν επιτρέπουν στους παίκτες να βρουν εύκολα ρυθμό, δίνουν την εξήγηση για την πολύ νωθρή εικόνα του 1ου μέρους, στο οποίο το Μαυρουβούνιο είχε τον έλεγχο και προηγήθηκε ακόμη και με διψήφιο αριθμό πόντων (20-30 στο 14’). Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, οι αντίπαλοι μας μπήκαν στο γήπεδο με εμφανή διάθεση για επιθετική άμυνα και physical game με πολλές δυνατές επαφές, στοιχείο που μας πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσουμε και να αντιμετωπίσουμε.

Αλλά είπαμε, ομάδα δεν μπορείς να γίνεις μετά από 3 μέρες δουλειάς στο γήπεδο και μετά από συνολικά τέσσερις σκάρτες προπονήσεις με έμφαση στην τακτική, όταν όλοι σχεδόν οι παίκτες προσπαθούν να συνέλθουν από τις πρώτες δύο εβδομάδες προετοιμασίας με τις ομάδες τους και ταυτόχρονα, να βρουν αγωνιστική «χημεία» και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Κατά συνέπεια, στο πρώτο ημίχρονο η Εθνική ομάδα ήταν κακή στην επίθεση, έκανε αβίαστα λάθη (9) και υστέρησε πολύ και στα ριμπάουντ (14-20), ενώ η πολύ μέτρια εικόνα του Καλάθη (φανερά ανέτοιμος ακόμη), δεν βοήθησε καθόλου τον Ντόρσεϊ (δεν έκανε αισθητή την παρουσία του) να βρει ρυθμό, να νιώσει άνετα και να βοηθήσει επιθετικά. Εμφανώς ορεξάτοι και αρκετά πιο μπροστά από τους υπόλοιπους από πλευράς αγωνιστικού ρυθμού και φυσικής κατάστασης, έδειξαν ο Πρίντεζης (18π. & 5ασ. με 7/8 σουτ) με τον Παπανικολάου (10π. & 5ρ.), τους ακολούθησε ο Σλούκας (8π. & 5ασ.) , ενώ ο Μπουρούσης (11π. & 3ρ. σε 15’) πιστοποίησε ότι αποτελεί σταθερή αξία ανεξαρτήτως εποχής.

Στην 3η περίοδο, το -4 (38-42) της ανάπαυλας και το -7 (38-45) του 21ου λεπτού, έγινε +8 (53-45), χάρη σε ένα σερί 15-0 που επετεύχθη μ’ ένα ευέλικτο σχήμα χωρίς το κλασσικό «5άρι», με Καλάθη και Σλούκα στα guards, τον “Παπ” και τον “Πριντ” στα forwards και τον Μήτογλου ως κατά συνθήκη σέντερ. Η βελτίωση στην άμυνα και τα ριμπάουντ έφερε εύκολο καλάθι στο transition, οι συνεργασίες άρχισαν να αποδίδουν και στο πέντε εναντίον πέντε και σιγά-σιγά η ελληνική ομάδα επέβαλλε έναν minimum ρυθμό, που της επέτρεψε να πάρει τη νίκη χωρίς να κινδυνεύσει.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον Μήτογλου (14π. & 7ρ.), που είναι ένα παιδί φαίνεται ότι δουλεύει πολύ, έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και την ευχέρεια να προσφέρει μακριά και κοντά στο καλάθι, αλλά και χωρίς την μπάλα, θετικός προϊόντος του χρόνου ήταν ο Παπαπέτρου (9π. & 5ρ.), ενώ αποτελεσματικοί σε συμπληρωματικούς ρόλους, παρουσιάστηκαν ο Μαργαρίτης (6π. σε 9’), ο Μάντζαρης (3π. & 4ασ.) και ο Βασιλόπουλος (7π.).

Το αυριανό (09/09, 19.30) ματς με τους Γάλλους θα μας δώσει την ευκαιρία να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα για το που βρισκόμαστε, ενόψει της μάχης με την Σερβία, που θα κρίνει εν πολλοίς αν θα σφραγίσουμε την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, πριν καλά-καλά αρχίσει 2η φάση των προκριματικών. Άλλωστε έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, στα «παράθυρα» ξεχωρίζουν οι ομάδες που είναι λιγότερο ανέτοιμες και το θέλουν περισσότερο.

Υγ.: Με τόσο ποιοτικό ρόστερ, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο διαθέσιμο και λίγο χρόνο προετοιμασίας, ποιος αμφιβάλλει ότι η Ελλάδα είναι ικανή να διεκδικήσει μετάλλιο τόσο του χρόνου στην Κίνα όσο και το 2020 στους Ολυμπιακούς του Τόκιο;