Το χαλάκι στο γραφείο του προέδρου!

Η ήττα (69-74) από την Ρωσία ήταν μία από τις πιο δυσκολοχώνευτες των τελευταίων ετών για την «επίσημη» αγαπημένη», που πλέον συμπλήρωσε οκτώ χρόνια χωρίς να έχει προκριθεί, στα ημιτελικά ενός μεγάλου τουρνουά. Είτε αυτό λέγεται Eurobasket, είτε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, είτε προολυμπιακό. Γιατί σε Ολυμπιακούς Αγώνες έχουμε να παίξουμε από το 2008 στο Πεκίνο. Κοινώς, ο χρόνος σταμάτησε στον… Καζλάουσκας (2009)!

Ο αποκλεισμός πόνεσε και θα πονάει για αρκετό καιρό ακόμη, όχι γιατί αξίζαμε κάποιο μετάλλιο κι έπρεπε πάση θυσία να φτάσουμε τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά, αλλά κυρίως, γιατί η Εθνική μας προσέγγισε και διάβασε σωστά το ματς και τον αντίπαλο, έφερε το παιχνίδι στα μέτρα της, κρατούσε τη νίκη και τελικά την έχασε από μία ομάδα, που αν μη τι άλλο δεν ήταν καλύτερη από μας.

Ο Μίσσας, το επιτελείο του αλλά και οι παίκτες, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, έκαναν τίμια και σημαντική προσπάθεια να βελτιώσουν την αρχική, κακή εικόνα στο Ελσίνκι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έγιναν και λάθη. Γι’ αυτό και το γεγονός ότι δεν επιβραβεύτηκαν, αφήνει πολύ πικρή γεύση στα χείλη. Είτε χάσαμε από το σφιχτό rotation κι επειδή «λιώσαμε» από την κούραση, είτε επειδή διάβασαν το παιχνίδι μας, είτε επειδή σουτάραμε βολές (10/20) με ποσοστό πρωταθλήματος μίνι!

Είναι κρίμα να χάνεις το πιο καθοριστικό παιχνίδι της τελευταίας δεκαετίας, όταν έχεις αχρηστεύσει (4π. & 4λ. με 1/7 σουτ) για ένα ημίχρονο το βασικό όπλο του αντιπάλου (Σβεντ) κι έχοντας «χαλάσει» το μυαλό του. Είναι κρίμα να χάνεις όταν έχεις προηγηθεί με +13 στο 15^ο λεπτό και με 11 πόντους διαφορά στο 24’. Είναι κρίμα να φεύγεις με σκυμμένο το κεφάλι, όταν έχεις τελειώσει το ματς με ποσοστό 61% στα δίποντα, με 13 κλεψίματα και έχοντας «περιορίσει» τη Ρωσία 6 πόντους κάτω από τον μ.ο πόντων της (80) στην διοργάνωση . Είναι κρίμα γι’ αυτούς τους παίκτες, που έχουν μάθει να φέρνουν εις πέρας τέτοιου είδους αποστολές.

Σύμφωνοι, λοιπόν, με βάση την εικόνα που παρουσίασε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην Κωνσταντινούπολη και με βάση τις διασταυρώσεις, έφτασε μία ανάσα από το να υποσκελίσει δύο ομάδες (Λιθουανία και Ρωσία) με συνολικά καλύτερη γενική εικόνα από τη δική μας. Και υπό μία στενή έννοια, οι διεθνείς ίσως τώρα να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο για την μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα; Αδικήσαμε τους εαυτούς μας ή μήπως, τηρουμένων των αναλογιών και της συνολικής εικόνας, πήραμε αυτό που μας αναλογούσε; Τείνω να υιοθετήσω την δεύτερη άποψη, προσθέτοντας ότι οι εμφανίσεις κόντρα σε Λιθουανούς και Ρώσους «χρύσωσαν» το χάπι του τελικού απολογισμού, που δεν γίνεται να αφορά μόνο τι έγινε στο Ελσίνκι και την Πόλη, αλλά να περικλείει όλον τον σχεδιασμό της επιχείρησης με κωδικό «Eurobasket 2017»…

Σκεφτείτε τι θα έβγαιναν να πουν οι αξιωματούχοι της ΕΟΚ (αλήθεια ο πρόεδρος γιατί δεν ταξίδεψε στην Τουρκία;), αν τυχόν περνούσαμε στα ημιτελικά της διοργάνωσης… Πόσο μεγαλόφωνα θα έβγαιναν από πάνω και θα «ευλογούσαν τα γένια» της δουλειάς που γίνεται στην ομοσπονδία, μετά την πρώτη θέση στο Eurobasket Νέων, την 4^η στο αντίστοιχο των γυναικών, την άνοδο των παίδων στην Α’ Κατηγορία και την επιστροφή της ανδρών στην «ελίτ» της Ευρώπης και πως το ντροπιαστικό – για την ιστορία της Εθνικής – τρίμηνο Ιουνίου-Αυγούστου, θα βαφτιζόταν ως ένα «άκρως επιτυχημένο καλοκαίρι»…

Όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται, όπως οι «ακατάλληλοι» (στη Φινλανδία) παίκτες έγιναν παιχταράδες εν μία νυκτί, με ακόμη πιο υποκριτικό τρόπο, το ψάρι θα βαφτιζόταν… κρέας στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα από τη λάμψη ενός ενδεχόμενου μεταλλίου ή μίας 4^ης θέσης.

Αναπόφευκτα, όλα τα κακώς κείμενα (προγραμματισμός της προετοιμασίας, χειρισμοί στο θέμα του προπονητή, στο θέμα του ταξιδιού του Αντετοκούνμπο στην Κίνα και στην υπόθεσης του τραυματισμού του, στην έλλειψη στήριξης της ομάδας σε Φινλανδία και Τουρκία), θα κρύβονταν κάτω από το… χαλάκι του γραφείου του ισχυρού άνδρα του ελληνικού μπάσκετ και μία ακόμη κρίση θα αποτελούσε παρελθόν.

Προσωπικά, περίμενα πως και πως την πρόκριση της Ελλάδας στα ημιτελικά. Μ’ αυτές τις διασταυρώσεις, η προοπτική του χάλκινου μεταλλίου δεν μου φαινόταν ανέφικτη (την Σερβία δεν θα την κερδίζαμε ποτέ!) και η ευκαιρία να βγάλω τη ντουντούκα και να σαλπίσω το σύνθημα της αλλαγής, εν μέσω πανηγυρικής ατμόσφαιρας, μου έμοιαζε με θείο δώρο. Υπάρχει καλύτερη συγκυρία από το να ακουστεί η φωνή που βοά «είστε ακατάλληλοι και ξεπερασμένοι, αδειάστε μας τη γωνιά», την ώρα που εκείνοι στους οποίους απευθύνεσαι έχουν κάνει το μαύρο… άσπρο. Εκεί είναι που κάποιος πρέπει να ξαναμαυρίσει την ατμόσφαιρα. Για καλό σκοπό…

Δεν ξέρω αν η είσοδος του Γκάλη αναζωογόνησε τα μπασκετικά του κύτταρα και αν και πόσο, ζεστά έχει πάρει το θέμα της ενασχόλησης του με την ομοσπονδία. Ούτε αν κάποιοι από τα υπόλοιπα «ιερά τοτέμ» του ελληνικού μπάσκετ σκοπεύουν να ενεργοποιηθούν. Ξέρω ότι το μπάσκετ έχει αλλάξει. Ζούμε σε εποχές, που οι ομοσπονδίες οφείλουν να προσαρμοστούν σε διαφορετικά δεδομένα, να στελεχώνουν και να οργανώνουν επαγγελματικά τις Εθνικές ομάδες.

Συν τοις άλλοις, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κόντρα της FIBA με την Euroleague, δεν ξέρουμε ποιοι παίκτες θα παίξουν στο επόμενο επίσημο παιχνίδι της «επίσημης αγαπημένης»… Πρέπει όμως, να σηκώσουμε τα μανίκια και να στρωθούμε στη δουλειά. Για να αλλάξουμε όλο αυτό το στοιχειωμένο σκηνικό που κρατά το ελληνικό μπάσκετ δέσμιο των πρακτικών του ένδοξου αλλά μακρινού πλέον παρελθόντος.

Δεν είναι δυνατόν να παίζει η Εθνική Σερβίας και σε απόσταση λίγων μέτρων από τον πρόεδρο, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, να βρίσκονται ο «Ζοτς», ο «Ντούντα», ο Μποντιρόγκα και ο Τομάσεβιτς κι η Εθνική Ελλάδας να εκπροσωπείται διοικητικά εδώ στο Eurobasket, από έναν άνθρωπο (Τσαγκρώνης) που απορώ αν έχει μπιστήξει μπάλα ποτέ στο παρελθόν!

Ε διάβολε, δεν πάει άλλο! Έχουμε τόσους πολλούς μπασκετάνθρωπους με υψηλό κύρος και σπουδαίο βιογραφικό για να αφήνουμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να διασύρεται επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι! Επειδή οι καθ’ όλα ξεπερασμένοι κ.κ. Βασιλακόπουλος και Τσαγκρώνης, αρνούνται να αφήσουν τις καρέκλες τους και να κάνουν τόπο στα νιάτα… Δε γίνεται να διαθέτουμε τον πλέον ανερχόμενο παίκτη του ΝΒΑ και να τον διαχειριζόμαστε με τρόπο που απαξιώνουμε την ίδια την ιστορία της «επίσημης αγαπημένης». Το φτάνει είναι λίγο! Δεν πρέπει να χαθεί άλλο πολύτιμος χρόνος. Έφτασε η ώρα της αλλαγής όπως έλεγε και ο αγαπημένος Αντρέας (σ.σ.: Παπανδρέου) του προέδρου…

Υγ1: Η μελέτη και η δουλειά που έχει κάνει ο Μίσσας, ο Σκουρτόπουλος, ο Γεραγωτέλης και ο Παναγιωτόπουλος στις προσαρμογές, στο scouting, στα meeting με τους παίκτες, είναι ανυπολόγιστης αξίας. Από τις 52 μέρες που συνολικά πέρασαν όλοι μαζί, ανάθεμα αν κοιμήθηκαν νορμάλ ώρες για περισσότερα από 15 βράδια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκαναν λάθη.

Υγ.2: Κι ένα απ’ αυτά ήταν η επιλογή στο υπερβολικά «κλειστό» rotation. Δεν είναι είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε ένα τουρνουά με 7 αγώνες σε 14 μέρες (τόσους δώσαμε) και προοδευτικά να φτάνεις να παίζεις τα κρίσιμα με 5 παίκτες. Από ένα σημείο και μετά, οι υπόλοιποι επτά είχαν καταλάβει τη μοίρα τους, με φυσιολογική συνέπεια να πέσει η διάθεσή τους αλλά και η ψυχολογία τους. Είναι αδιανόητο να περιμένεις να πάρεις πράγματα από παίκτες, που μπαινοβγαίνουν από 2 έως 5 λεπτά κι αυτά με διακοπές.

Υγ.3: To μπάσκετ του 2017 δεν παίζεται με πέντε παίκτες. Τους χρόνους συμμετοχής των πέντε πιο σημαντικών Ελλήνων παικτών (Παπανικολάου 37’24”, Καλάθης 36’, Σλούκας 35’49”, Πρίντεζης 33’51” και Μπουρούσης 32’33”) τους βλέπαμε πριν από 30 χρόνια, στην Εθνική του Eurobasket του ’87 και στον Άρη που πήγαινε στα Final 4, την τριετία 1988-1990.

Υγ.4: Ακόμη κι αν έχεις διαμορφωμένη άποψη, δεν λες ποτέ στις δηλώσεις μετά από μία πρόκριση, ότι προτιμάς κάποια ομάδα (Ρωσία), επειδή θεωρείς ότι μας ταιριάζει σαν αντίπαλος. Απλά δεν το λες. Δεν ξέρεις πως και αν θα μεταφερθεί αυτό και τι κίνητρο θα δώσει στον αντίπαλο, αλλά και πόσο μπορείς να επηρεάσεις τους ή να εφησυχάσεις τους παίκτες σου.

Υγ.5: Ζώντας τους παίκτες καθημερινά στο ξενοδοχείο και σε συνδυασμό με την μεγάλη διάρκεια του τουρνουά, εκτιμώ ότι αυτό το σχεδόν 4ήμερο (90 ώρες), που μεσολάβησε από το ματς με τη Λιθουανία μέχρι το τζάμπολ με τη Ρωσία, δεν μας έκανε καλό. Μπορεί οι διεθνείς να ξεκουράστηκαν, αλλά ενδεχομένως χωρίς να το θέλουν, το μυαλό τους ξέφυγε λίγο από τον στόχο και είναι λογικό από τη στιγμή που λείπουν τόσες μέρες από τους δικούς τους ανθρώπους, ενώ οι οι περισσότεροι ξέρουν ότι δεν θα παίξουν. Αν παίζαμε μετά από δύο μέρες, πιστεύω ότι θα είμαστε πιο προσηλωμένοι, αλλά αυτό είναι μία ακόμη μικρή λεπτομέρεια.

Υγ.6: Αν δεν παίξει το Νοέμβριο (υπό τις παρούσες συνθήκες απίθανο), ο Πρίντεζης δύσκολα θα ξαναφορέσει σύντομα στο εθνόσημο στο στήθος, γιατί τον Ιούνιο θα αρχίζουν οι διακοπές του και τον Σεπτέμβριο έχει προετοιμασία με τον Ολυμπιακό. Αντίθετα, μην προεξοφλείτε το «αντίο» του Μπουρούση. Η διακοπή για τα προκριματικά, φαντάζει ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για μία εβδομαδιαία απόδραση από την μακρινή Κίνα.