Η μεγάλη αθλήτρια, με τα χαρακτηριστικά μπλε μάτια, που χόρευε μετά από κάθε επιτυχημένο άλμα και παρέσυρε ένα ολόκληρο στάδιο στον χορό της. Η μεγάλη αθλήτρια που ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο που τόσο επιθυμούσε και που έμεινε ελάχιστα μακριά από το παγκόσμιο ρεκόρ του ύψους αλλά δοξάστηκε σα να τα είχε καταφέρει και τα δύο. Η τεράστια Μπλάνκα Βλάσιτς στις 19 Φεβρουαρίου του 2021 ανακοίνωσε επίσημα πως αποσύρεται.
If @blanka_vlasic is leading, then @blanka_vlasic is dancing. pic.twitter.com/WYFYPsPAJt
— Jon Mulkeen (@Statman_Jon) June 4, 2015
Προσπάθησε για πολύ καιρό να μείνει στο άθλημα που αγαπά. Έκανε υπερβάσεις και έφτανε το εαυτό της στα όριά του για να μπορέσει να συνεχίσει μέσα στα στάδια, πάνω από τον πήχη. Όμως οι τραυματισμοί δεν της το επέτρεψαν. Η δόξα που περιβάλλει το όνομά της, όμως, μας κάνει να ξεχάσουμε πως έφυγε πονεμένη.
Η χάρη με την οποία κινούνταν, το πάντα σαγηνευτικό βλέμμα που κάθε φορά ήταν στραμμένο μόνο προς τον στόχο, το ταλέντο, αυτό το μοναδικό χάρισμα που έκανε τους πάντες να κοιτάζουν μόνο εκείνη και ο χόρος της. Που όποτε περνούσε ένα δύσκολο ύψος, όποτε κέρδιζε πάντα μα πάντα θα χόρευε. Όλα αυτά συνέθεσαν μία ιστορία επιτυχίας και έμπνευσης.
Ξεχώρισε από όταν ήταν ακόμη 16 ετών
Η Βλάσιτς ήταν ακόμη έφηβη όταν τράβηξε για πρώτη φορά πάνω της την προσοχή του κόσμου, κάνοντας το ντεμπούτο της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000 και κατακτώντας τον Παγκόσμιο τίτλο Κ20 τρεις εβδομάδες αργότερα. Και τα δύο πριν από τα 17α γενέθλιά της. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Παγκόσμιο γυναικών ενηλίκων το 2001, υπερασπίστηκε με επιτυχία τον παγκόσμιο τίτλο της Κ20 το 2002 και ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 2.00μ. μπροστά σε ένα κατάμεστο στάδιο μέσα στο Ζάγκρεμπ το 2003. Εκείνη τη μέρα οι Κροάτες έβλεπαν ιστορία να γράφεται μπροστά στα μάτια τους…
Με άγνοια κινδύνου για το άλμα στα 2.10μ.
Κατέκτησε τον πρώτο από τους δύο διαδοχικούς Παγκόσμιους τίτλους στην Οσάκα το 2007, βελτιώνοντας το ρεκόρ της στα 2.07μ. εκείνη τη χρονιά. Ακολούθησε το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο 2008 και άλλος ένας παγκόσμιος τίτλος το 2009, πριν καταφέρει να υπερβεί τα 2.08μ., πάλι μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό στο Ζάγκρεμπ. Ένα άλμα που ανέβασε τη Βλάσιτς στο Νο2 όλων των εποχών στην ιστορία του ύψους. Από τότε παραμένει εκεί. Εκεί έγινε μία από τις ελάχιστες που έχουν τοποθετήσει τον πήχη τόσο ψηλά και μόλις η δεύτερη που καταφέρνει να υπερβεί αυτό το ύψος. Και αυτό ήταν κάτι ακόμη που την ξεχώρισε γιατί ακόμη και εκείνη τη στιγμή, τα μάτια της δεν είχαν ούτε ίχνος φόβου.
Μια από τις πιο λαμπρές της στιγμές ήρθε στο Continental Cup του 2010, που φιλοξενήθηκε στη γενέτειρά της, το Σπλιτ. Το poster girl της διοργάνωσης, η Βλάσιτς προσέλκυσε περισσότερα από 30.000 άτομα τη δεύτερη ημέρα των αγώνων και κέρδισε το αγώνισμα με την πρώτη προσπάθεια στα 2.05μ. πριν τελειώσει το απόγευμα με τρεις προσπάθειες σε ένα επίδοξο παγκόσμιο ρεκόρ στα 2.10μ. Η πρώτη και η τρίτη προσπάθειά της ήταν πολύ μακριά από το στόχο αλλά η δεύτερη ήταν μια σταθερή προσπάθεια.
Πήρε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2011, αλλά ο τραυματισμός την άφησε εκτός αγωνιστικής δράσης για ολόκληρη τη σεζόν του 2012 με αποτέλεσμα να χάσει και τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου 2012. Επανήλθε και πήρε άλλο ένα Παγκόσμιο αργυρό μετάλλιο το 2015, πριν κλείσει την καριέρα της στο Ρίο την επόμενη χρονιά.
Κατά τη διάρκεια της ακμής της, δεν υπήρχε μεγαλύτερο αθλητικό αστέρι στην Κροατία. Για δύο συνεχόμενα χρόνια, η Βλάσιτς κατάφερε να προσελκύσει πλήθος άνω των 12.000 ατόμων στην αρένα Spaladium του Σπλιτ για έναν ετήσιο αγώνα ύψους γυναικών, και στις δύο περιπτώσεις τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις κλειστού στίβου στην Ευρώπη κατά τις αντίστοιχες περιόδους.
«Ο αγώνας στο Ρίο μου πήρε τα πάντα, ακόμα και αυτά που δεν ήξερα ότι είχα»
«Κάθε αθλητής θα με καταλάβει - ο αποχωρισμός δεν είναι εύκολος», δήλωσε και συνέχισε: «Αφήνουμε πίσω μας μεγάλα συναισθήματα, κατακτημένες κορυφές, νίκες πάνω στον εαυτό μας και υπέροχες στιγμές που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Αλλά όλα αυτά παραμένουν ένα κομμάτι μας - ένα κομμάτι που μεταφέρουμε στο μέλλον», είχε δηλώσει.
Δεν είχε αγωνιστεί μετά τον τελικό του Ρίο αλλά ήλπιζε πως μια πέμπτη παρουσία στους Ολυμπιακούς του Τόκιο θα ήταν δυνατή. Τελικά, στα 37 της χρόνια, η καλύτερη σταρ του στίβου της Κροατίας αποφάσισε ότι αυτό δεν θα συμβεί.
«Από το Ρίο, προσπαθώ να ξεπεράσω τον τραυματισμό, τέσσερα ολόκληρα χρόνια ελπίζω ότι θα σταθώ μπροστά από τον πήχη και θα προκαλέσω τον εαυτό μου για άλλη μια φορά», δήλωσε η Βλάσιτς σε μια ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε το πρωί της 19η Φεβρουαρίου. «Πριν κερδίσω το χάλκινο μετάλλιο στο Ρίο, πολλοί μου είπαν να τα παρατήσω καθώς έχω ήδη κάνει πολλά στο άθλημα. Αλλά αν τους είχα ακούσει, δεν θα είχα κερδίσει άλλο ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, ένα μετάλλιο που έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα, επειδή το κέρδισα κυριολεκτικά με ένα υγιές πόδι. Αυτός ο αγώνας μου πήρε τα πάντα, ακόμα και αυτά που δεν ήξερα ότι είχα».
Από τότε, είπε «Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν έναν ατέλειωτο κύκλο αμέτρητων θεραπειών αποκατάστασης, ελπίδας και στη συνεχούς απογοήτευσης. Ωστόσο, αν και θα ήταν προφανές με την πρώτη ματιά σε έναν εξωτερικό παρατηρητή ότι είχε έρθει η ώρα να αφιερωθώ σε νέες προκλήσεις της ζωής μου, η απόφαση έπρεπε να είναι δική μου». Ενώ κρεμούσε τα spikes της η Βλάσιτς δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να «ξεθωριάσει»: «Θα παραμείνω πάντα στο άθλημα. Με την εμπειρία και τις γνώσεις μου, θέλω να συμβάλλω μόνιμα και ενεργά στην περαιτέρω ανάπτυξη του παγκόσμιου στίβου και του αθλητισμού γενικότερα».
Με πληροφορίες από World Athletics και Spikes magazine