Μια νεαρή πρωταθλήτρια του επί κοντώ, που ακόμη δεν είχε κλείσει τα 20, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη της που διασκέδαζε κάθε της άλμα. Με ενέργεια μικρού παιδιού και μοναδική της επιθυμία να περάσει καλά στον πρώτο της τελικό σε Ολυμπιακούς Αγώνες, η Νεοζηλανδή Ελίζα Μακάρτνεϊ όχι μόνο διασκέδασε αλλά φρόντισε και για το... after party κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο και ανεβαίνοντας στο βάθρο μαζί με τη δική μας Κατερίνα Στεφανίδη και την Αμερικανίδα Σάντι Μόρις.
Δύο χρόνια μετά έκανε νέο εθνικό ρεκόρ για τη Νέα Ζηλανδία με 4.94μ και δοκίμαζε με αυτοπεποίθηση να υπερβεί τα 5 μέτρα. Και αυτός ήταν ο τελευταίος της αγώνας που ένιωθε απόλυτα λειτουργική, όπως δήλωσε η ίδια. Πέρυσι, το 2021, στην τελευταία της προσπάθεια να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, κούτσαινε και το χαμόγελό της είχε σβήσει. Η 20χρονη, γεμάτη ενέργεια Ελίζα που είχαμε γνωρίσει στο Ρίο φαινόταν να έχει χαθεί. Ήταν λυπηρό να βλέπεις αυτή την αθλήτρια, που γέμιζε με φως τα στάδια, να μη μπορεί να υπερβεί το 4.70μ που άλλοτε φάνταζε παιχνιδάκι για την ίδια και να παλέυει να συγκρατήσει τα δάκριά της όσο η πραγματικότητα τη χαστούκιζε. Έπρεπε να κάνει ένα βήμα πίσω, και ίσως περισσότερα από ένα, να δει τι πηγαίνει λάθος και να το διορθώσει.
Μία σειρά σοβαρών τραυματισμών στον αχίλλειο και τον προσαγωγό της δεν της επέτρεπαν να επιστρέψει στο επίπεδο που βρισκόταν. Από το 2018 και για 461 μέρες δεν είχε κάνει ούτε μισό άλμα στην προπόνηση. Πριν μερικές εβδομάδες έπιασε ξανά το κοντάρι της. Και ένιωσε ξανά δυνατή.
«Παραδόξως, παρ' όλο που όλες οι σκέψεις μου ήταν αρνητικές καμία φορά δεν σκέφτηκα ότι τελείωσα. Γιατί ο τρόπος που ολοκλήρωσα πέρυσι τον τελευταίο μου αγώνα θα ήταν ένας απαίσιος τρόπος για να ολοκληρώσω την καριέρα μου. Θα είχα φοβερές τύψεις, θα ήταν σαν ένας αργός θάνατος στο άθλημα» εξηγεί η 25χρονη πρωταθλήτρια. Η ίδια άλλαξε τα πάντα, προσπάθησε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να συνειδητοποιήσει πως μπορεί όλες αυτές οι θυσίες που κάνει να μην έχουν το αποτέλεσμα που επιθυμεί. «Αν τα επόμενα δύο χρόνια δεν πετύχουν, η διαφορά είναι ότι έχω κάνει τα πάντα για αυτό. Έχω αφοσιωθεί σε αυτό. Ξέρω ότι υπάρχει πιθανότητα να μην εξελιχθεί όπως θέλουμε και το έχω αποδεχτεί αυτό, επειδή ξέρω ότι τίποτα δεν μένει αναποδογυρισμένο από τη διατροφή μέχρι την ψυχολογία και τη σωματική προπόνηση, όλα έχουν εξεταστεί και έχουν αλλάξει αν χρειάστηκε».
Το 2022 η Νεοζηλανδή δεν έδωσε κανέναν αγώνα, έχασε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αυτό θεώρησαν σημαντικό να κάνει ώστε η αποκατάσταση να γίνει σωστά και να μπορέσει αν διαχειριστεί τους σοβαρούς τραυματισμούς της ώστε να προλάβει το Παρίσι 2024: «Για να προσπαθήσω να ξεπεράσω τα κινητικά μου προβλήματα, να αλλάξω τον τρόπο που κινούμαι και να έχω αρκετό χρόνο για να απαλλαγώ από τους χρόνιους τραυματισμούς μου, έπρεπε να μείνω εκτός αγώνων. Ο χρόνος που έχουμε μέχρι το Παρίσι δεν είναι στην πραγματικότητα πολύς. Γι' αυτό φέτος ήταν τόσο σημαντικό να απομακρυνθώ από τους διεθνείς αγώνες. Κανείς δεν ήταν αρκετά σίγουρος από νωρίς αν η αλλαγή της βιομηχανικής θα διόρθωνε αρκετά από τα προβλήματα. Αλλά αποδείχθηκε ότι θα μπορούσε. Μπήκαμε σε αυτό συμφωνώντας ότι μπορεί να μην πετύχει αλλά υπήρχαν αρκετά στοιχεία που έλεγαν ότι μπορεί και να πετύχει, οπότε θα τα ρίξουμε όλα σε αυτό. Μπορώ να πω με όλη μου την καρδιά ότι δεν μετάνιωσα για τίποτα επειδή έδωσα μια τελευταία ευκαιρία».
Το come back αυτής της αθλήτριας, της οποία η ενέργεια δημιουργεί την καλύτερη ατμόσφαιρα στα στάδια, είναι πολυαναμενόμενο. Όλοι οι φανς του στίβου θα χαμογελάσουν -όπως κι εκείνη- όταν θα τη δουν να κάνει τα πρώτα της επίσημα άλματα και να γελά όταν πέφτει στο στρώμα και αφού θα έχει καταφέρει αν επιστρέψει υγιής.