Από πολύ μικρή συνειδητοποίησε πως είχε ένα ξεχωριστό χάρισμα. Μια ροπή προς το ακατόρθωτο. Μια ακράδαντη επιθυμία να το δαμάσει. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της, η Ζανγκ Γουίλι δεν είχε τους τυπικούς στόχους και όνειρα, τους κλασικούς περιορισμούς και δυνατότητες. Ήταν μόλις τεσσάρων ετών άλλωστε όταν κατάφερε να διαφύγει από το νηπιαγωγείο της, σκαρφαλώνοντας αρχικά σε ντιβάνια, και από εκεί σε δέντρα με άλματα πρωτόγνωρα και ψυχραιμία αλύγιστη.
Η ίδια είχε χαρακτηρίσει αυτή την απόδραση σαν μια σκηνή ταινίας. Σαν έργο - αποθέωση του κουνγκ φου με πρωταγωνιστή τον δικό της ήρωα των παιδικών χρόνων, τον Μπρους Λι. «Πάντα έλεγε πως πρέπει να αδειάσεις το μυαλό σου. Να είσαι χωρίς σχήμα, χωρίς μορφή, σαν το νερό. Όταν βάζεις νερό σε ένα ποτήρι, μεταμορφώνεται στο ποτήρι. Όταν το βάζεις σε ένα μπουκάλι, μεταμορφώνεται στο μπουκάλι. Να είσαι σαν το νερό».
Μια συμβουλή που σκίρτησε κάτι μέσα της και που θα την ακολουθούσε για όλη της τη ζωή. Λόγια που την έκαναν να συνειδητοποιήσει πως αυτό το απονενοημένο άλμα από το παράθυρο του νηπιαγωγείου προς το απέναντι δέντρο και την «ελευθερία», μόνο τυχαίο δεν ήταν. Πολύ γρήγορα η Ζαγκ Γουίλι είχε πάρει την απόφαση πως ο δικός της στόχος ζωής ήταν να γράψει κι εκείνη ένα σενάριο ταινίας. Με την ίδια στο ρόλο της πρωταγωνίστριας. Και ο τρόπος για να το καταφέρει ήταν μέσω της παντοτινής αγάπης της, τον αθλητισμό.
Σε ηλικία έξι ετών είχε ανακοινώσει στους γονείς της πως ήθελε να γραφτεί σε σχολή MMA και έξι χρόνια αργότερα, η επιθυμία της άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Πολύ σύντομα ενσωματώθηκε σε ομάδα kickboxing και το μέλλον έμοιαζε λαμπρό. Οι πρώτες νίκες σε επαγγελματικό επίπεδο δεν άργησαν να καταφθάσουν, όπως και τα πρώτα χρήματα, έστω και σε περιορισμένη μορφή.
Ένας τραυματισμός ωστόσο στην ηλικία των 17 ετών απειλούσε να τα τινάξει όλα στα αέρα. Οι γονείς της φοβήθηκαν πως το μέλλον της ήταν καταδικασμένο να ακροβατεί σε μια λεπτή κλωστή λόγω ενός νέου πιθανού τραυματισμού ή κάποιας απρόσμενης εξέλιξης και προσπάθησαν να γράψουν διαφορετικά την ιστορία. Οι πρώτες προτροπές να ασχοληθεί με την κομμωτική δεν άργησαν να καταφθάσουν. Οι εν λόγω συμβουλές ωστόσο το μόνο που κατάφεραν ήταν να πείσουν την Γουίλι να αποχωρήσει για Πεκίνο προκειμένου να συνεχίσει εντατικά τις προπονήσεις, να συγκεντρώσει κεφάλαιο και να χαλυβδώσει τη θέση της για να κυνηγήσει το νέο της όνειρο: το UFC.
Μια προοπτική που ξεμύτησε μέσα από μια σπίθα. Μέσα από το όνομα της Ρόντα Ράουζι. Βλέποντας τις κινήσεις της Αμερικανίδας αθλήτριας του UFC, τα λαμπερά φώτα, τους προβολείς, την αδρεναλίνη, τη δόξα, η Γουίλι θαμπώθηκε. Και ήταν πλέον αποφασισμένη να αναμετρηθεί με τις πιθανότητες. Το 2014 παράτησε τη δουλειά της ως πωλήτρια για να κυνηγήσει αρχικά μια καριέρα στο ΜΜΑ. Και παρά τις αρχικές αμφιβολίες, εκείνη συνέχιζε να κλείνει στόματα.
Ένας ακόμη τραυματισμός ωστόσο υψώθηκε σαν ανυπέρβλητο τείχος. Οι πόνοι στην πλάτη ήταν ανυπόφοροι, οι γιατροί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν και η καθημερινότητα του γυμναστηρίου αποτελούσε πλέον μια μακρινή ανάμνηση. Η κινέζα είχε να προπονηθεί έξι ολόκληρους μήνες. Η μάχη έμοιαζε χαμένη. Εκείνη ωστόσο δεν τα παράτησε. Και βρήκε ξανά τρόπο για να διαφύγει. Αυτή τη φορά όχι από ένα ανοίκειο κτήριο γεμάτο - διαφορετικά από εκείνη - παιδιά, αλλά από τον ίδιο της τον σκοτεινό λαβύρινθο.
Μια μέρα έλαβε ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από τον μάνατζερ του γυμναστηρίου που προπονούνταν. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε έξι ολόκληρους μήνες να τη δει. Πολύ γρήγορα κατάλαβε το πρόβλημά της και της σύστησε νέους, καλύτερους γιατρούς που ήταν σε θέση να παρέχουν λύση. Και ο μίτος που της πρόσφερε είχε τελικά αποτέλεσμα. Ακολουθώντας το νήμα βγήκε επιτέλους από τον προσωπικό της λαβύρινθο λίγους μήνες αργότερα.
Η βοήθεια των γιατρών αποδείχθηκε καταλυτική, με την ίδια να επιστρέφει πιο δυναμικά από ποτέ και το καλοκαίρι του 2018 να πραγματοποιεί το ντεμπούτο της στο UFC. Παρά τον περιορισμένο χρόνο προπονήσεων, η Κινέζα κατάφερε να βγάλει νοκ άουτ την Ντανιέλ Τέιλορ, δίχως πάντως να ενθουσιάσει. Αυτό που μετρούσε πραγματικά ωστόσο ήταν πως το πρώτο αίμα είχε κυλήσει. Έκτοτε δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω.
Έπειτα από μια σειρά νικηφόρων αγώνων, τον προηγούμενο Αύγουστο είχε την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλήτρια στην κατηγορία της απέναντι στην Τζέσικα Ανδράντε. Η μάχη της ζωής της διήρκησε τελικά μόλις 42 δευτερόλεπτα. Η ίδια περιγράφει τις σκηνές σαν slow motion, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες για ταινία του Hollywood. Πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, είχε βγάλει νοκ άουτ την αντίπαλό της και κρατούσε σφικτά τη ζώνη.
Τη ζώνη που αποτέλεσε το επιστέγασμα ενός πρωτότυπου σεναρίου. Εκείνου που είχε ορκιστεί να γράψει από την ημέρα που άκουσε για πρώτη φορά τα λόγια του Μπρους Λι. Και μερικά χρόνια αργότερα είχε επιτέλους κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία της ζωής της.