Δύο ημέρες πριν φύγει για τους Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Είχε κοιμηθεί περίπου δύο ώρες και 15 λεπτά. Απομονωμένη σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Λος Άντζελες λόγω του πρωτοκόλλου του Covid ήταν κολλημένη στις ειδήσεις. Η Οξάνα Μάστερς έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην Ουκρανία, πολλά από αυτά σημαδεύτηκαν από μια κόλαση που δεν θα ξεχάσει ποτέ, όσο κι αν προσπαθήσει. Είχε όμως πάντα τα ηλιοτρόπια. Το να τα αναζητά τους καλοκαιρινούς μήνες, να τσιμπολογάει ζεστούς ηλιόσπορους και να χαζεύει την ομορφιά των ήλιων -το εθνικό λουλούδι της Ουκρανίας- είναι μια από τις αγαπημένες τις αναμνήσεις.
Τον Φλεβάρη παρακολουθούσε τις ειδήσεις και κάθε φορά που γινόταν λόγος για τη ρωσική εισβολή στην πατρίδα της, έπαιρνε τηλέφωνο τη μητέρα της και έκλαιγαν μαζί στο ακουστικό. «Δεν θέλω να πάω στους Αγώνες», της είπε σε μία από τις επικοινωνίες τους. Σκεφτόταν ότι στην πατρίδα της γινόταν πόλεμος. Δεν ήθελε να πάει στο Πεκίνο να αγωνιστεί. Σκεφτόταν τους βιολογικούς της γονείς. Τους παιδικούς της φίλους. Ένιωθε εγωίστρια και παράλληλα αβοήθητη. Κάπου ανάμεσα στον ωκεανό των σκέψεων, της πέρασε από τον νου ότι πηγαίνοντας στο Πεκίνο, θα είχε την ευκαιρία να εκπροσωπήσει την Ουκρανία. Είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί για κάτι περισσότερο από τους δικούς της στόχους, για κάτι περισσότερο από μια θέση στο βάθρο.
Σε εννέα ημέρες, είχε επτά αγώνες στο δίαθλο και στο σκι αντοχής. Αυτό σήμαινε επτά ευκαιρίες για εκείνη να εκπροσωπήσει τις δύο χώρες που αποτελούν την καρδιά της: την Ουκρανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν από το πρώτο αγώνισμα, αποφάσισε να αφιερώσει κάθε αγώνα στις οικογένειες και τα παιδιά με αναπηρία στην Ουκρανία. Επέλεξε επίσης να δωρίσει τα έσοδα από το πιθανό χρηματικό έπαθλο από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην Ουκρανία για να υποστηρίξει παιδιά που ζουν με σωματικές αναπηρίες στη χώρα. Μεγαλώνοντας εκεί, ήξερε πώς είναι να είσαι παιδί με αναπηρίες, χωρίς πόρους κι ιατρική βοήθεια.
Δεν περίμενε να κερδίσει το χρυσό στο πρώτο αγώνισμα που συμμετείχε. Ήταν το δίαθλο σπριντ 6 χιλιομέτρων γυναικών κι ήταν ονειρεμένος αγώνας. Όταν στάθηκε στο βάθρο άρχισε να κλαίει και δεν μπορούσε να σταματήσει με τίποτα... Όντας εκεί, με το χρυσό περασμένο στο λαιμό της, συνειδητοποίησε: «Μπορώ να το κάνω αυτό. Μπορώ να αγωνιστώ για την Ουκρανία. Μπορώ να δώσω κάτι πίσω». Την έβδομη μέρα αγωνίστηκε στο δίαθλο 12,5 χλμ. Σε εκείνο το σημείο, είχε ήδη κατακτήσει ένα χρυσό και τρία ασημένια, αλλά σε αυτό το αγώνισμα δεν περίμενε κάποια διάκριση. Κι όμως, κατέκτησε ένα ακόμα χρυσό. Πριν ανέβει στο βάθρο, ένας από τους Ουκρανούς σκιέρ έβγαλε μια κορδέλα μπλε και κίτρινη που φορούσε και της την έδωσε.
Ο αθλητισμός τής επέτρεπε πάντα να ενσωματώνει τη δύναμή της, αλλά σε εκείνους τους αγώνες όλα ήταν διαφορετικά. Αγωνιζόταν με ραγισμένη καρδιά. Ένιωθε αδύναμη, κι όμως αντλούσε θάρρος από τον αγώνα των ανθρώπων στην Ουκρανία. «Αγωνιζόμουν για την Team USA, αλλά αγωνιζόταν και για την Ουκρανία. Και σε κάθε γραμμή εκκίνησης και τερματισμού ήταν για τον λαό της Ουκρανίας. Κάθε φορά που βρισκόταν στη γραμμή εκκίνησης ή στο βάθρο και άκουγα από το μεγάφωνο "Οξάνα Μάστερς, Team USA, από την Ουκρανία" ένιωθα μια επιπλέον αίσθηση υπερηφάνειας» Όμως κάθε φορά που τελείωνε ένα αγώνισμα, δεν πανηγύριζε. Το σώμα της εξαντλημένο και το μυαλό της πάντοτε στην Ουκρανία!
Η μαμά της πάντα έλεγε ότι η ουκρανική καρδιά της την έκανε μαχήτρια. Μέσα από όλα τα σκαμπανεβάσματα που έχει βιώσει στη ζωή μου, ένιωσε στιγμές αυτής της ουκρανικής ανθεκτικότητας και μάχης μέσα της. Το εξομολογείται σε συνέντευξή της στο ESPN. Η καρδιά της είναι ένα μείγμα μπλε και κίτρινου και κόκκινου, λευκού και μπλε. Εμφανίστηκε στο Πεκίνο χωρίς να ξέρει τι θα γινόταν. Δεν ήθελε να είναι εκεί, αλλά το έκανε για την Ουκρανία. Και παρά τα δάκρυα και τον αγώνα, μπόρεσε να μετατρέψει μια στιγμή καταστροφής σε στιγμές χαράς και θετικότητας. Αυτοί οι Αγώνες την βοήθησαν να συνειδητοποιήσει ότι έπρεπε να προσπαθήσει να βοηθήσει, να βοηθήσει τα παιδιά και τους ανθρώπους στην Ουκρανία. Πριν φύγει για το Πεκίνο, ένιωθε εγωιστής. Ένιωθε ένοχη. Εκείνα τα επτά μετάλλια σε αυτούς τους Αγώνες όμως δεν θα έρχονταν αν δεν πάλευε και για κάτι μεγαλύτερο από τις προσωπικές τις φιλοδοξίες.