Οι διακοπές ξεκινούν από το καράβι
Υπάρχει κάτι μαγικό στη στιγμή που το αυτοκίνητό σου ρολάρει αργά πάνω στη ράμπα ενός φέρι. Δεν είναι μόνο η μετάβαση από τη στεριά στη θάλασσα, είναι η αλλαγή ρυθμού, η αίσθηση ότι αφήνεις πίσω την καθημερινότητα και μπαίνεις σε ένα διαφορετικό σύμπαν. Η ζέστη του καλοκαιρινού ήλιου ανακατεύεται με τη μυρωδιά της θάλασσας και του λιμανιού (όχι πάντα ευχάριστη αυτή). Οι ήχοι είναι χαρακτηριστικοί: οι φωνές των ναυτών που καθοδηγούν την επιβίβαση, ο μεταλλικός πάταγος από τους τροχούς στον καταπέλτη, και από μακριά το μπάσο μουρμουρητό της μηχανής που ετοιμάζεται να σε πάρει μακριά.
Η γοητεία της ράμπας
Η σχέση του Έλληνα οδηγού με το πλοίο δεν είναι καινούργια. Από τις πρώτες δεκαετίες που η αυτοκίνηση άρχισε να εξαπλώνεται στη χώρα, το φέρι έγινε το συνδετικό μέσο για να φτάσει το αυτοκίνητο σε μέρη που η στεριά δεν μπορούσε να οδηγήσει. Στα παλιά χρόνια, η διαδικασία φόρτωσης ήταν σχεδόν περιπέτεια· μικρότερα καράβια, πιο στενές ράμπες και καμία πολυτέλεια. Το αυτοκίνητο ήταν «επιβάτης» δεύτερης κατηγορίας, και ο οδηγός χρειαζόταν γερά νεύρα. Σήμερα, τα μεγάλα, σύγχρονα φέρι μεταφέρουν εκατοντάδες οχήματα κάθε μέρα, αλλά η ψυχολογία της στιγμής μένει ίδια.
Ο Πειραιάς είναι η «μεγάλη αρένα»· η κίνηση θυμίζει μικρή μάχη: φορτηγά, ταξί, βιαστικοί πεζοί και μια διαρκής αίσθηση ότι όλα γίνονται «στο παρά πέντε». Στη Ραφήνα, η θάλασσα φαίνεται να αγκαλιάζει το λιμάνι και η επιβίβαση γίνεται με έναν πιο… κυκλαδίτικο ρυθμό. Η Πάτρα έχει αέρα εξωτερικού, με βαριά οχήματα, φορτηγά και ιταλικές πινακίδες. Κι έπειτα, υπάρχουν και τα μικρά, γραφικά λιμάνια, εκεί όπου οι ναύτες γνωρίζουν τους μισούς οδηγούς με το μικρό τους όνομα και η φόρτωση είναι περισσότερο υπόθεση γειτονιάς παρά επίσημη διαδικασία.
Η μικρή «χορογραφία»
Η φόρτωση και η αποβίβαση είναι από μόνες τους μικρές παραστάσεις. Οδηγοί με διαφορετικά στιλ -άλλοι αγχωμένοι, άλλοι χαλαροί, κάποιοι αποφασισμένοι να χωρέσουν εκεί που δεν χωράει ούτε… ποδήλατο- εκτελούν τις οδηγίες των ναυτών, που με δύο κινήσεις του χεριού στήνουν μια χορογραφία που επαναλαμβάνεται καθημερινά αλλά δεν είναι ποτέ ίδια. Η εμπειρία λέει ότι πάντα θα υπάρχει ένας που θα αργήσει να μπει και θα ξεσηκώσει τον μισό καταπέλτη, ή κάποιος που θα βγει από το αυτοκίνητο για να «ελέγξει» πόσο κοντά είναι στο μπροστινό - λες και δεν βλέπει το βλέμμα του ναύτη που λέει «πάτα ακόμα λίγο γκάζι».
Το αυτοκίνητο γίνεται «κλειδί» του ταξιδιού
Κι όταν το καράβι αποπλεύσει, το αυτοκίνητο δεν είναι πια ένα μέσο μεταφοράς· είναι το «κλειδί» για να ξεκινήσει το επόμενο κεφάλαιο των διακοπών σου. Σκέψου το: στο νησί μπορεί να οδηγήσεις σε παραλίες που χωρίς αυτό θα έμεναν απρόσιτες, να πας σε ταβερνάκια που μόνο οι ντόπιοι ξέρουν, να αλλάξεις σχέδια στην πορεία. Όσο κι αν η θάλασσα και το νησί είναι ο προορισμός, για τον οδηγό-ταξιδιώτη το ταξίδι ξεκινά από τη στιγμή που οι ρόδες του πατούν τη ράμπα.
Γιατί εκεί, στο μεταίχμιο στεριάς και θάλασσας, γεννιέται η πρώτη πραγματική αίσθηση ελευθερίας. Και αυτή η αίσθηση είναι ο λόγος που, κάθε φορά που το καράβι σαλπάρει, νιώθεις ότι ξεκινά κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό δρομολόγιο.
Και όταν, μετά από ώρες στη θάλασσα, το πλοίο αρχίσει να μπαίνει στο λιμάνι του προορισμού, ο ήχος της άγκυρας και η μυρωδιά του νησιού που φτάνει με τον αέρα σε κάνουν να καταλάβεις γιατί το έκανες όλο αυτό. Το αυτοκίνητό σου περιμένει στο γκαράζ, έτοιμο να γίνει ο πρώτος σου σύμμαχος στην εξερεύνηση, αλλά εκεί, με τον ήλιο να δύει πίσω από τα κατάρτια, συνειδητοποιείς ότι η διαδρομή -από τη ράμπα της επιβίβασης μέχρι την πρώτη σου βόλτα- είναι εξίσου σημαντική με τον προορισμό.
Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!