Formula 1: Οι tifosi υποφέρουν πιο πολύ από τον Λεκλέρ (vid)

Εδώ και 13μιση χρόνια, κάθε tifoso έχει νιώσει βαθιά στο πετσί του τι πάει να πει απογοήτευση. Από το 2008 και εκείνο το σχεδόν παρανοϊκό contrast συναισθημάτων όταν ο Φελίπε Μάσα ήταν για σκάρτα 30 δευτερόλεπτα πρωταθλητής προτού ο Λούις Χάμιλτον του αρπάξει τη μπουκιά/πρωτάθλημα από το στόμα/χέρια. Εκείνο το στιγμιαίο peak ενθουσιασμού το οποίο διαδέχθηκε απότομος ψυχολογικός καταποντισμός.

Κι έκτοτε, σκοτάδι. Με στιγμές λάμψης φωτός από κάπου στο βάθος του ατελείωτου αγωνιστικού τούνελ στο οποίο βρίσκεται έκτοτε η Scuderia. Γιατί ακόμα και στις καλές της σεζόν, αυτό το βαθύ σκοτάδι σκέπαζε στο τέλος κάθε όνειρο και κάθε προσδοκία.

• Το F1 Post-Race Show στο Instagram του Gazzetta (vid)
• Λεκλέρ: «Με πονάει η εγκατάλειψη»
• H στιγμή που ο Λεκλέρ τα έχασε όλα (vid)

Το 2009 είχε θυσιαστεί ως άμοιρος αμνός στο βωμό της διεκδίκησης του τίτλου μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο της προηγούμενης σεζόν. Το 2010 ένα πρωτάθλημα που θα έπρεπε να πάει στο Μαρανέλο, κατέληξε λόγω αυτοχειρίας (και της Renault του Βιτάλι Πετρόφ) στη Red Bull Racing. Το 2012 ο «ταύρος» του Σεμπάστιαν Φέτελ αποδείχθηκε τανκ και παρά τα χτυπήματα συνέχισε στον «τελικό» της Βραζιλίας, αρπάζοντας ξανά τον τίτλο από τη Ferrari και τον Φερνάντο Αλόνσο.

Παρότι σπουδαίος σε όνομα αλλά και σε χάρη, ο ιππότης της Αστούριας απέτυχε να οδηγήσει την ιταλική ομάδα στο θρόνο. Έφταιγε εκείνος, έφταιγε ο Στέφανο Ντομενικάλι, έφταιγε η σπαγγετοκουλτούρα, δε θα το μάθουμε ποτέ.



Το 2013 ο Φέτελ ήταν άπιαστος, το 2014 η F14T δεν είχε δυνάμεις ούτε για υποψία επιτυχίας, παρά το συγκλονιστικό οδηγικό δίδυμο των Αλόνσο-Κίμι Ράικονεν. Αλήθεια, το θυμάστε πως αυτοί οι δύο οδηγοί, από τους σπουδαιότερους της εποχής μας, είχαν συνυπάρξει στο Μαρανέλο; Πως να το θυμάστε με μόλις 2 βάθρα όλη τη σεζόν;

Η αλλαγή σελίδας, με τον Φέτελ πρωτοπαλίκαρο σε αυτή τη νέα «γερμανικής ηγεσίας» εποχή που ξεκίνησε το 2015, επανέφερε προσδοκίες, ξύπνησε την ελπίδα μέσα στην καρδιά κάθε tifoso αλλά στο τέλος κάθε ελπίδα αποδείχθηκε φρούδα.

Όσο κι αν το μνημειώδες «Mi senti, mi senti, dai Forza Ferrari» που ούρλιαζε ο τετράκις πρωταθλητής μετά τη νίκη Μαλαισία το 2015 σήκωσε την τρίχα στο χέρι κάθε Ιταλού, όσο κι αν το 2017 και το 2018 η Scuderia όρθωσε πραγματικά ανάστημα, η υβριδική κυριαρχία της Mercedes ήταν τέτοια που ακόμα και το κυνήγι των ασημί βελών, ήταν και έπρεπε να θεωρείται επίτευγμα.

Όμως η Ferrari δεν είναι μία απλή ομάδα. Για τους Ιταλούς είναι πατρίς, είναι θρησκεία, είναι οικογένεια. Είναι καταδικασμένη να κερδίζει. Κι επειδή δεν μπορεί πάντα να κερδίζει, είναι καταδικασμένη να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αυτή την ατέρμονη, αφόρητη, αβάσταχτη για πολλούς, περίφημη πίεση του Μαρανέλο.

Προηγήθηκαν εφιαλτικές σεζόν – το 2020 βρήκε τη Ferrari έκτη (!), να πληρώνει τον «συμβιβασμό» με την FIA σχετικά με τη… θολής τεχνολογίας υβριδική της μηχανή. Όποιος tifoso άντεξε τα βάσανα εκείνης της χρονιάς, μπορεί να αντέξει τα πάντα, σωστά;

Όχι θα πω. Διότι τότε η καρδιά του είχε σύμμαχο του την παραίτηση. Δεν υπήρχε προοπτική, δεν υπήρχε στόχος. Ωστόσο από πέρυσι, αυτό άρχισε σταδιακά να αλλάζει. Η Ferrari άρχισε να δυναμώνει, ο Λεκλέρ, ανέλπιστα pole man σε Μονακό και Μπακού, χωνόταν με κάθε ευκαιρία στη στολή του υπέρ-ήρωα. Ο Κάρλος Σάινθ ήταν πειστικός πλάι του. Όχι το ίδιο γρήγορος αλλά στο τέλος, το ίδιο αποτελεσματικός. Και μπροστά, οι tifosi είχαν την περιβόητη αλλαγή σελίδας στους κανονισμούς. Τη μεγάλη ευκαιρία.

Οι κόκκινοι φάνηκε να την αρπάζουν από τα μαλλιά. Το έκαναν, αυτό δεν αλλάζει. Ήρεμη δύναμη το χειμώνα, αφεντικά στο ξεκίνημα της σεζόν με δύο νίκες και ισάριθμες pole στα πρώτα τρία Grand Prix. Με εντυπωσιακή ταχύτητα, με αρμονική λειτουργία της ομάδας, σωστές στρατηγικές, αλάνθαστα Pit Stop αλλά και παροιμιώδη αξιοπιστία. Την ώρα που οι Mercedes ήταν στο πουθενά και οι Red Bull έδειχναν εξίσου γρήγορες με τις F1-75 αλλά ευάλωτες.

Όλα αυτά έφεραν Ferrari και Λεκλέρ πολύ μπροστά στη βαθμολογία και εκεί ήταν το σημείο που έγινε η ζημιά για τους tifosi. Η ιταλική ομάδα ήταν 49 πόντους μπροστά από τη Red Bull, ο Μονεγάσκος 46 μπροστά από τον Μαξ Φερστάπεν. Εκεί πείστηκαν πως φέτος μπορεί να είναι ξανά η χρονιά τους. Δεκατέσσερα χρόνια μετά.

Έριξαν τις άμυνες που τους οχύρωναν στα βάσανα των προηγούμενων ετών, μπόλιασαν το είναι τους με ελπίδα. Ελπίδα που αν όλα αρχίσουν να πηγαίνουν στραβά, μπορεί να μεταμορφωθεί σε σαράκι. Κι από τη νίκη του Λεκλέρ στην Αυστραλία και μετά, όλα πηγαίνουν διαρκώς στραβά. Το λάθος του στην Ίμολα, η υστέρηση στο Μαϊάμι, η τραγική στρατηγική στο Μονακό, τα προβλήματα αξιοπιστίας που του «έκλεψαν» μία σίγουρη νίκη στη Βαρκελώνη και μία πιθανή νίκη στο Μπακού.

Χτυπήματα απανωτά, προβλήματα πολυσχιδή, που επηρεάζουν με γεωμετρική πρόοδο τον οργανισμό. Κάθε αναποδιά δεν είναι κι ένα λιθαράκι στον τοίχο που μπορεί να χωρίσει τη Ferrari από τους τίτλους – είναι και μία όλο και μεγαλύτερη πέτρα. Ώσπου γίνεται βράχος.

Το +46 έγινε -34 στους οδηγούς. Το +49 έγινε -80 (!) στους κατασκευαστές. Η Scuderia είναι πλέον στον τοίχο. Με την ψυχολογία στα τάρταρα και την πίεση στο κόκκινο, πράγματα που ποτέ δεν αποτελούν καλό οδηγό. Ειδικά την ώρα που ο αντίπαλος δείχνει να κινείται πάνω σε ράγες.

Κι αν για τα μέλη της ομάδας, τους οδηγούς, τη διοίκηση, τους τεχνικούς, όλο αυτό είναι δύσκολο, για τον tifoso είναι αβάσταχτο. Γιατί για τον tifoso η Ferrari είναι τα πάντα κι έχοντας ρίξει τις άμυνες του, έχοντας αφήσει την ελπίδα να διεισδύσει σε κάθε του κύτταρο, οι συνεχιζόμενες ατυχίες και τα επαναλαμβανόμενα λάθη αποτελούν μαχαιριές.

A tough break for Leclerc as his Baku hopes go up in smoke 😖#AzerbaijanGP #F1 pic.twitter.com/LEYq3hVA8f

— Formula 1 (@F1) June 12, 2022

Με το μαχαίρι να μπαίνει και πάλι βαθιά σε παλιές πληγές που φάνταζαν επουλωμένες αλλά δεν είναι. Και 14 χρόνια μετά τον τελευταίο τίτλο της Scuderia, το μαχαίρι φτάνει στο κόκκαλο.

Φωτογραφίες: Scuderia Ferrari