Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ΠΑΟΚ μετατράπηκε σε ΠΑΕ το καλοκαίρι του 1979 και τη διοίκηση της ανέλαβε ο Γιώργος Παντελάκης. Ο πρώτος ιστορικά πρόεδρος παρέμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1984 όταν, σύμφωνα με το μύθο της εποχής, ανατράπηκε από τον Νίκο Βεζυρτζή, που μόλις είχε αναλάβει τη διοίκηση του ερασιτέχνη.

Ο Βεζυρτζής έδωσε το χρίσμα του προέδρου στον Πέτρο Καλαφάτη, που είχε μακρά προϊστορία και προϋπηρεσία στα κοινά του «Δικεφάλου» από τη δεκαετία του ’60. Τελικά, παρέμεινε μόνο ένα χρόνο και παρότι οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος Ελλάδας, ήρθε ο Χάρης Σαββίδης να τον διαδεχθεί στην προεδρία μέχρι και το 1988. Έμεινε στην ιστορία ως ο πρόεδρος, που μέσα σ’ ένα βράδυ, πούλησε τον Δεκέμβριο του 1987 προπονητή (Λίμπρεχτς) και παίκτη (Μπανιώτης) στον Ολυμπιακό.

Ακολούθησαν οι Ιωάννης Δεδέογλου (1988-89), Θωμάς Βουλινός (1989-90), Απόστολος Αλεξόπουλος (1990), Θωμάς Βουλινός (1990-96), Γιώργος Καλύβας (1996) μέχρι να φθάσουμε στην εποχή του πρώτου ισχυρά οικονομικά μεγαλομετόχου, αυτή του Γιώργου Μπατατούδη, που διοίκησε με πολλά πήγαινε-έλα (1996-98), (1998-01), (2003) και τον Πέτρο Καλαφάτη να είναι πάντα αυτός που τον αντικαθιστούσε στην προεδρική καρέκλα (1998 και 2001-03).

Ο Δεδέογλου έμεινε σχετικά λίγο στη διοίκηση και «πλήρωσε» το «ΟΚ» του ΑΣ ΠΑΟΚ (ο ερασιτέχνης εκείνη την περίοδο κατείχε ένα ποσοστό κοντά στο 40% της ΠΑΕ και έπαιρνε ως αντάλλαγμα 30 εκατομμύρια δραχμές ετησίως) με την υπογραφή παραχώρησης στον Σύλλογο της έκτασης, όπου χτίστηκε το «παλατάκι» του μπάσκετ και δικαίως χαρακτηρίζεται ευεργέτης απ’ όλους εντός της ασπρόμαυρης οικογένειας.

Μικρής διάρκειας ήταν και η παρουσία του Αλεξόπουλου, που έχασε στην κόντρα με τον Βουλινό, ο οποίος ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση με τους οργανωμένους, οδηγώντας τον ΠΑΟΚ στη «μαύρη νύχτα» των επεισοδίων στο ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν και ένα βήμα πριν την αγωνιστική καταστροφή.

Η περίοδος Μπατατούδη

Οι σχέσεις Βουλινού-κόσμου ακροβατούσαν σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, -εξαίρεση η πρώτη σεζόν (1994-’95) του Άρι Χάαν- και με μαθηματική ακρίβεια οδηγηθήκαμε σε ακραίες ροκ και ενίοτε «πολεμικές» καταστάσεις. Λίγο πριν ο κόσμος βγει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, διοργανώνοντας τον Ιανουάριο του 1996 συλλαλητήριο στην Καμάρα, ο Βουλινός πείθεται και μεταβιβάζει χωρίς χρέη, είναι αλήθεια, τις μετοχές του στην ομάδα των βετεράνων του συλλόγου και στον Γιώργο Καλύβα, που είχαν μπει μπροστά γνωρίζοντας, ότι έρχεται από πίσω ο Γιώργος Μπατατούδης.

Το μπάσιμο του Εβρίτη επιχειρηματία, άγνωστου μέχρι τότε στο χώρο του ποδοσφαίρου, ήταν εντυπωσιακό. Ο ΠΑΟΚ σπαταλά δεκάδες δισεκατομμύρια δραχμές σε μεταγραφές (Βρύζας, Φρατζέσκος, Μαραγκός, Γεωργιάδης, Μπορμπόκης κ.α), φανταχτερά σχέδια («Άθλος», χρηματιστήριο, «Ιντερσάτ»), φέρνει τον Ντούσαν Μπάγεβιτς στην Τούμπα και μαζί τα δύο τελευταία τρόπαια-τίτλους, το κύπελλο του 2001 και του 2003.

Όταν η… φούσκα έσκασε, ο Μπατατούδης άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, στην ομάδα συσσωρεύονται χρέη άνω των 10 εκατομμυρίων ευρώ, με τον Πέτρο Καλαφάτη να είναι πάντα εκεί για να παίξει το ρόλο του προέδρου προσφέροντας σημαντική βοήθεια στον σύλλογο.

Πριν και μετά τη «φούσκα» Γούμενου

Ξανά μια ομάδα από βετεράνους παίκτες και παράγοντες αναζητούν λύση και τη βρίσκουν στα πρόσωπα των Γιάννη Γούμενο και Βασίλη Παγώνη προς τα τέλη του 2003.

Για σχεδόν μια διετία 2003-2005) η ΠΑΕ ΠΑΟΚ λειτουργούσε με προσωρινά Διοικητικά Συμβούλια στα οποία άσκησαν τα καθήκοντα του προέδρου, κατά σειρά, οι: Βασίλης Σεργιαννίδης, Γιάννης Γούμενος, Βασίλης Παγώνης, Γιάννης Γούμενος (δις), μέχρι να φτάσουμε στις 15 Φεβρουαρίου του 2005, όταν ο τελευταίος αποφάσισε και προχώρησε στη σύσταση αιρετής διοίκησης.

Ήταν η τελευταία αιρετή διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ μέχρι τον Απρίλιο του 2013, όταν ο «Δικέφαλος» μετά από απόφαση του ιδιοκτήτη του, Ιβάν Σαββίδη, απέκτησε ξανά αιρετή διοίκηση.

Τη διετία 2003-2005 διοίκηση ασκούσε ο Γιάννης Γούμενος, ασφαλιστής που έκανε περιουσία στις «χρυσές ημέρες» του ΧΑΑ, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να φορτώσει στις πλάτες της ομάδας, με χρέη άνω των 25 εκατομμυρίων ευρώ, «πνίγοντας» μέσα σε δύο χρόνια την ΠΑΕ.

Από το καλοκαίρι του 2006 ξεκίνησαν οι κινήσεις για την αλλαγή των πραγμάτων στη διοίκηση του ΠΑΟΚ και ενώ έχουν «παρελάσει» δεκάδες υποψήφιοι επενδυτές (ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Γιαννούλη Καμπάνη…), χωρίς, τελικά, να αποτελέσουν την «σανίδα σωτηρίας», που τόσο απεγνωσμένα έψαχνε ο Γούμενος.

Στα τέλη Αυγούστου ανέλαβε τα ηνία της ΠΑΕ, ο Νίκος Βεζυρτζής. Ο πρώην γενικός αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος, πρώην πρόεδρος του Α.Σ. ΠΑΟΚ και ισχυρός άντρας του μπασκετικού τμήματος, μαζί με τον Απόστολο Οικονομίδη ηγήθηκαν μιας κίνησης, που ολοκλήρωσε σταδιακά την απεμπλοκή Γιάννη Γούμενου από την ιδιοκτησία της ΠΑΕ. Ο τελευταίος έμεινε τύποις στην ΠΑΕ (η αιρετή διοίκησή του λειτούργησε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006) χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, από το να υπογράφει τις αποφάσεις της «ομάδας Βεζυρτζή-Οικονομίδη».

Όλα αυτά μέχρι και το καλοκαίρι του 2007 όταν ο κόσμος πείθει τον Θόδωρο Ζαγοράκη λίγες μέρες μόλις μετά το ποδοσφαιρικό αντίο του, να μπει μπροστά και να διοικήσει την ομάδα.

Η εποχή Ζαγοράκη

Ο Ζαγοράκης, τελικά, αναλαμβάνει πρόεδρος της προσωρινής και διορισμένης από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης διοίκησης στις 18/6/2007, το πρώτο διάστημα ξεκινάει δυναμικά απέναντι στον «όγκο» των θεμάτων και έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα και μια απίστευτη εκφρασμένη, μέσω των εισιτηρίων, συσπείρωση του κόσμου.

Επιστρέφοντας από το Άγιον Όρος, στις 8 Οκτωβρίου 2009, σκάει η «βόμβα», με την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου και διευθύνοντα συμβούλου, καθήκοντα τα οποία ανέλαβε για τρεις μήνες ο Ζήσης Βρύζας.

Ο πρώην αρχηγός του «Δικεφάλου» στις 23 Ιανουαρίου του 2010 επέστρεψε στη θέση του προέδρου, με τον Βρύζα να γίνεται αντιπρόεδρος της διοίκησης και παράλληλα τεχνικός διευθυντής μέχρι τις 11 Αυγούστου 2010 όταν παραιτήθηκε από κάθε πόστο του στον ΠΑΟΚ.

Παράλληλα, ξεσπάει ένας εσωτερικός «πόλεμος», η ομάδα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, ορισμένοι «τρώνε το παραμύθι» και πιστεύουν, ότι το δίδυμο Φλωρίδη-Σαχπατζίδη, που το καλοκαίρι του 2011 εμφάνισε στην ασπρόμαυρη οικογένεια ο Ζήσης Βρύζας, θα έκανε μεγάλο και τρανό τον ΠΑΟΚ. Διαψεύστηκαν, αλλά η ζημιά είχε γίνει, ο «Δικέφαλος» μπήκε σε μια περίοδο έχθρας και «μάχης εξουσίας», που τελικά μόνο ζημιά προκάλεσε στην ομάδα.

Ο Ζαγοράκης συνέχισε μόνος του, αντιμετωπίζοντας στο τέλος σοβαρά οικονομικά προβλήματα, μέχρι την οριστική παραίτηση, «προκειμένου να επιστρέψει στον Σύλλογο το κλίμα αγάπης και ενότητας», όπως δήλωσε στις 25 Ιανουαρίου 2012. Την επομένη ο Ζήσης Βρύζας θα αναλάβει για δεύτερη φορά την προεδρία της ΠΑΕ.

Στα χρόνια του Ιβάν

Ο Βρύζας ήταν αυτός, που μεταβίβασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ ΠΑΟΚ στις 10 Αυγούστου του 2012 στον Ιβάν Σαββίδη, με τον ίδιο να παραμένει στη θέση του προέδρου μέχρι και τις 24 Ιουλίου 2014, όταν παρέδωσε την σκυτάλη στον Ιάκωβο Αγγελίδη, τον πρώτο τεχνοκράτη-πρόεδρο της εποχής Σαββίδη.

Μπαίνοντας σε μία λογική πως οι τεχνοκράτες παράγοντες θα έλυναν όλα τα προβλήματα και θα λειτουργούσαν καλύτερα, ο «Δικέφαλος» αναζήτησε στελέχη, μέσω ξένων εταιριών, με πλούσια βιογραφικά, αλλά μηδενική εμπειρία από Τούμπα και ΠΑΟΚ.

Ο Κύπριος νομικός και πρώην πρόεδρος της Μακάμπι Τελ Αβίβ, ένα από τα στελέχη που χρυσοπληρώθηκαν για το σύντομο πέρασμα τους από την Τούμπα, υπέβαλλε την παραίτησή του την 1^η Φεβρουάριου 2016 και την ίδια ημέρα τον διαδέχθηκε ο Λούμπος Μίχελ. Ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, που δεν... μιλούσε ελληνικά!

Ο Σλοβάκος ουδέποτε μπήκε στο πετσί του προέδρου, λειτούργησε από την πρώτη στιγμή ως αθλητικός διευθυντής, με το ποδοσφαιρικό τμήμα και περιμένει με ανακούφιση την στιγμή, που ο Ιβάν Σαββίδης θα αναλάβει την προεδρία της ομάδας για να τον απαλλάξει από το φορτίο και να μπορέσει να αισθανθεί πιο άνετα, όπως έλεγε στο Λίμπερετς, μετά το τέλος του αγώνα με την Σλόβαν.,