«Ναιιιιιιιι! Τα κατάφερα. Επιτέλους τα κατάφερα. Επιτέλους η Νίκη είναι δική μου. Την κρατώ στα χέρια μου, την κοιτάζω και μου φαίνεται σαν ψέματα που τελικά την κατέκτησα. Τα 8 τελευταία δεν έκανα τίποτα άλλο από το να την κυνηγώ και να την ονειρεύομαι.

Ξάπλωνα με τη γυναίκα μου και σκεφτόμουν τη μορφή της, ήθελα τόσο πολύ να νιώσω πάνω στο στήθος μου το βάρος της, να κοιμηθούμε μαζί στο κρεβάτι. Και απόψε είμαστε εγώ κι εκείνη!

Πονάει τόσο πολύ το κορμί μου, δεν αντέχω τον πόνο και η υπερένταση δεν μου επιτρέπει να κοιμηθώ. Ήρθα στο δωμάτιο να ησυχάσω, αλλά δεν μπορώ. Άνοιξα τον υπολογιστή και διαβάζω όμορφα μηνύματα. Δεν είναι όλα όμως. Είναι και εκείνοι που με «ψέλνουν» γιατί δεν πήρα το χρυσό.
Γιατί, γιατί… γιατί δεν βγήκε η χεριά, που να τους εξηγώ τώρα!

Πέρασα πρώτος, αλλά χτύπησα δεύτερος την πλάκα χρονομέτρησης. Μου είπε ο κόουτς ότι με «έδωσαν» πρώτο στην αρχή, όμως εγώ το είδα ότι δεν ήμουν. Θα έκαναν λέει και ένσταση για να πάρω τη νίκη. Αστείο! Τι να την κάνω νίκη στα χαρτιά, δεν έχω μάθει εγώ έτσι. Θα με πρόσβαλλε τέτοιο χρυσό.

Με στεναχωρούν τα άσχημα σχόλια, δεν τα περίμενα και ίσως γι αυτό δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Έχω καταφέρει κάτι τόσο σημαντικό για μένα, τον προπονητή μου και την οικογένεια μου. Μαζί στις πίκρες μαζί και στις χαρές με τον κόουτς, να μου δίνει τη δύναμη που μου έλειπε, όταν τέλειωναν τα αποθέματα. Έγινε πατέρας μου τα χρόνια όταν πρωτόρθα από το νησί στα 19 μου και αργότερα φίλος κολλητός.

Ήμουν προετοιμασμένος να τελειώσω την καριέρα μου χωρίς διάκριση, δεν ήμουν όμως προετοιμασμένος μετά από ένα ολυμπιακό μετάλλιο να διαβάζω ότι έχασα το χρυσό...

Έγιναν απίστευτα πράγματα μέσα στο νερό, που ξέρω ότι σε όποιον και να τα πω -ακόμη και στον κόουτς- μάλλον δεν θα με πιστέψει. Θα με περάσουν για τρελό.

Την κούρσα την ήλεγχα σε όλη τη διάρκεια, γι αυτό έμεινα και πίσω. Από τον πρώτο ανεφοδιασμό άργησα να φύγω γιατί προσπάθησα να ακούσω στο χαμό τι έγινε με τον τύπο που είχε αποσπαστεί

Ο ρυθμός ήταν αναμενόμενος, αν εξαιρέσεις τον άλλον που ξέφυγε μπροστά και παρ’ ολίγο να μην τερματίσει. Μικρός είναι θα μάθει.
Το λάθος του Λονδίνου εγώ δεν θα το επαναλάμβανα. Τους είδα πριν από την τελευταία στροφή να παίζουν ξύλο. Έβγαλα το κεφάλι από το νερό, τους είδα και μέσα μου χαμογέλασα.

Ήταν σειρά των άλλων να κάνουν τα λάθη και να μάθουν από αυτά. Εγώ το μάθημα μου το είχα πάρει… Αυτή η 4η θέση, τέσσερα χρόνια πριν με στοίχειωσε. Μετά την τελευταία στροφή είχε έρθει η ώρα να κάνω την επίθεση. Μόνο που αυτήν την ιδέα δεν την είχα σε αποκλειστικότητα… Περίπου 300 μέτρα από την αψίδα το ίδιο έκαναν και 6-7 ακόμη, δημιουργώντας ένα μέτωπο προς τον τερματισμό.

Βγαίνοντας στο τελευταίο 150άρι άκουσα φωνές, τόσες που ήθελα να κλείσω τα αυτιά μου, όμως στη μέση του ωκεανού δεν μπορεί να φώναζε κανείς. Κι όμως ήταν γνώριμες φωνές, της μάνας μου, του κόουτς, της Ισμήνης, φίλων και γνωστών. Μου φώναζαν να τα δώσω όλα! Η επόμενη σκέψη ήταν: Ή τώρα ή ποτέ. Άρχισα να κολυμπάω σαν τρελός. Δεν είχα ανάσα και πονούσα, πονούσα απίστευτα σε όλο μου το σώμα, αλλά στα πόδια μου νόμιζα πραγματικά ότι σπάνε τα κόκαλα και ότι οι μύες τεντώνονται σαν να σκίζονταν. Συνέχισα μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει.

Ο πόνος ξαφνικά την επόμενη στιγμή είχε υποχωρήσει τελείως, όμως καθώς χτυπούσα τα πόδια μου ένιωσα τα δάκτυλα μου πιο μεγάλα και σίγουρα υπήρχε και δέρμα ανάμεσα σε αυτά. Σε κάθε ποδιά έφευγα τόσο μακριά!

Για κλάσματα δευτερολέπτου τρόμαξα, αλλά αμέσως χτύπησα ακόμη πιο δυνατά. Είχα αποσπαστεί και πέρασα πρώτος, αλλά έμεινα δεύτερος.
Όπως εμφανίστηκαν αυτά τα βατραχοπόδαρα, έτσι εξαφανίστηκαν με το που πέρασα κάτω από την πλάκα χρονομέτρησης.

Για φαντάσου να έβγαινα στην παραλία με βατραχοπόδαρα; Πώς θα έβαζα παπούτσια; Πώς θα ανέβαινα στο βάθρο; Δεν θα μου έδιναν μόνο μία θέση στο βάθρο, αλλά και μία στο Μουσείο φυσικής ιστορίας!

Το μόνο που μου έμεινε σουβενίρ από αυτή την ιστορία είναι ο πόνος. Δεν λέει να περάσει με τίποτα, παρόλο που ήπια παυσίπονα.

Ελπίζω να υποχωρήσει τελείως μέχρι να επιστρέψω στην Αθήνα, όπου θα με περιμένει η Ισμήνη. Έχει μέσα της το δικό μου παιδί και εγώ με την τύπισσα πάνω στο μετάλλιο τελειώσαμε μία για πάντα!

Τέλειωσα με τις προπονήσεις, τέλειωσα με τον ατέλειωτο σωματικό και ψυχικό πόνο. Μπούχτισα απ’ όλα. Όχι όμως και από τη θάλασσα. Αυτή είναι σα να με γέννησε, με μεγάλωσε και στην αγκαλιά της πήρα τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου.

Μου λέει η μάνα μου ότι όταν ήμουν μπόμπιρας, μπουσουλούσα στην ακρογιαλιά έμπαινα μέσα, πνιγόμουν, έβγαινα και μετά ξανά μέσα. Το ίδιο και το ίδιο αμέτρητες φορές μέχρι που με «βάπτισε» και με έκανε δικό της.

Πιο μεγάλος πάλι τη θάλασσα επέλεγα με τους φίλους μου για παιχνίδι, εκεί πήγα το κορίτσι μου για το πρώτο μου φιλί, σε εκείνη έλεγα πάντα τα μυστικά μου κι όσα με πίκραιναν και ένωνα τα αλμυρά μου δάκρυα με τα νερά της.
Από απόψε το μόνο που ονειρεύομαι είναι να της γνωρίσουμε με την Ισμήνη το γιο μας!»

Βασική φωτογραφία: Γιώργος Γαβριλάκης/www.giorgosgavrilakis.com.