Στη δεκαετία του '90 τα ελληνικά σχολεία παρέπεμπαν σε... πυριτιδαποθήκες.

Οι μαθητές επινοούσαν διάφορους τρόπους για να σπάει η μονοτονία της παράδοσης μαθημάτων, αλλά και για να γίνει πιο ευχάριστη η παρουσία τους στο σχολείο.

Κάθε μαθητής που σεβόταν τον εαυτό του προμηθευόταν μεγάλες ποσότητες από σκορδάκια, αγόραζε σπίρτα που άναβαν παντού, ενώ οι πιο σκληροπυρηνικοί έριχναν τις λεγόμενες αμπούλες βρώμας για να εκκενωθεί η τάξη και να χαθεί το μάθημα.

Τα σκορδάκια φάνταζαν εντελώς ακίνδυνα. Μπορούσες με ένα δυνατό τίναγμα του χεριού να τα σκάσεις σε τοίχους, πίνακες, πόρτες, πεζοδρόμια ακόμα και στα παπούτσια του συμμαθητή του.

Ήταν ένα φαινόμενο που πήρε διαστάσεις επιδημίας στα σχολικά συγκροτήματα της εποχής με τους καθηγητές να αναζητούν τους... δράστες που βομβάρδιζαν ανηλεώς την τάξη στις πλέον ανύποπτες στιγμές.

Στη χρυσή εποχή με τα σκορδάκια στα διαλείμματα οι κρότοι παρέπεμπαν σε λωρίδα της Γάζας με τους μαθητές να σκάνε σε μπουφάν, κάγκελα, στις τουαλέτες, αλλά ακόμα και στο κυλικείο όπου παρατηρούνταν κοσμοσυρροή τα μικροσκοπικά λευκά δυναμιτάκια!

Σκέψου να τα πετούσες ανυποψίαστος σε ξερά χόρτα τι θα μπορούσε να συμβεί!

Σε έξαρση στις αρχές της δεκαετίας του '90 βρίσκονταν και μια συγκεκριμένη μορφή σπίρτων που μπορούσες να ανάψεις παντού.

Λίγα χρόνια πριν είχε σπάσει το μονοπώλιο του δημοσίου, μία παρτίδα ιταλικών σπίρτων που είχαν στην φωτογραφία της συσκευασίας ένα τζιν παντελόνι έκανε χρυσές πωλήσεις.

Οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου διασκέδαζαν με τις ιδιότητες που παρείχαν τα συγκεκριμένα σπίρτα.

Έτσι τα άναβαν σε κεφάλια, καρέκλες, τραπέζια, παντελόνια. Τα περίπτερα δεν προλάβαιναν να παραγγέλνουν νέες παρτίδες, οι οποίες γίνονταν ανάρπαστες.

Η χρήση σπίρτων στα σχολεία απαγορεύονταν δια ροπάλου και οι παραβάτες απειλούνταν με αποβολή.

Όταν πλησίαζε η ώρα της κρίσης, δηλαδή των διαγωνισμάτων, οι μαθητές επιστράτευαν τις αμπούλες που έκαναν θραύση εκείνη την εποχή. Η μυρωδιά θύμιζε χαλασμένο αυγό.

Με το που έσκαγε στην τάξη η αποπνικτική ατμόσφαιρα δυσωδίας που προκαλούσε εμετό αλλά και ασφυξία αποτελούσε δικαίωση για εκείνους που έκαναν το παν να διακοπεί το μάθημα. Εκτός κι αν η διπλανή αίθουσα ήταν κενή! Ο χρόνος ωστόσο είχε χαθεί.

Αμπούλες μπορούσες να βρεις ακόμη σε βιβλιοπωλεία. Αποτελούσε το πιο αποτελεσματικό όπλο στη μάχη με τους καθηγητές και την... ιερά εξέταση των μαθημάτων αρκεί να μην έπεφτες πάνω σε ατζαμή που δεν κατάφερνε κατά την ρίψη να την σπάσει!

«Χημικός πόλεμος» με βέβαιο αποτέλεσμα, αλλά και μυρωδιά που όσα χρόνια και αν περάσουν θα σε κάνει να νοσταλγείς το ένδοξο σχολικό παρελθόν αναφωνώντας: «Έριξα και εγώ αμπούλα στην τάξη μου».