Ο ΠΑΟΚ επέστρεψε! Είναι εδώ! Βγαλμένος, όχι μέσα από ταινία, αλλά από το σκοτάδι που είχε μπει πριν λίγους μήνες, με όλη αυτή την «περιπέτεια» στον ημιτελικό του κυπέλλου. Εκείνο το βράδυ της 25ης Απριλίου, ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε. Ο Ιβάν Σαββίδης έκανε το βήμα προς τα εμπρός, τη δική του «επανάστασή» τους. Σήκωσε ψηλά το λάβαρο, πάτησε γερά στα πόδια του. Εκείνο το βράδυ αντιλήφθηκε, ότι αυτόν τον πρόεδρο θέλει το σύνολο του ασπρόμαυρου οργανισμού και όχι τον άλλο, που δεν έχει… (τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται για ευνόητους λόγους). Η φετινή χρονιά με 341 καταμετρημένες, μία προς μία, ημέρες θα μείνει για πολλούς λόγους στην ιστορία. Καταρχήν, είναι η χρονιά στην οποία ο «Δικέφαλος» συμπλήρωσε 90 χρόνια ζωής. Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ επένδυσε σ’ αυτό, αλλά στο τέλος της βραδιάς, για κακή του τύχη, το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Τίποτα δεν τον έκανε μέχρι τότε να χαμογελάσει. Ούτε μια απλή εορταστική εκδήλωση.Τίποτα δεν λειτουργούσε σωστά και στην Τούμπα έψαχναν με αγωνία τη χαραμάδα, που θα έβγαζε ελπίδα.

Ο ΠΑΟΚτσής από τον Ιούλιο του ’15 μέχρι και τον Απρίλιο του ’16, δέκα ολόκληροι μήνες, είχε ζήσει τα πάντα. Σταγόνες χαράς, ούτε καν ψιχάλα, κρύο – ζέστη, από τη μια να βλέπει τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ να σουλατσάρει στην Τούμπα με την ασπρόμαυρη φανέλα με το «10» στην πλάτη, να πουλάει τρέλα στο «Βεστφάλεν» με το ιστορικό, αλλά ανούσιο, «διπλό» επί της Ντόρτμουντ, κι από την άλλη να χάνει με ανατροπή από τον πεσμένο Πανθρακικό. Το λες και Σκοτσέζικο ντους. Το λιγότερο…

Μετά το περσινό κάζο, το οποίο κουβάλησε σ’ όλη τη χρονιά, ο Σαββίδης θέλησε να αλλάξει πράγματα στο οργανόγραμμα της ομάδας, πιστεύοντας ότι η πρόσληψη ενός τεχνοκράτη με βαρύ βιογραφικό, όπως αυτό του Φρανκ Αρνεσεν, θα του έφερνε και την ευτυχία.Διαψεύστηκε οικτρά και σ’ αυτό το κομμάτι. Ο οργανισμός του ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να απορροφήσει τους κραδασμούς, η κρίση άρχισε από Οκτώβριο – Νοέμβριο να χτυπάει την πόρτα της Τούμπας, όταν π.χ. ο Μπερπάτοφ ήταν μεταξύ αγωνιστικού χώρου, πάγκου και εξέδρας, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να αρχίζει «το καράβι να μπάζει νερά».

Ο Δανός αθλητικός διευθυντής επέλεξε να φορτωθεί την ευθύνη της επιλογής προπονητή. Για πρώτη φορά ο Ιβάν Σαββίδης απέφυγε να έχει την παραμικρή εμπλοκή, όμως το ρίσκο της πρόσληψης του Ιγκόρ Τούντορ ήταν ευθύς εξαρχής μεγάλο. Το καλοκαίρι ξεκίνησε με τον ΠΑΟΚ από νωρίς, πριν καλά καλά μπει ο Ιούλιος, να τρέχει στα βουνά και τα λαγκάδια της Ολλανδίας, η προσαρμογή του Αρνεσεν στην ελληνική πραγματικότητα να φέρνει αδικαιολόγητη καθυστέρηση στις μεταγραφές και την ομάδα να περνάει, ευτυχώς, στους ομίλους του Europa League με τους πρώην πιτσιρικάδες της Κ20! Στο 5-0 επί της Μπρόντμπι ο φρέσκος, τότε, ΠΑΟΚ έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλης της χρονιάς. Ήταν, όμως, μέσα Αυγούστου και ο δρόμος μακρύς…

Η απόκτηση του πολλά βαρύ, Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, την τελευταία ημέρα των μεταγραφών έφερε τα πάνω κάτω στο εσωτερικό της ομάδας. Ο Τούντορ, που λίγα χρόνια νωρίτερα έπαιζε «μαν του μαν» τον Βούλγαρο σέντερ φορ στα γήπεδα της Ευρώπης, έπρεπε να διαχειριστεί το νέο «βασιλιά της Τούμπας». Αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να το κάνει, όσες φορές κι αν έκλεισε τα μάτια, όπως παραδέχθηκε, στα καπρίτσια και τις ιδιομορφίες της βεντέτας. Η ομάδα με τη φόρα του Ιουλίου, ξεκίνησε συμπαθητικά στο πρωτάθλημα, αν εξαιρέσεις την ήττα από τον ΠΑΣ στα Γιάννινα, αλλά όταν φορτώθηκε με αγώνες Πέμπτη – Κυριακή λύγισε και δεν ξανασηκώθηκε στα πόδια της. Στον τομέα της διαχείρισης του υλικού, το δίδυμο Τούντορ – Άρνεσεν έμεινε μετεξεταστέο.

Με το καλημέρα στη σεζόν η ομάδα άρχισε να ζει συντροφιά με τις θλάσεις. Πρώτος άνοιξε το… χορό ο Χάρης Χαρίσης, το ημερολόγιο έδειχνε «22 Ιουλίου 2015» και ουδείς μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Τον Αύγουστο, που ο καιρός ήταν ακόμη καλός στη Νέα Μεσημβρία, οι ανέτοιμοι και απροετοίμαστοι νέοι ποδοσφαιριστές άρχισαν να πέφτουν κάτω σαν τα… κοτόπουλα. Στις 24 του μήνα, ο Γκόικο Τσίμιροτ υπέστη βαριά θλάση β' βαθμού στον αριστερό προσαγωγό και έκανε τρεις μήνες για να επιστρέψει στην ομάδα. Νωρίτερα θλάση κι ο Πέλκας, ο Αντόνις και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή το κοντέρ «έγραψε» πάνω από 30 θλάσεις, σήμαινε συναγερμός και όλοι άρχισαν να ψάχνονται για να βρουν τι φταίει. Και τι δεν γράφτηκε, και τι δεν ειπώθηκε τότε.

Όχι, ότι οι παίκτες ξενυχτούν και δεν κάνουν καλή ζωή, όχι ότι φταίνε τα γήπεδα και ο καιρός στη Μεσημβρία και πάει λέγοντας. Συσκέψεις, κόντρα συσκέψεις, στην Τούμπα με διοίκηση και τεχνική ηγεσία να περνούν από «ιερά εξέταση». Μέχρι και ο Ιβάν Σαββίδης, θορυβημένος από ότι συνέβαινε, άρχισε να ψάχνει τις αιτίες. Τελικά, η χρονιά ολοκληρώθηκε με πάνω από 40 θλάσεις, ο Μυστακίδης «έβγαλε» πρόβλημα στην προθέρμανση και όλοι εύχονται με τη νέα χρονιά, απλά, να μην ξαναζήσουν τον ίδιο εφιάλτη, είτε η ομάδα κάνει προπόνηση στο δικό της αθλητικό κέντρο, είτε στη Σουρωτή.

Ο Τούντορ από την αρχή ένιωσε την πίεση στο πετσί του. Γλίτωσε τα… παρατράγουδα με την πρόκριση στους ομίλους του Europa League, αλλά όταν αντιλήφθηκε να «παίζεται το κεφάλι» του, επέλεξε να βάλει την Ευρώπη στην άκρη. Ουσιαστικά, παράτησε το ματς με την Κράσνονταρ, για να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, δίχως να γνωρίζει ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας του ήθελε για πολλούς προσωπικούς λόγους τη νίκη επί των Ρώσων του ζάμπλουτου ιδιοκτήτη Σεργκέι Γκαλίτσκι. Παιχνίδια εξουσίας και δύναμης, το λένε, στο χωριό μας.

Ο Σαββίδης θεώρησε αποτυχία τον αποκλεισμό της ομάδας από τους «32» του Europa League, γι’ αυτό άλλωστε δεν παραβρέθηκε στο «Βεστφάλεν» και δεν είδε από κοντά τον ιστορικό θρίαμβο επί της Ντόρτμουντ. Από τότε είχε παράπονα από την τριανδρία «Αγγελίδης – Αρνεσεν – Τούντορ». Γιατί δεν ήταν μόνο το αγωνιστικό, που δεν πατούσε καλά. Διοικητικά υπήρχαν σοβαρά προβλήματα και σε μια φθινοπωρινή… μπόρα στο «Μακεδονία Παλλάς», ο Ιβάν Σαββίδης περνάει «γενιές δεκατέσσερις» όλα σχεδόν τα στελέχη και τον πρόεδρο Ιάκωβο Αγγελίδη.

Η τοποθέτηση του Νίκου Βεζυρτζή αρχικά και προς γενική έκπληξη όλων του Λούμπος Μίχελ στη συνέχεια έδειχναν ότι ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ έψαχνε κάτι νέο για το διοικητικό κομμάτι, ενώ η δυσαρέσκεια του εκφράστηκε με την απροθυμία να ενισχύσει και με νέες μεταγραφές την ομάδα την περίοδο του Ιανουαρίου. Ο ΠΑΟΚ μετά βίας απέκτησε τον Χατζηισαϊα από τον Πανιώνιο και για έξι μήνες τον Βελλίδη από τον ΠΑΣ, όταν ο Όλσεν τέθηκε οριστικά στο περιθώριο. Όμως, τόσοι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι στη διοικητική Βαβέλ της Τούμπας δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αρμονικά και να βγάλουν ένα καλό αποτέλεσμα. Τα όσα τραγελαφικά έγιναν στην περίπτωση του Γιώργου Γκαλίτσιου, αλλά και στην κρούση προς τον Γιάννη Αναστασίου, έδειχναν ξεκάθαρα, ότι αυτό το σχήμα με… «Αγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους και Έλληνες», δεν θα μακροημέρευε στη Μικράς Ασίας.

Όσες διαψεύσεις κι αν έβγαζε προς τα έξω η ΠΑΕ όλοι έβλεπαν ότι υφίσταται θέμα Τούντορ. Η ομάδα έκανε μέσα στο χειμώνα πάνω από 40 ημέρες να κερδίσει έναν αγώνα! Ο Ιάκωβος Αγγελίδης παραιτήθηκε την 1η Φεβρουαρίου και την ίδια μέρα με τη δήλωση – στήριξη προς τον Κροάτη προπονητή, ο Ιβάν Σαββίδης «φωτογράφησε» την έντονη δυσαρέσκεια του για τη διοικητική κατάσταση. «Δεν υπήρξε ποτέ στην ατζέντα μου κανένα ερωτηματικό για τον Ίγκορ Τούντορ. Είναι ο προπονητής της ομάδας και έχουμε μια ισχυρή συμφωνία, ενώ μοιραζόμαστε και το ίδιο πάθος για την επιτυχία. Είναι μια συζήτηση που δεν θα επιτρέψω να ανοίξει ξανά. Ζήτησα από τους συνεργάτες μου να αισθανθούν την ίδια αφοσίωση. Πρέπει να είναι οι πιο ουσιαστικοί συνεργάτες του προπονητή και οφείλουν να γνωρίζουν ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία θα τη θεωρήσω δική τους αποτυχία και -από την άλλη- η επιτυχία της ομάδας θα θεωρηθεί επίτευγμα συνολικής δουλειάς. Πρέπει να είμαστε οικογένεια με έργα, όχι μόνο με λόγια», δήλωνε ο Έλληνας ομογενής επιχειρηματίας.

​

Ο… θερμός χειμώνας συνεχίστηκε στην Τούμπα. Δύο εβδομάδες μετά την παραίτηση Αγγελίδη, αποχώρησε και ο Φρανκ Άρνεσεν (με την ΠΑΕ να κάνει λόγο για… διαφορά φιλοσοφίας!), ενώ ακολούθησε και τρίτη παραίτηση, αυτή του Νίκου Βεζυρτζή. Η ασπρόμαυρη… Βαβέλ δεν υπήρχε πιά, «γκρεμίστηκε» σαν «χάρτινος πύργος», αλλά δεν είχε ολοκληρωθεί το… ξήλωμα από τον Ιβάν Σαββίδη.

Αρκούσαν κάποιες δηλώσεις του Τούντορ, μετά την ήττα από τον σχεδόν πεσμένο Πανθρακικό, και μια σύγκριση του ρόστερ της ομάδας μ’ αυτό του Ολυμπιακού για να αλλάξει ρότα ο μεγαλομέτοχος και να πάει κόντρα στην «ισχυρή συμφωνία», όπως είχε δεσμευτεί ότι είχε μέχρι τότε με τον 37χρονο προπονητή. Το ημερολόγιο έδειχνε «9 Μαρτίου 2016».

Ο Λούμπος Μίχελ είχε τοποθετηθεί πρόεδρος της ΠΑΕ, ουσιαστικά ήταν και αθλητικός διευθυντής και ήταν αυτός που υπέγραψε, τυπικά, την πρώτη αλλαγή στη σύμβαση εργασίας με τον Βλάνταν Ίβιτς. Ο Σέρβος από προπονητής της ομάδας κάτω των 20 ετών κλήθηκε να αναλάβει χρέη υπηρεσιακού προπονητή. Όμως, κατόρθωσε να γράψει τη δική του (σύντομη) ιστορία στην ομάδα. Έκανε τα αυτονόητα. Γνωρίζοντας καλά τα (δύσκολα) αποδυτήρια της Τούμπας κατάφερε να απορροφήσει τους κραδασμούς και να διώξει την πίεση. Έκανε τα αυτονόητα και μέσα σε δυόμιση μήνες κατόρθωσε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να πείσει τον Ιβάν Σαββίδη, ότι μπορεί να κουμαντάρει το καράβι.

​

Κάπως έτσι, ο 39χρονος προπονητής μπόρεσε να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και να πάνε στράφι οι όποιες επαφές και συζητήσεις είχε κάνει ο Λούμπος Μίχελ σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ουκρανία για τον επόμενο προπονητή.

Ο Ίβιτς είναι «παιδί» του Φερνάντο Σάντος, λατρεύει τον τρόπο δουλειάς του πρώην προπονητή του ΠΑΟΚ και της εθνικής ομάδας, δεν το κρύβει χωρίς να αφαιρεί από πάνω του τα όποια δικά του χαρακτηριστικά είχε ως παίκτης και έχει ως προπονητής. Στη Σερβία οι συμπατριώτες του είναι σίγουροι ότι σε βάθος χρόνου θα έχει μετατραπεί σ' ένα από τα «next big thing» των ευρωπαϊκών πάγκων. Και μιας και είπαμε και γράψαμε για τον Σάντος, ας κάνουμε και μια μικρή αποκάλυψη, τώρα που τελείωσε το θέμα του επόμενου προπονητή: Ο Ιβάν Σαββίδης από τον περασμένο Απρίλιο είχε «σβήσει» το όνομα του Πορτογάλου προπονητή από τη λίστα των υποψήφιων για τον πάγκο του ΠΑΟΚ. Ό,τι κι αν έγραφαν τα διάφορα ΜΜΕ, όσες πιέσεις κι αν ασκούσαν, με διάφορα πρωτοσέλιδα, στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ…