Η ζωή μας όλη είναι... λόγια. Ακόμη κι αν δεν ακούγονται, δεν σχηματοποιούνται σε κατανοητά νοηματικά σύνολα, είναι εκεί. Υπάρχουν μέσα μας και περιμένουν να ταξιδέψουν στην αιωνιότητα. Κάθε μας κίνηση είναι λόγια. Κάθε μας ενέργεια είναι λόγια. Κάθε μας αντίδραση είναι λόγια. Αν θες, λοιπόν, να “διαβάσεις” ένα άνθρωπο, πρόσεχε τα λόγια του. Θα καταλάβεις πολλά γι' αυτόν. Θα γνωρίσεις την προσωπικότητα, την κοσμοθεωρία, τις επιθυμίες, τη ζωή του όλη. Ο Τιμ Ντάνκαν έχει πει πολλά και συνεχίζει να το κάνει. Πράος, μειλίχιος, ολιγόλογος, αλλά πάντα ουσιαστικός σε όσα έλεγε, δήλωνε. Η πρώτη του κουβέντα μετά το ντράφτ του '97 ήταν “ελπίζω να κάνω τη διαφορά”. Από το ξεκίνημα της καριέρας του, μέχρι το λυκόφως της, μας είπε πολλά. Σχεδόν τα πάντα. Συμπαίκτες, προπονητές, βετεράνοι του αθλήματος, παράγοντες και ο φυσικά ο ίδιος, συνθέτουν την προσωπογραφία του ξεχωριστού κυρίου Τιμ Ντάνκαν.

Το ξεκίνημα

Η είσοδος του στο μπάσκετ είναι μυθική. Όχι γιατί γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι θα γίνει μύθος, αλλά γιατί η φύση και η μοίρα τον οδήγησαν εκεί. Πώς; Με ένα έντονο φυσικό φαινόμενο. Τον τυφώνα “Hugo” το 1989. Ο “T.D” ήταν ένας πολλά υποσχόμενος κολυμβητής, όμως ο άνεμος είχε άλλη άποψη. Η πισίνα στο σπίτι του διαλύθηκε και δεν μπόρεσε να αγωνιστεί. Έτσι, στην ένατη τάξη ξεκίνησε το μπάσκετ. Ο συμπαίκτης του στο σχολείο Ρόμπερτ Μαλόι αναφέρει ότι «στην αρχή δεν ήθελε να καρφώνει. Έπρεπε να τον πιέσουμε. Μετά δεν σταματούσε». Ο προπονητής του στο Ουέικ Φόρεστ Ντέιβ Όντομ θυμάται «καθόμουν και σκεφτόμουν, αν αυτό το παιδί μπορεί να είναι και στις 48 πολιτείες, θα γίνει πόλεμος για το ποιος θα τον πάρει».

Πριν το ντραφτ

Όσοι δεν τον ήξεραν όταν έφτασε στο κολέγιο, γρήγορα τον έμαθαν. Ακόμη κι όταν οι επιλογές του στο ντραφτ αυξήθηκαν, αυτός επέμενε να μείνει και να πάρει το πτυχίο του. Και το κατάφερε. Όταν ήταν στη δεύτερη του χρονιά στο κολέγιο, δεν υπήρχε αμφιβολία ποιος ήταν το νούμερο ένα. Ο Ντέιβ Τβάρτζικ, πρώην γενικός διευθυντής των Ουόριορς, το επιβεβαίωνε λέγοντας «Ο νούμερο ένα παίκτης είναι ο Τιμ Ντάνκαν. Ο καλύτερο στο κολέγιο. Δεν υπάρχει κανείς κοντά του». Ο Τζόε Σμιθ, πρώην παίκτης του Μέριλαντ και νούμερο ένα το 1995, διαβεβαίωνε όσους νόμιζαν ότι δεν νοιάζεται αρκετά στο γήπεδο. «Μην ξεγελιέστε. Είναι πιο μοχθηρός απ’ ό,τι φαίνεται».

Η κλήρωση

Το πού θα κληρωνόταν ήταν το πιο εύκολο ερώτημα. Το πιο σίγουρο νούμερο ένα στο ντραφτ του ΄97. Το ενδιαφέρον εστιαζόταν στο ποια ομάδα θα τον εντάξει στο δυναμικό της. Η Βοστόνη που είχε τις πιο πολλές πιθανότητες; Η Φιλαδέλφεια ή οι Σπερς και ο νέος τους προπονητής Γκρεγκ Πόποβιτς; Ο Ντοκ Ρίβερς, πρώην γκαρντ των «σπιρουνιών» παραδεχόταν ότι «ο Ποπ είναι πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο». Ο Ντον Νέλσον ήταν… απειλητικός. «Εάν ο Ποπ τον ανταλλάξει, θα πάρω την καραμπίνα μου και θα πάω σπίτι του». Ο ίδιος ο Πόποβιτς ήταν κατηγορηματικός. «Οι πιθανότητες να τον ανταλλάξουμε είναι όσες και να ξεκινήσει βασικός γκαρντ ο R.C Μπιούφορντ».

Ο Ντάνκαν παραδίδει

Μέσα σε δύο χρόνια οδήγησε το Σαν Αντόνιο στο πρώτο του πρωτάθλημα. Ταίριαξε περίφημα με τον Ντέβιντ Ρόμπινσον, φτιάχνοντας μία από τις πιο αποτελεσματικές γραμμές ψηλών στο ΝΒΑ. Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ ήταν σίγουρος. «Είδα το μέλλον και φορά το 21». Ο Ντάνκαν μετά τη συνέντευξη Τύπου για το «ρούκι της χρονιάς» αναρωτιόταν «Πρέπει να βγάλω λόγο ή κάτι άλλο;». Μετά τον τίτλο έδειχνε το πόσο ώριμος και προσγειωμένος ήταν δηλώνοντας «είναι ευλογία αυτό που κάναμε μια και δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα το επαναλάβουμε».

Μετακίνηση στο Ορλάντο;

Οι φίλοι των Σπερς ανησυχούσαν για την παραμονή του Ντάνκαν στο Τέξας από το πρώτο χρόνο. Ο παίκτης το καλοκαίρι του 2000 σκεφτόταν να αλλάξει φανέλα και να βάλει αυτή των Ορλάντο Μάτζικ. Ο πρόεδρος των “σπιρουνιών” Πίτερ Χολτ παραδεχόταν “πως θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν καθόμασταν στα καρφιά”. Ο Ντάνκαν ήταν μπερδεμένος. “Όταν πήγα εκεί και είδαν τι είχαν να μου προσφέρουν, η απόφαση μου έγινε δυσκολότερη. Αποφάσισα όμως να μείνω και να συνεχίσω την προσπάθεια για κανά δυο χρόνια. Χαίρομαι που τελείωσε αυτή η διαδικασία”.

“Ντάνκοβιτς”

Η σχέση Ντάνκαν-Πόποβιτς ήταν καρμική. Ο “Ποπ” ήξερε σε ποιον θα απευθυνθεί όταν η κατάσταση οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Με τα χρόνια το δέσιμο των δύο έγινε πιο δυνατό και ίσως η αιτία για την επιτυχία του Σαν Αντόνιο. Ο Μάικ Μπάντενχολτζερ, πρώην βοηθός των Σπερς, δήλωνε: “Ο Πόποβιτς προπονεί τον Τίμυ πολύ σκληρά. Υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις και ο Τιμ δεν ανταποκρίνεται πάντα. Έτσι, μερικές φορές εκνευρίζονται και δεν μιλάνε μεταξύ τους, όμως πάντα υπάρχει βαθιά κατανόηση”. Όσον αφορά τον κόουτς, τα λόγια του είναι τιμή και αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς του Ντάνκαν. “Μια φορά τον μήνα, εκεί που περπατάω στο σπίτι, λέω στη γυναίκα μου Πες ευχαριστώ Τιμ. Πριν αρχίσεις τα χειροκροτήματα και την απόδοση ευσήμων, να γνωρίζεις ότι όλα εκκινούν και συνεχίζουν με τον Τίμυ. Όταν αποσυρθεί θα βρίσκομαι δέκα βήματα πίσω, διότι δεν είμαι ηλίθιος”.

Στην ακμή του

Ο Ντάνκαν πριν ανανεώσει ήταν καλός. Τις σεζόν που ακολούθησαν επέβαλλε τον εαυτό του ως έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Όταν έμαθε τα στατιστικά του στο τελευταίο παιχνίδι των τελικών του 2003 (21π. 20ρ. 10 ασ. 8 τάπες) είπε «Ωραία».

Οι τρεις μεγάλοι

Ο «TD» μετά την αποχώρηση του Ρόμπινσον βρήκε δύο άξιους συνοδοιπόρους: Τόνι Πάρκερ, Μάνου Τζινόμπιλι. Το 2010 είπε γι’ αυτούς. «Δεν ήμουν τόσο σίγουρος στο τι μπορούσα να περιμένω απ’ αυτόν (Πάρκερ). Με την ηλικία, την έλλειψη εμπειρίας, την άγνοια της γλώσσας… Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τον άλλο (Τζινόμπιλι). Με αγόρι από τη Γαλλία ήταν σαν είχαμε ένα 13χρονο και του ζητούσαμε να ξεκινήσει για μια ομάδα που ήδη πήγαινε καλά. Με το τρελό αγόρι (Τζινόμπιλι) έπρεπε να συνηθίσω τη συνύπαρξη με κάποιον που έπαιρνε τέτοια σουτ».

Οι γνώμες των άλλων

Η αγωνιστική αξία του αναμφισβήτητη. Σταθερά στην κορυφή. Το ίδιο συμβαίνει και με τις απόψεις πρώην αντιπάλων του. Καθολική αναγνώριση και σεβασμός. Ο Σακίλ Ο’ Νιλ παραδέχεται ότι «οι Σπερς κέρδισαν λόγω Ντάνκαν. Τύπος που δεν μπορούσα να λυγίσω. Μπορούσα να μιλώ προκλητικά στον Γιούιν, να ενοχλώ τον Ρόμπινσον, να εκνευρίζω τον Μούρνινγκ, αλλά όποτε στεκόμουν απέναντι του, με κοιτούσε λες και βαριόταν». Ο μύθος Μπιλ Ράσελ αναγνώριζε ότι «έχουμε τόσα πολλά κοινά. Με κολακεύει η σύγκριση μαζί σου».

Το πέρασμα του χρόνου

Ο χρόνος είναι ανίκητος και φυσικά ο Ντάνκαν δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, στη σεζόν που πέρασε, στα 39 του, δεν έδειξε να πτοείται απ' αυτόν. Ο Έρικ Σποέλστρα, προπονητής του Μαϊάμι, έχει δηλώσει “πως του δίνει και καταλαβαίνει. Είναι αξιοθαύμαστος. Το παιχνίδι του διαχρονικό”.

Πηγή: San Antonio Express News