Στο 36^ο τεύχος του Gazzetta Weekend Journal θυμηθήκαμε τα σχολικά μας διαλείμματα και το ποδόσφαιρο που παίζαμε με κουτάκια.

Αυτό το Σαββατοκύριακο, πάντα σε κλίμα νοσταλγίας των παιδικών μας χρόνων, θα σταθούμε σε μια άλλη μορφή… μπάλας: Αυτό που παίκτες και δοκάρια ήταν τα δάχτυλά μας, μπάλα ένα καπάκι και γήπεδο το θρανίο! Τι; Όχι;

Ελα τώρα, παραδέξου το, πρέπει να το παραδεχτείς. Και εσύ έχεις παίξει στην τάξη με το καπάκι.

Και εσύ έχεις ακούσει από τη γλυκιά φωνή της δασκάλας σου «πέρασε έξω», «σκάστε εκεί πίσω».

Και εσύ δεν γούσταρες μία που έκανες μάθημα και έπαιζες μέσα στην τάξη με τα καπάκι.

Γήπεδο το θρανίο, μπάλα το καπάκι και τέρματα τα δάχτυλά σου.

Εύκολο να… παίξεις μπάλα.. Ακόμη πιο δύσκολο να παραμείνεις διακριτικός και να μην γραφτείς στο απουσιολόγιο.

Με το Γιώργο, που ζήσαμε στο ίδιο θρανίο σχεδόν και τα 12 μαθητικά χρόνια είχαμε λιώσει αρκετά καπάκια. Προσπαθούσαμε με τη μία να σπρώξουμε το καπάκι στ αντίπαλο τέρμα, με τα δάχτυλά μας. Αν δεν έφτανε, από το σημείο που σταματούσε ο αντίπαλος είχε την ευκαιρία να σκοράρει από πι κοντινή απόσταση.

Η φάση ήθελε προσοχή, σχετικά μέτρια δύναμη και στόχο. Μεγάλη ξενέρα όταν σταματούσε στο… δοκάρι. Το δάχτυλό του φίλου σου δηλαδή.

Συνήθως κάλυπταν την ορατότητα των καθηγητών οι πλάτες Δημήτρη και Θανάση. Συχνά γύριζαν να δουν το σκορ. Φυσικά, αρκετές ήταν κι οι φορές που το καπάκι περνούσε στην κατοχή του… διαιτητή, που σαν άλλος Παππάς μας διέκοπτε το ματς.

Τότε, περιμέναμε τον επόμενο δάσκαλο για να ξεκινήσουμε ξανά το παιχνίδι… Και στο διάλειμμα είχε… κουτάκι!

Στα γραφεία του gazzetta.gr θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια.

Βέβαια, θέλαμε χρόνο μέχρι να συνηθίσουμε...

Ήταν να μη πάρουμε φόρα. Κωστάκη....

Ενα σουτ, ένα δοκάρι για Νίκο Ρόλλα

Eνα σουτάχιχιχιχιχ από τον Ζάλιαρη!

Το παιδί (φυσικά, Κώστας Ζάλιαρης), απλά... ΔΕΝ!