Τι είναι πιο δυνατό; Το γέλιο ή το κλάμα; Το χαμόγελο ή το δάκρυ;

Αμφότερα εκφράζουν «δυνατά» συναισθήματα. Πολύ δυνατά.

Φανταστείτε λοιπόν μία ώρα (άντε δύο) κατά την οποία θα αισθανθείτε την ανάγκη να κάνετε και τα δύο.

Αυτό θα σας συμβεί διαβάζοντας το «Αγαπητέ Θεέ» του Έρικ Εμανουέλ Σμιτ.

Και σίγουρα δε θα χρειαστείτε περισσότερη ώρα από το να διαβάσετε τις 95 σελίδες του.

Ένα βιβλίο το οποίο θα σας υποχρεώσει να γελάσετε μέχρι δακρύων και να κλάψετε στο τέλος. Θα κλάψετε πολύ. Δυστυχώς.

Ο 10χρονος Όσκαρ πάσχει από λευχαιμία και αποφασίζει - αν και δε δέχεται ότι υπάρχει - να γράψει γράμμα στο Θεό...

Ο Όσκαρ ζει όλη του τη ζωή σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, οι γονείς του τον επισκέπτονται κάθε Κυριακή και πάντα δίπλα του είναι η «θεία Ροζ, καλή φίλη του Θεού». Κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

Ο Όσκαρ είναι ένα 10χρονο παιδί το οποίο φροντίζει μέσα από τα γράμματά του να επιστρέψεις στην αθωότητα εκείνης της ηλικίας. Απλά στο τέλος κλαις.

Απόσπασμα: «Αγαπητέ Θεέ, με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών… Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω.... γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους. Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοιτά λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ και είμαι δέκα χρονών. Ε, δε θα μπορούσα να γράψω: «Με φωνάζουν Γλόμπο, δε δείχνω παραπάνω από επτά, μένω στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου μου, και δεν σού ’χω απευθύνει ποτέ το λόγο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχεις»;».