Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ πέντε φορές βρέθηκε υποψήφιος για το Οσκαρ σκηνοθεσίας. Δεν του το απέμειναν όμως ποτέ. Ακόμα και το 1940 για το αριστούργημα «Ρεβέκκα», το βραβείο παραδόξως δόθηκε στον παραγωγό και όχι στον ίδιο. Τελικά, όταν έφτασε τα 70 χρόνια του, το Χόλιγουντ αποφάσισε να του προσφέρει το βραβείο συνολικής αναγνώρισης. Στην αίθουσα έγινε χαμός και σύστησε πραγματικά από το χειροκρότημα. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργεί και η ποδοσφαιρική ιστορία για τον Αντρές Ινιέστα και την δική του αναγνώριση.

Απαντες τον θαυμάζουμε, τον αποθεώνουμε, δεν δημιουργεί αντιπάθειες και αφήνει την αίσθηση του κλασικού. Το χλωμό, λευκό, ντροπαλό πρόσωπο του είναι τόσο αναιμικό που περισσότερο φέρνει με ασθενικό συνθέτη περασμένου αιώνα παρά με ρωμαλέο ποδοσφαιριστή της σημερινής απαιτητικής εποχής. Και όμως εκείνος όχι μόνο τα καταφέρνει να βρίσκεται στην επικαιρότητα, αλλά να έχει κατακτήσει μία εκπληκτική κορυφή: εκείνη με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Με το Μουντιάλ Συλλόγων που κατέκτησε η Μπαρτσελόνα στην Ιαπωνία λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, ο παικταράς από το Αλμπαθέτε έφτασε τα 29 τρόπαια, αφήνοντας κατά ένα πίσω του τον Διόσκουρο του, Τσάβι. Η πρώτη κούπα που σήκωσε ο Ινιέστα, ήταν το πρωτάθλημα του 2005. Εκτοτε συνολικά μάζεψε 7 πρωτιές στην Primera Division, 3 Κύπελλα, 6 Σούπερ Καπ Ισπανίας και πλέον είναι μαζί με τους Μέσι, Τσάβι είναι οι μοναδικοί εν ενεργεία με 4 Champions League. Επίσης βρέθηκε αγκαλιά με 3 Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα τόσα Μουντιάλ Συλλόγων. Τα πιο σπουδαία όμως ήταν αυτά με την Εθνική. Εκεί που γνώρισε δηλαδή και την μεγαλύτερη καταξίωση. Το Μουντιάλ του 2010 και τα δύο EURO (2008, 2012) τον οδήγησαν στο απόγειο της καριέρας του.

Το φοβερό με την περίπτωση του είναι ότι σε όλα τα μεγάλα ραντεβού φώναξε παρών με εμφατικό τρόπο. Είναι αναμφίβολα άνθρωπος των τελικών και έχει το DNA του νικητή. Επαιξε σε 14 τέτοιους και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι σε τέσσερις περιπτώσεις και όχι φυσικά στους πιο σπουδαίους. Εχασε το Σούπερ Καπ Ευρώπης από τη Σεβίλλη (2006), το Κόπα ντελ Ρέι από τη Ρεάλ (2011, 2014) και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών από τη Βραζιλία (2013). Τα πιο μεγάλα τρόπαια εννοείται πως δεν τα άφησε να του ξεφύγουν.

Ειδικά στα Παγκόσμιο Κύπελλο έβαλε το νικητήριο γκολ στην παράταση και αναδείχτηκε MVP του τελικού. Την ίδια ακριβώς ατομική διάκριση έλαβε και σε εκείνον του EURO 2012, ενώ βρέθηκε στην all star 11άδα και στις τρεις μεγάλες διοργανώσεις που κατέκτησαν οι Φούριας Ρόχας (σ.σ.: το 2012 ήταν MVP του τουρνουά γενικότερα). Επίσης έχει βρεθεί στην καλύτερη 11άδα της UEFA σε τέσσερις χρονιές και έχει ψηφιστεί κορυφαίος playmaker της La Liga σε πέντε περιπτώσεις.

Γενικότερα οι διακρίσεις του είναι πάρα πολλές σε ατομικό επίπεδο. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, θα ολοκληρώσει την καριέρα του χωρίς το χρυσό αγαλματάκι του ποδοσφαίρου. Δεύτερος το 2010, 3ος το 2012 και 4ος το 2011 ο Ινιέστα άγγιξε τη βράβευση του ως κορυφαίος του αθλήματος. Οπως και ο Χίτσκοκ όμως δεν έλαβε ποτέ αυτό που κατά πολλούς του άξιζε. Ισως λοιπόν κάποια στιγμή να του δοθεί ένα βραβείο για την προσφορά του σε αυτό το παιχνίδι με τη μπάλα στα πόδια. Μέχρι τότε και με δεδομένο ότι στα 31 του παραμένει ο σιωπηλός ηγέτης της Μπάρτσα και έχει ακόμα κάποια χρόνια μπροστά του, οι τίτλοι που αναμένεται να κατακτήσει, θα αυξηθούν σε ένα τέτοιο νούμερο που θα είναι τρομερά δύσκολο να ξεπεραστούν ποτέ...

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ
7 πρωταθλήματα (2004–05, 2005–06, 2008–09, 2009–10, 2010–11, 2012–13, 2014–15)

3 Κόπα ντελ Ρέι (2008–09, 2011–12, 2014–15)

6 Σούπερ Καπ Ισπανίας (2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013)

4 Champions League (2005–06, 2008–09, 2010–11, 2014–15)

3 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2009, 2011, 2015)

3 Μουντιάλ Συλλόγων (2009, 2011, 2015)

1 Μουντιάλ (2010)

2 EURO (2008, 2012)

Follow me: @jorgekaraman