Ο ασταμάτητος Ρέτζι Μίλερ! (vids)

Ο ασταμάτητος Ρέτζι Μίλερ! (vids)

bet365

Ο Ρέτζι Μίλερ ήταν ο καλύτερος σουτέρ του κόσμου γιατί δεν σταματούσε να… μιλά. Πραγματικός καλλιτέχνης και το «MSG» η σκηνή του. Οι Νικς τα μεγαλύτερα... θύματα του.

Η πρώτη προπόνηση της χρονιάς ανοιχτή για το κοινό. Ο πρόεδρος αποφάσισε να πάει κόντρα στο ρεύμα και να βάλει βαθιά το χέρι στο τσέπη. ΄Ηταν αποφασισμένος να φέρει τον καλύτερο σουτέρ του κόσμου. “Σουτέρης” που λέγανε παλιά. Ο κόσμος που παρακολουθεί, όχι και όσος περίμενε το αφεντικό, εντυπωσιάζεται από το αψεγάδιαστο στιλ του αλλοδαπού γκαρντ. Έχει κάτι από τον Στέφεν Κάρι. Ζήτημα να έχει χάσει πέντε σουτ στο διάστημα που σουτάρει. Η επίδειξη τελειώνει και οι φίλαθλοι επιστρέφουν σπίτια τους. Δυο φίλοι εξαρτημένοι από το μπάσκετ συζητούν για το νέο, πολύφερνο μέλος. Συμφωνούν ότι είναι ιδανικός για τη θέση του, “δολοφόνος”, καλαθομηχανή... Συμφωνούν όμως και σε κάτι άλλο: Με τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί καλύτερος σουτέρ του κόσμου. Ούτε καν να διεκδικήσει τον τίτλο. Αυτός ανήκει στον Ρέτζι Μίλερ και αυτό όχι μόνο γιατί σούταρε εξαιρετικά, αλλά γιατί είχε και μεγάλη γλώσσα. Δεν κυριαρχούσε με το σουτ, αλλά με τον προκλητικό του λόγο.

Λεκτική έκρηξη

Το σουτ, όπως και κάθε ενέργεια που αποσκοπεί στην κυριαρχία επί του άλλου, δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής. Πρωτίστως είναι επιβολής. Να μην αφήσεις περιθώριο στον αντίπαλο να σκεφτεί ότι μπορεί να κάνει το ίδιο. Να του δείξεις ότι μόνο εσύ έχεις την ικανότητα να “σκοτώνεις” από μακριά. Κάτι σαν ελεύθερος σκοπευτής, μόνο που στο μπάσκετ η φωνή κάνει τη διαφορά. Το μάτι ευθυγραμμίζεται με τον καρπό και μαζί σημαδεύουν τον στόχο. Το καλάθι. Αντί όμως η σιωπή να ακολουθήσει, έρχεται η λεκτική έκρηξη και σου δίνει να καταλάβεις μια και καλή ποιος ορίζει το παιχνίδι. Ο Ρέτζι Μίλερ κατείχε αυτή την ειδική ικανότητα στο έπακρο. Την παρουσίαζε σε κάθε ευκαιρία. Υπήρξε όμως και μία ομάδα στην οποία σχεδόν την εξαντλούσε: τους Νιου Γιορκ Νικς.

Για τους φίλους των Πέισερς ήταν ο “ο δολοφόνος των Νικς” τη δεκαετία του '90. Ήταν ο απηνής διώκτης της ομάδας του “Μεγάλου Μήλου” (κάτι σαν τον Ιαβέρη του Ουγκώ). Για τους φιλάθλους των Νικς, και ιδιαίτερα τον σκηνοθέτη Σπάικ Λι, ήταν ο πιο αθυρόστομος παίκτης. Για την αδερφή του Σέριλ, “η φαγούρα στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης που δεν μπορείς να ξύσεις”. Για τον κινηματογραφιστή Νταν Κλόρες ήταν “καλλιτέχνης και το Madison Square Garden η σκηνή του”.

Ο φαφλατάς Μίλερ

Ο Μίλερ δεν πέτυχε λίγα στην 18χρονη καριέρα του στο ΝΒΑ: Πέντε φορές στην Ολ Σταρ πεντάδα, κατέχει το ρεκόρ για εύστοχα τρίποντα εντός παιδιάς, κ.α. Εντούτοις, αν ρωτήσετε τον απλό φίλαθλο των Πέισερς τι θυμάται περισσότερο απ' αυτόν θα σας αναφέρει τις σεζόν 1993-94, 1994-95. Γιατί; Διότι εκείνες τις χρονιές Ιντιάνα-Νέα Υόρκη κονταροχτυπήθηκαν στα πλέι οφ για να καλύψουν το κενό που είχε αφήσει ο Μάικλ Τζόρνταν. Οι μεταξύ τους αναμετρήσεις δικαιολόγησαν τη φράση κλισέ “θα γίνει μάχη” με τον Ρέτζι Μίλερ να τα δίνει όλα. Μπασκετικά και προφορικά.

Το παράδοξο είναι ότι ακόμη και στις ήττες του στο γήπεδο, ποτέ δεν έχανε τις λεκτικές. Γιατί ο Ρέτζι πάντα είχε τρόπο να «μπει» στο μυαλό του αντίπαλου παίκτη. Ρωτήστε τον Τζον Σταρκς, ο οποίος βγήκε εκτός εαυτού όταν τον είχε απέναντι του. Ο γκαρντ των Νικς δεν άντεξε την ακατάπαυστη πολυλογία του Μίλερ και σε μία από τις πολλές αναμετρήσεις των συλλόγων τον απώθησε με το κεφάλι. Χωρίς ιδιαίτερη δύναμη. Αυτό ήταν όμως που ήθελε ο φαφλατάς Ρέτζι. Αποτέλεσμα; Αποβολή του Σταρκς.

Ο Σταρκς δεν ήταν το μόνο «θύμα». Ο Σπάικ Λι δεν γλύτωσε από το στόμα του «Νοσφεράτου» στα πλέι οφ του 1994. Το “MSG” πάντα το πεδίο επίδειξης. Ο σκηνοθέτης, λοιπόν, αποφασίζει να γίνει μέρος του παιχνιδιού και στον 5ο αγώνα των τελικών της Ανατολής αρχίζει να προκαλεί το αστέρι των Πέισερς. Λάθος. Τεράστιο λάθος. Ο Μίλερ αφιονίζεται και βάζει το ένα σουτ μετά το άλλο. Σε κάθε καλάθι κοιτά και προκαλεί με τη σειρά του τον Λι. Ώσπου έρχεται η στιγμή της πιο προκλητικής χειρονομίας: Αφού έχει σκοράρει, στρέφεται προς αυτόν και με το ένα χέρι πιάνει τον λαιμό του. Με το άλλο τη βουβωνική χώρα. Σοκ! Ο Μίλερ ήθελε να του δείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι οι Νικς στα δύσκολα πνίγονται και δεν έχουν τα κότσια να ανατρέψουν την κατάσταση. Ο Λι μένει ενεός και μόνο μετά από λίγο απαντά. Το ματς χάνεται. Οι Πέισερς κερδίζουν.

Hicks vs. Knicks

Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Winning Time: Reggie Miller vs. The New York Knicks» Νταν Κλόρες σημειώνει ότι «υπάρχουν πολλές αντιπαλότητες στο μπάσκετ. Καμία όμως με τέτοια απήχηση». Δεν έχει άδικο, μια και τα παιχνίδια Νικς-Πέισερς ήταν κάτι παραπάνω από αγώνες μπάσκετ. Ήταν αναμέτρηση δύο διαφορετικών αντιλήψεων, δύο διαφορετικών τρόπων ζωής. Οι αλαζόνες της μεγάλης πόλης, οι κομπορρημονούντες πως κατοικούν στη Μέκκα του μπάσκετ και από την άλλη οι χωριάτες της Ιντιάνα. Οι άξεστοι. Όπως έγραφαν και τα αμερικάνικα ΜΜΕ «The Hicks vs. The Knicks». Το ωραίο είναι ότι ο Μίλερ δεν ήταν… χωριάτης. Από την Καλιφόρνια ήταν και πήγε κολέγιο στο UCLA. Μολαταύτα, ένιωθε ότι εκπροσωπεί την Ιντιάνα και ήθελε με όλη του την ψυχή να κερδίσει τους Νικς. Επιπλέον, του άρεσε να βγάζει νοκ άουτ κάποιους που του έμοιαζαν, καθώς οι δύο σύλλογοι δεν διέφεραν και πολύ. Αμφότεροι βασίζονταν στην σκληροτράχηλη έως αντιαθλητική άμυνα τους, διέθεταν μεγάλους προπονητές εκείνη την περίοδο (Λάρι Μπράουν-Πατ Ράιλι) και αγαπούσαν το trash-talking.

Σεβασμός και φωνές

Ο Ρέτζι δεν είχε αντίπαλο στον «λεκτικό πόλεμο» και τα επεισόδια με τους Νικς συνέβαλλαν στην κυριαρχία του. Ο ίδιος ανακαλώντας στη μνήμη αυτές τις ξεχωριστές στιγμές νιώθει κάπως αμήχανα. Εξηγεί ότι «έκανα τη δουλειά μου. Το 70% όσων έλεγα ήταν για να κινητοποιήσω τον εαυτό μου». Και το υπόλοιπο 30%; «Να δω αν μπορώ να μπω στο μυαλό του αντιπάλου». Στην αποβολή του Σταρκς προσποιείται. Κάνει θέατρο. Γι’ αυτό και ο Κλόρες στο ντοκιμαντέρ χρησιμοποιεί όπερα για μουσική υπόκρουση. Αποσπάσματα από την «Κάρμεν» και άριες του Πουτσίνι.

Ο Μίλερ όμως δεν έπαιζε καλύτερα στο «MSG» απλά επειδή βρισκόταν σε αυτό. Όχι. Όπως έχει πει δεν ήταν ο τόπος, αλλά ο αντίπαλος. Ο σεβασμός ήταν που ωθούσε τον ίδιο και τους συμπαίκτες του στα άκρα. Σεβασμό σε ένα άξιο αντίπαλο που όπως είδαμε δεν διέφερε. Κατά κάποιο τρόπο ο Ρέτζι προσπαθούσε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ε, δύο είναι τα άτομα που μπορούμε να βάλουμε εύκολα τις φωνές: Η μητέρα μας και ο εαυτός μας.

Υ.Γ: Δείτε το απίστευτο ντοκιμαντέρ του Νταν Κλόρες «Winning Time: Reggie Miller vs. The New York Knicks»

Πηγή: The Wall Street Journal

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα