Οι εποχές αλλάζουν με ταχύτητα φωτός. Καθημερινά «γεννώνται» πράγματα τα οποία η γενιά των 40ρηδων δε φανταζόντουσαν καν στην εφηβική τους ηλικία. Κινητά, tablet, mp3 player...

Αφορμή για το κείμενο ήταν μία παρέα μαθητών στην πλατεΐτσα της γειτονιάς μου. Μία άγαρμπη πλάκα σε μία γυναίκα περίπου 50 ετών. Τσουλούφια να κρέμονται. Το «μαλάκας» να βρίσκεται στο στόμα τους κάθε 10 λέξεις.

Αλήθεια εγώ τι έκανα όταν πήγαινα σχολείο; Ποιες ήταν οι δικές μας σκανταλιές γιατί κι εμείς τσογλάνια ήμασταν. Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Κάθε χρόνο και μία αποβολή έπαιρνα λες και το έκανα για γούρι.

Διάολε ήμασταν πιο αθώοι όμως, αν θέλετε... πιο ευγενικά τσογλάνια.

Αποφοίτησα το 1994...

Οι σκανταλιές στα δικά μας χρόνια ήταν να κλείσουμε τον διακόπτη ώστε να σβήσουν τα φώτα της απογευματινής βάρδιας την τελευταία ώρα ώστε να προκαλέσουμε αναστάτωση και να χάσουμε 10 λεπτά μάθημα.

Που και που σκάγαμε καμία αμπούλα βρώμας στην τάξη.

Φοράγαμε flight και την επόμενη μέρα μίας μεγάλης νίκης της ομάδας μας «σκάγαμε μύτη» με την εμφάνιση και κασκόλ δεμένο στο λαιμό (μέσα από το flight). Αν η ομάδα μας έχανε ή θα προσποιούμασταν αδιαθεσία ή θα κάναμε κοπάνα (επειδή είχαμε έξυπνους γονείς).

Αλήθεια θυμάμαι τον εαυτό μου Γ' Λυκείου μετά τον ημιτελικό στο Τελ Αβίβ (η ωραιότερη μέρα της σχολικής μου ζωής). Δυο μέρες μετά δεν πήγα σχολείο (σας θυμίζω πως τα ματς στα Final 4 ήταν Τρίτη και Πέμπτη τότε).

Κολλάγαμε καμιά τσίχλα στα μαλλιά της μπροστινής μας, παίζαμε ποδοσφαιράκι με τη βοήθεια τριών κερμάτων (τάλιρα κατά προτίμηση) προσπαθώντας να περάσουμε το ένα ανάμεσα στα άλλα δύο και ο αντίπαλος να σχηματίζει τέρμα και γκολκίπερ με μία κίνηση με τα δάχτυλά του.

Επίσης θυμάμαι τον εαυτό μου να κουβαλάω walkman με ράδιο μαζί για να ακούω απογευματινά ματς Κυπέλλου. Τετάρτες πάντα... Στην τσέπη το walkman, μέσα από το μανίκι του flight το καλώδιο και να στέκομαι με τον αγκώνα ακουμπισμένο στο θρανίο για να έχω στη χούφτα το ακουστικό.

Και κοπάνες κάναμε φυσικά. Και σκονάκια... και αδιάβαστοι πηγαίναμε λέγοντας ένα κάρο ψέμματα στους καθηγητές μας γιατί δεν είχαμε προλάβει να διαβάσουμε.

Υπήρξαμε τσογλάνια, αλλά σεβόμασταν αν βλέπαμε μία γριά γυναίκα με σακούλες και τη βοηθάγαμε.

Κατεβάζαμε το κεφάλι όταν αντιλαμβανόμασταν πως είχαμε ξεπεράσει το όριο της πλάκας.

ΥΓ Ένα μεγάλο μέρος της σχολικής μου ζωής ήταν και οι καταλήψεις. Στην πρώτη πήγαινα Γ' Γυμνασίου και τα «Λυκειάκια» δε μας άφηναν βρισκόμασταν στα πόδια του. Σε κάποιες προσπάθειες κατάληψης τα επόμενα χρόνια δε συμμετείχα όποτε και για αυτό δεν τις αναφέρω.

ΥΓ 2: Δεν υπήρξε μία σχολική Τρίτη που να μην αγοράσω το «Τρίποντο» πριν πάω σχολείο. Κι ας καθυστερούσα χάνοντας την προσευχή...