Το ΟΑΚΑ δάκρυσε, οι Παναθηναϊκοί - κι όχι μόνο - λύγισαν και η παρακαταθήκη του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου δεν μπορούν να αποτυπωθούν ούτε σε 50 κείμενο των 1000 λέξεων. Το δάκρυ του Παύλου, η επιθυμία του Θανάση και τα ευτυχισμένα πρόσωπα των μεγάλων παικτών που τιμήθηκαν την Τετάρτη το βράδυ, αποτέλεσε την αφορμή για να ανατρέξουμε στο αρχείο και να θυμηθούμε εικόνες από το παρελθόν, τότε που οι Γιαννακόπουλοι έκαναν... πλάκα στις μεταγραφές και έκλειναν Βράνκοβιτς, Κόμαζετς, Γκάλη, Ντομινίκ και τόσους άλλους.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ανέκαθεν ο πιο επικοινωνιακός της οικογένειας. Μ' ένα νούμερο κινητού, ίδιο από τότε που πρωτοασχολήθηκα με το ρεπορτάζ, η επικοινωνία με τον Παύλο έμοιαζε καθημερινή συνήθεια. Αν δεν τον έπαιρνες εσύ, μπορεί να σε έπαιρνε ο ίδιος, άλλοτε για να εκφράσει παράπονο, άλλοτε για να δώσει πληροφορία, άλλοτε για να υποκαταστήσει το τμήμα των εισιτηρίων και να ενημερώσει για το πού θα βρει ο κόσμος τα μαγικά χαρτάκια.

Ο Παύλος ήταν μεν επικοινωνιακός, αλλά δεν έλεγε ποτέ αυτό που εσύ ζητούσες. Το «έχω σύσκεψη για τις επιχειρήσεις μου, πάρτε με αργότερα» ήταν το σήνθημα για να καταλάβουμε πως σήμερα δεν έχουμε τύχη να βγάλουμε το ψωμάκι μας. Ο Γιαννακόπουλος έλεγε αυτά που ήθελε στους δημοσιογράφους και πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβουμε πώς πρέπει να ερμηνεύουμε τα λόγια του.

Η οικογένεια λειτουργούσε πάντα συλλογικά στις αποφάσεις της σχετικά με τον Παναθηναϊκό. Ο Παύλος ήταν αυτός που είχε πάντα τον τελευταίο λόγο και μέχρι να ληφθεί η απόφαση γίνονταν... μάχη. Οι οικογενειακοί καβγάδες με τον Θανάση ήταν ομηρικοί και δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα σε διάστημα μιας ώρας άκουγες διαφορετικά πράγματα από τον Παύλο και διαφορετικά από τον Θανάση, στην ίδια πάντα ερώτηση.

«Μας ενδιαφέρει ο τάδε» μπορεί να έλεγε για παράδειγμα ο Θανάσης. «Πες σ' αυτόν που στο είπε ότι αν τον πιάσω στι στόμα μου, δεν θα τον ξεπλένει τίποτα...» απαντούσε για το ίδιο θέμα ο Παύλος κι εσύ κάπου στη μέση προσπαθούσες να ανακαλύψεις ποια είναι η αλήθεια στο ζήτημα και προπαντώς να μην πεις στον έναν τι είπε ο άλλος.

Οι Γιαννακόπουλοι είχαν τρέλα με τον Παναθηναϊκό. Από το 1992 κυρίως κι έπειτα ασχολούνταν περισσότερες ώρες της ημέρας με την ομάδα και λιγότερο με τη ΒΙΑΝΕΞ. Αρχικά ο Παύλος, σιγά - σιγά πήρε την σκυτάλη ο Θανάσης, αλλά ο συλλογικός τρόπος λειτουργίας δεν άλλαξε ποτέ.

Τα λεφτά στην ΚΑΕ έμπαιναν και από τα τρία αδέλφια και πολλές φορές μοίραζαν συμβόλαια. Για παράδειγμα λέγεται πως το συμβόλαιο του Ζέλικο Ρέμπρατσα ανέλαβε να πληρώσει εξ ολοκλήρου ο Κώστας Γιαννακόπουλος με τα άλλα δύο αδέλφια να μοιράζουν τα υπόλοιπα.

Η καθημερινότητα των Γιαννακόπουλων ήταν κάτι περισσότερο από ρουτίνα. Πριν καν χαράξει ήταν στη δουλειά, ένας γρήγορος πλακωμός για το ποιος θα διαβάσει πρώτος το σώμα των εφημερίδων και μετά τις 12-1 ξεκινούσαν οι διεργασίας για τον Παναθηναϊκό. Το καλοκαίρι και οι μεταγραφές ήταν το όνειρό τους. Δεν συμμετείχαν απλά, έμειναν ξάγρυπνοι ολόκληρα βράδια για να κλείσουν το deal κι όταν κατάφερναν να κλείσουν μεγάλους παίκτες τύπου Ντομινίκ Ουίλκινς το γιόρταζαν οικογενειακά.

Αν ρωτήσει κάποιος τον Παύλο για τις δύο μεγαλύτερες μεταγραφές στη θητεία του θα θυμηθεί πρώτα τον Ντομινίκ και μετά τον Γκάλη. Τον Ουίλκινς γιατί τον πάλευε δύο χρόνια και οι διαπραγματεύσεις ήταν πιο σκληρές από κάθε άλλη και τον Γκάλη γιατί ήταν η μεταγραφή που πίστευε ότι θα αλλάξει το ρου του ελληνικού μπάσκετ. Από 'κει και πέρα, ο Παύλος είχε «αγαπημένα παιδιά», κυρίως αυτούς που είχε φέρει από μικρούς στον Παναθηναϊκό, όπως τον Αλβέρτη και τον Οικονόμου.

Το καλοκαίρι του 1992 έβαλε το δάχτυλο στο... μέλι ο Παύλος. Σ' ένα καλοκαίρι απέκτησε την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έπεισε τον Στόγιαν Βράνκοβιτς να αφήσει το ΝΒΑ για την Ελλάδα και γλυκάθηκε τόσο πολύ που τρελαινόταν κάθε καλοκαίρι, όταν έβλεπε τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη να του παίρνει τα πρωτία. Ηταν τόσο πεισματάρης και εγωιστής που την επόμενη χρονιά «έσπρωχνε» περισσότερα μέχρι που εκτίναξε το μπάτζετ στα απίστευτα ύψη, κάνοντας τον Παναθηναϊκό γνωστό στις ΗΠΑ με τη μεταγραφή του Ντομινίκ το καλοκαίρι του 1995.

Χρόνο με το χρόνο, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έμπαινε περισσότερο στο παιχνίδι, έχοντας πάντα στο πλευρό του τον Τάκη Μπαλτάκο. Νομικός σύμβουλος επί χρόνια στην ΚΑΕ, αλλά με αυξημένες αρμοδιότητες και ρόλο - κλειδί σε πολλά ζητήματα. Ο Θανάσης ήταν ανέκαθεν πιο παρορμητικός, αλλά το νερό είχε μεπι στο αυλάκι με την οικογένεια να έχει την εμπειρία και τον Ομπράντοβιτς να δίνει τέλος στο... μαρτύριο της ηλεκτρικής καρέκλας του προπονητή.

Ο Θανάσης ήταν πιο συναισθηματικός ακόμη και στις διαπραγματεύσεις. Πράγματι, είναι ο πρώτος άνθρωπος που πλήρωσε buy out σε ομάδα του ΝΒΑ για να αγοράσει τον Σπανούλη. Τρελαινόταν να νιώθει πως νικάει τον Ολυμπιακό και στις μεταγραφές και το καλοκαίρι της συμφωνίας με τον Γιασικεβίτσιους πανηγύριζε σαν μικρό παιδί την επιτυχία του Παναθηναϊκού και της οικογένειάς του. Είχε άποψη κι έλεγε τη γνώμη του ακόμη και στον Δημήτρη Ιτούδη. Κάθε λίγο και λιγάκι πήγαινε με φαξ και προτάσεις στον συνεργάτη του Ζοτς για να μη χαθεί κανένα λαβράκι, άσχετα αν το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού είχε ξεκάθαρη εικόνα της αγοράς.

Τόσο ο Παύλος όσο και ο Θανάσης είχαν ένα προνόμιο που όμοιό του δεν υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό. Εκαναν τους παίκτες να αισθάνονται μέλη της οικογένειάς τους και το κλάμα του Στόικο Βράνκοβιτς 20 χρόνια μετά την αποχώρησή του, λέει πολλά. Οι περισσότεροι από τους ξένους που ήρθαν στην Ελλάδα στην εποχή του Παύλου και του Θανάση αγάπησαν παράφορα τη χώρα μας, για τον απλούστατο λόγο πως αισθάνθηκαν σαν να είναι χρόνια στο ίδιο περιβάλλον.

Οταν κάθε μέρα βλέπεις τον ιδιοκτήτη που σε χρυσοπληρωνέι να είναι στην προπόνηση και να σε ρωτάει «παιδί μου, θες κάτι;» τότε αντιλαμβάνεσαι πως η επιτυχία βασίζεται πρώτα στο οικογενειακό κλίμα και μετά σε όλα τα άλλα. Τα καλοκαίρια του Θανάση ήταν αφιερωμένα αποκλειστικά στον Παναθηναϊκό. Υπήρξε σεζόν που βρέθηκε στο νοσοκομείο για μια περιπέτεια υγείας κι έκλεινε τις μεταγραφές μέσα από το δωμάτιο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Σχορτσανίτη που είχε συμφωνήσει με τους «πράσινους», περίμενε ένα πρωινό την ειδοποίηση για να μεταβεί στο Υγεία προκειμένου να υπογράψει, αλλά την τελευταία στιγμή η μεταγραφή χάλασε με τον Ομπράντοβιτς να καταλήγει στον Πέκοβιτς.

Οι Γιαννακόπουλοι είχαν μια τρέλα: Να βγάζουν την καθιερωμένη φωτογραφία στο γραφείο τους με τον νεοαποκτηθέντα παίκτη, να εκδίδουν αυτή την περιβόητη λιτή ανακοίνωση που ανέφερε πάντα τη λέξη «αθλητή» και για μια 15ετία τουλάχιστον δεν συζητούσαν καν το ζήτημα του μάρκετινγκ, της αξιοποίησης δηλαδή του brand και του «ανοίγματος» προς τον κόσμο. «Εμείς βάζουμε λεφτά στον Παναθηναϊκό, δεν παίρνουμε» έλεγαν επί χρόνια, έστω κι αν τελικά πείσθηκαν για το αυτονόητο.