Όταν είσαι παιδί, θέλεις να γίνεις μεγάλος. Όταν γίνεσαι μεγάλος θέλεις να ξαναγίνεις παιδί. Να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, στα χρόνια της αθωότητας, της ανεμελιάς, τότε που το μόνο που μετρούσε ήταν να «βγεις» το απόγευμα από το σπίτι, να φωνάξεις τα φιλαράκια σου και να πάτε στο γηπεδάκι της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ.

Για κάθε παιδί, έτσι και για την αφεντιά μου, τα παιδικά χρόνια είναι συνυφασμένα με τις καλοκαιρινές διακοπές. Όπου καλοκαιρινές διακοπές, βάλτε το πιο όμορφο μέρος του πλανήτη, το «Αιας Κλαμπ», στην Σαλαμίνα. «Έλα ρε φίλε ποια Σαλαμίνα»; Κι όμως. Όπως το γράφουμε. Το πιο όμορφο μέρος του πλανήτη. Εξάλλου, όπως λένε και στο χώριο μου «home is where the heart is».

Στο «Αίας Κλαμπ», λοιπόν, σε ένα κομμάτι του νησιού που «βλέπει» προς την Αίγινα και διαθέτει υπέροχες παραλίες, βρίσκεται το γηπέδακι των ονείρων. Το γηπεδάκι, όπου κάθε απόγευμα «ντυνόμασταν» Ζιντάν, Ρονάλντο(ο καλός όχι ο... ιμιτασιόν), Καν και άλλοι αστέρες των 90's και 00's! Εκεί μια παρέα που μεγαλώνοντας μαζί αριθμεί, πλέον, πάνω από είκοσι άτομα αγάπησε το ποδόσφαιρο. Αγάπησε την στρογγυλή θεά, μέσα από την αληθινή ζωή, μέσα από τα σκισμένα γόνατα, τους τσακωμούς που κατέληγαν σε αγκαλιές, τις ατελείωτες ώρες στο γηπεδάκι. Αυθεντικά. Όχι από τα playstation, τα facebook και τα 5Χ5 που έγιναν μόδα λίγα χρόνια αργότερα.

Σε αυτό το γηπεδάκι έχει γραφτεί ιστορία. Έχουν γραφτεί στιγμές, παιχνίδια τρίωρα που δεν τελείωσαν ποτέ, πλάκες που θα μνημονεύονται στα εγγόνια και τα δισέγγονα του καθενός. Κι ας έγινε το χώμα, τσιμέντο, κι ας έβαλαν μπασκέτες κατά μήκος της σέντρας που μέχρι και σήμερα, εν έτει 2015 δημιουργεί «εμφυλίους» ανάμεσα σε ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς!
Σε αυτό το γηπεδάκι δημιουργήθηκαν «ήρωες», για τους οποίους θα διαβάσετε παρακάτω, δημιουργήθηκαν καταστάσεις που όλοι εσείς, λίγο ή πολύ, έχετε ζήσει στα παιδικά σας καλοκαίρια. Στο γηπεδάκι των ονείρων...

Η σπόντα, το «μέχρι να νυχτώσει», η θάλασσα και τα ντέρμπι

Τα ραντεβού κανονίζονταν το πρωί στην παραλία, στο «πίσω λιμανάκι». Συνήθως για λίγο μετά τις 6 το απόγευμα. Το γηπεδάκι πάντα διέθετε τέρματα. Αρχικά εκείνα του «11Χ11» σε πράσινο χρώμα και μετά κάτι σιδερένια σε διαστάσεις «8Χ8». Δίχτυα; Ποτέ.

Μαζί μας πάντα και οι «μεγάλοι». Οι πατεράδες μας, οι θείοι μας, οι φίλοι των συγγενών μας που έρχονταν για επίσκεψη.
Στην μία πλάγια γραμμή του γηπέδου υπήρχε χώμα και στην άλλη ο τοίχος της εκκλησίας. Όταν η μπάλα ακουμπούσε στο χώμα ήταν πλάγιο. Με τον τοίχο αργήσαμε, λίγο, αλλά αποφασίσαμε πως δεν γίνεται να παίζουμε με σπόντα. Μετά το καθιερωμένο «γερμανικό» μέχρι να μαζευτούμε, ξεκινούσε η διαδικασία επιλογής ομάδων. Με τον... κλασσικό τρόπο της εποχής, τα «ποδαράκια».

Πότε τελείωνε το παιχνίδι; Συνήθως λέγαμε πως «μέχρι να νυχτώσει». Τις περισσότερες φορές, όμως, ήταν μέχρι τελικής πτώσεως! Νύχτωνε, δεν έβλεπες την μπάλα αλλά οι χαμένοι δεν έλεγαν να το παρατήσουν. Εκτός και αν η μπάλα πήγαινε στην θάλασσα.

Εκτός από τα... σύνορα με την εκκλησία, πίσω από το ένα τέρμα υπάρχει μια μικρή παραλία και θάλασσα. Μια μικρή παραλία που μετά από δέκα-είκοσι βήματα στο νερό, αντίκριζες στον βυθό μια νάρκη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που πριν λίγο χρόνια την μάζεψαν. Πόσες και πόσες μπάλες, λοιπόν, πόσα και πόσα ευρώ έχουν πεταχθεί σε αυτή την θάλασσα; Ειδικά όταν είχε κύμα και έφευγε κανά «τσαρούχι» πάνω από τα δοκάρια, το τόπι έφτανε Αίγινα. Δεν υπήρχε παιχνίδι που να μην «έπαιζε» και βουτιά για αναζήτηση της μπάλας.

Πρώτα χάνονταν οι «καλές». Αυτές που αγοράζαμε για να παίζουμε όπως οι κανονικοί ποδοσφαιριστές. Οι Select, οι Mitre και μετά Nike, Adidas. Στο τέλος του καλοκαιριού, όμως, παίζαμε με ότι είχε απομείνει και συνήθως ήταν ένα κομμάτι «πετσί».

Στις καλές εποχές παίζαμε 8 εναντίον 8. Πάντα είχαμε και τους πιο μικρούς που... έπαιζαν στον πάγκο. «Θα μπεις αλλαγή» ήταν η δικαιολογία για να ηρεμήσουν. Γίνονταν αλλαγή μόνο όταν... πέθαινε κάποιος. Για να είσαι πιτσιρικάς και να μπεις αλλαγή ήταν πιο εύκολο από το να κερδίζεις το δεκαπλό τζακ-ποτ του Τζόκερ.

Οι μεγάλες μέρες, όμως, ήταν όταν κανονίζονταν παιχνίδια με άλλες, γειτονικές περιοχές. Όχι να το παινευτούμε αλλά στις μονομαχίες με Περιστέρια, Κολόνες και Σατερλί, βγαίναμε πάντα νικητές. Και ας ήταν μεγαλύτεροι. Εμείς είχαμε... ταλέντα, για κάποια από αυτά θα διαβάσετε παρακάτω.

Ο... τρόμος του Μπαφαλούκου

Μετά τον χωμάτινο... τάπητα, ακολούθησε το τσιμέντο(τρομερή σκέψη). Μαζί με το τσιμέντο ήρθαν και οι μπασκέτες. Κατά μήκος της ποδοσφαιρικής σέντρας «φυτεύθηκαν» δύο μπασκέτες και μαζί τους μεταφέρθηκαν και οι ουκ ολίγοι μπασκετικοί της περιοχής! Πάντα ο... τρόμος μας(ακόμη και σήμερα) είναι μήπως έχουν μαζευτεί πιο νωρίς ο Μπαφαλούκος και η παρέα του.

Ότι και να γίνει, πάντως, ότι η ώρα και αν εμφανιστούν, ούτε αυτοί σταματούν, ούτε εμείς. Μπάσκετ και ποδόσφαιρο μαζί. Η «σπυριάρα» δίπλα με την ασπρόμαυρη και τα... μπινελίκια να πηγαίνουν και να έρχονται! Έχουν μείνει στην ιστορία οι μέρες εκείνες, όπου οι μπασκετικοί αποφάσισαν να μην κάνουν «χαλάστρα» και έπαιξαν ποδόσφαιρο...

Οι... ήρωες

Μάνος ο «Lay's»

Μεγάλη παιχτάρα. Αριστεροπόδαρος. Βασικός στο Εφηβικό του Πανιωνίου μια εποχή, του έπαιρνες την μπάλα μόνο με... αίτηση. Την ίδια αίτηση που ήθελες, βέβαια, για να στην δώσει. Από τα κολπάκια που έκανε με το τόπι βγήκε το παρατσούκλι Μάνος ο «Lay's», καθώς την ίδια εποχή ο Ροναλντίνιο διαφήμιζε τα γνωστά πατατάκια. Παρά το τεράστιο ταλέντο του, τον... έφαγαν τα κυκλώματα και τον κέρδισαν τα λιμανάκια στην Βουλιαγμένη. Κάθε καλοκαίρι, πάντως, παραμένει ο πρώτος που θες στην ομάδα σου ενώ αυτή την στιγμή είναι «nomadic player» στις μικρές κατηγορίες του Πειραιά...

Ο Γιωργάκης

Μικρός ήταν Ολυμπιακός. Κατέβαινε την κατηφορίτσα από το σπίτι του ντυμένος στα ερυθρόλευκα. Μεγάλο «περίπτερο» που, όμως, την έβαζε στο πλεκτό-που δεν υπήρχε. Γύρω στα 12 του... αλλαξοπίστησε. Έγινε Παναθηναϊκός κι από ποδοσφαιρικός... μπασκετικός! Αν τα συνδυάσεις, δηλαδή «Παναθηναϊκός και μπασκετικός», μάλλον έβλεπε το μέλλον και τα αστέρια στην πράσινη φανέλα! Η πορτοκαλί μπάλα του πάει περισσότερο, παραλίγο να με αφήσει να τον κερδίσω σε ένα πρόσφατο μονό. Αγαπημένη του κίνηση: Η περούκα...

Παιχταράς... καλόγερος

Δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα έχει στο εξοχικό του ή στο χωριό του έναν «τρελοπαπά»! Στο «Αίας Κλαμπ» ο Ευγένιος είναι μασκότ. Είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής που έπαιξε με ράσα και προκάλεσε θύελλα θαυμασμού. Βλέπετε το γηπεδάκι είναι πίσω από την εκκλησία. Για να τα λέμε κι όλα. Είναι ο άνθρωπος που πάντα θα ρωτήσει «παιδιά θέλετε νερό»; και ο τελευταίος που θα γκρινιάξει όταν σε μέρες λειτουργίας, γίνεται... ανάσταση λίγα μέτρα δίπλα από τον ιερό ναό.

«Νάβας»

Άλλο μεγάλο ταλέντο. Τον «βάφτισε» Νάβας ο Σάββας(θα διαβάσετε παρακάτω), μιας και οι δύο ήταν ΑΕΚτζήδες. Αυτός, έλεγες, θα κάνει καριέρα. Έφτασε μέχρι τον Εθνικό Αστέρα στην Β' Εθνική και στην συνέχεια αφοσιώθηκε στις σπουδές του. Είχε να εμφανιστεί καμιά πενταετία...

Σάββας... καφέ

Εντάξει, εδώ μιλάμε για μία και μοναδική περίπτωση. Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής στα ερασιτεχνικά, οικογενειακός φίλος του Θανάση του κολλητού, γύρω στα 35-40 όταν ερχόταν Σαλαμίνα. Ο τύπος έκανε τζαρτζάρισμα στα δεκάχρονα! Τα έδινε όλα μέσα στο γήπεδο, έλεγε την μεγάλη ατάκα «δώστε μου 50 ευρώ να σας μάθω μπαλίτσα» και δεν καταλάβαινε τίποτα. Έπρεπε να υπήρχαν κάμερες όταν τράβηξε μια «καραβολίδα» σε έναν τερματζή που ήταν δεν ήταν δέκα χρονών. Ο μικρός ζήτησε αναγκαστική αλλαγή...

Θα μείνει στην ιστορία η ατάκα «εσύ πόσα κιλά λίπος είσαι», όταν μια ευτραφής κυρία του έκανε... παρατήρηση στην παραλία για τα «ψαλιδάκια» που έκανε, με την ατάκα «μα καλά πόσα μαλ@$#$@ είσαι»!

Τα «Μαχόπαιδα»

Μαχόπαιδα: Τα παιδιά του Μάχου. Ο Γιώργος και ο Νίκος. Ο πρώτος είναι ο καλύτερος τερματζής που ανέδειξε η περιοχή. Τον κέρδισε η φωτογραφία και τα τατουάζ. Ο δεύτερος κατάπιε μικρός... μπαταρίες και ακόμη τρέχει. Ο θρύλος αναφέρει πως όταν ήταν πιτσιρικάδες τους απήγαγαν αλλά τους γύρισαν πίσω, πληρώνοντας και ένα σεβαστό ποσό στην οικογένεια!

Εκείνοι που «έφυγαν» νωρίς

Η ζωή δεν είναι μόνο χαρές, παιχνίδι, ευχάριστες καταστάσεις. Η ζωή είναι και λύπες, δάκρυα, απώλειες. Για να εκτιμάς τις καλές μέρες και να νιώθεις ευλογημένος όταν πραγματικά δεν σου λείπει τίποτα και κανένας. Από την μεγάλη παρέα στο γηπεδάκι λείπουν ο Απόστολος και ο Φανούρης.

Ο «κύριος Τόλης» που έλεγαν και τα πιτσιρίκια για τον θείο μου, ο οποίος ακόμη και το τελευταίο του καλοκαίρι, έχοντας «χτυπηθεί» από την κωλοαρρώστια έδινε το παρών στο γηπεδάκι και έπαιζε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. «Μπράβο ρε Νικόλα» έλεγε κάθε φορά που σκόραρα ενώ όταν χάναμε(πάντα στην ίδια ομάδα μαζί με τον πατέρα μου τον μεγαλύτερο γκολκίπερ του Αργοσαρωνικού και τον Γιώργο τον Μπουρλάκο) δεν μιλιόταν στο σπίτι.
Στο γηπεδάκι του ουρανού θα παίζει τα τελευταία χρόνια με τον Φανούρη τον «γαύρο». Άρρωστος Ολυμπιακός. Συνήθως έπαιζε τέρμα, αλλιώς στην άμυνα. Έφυγε κι εκείνος νωρίς άλλα άφησε πίσω του, διαδόχους, τον Στράτο και τον Γιώργο. Από τους καλύτερους της νέας εποχής...

Σε εκείνη την παρέα του ουρανού, μαζί τους και οι Μανώληδες. Μπορεί να μην «κατέβαιναν» για μπάλα αλλά ήταν πρωταγωνιστές στην παρέα των «μεγάλων» με τα καλαμπούρια τους...