Σε μια εποχή στην οποία όποιος παίζει ποδόσφαιρο «πρέπει» να είναι γρήγορος, δυνατός, αλτικός και γενικά να είναι έτοιμος για το... δέκαθλο, λιγοστεύουν οι ποδοσφαιριστές... Αυτοί που έκαναν καριέρα αντιλαμβανόμενοι ότι το ποδόσφαιρο είναι τέχνη. Το ποδόσφαιρο είναι όμορφο γιατί είναι απλό. Ο Αντρέα Πίρλο είναι ένας από τους τελευταίους αυτής της κατηγορίας, γράφοντας ιστορία απλά με το μυαλό του και με τα πόδια του.

Η Μπρέσια, ο Μπάτζιο και ο Ματσόνε
Γεννήθηκε στα περίχωρα της Μπρέσια και αυτή ήταν η πρώτη του επαγγελματική ομάδα, αφού πέρασε από τα τμήματα υποδομής της. Εκανε ντεμπούτο στη Serie A σε ηλικία 16 ετών (ο νεότερος στην ιστορία της ομάδας) στις 21 Μαΐου 1995 σε ένα ματς με την Ρετζίνα, απόδειξη ότι οι άνθρωποι του συλλόγου είχαν καταλάβει τι διαμάντι είχαν στα χέρια τους. Αυτό, βέβαια, θα άρχιζε να λάμπει λίγα χρόνια αργότερα, χάρη σε δύο ανθρώπους.

Τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και τον Κάρλο Ματσόνε. Από τον πρώτο, ο Πίρλο πήρε... ιδέες. Από τον δεύτερο, πήρε την θέση του deep lying playmaker. Ο Ματσόνε ήταν αυτός που τον καθιέρωσε σε αυτή τη θέση για να τον χωρέσει στην 11άδα με τον Μπάτζιο και μάλλον τα κατάφερε... Το γκολ με το οποίο η Μπρέσια ισοφαρίζει, το 2001, την Γιουβέντους (1-1) στο «Ντέλε Αλπι», από την μαγική μπαλιά του Πίρλο και το αδιανότητο κοντρόλ-ντρίμπλα-τελείωμα του Μπάτζιο, ήταν η απόδειξη ότι ο Ματσόνε τα είχε σκεφτεί καλά τα πράγματα...

Ονειρο η Ιντερ αλλά...
Αυτοί που δεν τα είχαν σκεφτεί καλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν οι άνθρωποι της Ιντερ. Οι Νερατζούρι, μετά από εισήγηση του Μιρτσέα Λουτσέσκου, είχαν αποκτήσει τον Πίρλο από το 1998 και αυτή η μεταγραφή θεωρητικά ήταν ό,τι καλύτερο για τον ίδιο. Οπαδός της Ιντερ πιτσιρικάς, ο Πίρλο είχε την ευκαιρία να δείξει σε όλη την Ιταλία το ταλέντο του αλλά τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι...

Αντί για το ταλέντο του στον αγωνιστικό χώρο, οι φήμες της εποχής λένε ότι ο πιτσιρικάς από την Μπρέσια έδειξε το ταλέντο του στα πάρτι και στις... έξαλλες νύχτες, με συνέπεια να μην επιβεβαιώσει τις προσδοκίες. Και να σκεφτεί κανείς ότι στους Νερατζούρι είχε για συμπαίκτη τον Μπάτζιο, με τον οποίο όμως -όπως προαναφέραμε- ήταν γραφτό να απολαύσουν την συνύπαρξη τους στην Μπρέσια (όπου είχε δοθεί δανεικός από την Ιντερ ο Πίρλο) και όχι στο Μιλάνο...

Η απογείωση στη Μίλαν!
Αυτή η πόλη, πάντως, θα στιγμάτιζε τον Πίρλο. Οχι με τα χρώματα που πίστευε, όμως, αλλά με αυτά του αντιπάλου... Το 2001 η Ιντερ δέχθηκε να τον δώσει στη Μίλαν (όπως δέχθηκε να δώσει και τον Ζέεντορφ) και αυτή η απόφαση περιγράφεται με το καλύτερο τρόπο από τα λόγια του Μάσιμο Μοράτι κάποια χρόνια μετά: «Με τον Πίρλο έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου»!

Ο Αντριάνο Γκαλιάνι, από την άλλη πλευρά, μπορεί και να έκανε την πιο έξυπνη κίνηση της ζωής του, δίνοντας στη Μίλαν έναν ποδοσφαιρικό εγκέφαλο που επί μια 10ετία θα χαρίσει πανέμορφες στιγμές στο «Σαν Σίρο». Φάουλ, ασίστ, γκολ, τέχνη, τίτλοι... Ως Ροσονέρο ο Πίρλο θα ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης το 2003 στον ιταλικό τελικό με την Γιουβέντους στο Μάντσεστερ, θα το επαναλάβει το 2007 στην Αθήνα κόντρα στη Λίβερπουλ και γενικά θα εξασφαλίσει για πάντα μια θέση στην ιστορία της Μίλαν, όντας το μυαλό σε μια 11άδα που ήταν γεμάτη με παικταράδες.

Το δράμα της Πόλης...
Η πορεία του ως Ροσονέρο, πάντως, δεν είχε μόνο χαρές. Στα 10 χρόνια που έμεινε στη Μίλαν, ο Πίρλο ανέβηκε στην κορυφή της Ιταλίας (2004, 2011), στην κορυφή της Ευρώπης (2003, 2007), στην κορυφή του κόσμου (παγκόσμιο συλλόγων 2007) αλλά βρέθηκε και στον πάτο... Στον απόλυτο πάτο, μετά τον απίθανο τελικό του Champions League το 2005 και την ήττα στα πέναλτι από την Λίβερπουλ. Εκείνο το 3-0 που έγινε 3-3 απείλησε να διαλύσει την καριέρα του Ιταλού Maestro, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του...

«Σκεφτόμουν να σταματήσω επειδή, μετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Πώς έγινε δεν ξέρω αλλά γεγονός παραμένει πως όταν το απίθανο γίνεται πραγματικότητα κάποιος γαμ...ται. Σε αυτή την περίπτωση, γαμ...ηκε όλη η ομάδα. Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου.

Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άνδρας. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή...».

Αυτό το «σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης» θα πάψει να τον στοιχειώνει στον τελικό της Αθήνας το 2007, όταν η Μίλαν θα εκδικηθεί την Λίβερπουλ (2-1), με το πρώτο γκολ του Ιντσάγκι να έρχεται από εκτέλεση φάουλ του Πίρλο.

Το μαγικό 2006!
Το καλοκαίρι του 2006 ήταν αρκετά περίεργο για το calcio με την υπόθεση Calciopoli και τις διαστάσεις που πήρε, την ώρα που η εθνική Ιταλίας προετοιμαζόταν για το Μουντιάλ της Γερμανίας. Ενα Μουντιάλ που θα εξελιχθεί με μαγικό τρόπο για τους Ατζούρι και θα δικαιώσει μια γενιά που το άξιζε απόλυτα (Μπουφόν, Πίρλο, Ντελ Πιέρο, Τότι, Νέστα, Καναβάρο, Ιντσάγκι, Γκατούζο, Τζαμπρότα κλπ.). Ενα Μουντιάλ το οποίο ο Πίρλο το έζησε σαν... Μαδριλένος. Με το μέλλον της Μίλαν να είναι αβέβαιο λόγω του Calciopoli και της εμπλοκής της σε αυτό, τα σενάρια ήθελαν τον Πίρλο να αποχωρεί. Σύμφωνα με όσα έγραψε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, το Μουντιάλ του 2006 «το έζησα νιώθοντας ουσιαστικά παίκτης της Ρεάλ, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα πάω εκεί». Τελικά δεν πήγε εκεί αλλά στον... έβδομο ουρανό. Ο Maestro ήταν αυτός που πέτυχε το πρώτο γκολ της Σκουάντρα Ατζούρα στην πρεμιέρα της (στο 2-0 επί της Γκάνας), έπαιξε στο υψηλότερο επίπεδο σε όλη τη διοργάνωση, έβγαλε την ασίστ για τον Γκρόσο στο 119' του ημιτελικού με την Γερμανία, εκτέλεσε το κόρνερ για το 1-1 του Ματεράτσι στον τελικό και στο τέλος ευστόχησε και στη διαδικασία των πέναλτι.

Χρόνια μετά, θα περιγράψει με... στυλ Πίρλο, πώς έζησε την ημέρα του σημαντικότερου αγώνα που μπορεί να παίξει ένας ποδοσφαιριστής: «Το πρωί της 9ης Ιουλίου 2006 ξύπνησα, πήρα πρωινό, μετά έπαιξα πολλά ντέρμπι στο playstation με τον Νέστα και λίγες ώρες μετά ήμουν παγκόσμιος πρωταθλητής»!

Κάπως έτσι εξηγείται και το γιατί αναδείχθηκε MVP του τελικού...

Ο ξεχωριστός Αντσελότι...
Την μεγαλύτερη στιγμή της ποδοσφαιρικής του ζωής, την έζησε με τον Μαρτσέλο Λίπι. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του με τον Κάρλο Αντσελότι. Η σχέση τους ήταν τέτοια ώστε το καλοκαίρι του 2009, όταν ο allenatore αποφάσισε να αποχωρήσει από την Μίλαν για να αναλάβει την Τσέλσι, τα ιταλικά ΜΜΕ να θεωρούν σχεδόν δεδομένο ότι θα τον ακολουθήσει και ο Πίρλο. «Το είχα σκεφτεί σοβαρά, για να είμαι ειλικρινής, όταν μου έκανε την πρόταση αλλά τελικά δεν έγινε. Θα μου άρεσε να συνεργαστώ με τον Κάρλο και εκτός Μίλαν αλλά δεν μετανιώνω για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα». Αν πιστέψουμε Ιταλούς και Ισπανούς, ο Καρλέτο του είχε απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση και για την Ρεάλ Μαδρίτης αλλά ο Maestro δεν αποκρίθηκε.

Playstation, πλάκες, κρασί, γυναίκες...
Το εντυπωσιακό με τον Πίρλο είναι ότι όσο σοβαρός και συγκεντρωμένος φαίνεται και είναι εντός γηπέδου, άλλο τόσο... χύμα είναι εκτός. Λίγοι ήξεραν, για παράδειγμα, ότι στη Μίλαν ήταν από τους πρώτους στο χαβαλέ, μέχρι που το αποκάλυψε ο Τζενάρο Γκατούζο. Και είχε και... επιχειρήματα για την άποψη του. «Με τον Αντρέα δεν μπορείς να είσαι ποτέ ήρεμος. Μια μέρα στο Μιλανέλο καθόμασταν μαζί και κάπου έπρεπε να πάω και άφησα το κινητό μου. Το πήρε και έστειλε μήνυμα στο Γκαλιάνι: Σκέφτομαι την αδερφή σου, θα μου την γνωρίσεις; Λίγα λεπτά μετά, όταν επέστρεψα, ο αντιπρόεδρος πήρε τηλέφωνο σοκαρισμένος και άρχισε να μου λέει διάφορα». Την ύπαρξη του... πλακατζή Πίρλο επιβεβαιώνει και ο Σιμόνε Πέπε, ο οποίος ήταν ο Νο1 σε αυτόν τον τομέα στη Γιουβέντους: «Ολοι λένε για τον σοβαρό Πίρλο αλλά λίγοι ξέρουν τι... κωλόπαιδο είναι. Τα χρεώνομαι όλα εγώ αλλά αυτός κάνει πιο χοντρές πλάκες από μένα. Επειδή, όμως, είναι ο Πίρλο, ξέρει πότε είναι ώρα για μαλακίες και πότε για δουλειά». Το συγκεκριμένο δίδυμο (Πέπε-Πίρλο), πάντως, η κάμερα τους έπιασε σε ένα Κάλιαρι-Γιουβέντους να μιμούνται στον πάγκο τις γεμάτες ένταση κινήσεις του Αντόνιο Κόντε...

Πέρα από τις πλάκες, λατρεύει το playstation και τις γυναίκες. «Το playstation είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας μετά τον τροχό», έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του, όπου εξηγεί τα επικά ντέρμπι που έδινε με τον Αλεσάντρο Νέστα. Ντέρμπι, πάντως, χρειάστηκε να δώσει και με την Deborah Roversi, με την οποία παντρεύτηκε το 2001 και έκαναν δύο παιδιά.

Ο χωρισμός τους, το 2013, επειδή βρήκε άλλη, μόνο αναίμακτος δεν ήταν με την αποζημίωση που αναγκάστηκε να πληρώσει... Θα το ξεπέρασε, πάντως, πίνοντας ένα, ή και παραπάνω, ποτήρι κρασί, το οποίο είναι το μεγάλο του πάθος, ασχολούμενος και επαγγελματικά με την παραγωγή του.

Ο... Γιουβεντίνος Πίρλο!
Οπαδός της Ιντερ μικρός, έζησε τα καλύτερα του χρόνια στη Μίλαν και τελικά ήταν γραφτό του να περάσει από την Γιουβέντους. Και όχι απλά πέρασε αλλά κατάφερε να δεθεί μαζί της, παίρνοντας την εκδίκηση του από όσους θεώρησαν ότι ήταν τελειωμένος το 2011. «Η Μίλαν με αποχαιρέτισε με ένα στιλό. Ομορφο αλλά στιλό... Μετά από 10 χρόνια...», είχε πει ο ίδιος όταν υπέγραφε στη Γιουβέντους, στην οποία βρήκε και πάλι κίνητρο.

Η σεζόν 2011-12, στην οποία οδηγεί τους Μπιανκονέρι στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος μετά το Calciopoli, ήταν από τις καλύτερες της καριέρας του και βοήθησε στο να αντιληφθούν όλοι την ηγετική του προσωπικότητα. Στη Μίλαν, επί μια δεκαετία, ο παικταράς Πίρλο είχε δίπλα του παικταράδες. Στη Γιουβέντους είχε δίπλα του ποδοσφαιριστές που ήθελαν να φτιάξουν το όνομα τους και ο Maestro ανέλαβε ηγετικό ρόλο, απολαμβάνοντας το.

«Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω προπονητής αλλά βλέποντας τον Κόντε μπορεί και να αλλάξω άποψη», είχε πει σε μια συνέντευξη του, φανερώνοντας έτσι και το γιατί στο Τορίνο ένιωθε σαν στο σπίτι του. Παρέμεινε εκεί και μετά την αποχώρηση του Κόντε, κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα σε τέσσερα χρόνια, ένα κύπελλο, έφτασε μια ανάσα από το treble και τελικά αποφάσισε να αποχωρήσει για τις ΗΠΑ ένα χρόνο πριν τη λήξη του συμβολαίου του και με μια... γιουβεντίνικη δήλωση. Δεν θα το περίμενε ούτε ο ίδιος μέχρι και το 2011...

Φάουλ, Πίρλο, γκολ...
Φεύγοντας από το Τορίνο για τις ΗΠΑ, ο Πίρλο άφησε μόνο μία εκκρεμότητα με το ιταλικό ποδόσφαιρο. Δεν θα γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με εκτελέσεις φάουλ στη Serie A... Εχοντας ξεσαλώσει με τη φανέλα της Γιουβέντους (τα 15 από τα 19 του γκολ σε όλες τις διοργανώσεις ήταν από φάουλ), ο Maestro έφτασε στα 27 στο πρωτάθλημα (και 46 συνολικά), μόλις στο -1 από τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς. Φάουλ με οποιοδήποτε φάλτσο και από οποιαδήποτε θέση, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν... κάμποσοι στο «Σαν Σίρο», στο Juventus Stadium και όπου αλλού άφησε το στίγμα του ο Αντρέα Πίρλο. Ενας τύπος που δεν ήταν δυνατός, δεν ήταν γρήγορος, δεν ήταν αλτικός αλλά ήταν ποδοσφαιριστής. Και ως τέτοιος σε έκανε να αγαπάς το πόσο απλό, άρα και όμορφο, είναι το ποδόσφαιρο...

ΕΙΠΑΝ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ...

Τζενάρο Γκατούζο: «Οταν βλέπω τον Πίρλο να παίζει, όταν τον βλέπω με την μπάλα, αναρωτιέμαι αν πρέπει να θεωρούμαι και εγώ ποδοσφαιριστής».

Τσέζαρε Πραντέλι: «Ο Αντρέα είναι μοναδικός, συγκρίνεται μόνο με τον Τσάβι».

Γιόχαν Κρόιφ: «Είναι φανταστικός. Εχει σπουδαία αντίληψη του παιχνιδιού, μπορεί να στείλει την μπάλα όπου θέλει. Το να παίζεις με το μυαλό είναι πολύ σημαντικό στο ποδόσφαιρο γιατί αν δεν χρησιμοποιείς το μυαλό, δεν αρκούν τα πόδια».

Φάμπιο Καπέλο: «Αισθάνομαι ευτυχισμένος κάθε φορά που βλέπω τον Πίρλο να παίζει. Η Μίλαν έκανε πραγματικά ένα φανταστικό δώρο στη Γιουβέντους».

Πολ Πογκμπά: «Το να παίζω με τον Πίρλο είναι εκπληκτικό. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι από αυτόν. Είναι στην κορυφή για τόσα πολλά χρόνια. Οταν τον βλέπεις να παίζει, θες να γίνεις σαν αυτόν».

Τζιοβάνι Τραπατόνι: «Σε ό,τι αφορά την κίνηση, την δημιουργία και την απλότητα με την οποία τα κάνει όλα, ο Πίρλο είναι αυτός που μοιάζει περισσότερο από όλους στον Πλατινί».

Αντρές Ινιέστα: «Ο Πίρλο είναι το υψηλότερο επίπεδο. Είναι πάντα τιμή μου όταν τον αντιμετωπίζω».

Αλβαρο Μοράτα: «Το να τον βλέπεις στην τηλεόραση είναι διαφορετικό από το να είσαι συμπαίκτης του. Είναι υπέροχο να είσαι στην ίδια ομάδα με τον Αντρέα. Ακόμη κι αν έχουμε τελειώσει την προπόνηση και έχω πάει στα αποδυτήρια, γυρίζω πάντα για να τον δω να εξασκείται στα φάουλ».

Κάρλο Αντσελότι: «Ο Αντρέα είναι θαυμάσιος. Δεν μπορεί να περιγραφεί με άλλη λέξη».

Τσάβι: «Πάντα θεωρούσα τον Αντρέα τον καλύτερο Ιταλό ποδοσφαιριστή. Παίξαμε τόσες πολλές φορές αντίπαλοι, από τις μικρές εθνικές ομάδες μέχρι το Μουντιάλ. Μπορώ να σας διαβεβαίωσω ότι είναι ένας αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής. Πριν 18 χρόνια, στις μικρές εθνικές, ήταν ήδη ο σταρ της ομάδας του».

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: «Τα δάκρυα του Πίρλο στο Βερολίνο με πόνεσαν στην καρδιά».

Τζιανλουίτζι Μπουφόν: «Οταν τον είδα να παίζει, σκέφτηκα: Υπάρχει Θεός».

Μαρτσέλο Λίπι: «Ο Πίρλο είναι ένας σιωπηλός ηγέτης. Μιλάει με τα πόδια...».