Τα πάντα στο ποδόσφαιρο δεν κινούνται μέσω πανάκριβων αγωνιστικών αυτοκινήτων μήτε χορεύουν στο ρυθμό των εκατομμυρίων. Πίσω από τον κόσμο στον οποίο ζουμάρουν οι κάμερες, ένα, δύο ή και τρία σκαλιά χαμηλότερα από την… πασαρέλα, όπου οι ομάδες φιγουράρουν ως αξιοζήλευτα μοντελάκια, η κρίση έχει επιβάλει τη δική της κυριαρχία: εκείνη των απλήρωτων συμβολαίων και της μάχης για την επιβίωση.

Αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης και κυρίως σε εκείνες της Μεσογείου. Ωστόσο, στην Ισπανία, όσοι έχουν πληγεί, έχουν βρει έναν ή για την ακρίβεια πολλούς ξεχωριστούς, πραγματικά μοναδικούς τρόπους, ώστε να κοινωνήσουν το πρόβλημα τους και ταυτόχρονα να ασκήσουν πίεση προς πάσα κατεύθυνση, μήπως και αποκομίσουν μέρος των οφειλόμενων.

Η τελευταία που είχε προστεθεί σε αυτή την ιδιαίτερη λίστα με τις πρωτότυπες-ευφυείς διαμαρτυρίες ήταν η Ρεάλ Χαέν. Η ομάδα της Ανδαλουσίας που αγωνίζεται σε έναν από τους ομίλους της Σεγούντα Β (αντίστοιχη της Γ’ Εθνικής) όφειλε μισθούς τριών και τεσσάρων μηνών στους ποδοσφαιριστές της και ακόμα περισσότερους σε υπαλλήλους και προπονητικό επιτελείο. Βασικά η Χαέν χρωστούσε σε όλο τον κόσμο με το χρέος της να αγγίζει τα πέντε εκατ. ευρώ. Μάλιστα έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να υπάρχουν χρήματα ούτε για να ναυλώσει πούλμαν για ταξίδι μίας ώρας στην κοντινή πόλη Εθιχα. Τη μεταφορά της αποστολής είχαν αναλάβει τότε οι ταξιτζίδες της Χαέν, ώστε να μην μηδενιστεί η αγαπημένη ομάδα τους.

Για αυτό το λόγο δεν κατέβηκαν σε απεργία και οι παίκτες. Βέβαια ο φροντιστής, Ενρίκε Κάρδενας, στον οποίο οφείλονταν 6.000 ευρώ και δεν είχε να πληρώσει τη δόση του σπιτιού του, με συνέπεια να κινδυνεύει να το χάσει, είχε κάνει για τέσσερις μέρες απεργία πείνας. Οσο για τους ποδοσφαιριστές, στο τελευταίο αγώνα τους, μπήκαν στο γήπεδο, έμειναν γονατιστοί με τα χέρια στο κεφάλι για 15 λεπτά και εν συνεχεία έπαιξαν κανονικά το ματσάκι τους, με τους οπαδούς να βρίζουν εν χωρώ τον πρόεδρο Κάρλος Σάντσεθ.

Η απόγνωση τότε έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που οι ίδιοι οι παίκτες… ξαφρίζαν οτιδήποτε ανήκε στο σύλλογο. Το τελευταίο κρούσμα ήταν η κλοπή όλου του αθλητικού εξοπλισμού, αλλά και προϊόντων με το σήμα του συλλόγου, όπως 120 κιβώτια με ανδαλουσιανό ελαιόλαδο!

Πριν από την Χαέν, αντίστοιχα έντονες-ξεχωριστές διαμαρτυρίες είχαν κάνει και άλλες μικρές ομάδες της Ισπανία...

Στην Αλχεθίρας ήταν οι πρώτοι που πραγματοποίησαν κατάληξη στα αποδυτήρια. Εκεί έτρωγαν, κοιμόντουσαν και δεν έβγαιναν για ένα μήνα ούτε για να δουν τις οικογένειες τους.

Στην Πουερτογιάνο πραγματοποίησαν όλες τις προπονήσεις τους επί μία εβδομάδα έξω από την κατοικία του προέδρου της ομάδας.

Οι παίκτες της Πάρλα κάλεσαν τις εφημερίδες να καταγράψουν το πλύσιμο αμαξιών στα φανάρια και την πώληση χαρτομάντιλων σε περαστικούς.

Οι ποδοσφαιριστές της Μέριδα παρατάχθηκαν γυμνοί στον αγωνιστικό χώρο, διότι όπως υποστήριξαν ήθελαν να συμβολίσουν τη γύμνια στους λογαριασμούς και τις τσέπες τους.

Η Χερέθ προπονήθηκε επί δύο εβδομάδες έξω από το Δημαρχείο της ομώνυμης πόλης, ζητώντας από τον τοπικό άρχοντα να βοηθήσει την ομάδα.

Στη μικρούλα και παντελώς άγνωστη Θιεμποθουέλος έφτασαν στο σημείο να ζητιανεύουν στο τρένο. Βέβαια το έκαναν για τις ανάγκες της φωτογράφησης από μεγάλη εφημερίδα της Ισπανίας.

Ως άλλοι παλιάτσοι του δρόμου οι παίκτες της Αλικάντε έκαναν ταχυδακτυλουργικά με τη μπάλα στο σταθμό του μετρό. Οι μισοί βέβαια, μιας και οι υπόλοιποι μάζευαν τα κέρματα από τους περαστικούς.

Follow me: @jorgekaraman