Κυριακάτικη βόλτα με το ποδήλατο στους δρόμους του Χαλανδρίου. Έτσι για να ξεφύγει λίγο το μυαλό από τον Σόιμπλε, τον Τσακαλώτο, το μνημόνιο3, το «φάντασμα της δραχμής» και όλα τα... ωραία που μας έχουν διαλύσει την ψυχολογία τις τελευταίες εβδομάδες. Στάση στο περίπτερο για... εφοδιασμό εφημερίδων (ε, δεν γίνεται να μην ενημερωθούμε κιόλας) και επιστροφή στο σπίτι.

Κάπου στα μισά μια παρέα «25άρηδων» ετοιμάζεται για εξόρμηση στην θάλασσα. Το πορτμπαγκάζ γεμάτο με τα απαραίτητα. Καθώς περνάω από δίπλα τους μια φωνή λέει: «Το τάμπλετ το πήρες;». Η απάντηση είναι καταφατική... Συνέχισα τον δρόμο σκεπτόμενος ότι «στάση περίπτερο» δεν υπάρχει για την συγκεκριμένη παρέα. Δεν είναι η μόνη.

Πλέον τo tablet, τo i-phone και τo smartphone είναι στην παραλία τόσο απαραίτητα όσο το μαγιό ή ένα μπουκάλι νερό. Αρκετοί ίσως να αντέχουν και χωρίς νερό. Ή χωρίς... μαγιό. Μάλλον όμως όχι χωρίς την... προέκταση του χεριού τους που είναι ένα από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Η ενημέρωση πλέον έτσι γίνεται. Δεν είναι μόνο απαραίτητα για την επικοινωνία με συγγενείς και φίλους, αλλά και για να μαθαίνουμε «τι παίζεται» στον κόσμο.

Ρίχνοντας μια ματιά στις παραλίες καταλαβαίνει κανείς ότι οι εφημερίδες και τα περιοδικά με τον καιρό... εξαφανίζονται. Οι πιστοί παραμένουν λίγοι και κυρίως είναι αυτοί που ηλικιακά βρίσκονται πάνω από τα 50-60 και ίσως να μην τα έχουν και πολύ καλά με την τεχνολογία. Όλοι οι υπόλοιποι με ένα κλικ και τον κωδικό του wifi κάνουν την δουλειά τους, χωρίς να χρειαστεί να δώσουν ευρώ για την αγορά εφημερίδων και να λερώσουν τα χέρια τους από το μελάνι.

Εξάλλου, κακά τα ψέματα. Αφού μπορείς να μάθεις τα πάντα σε real time γιατί να μην το κάνεις; Έστω κι αν σε περίοδο διακοπών η εφημερίδα δεν καλύπτει απλά την ανάγκη για ενημέρωση, αλλά από μόνη της αποτελεί μια ιεροτελεστία. Ειδικά όσο πιο... άγονος είναι ο προορισμός, τόσο πιο σημαντικό μοιάζει να έχεις στα χέρια σου μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό. Καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία...

Μέχρι πριν 2-3 χρόνια, φτάνοντας σε ένα νησί (των Κυκλάδων κυρίως με τις οποίες έχω... κόλλημα) δεν με ένοιαζε να μάθω αρχικά ποια είναι η καλή παραλία ή σε ποια ταβέρνα θα απολαύσω καλύτερα ένα ψάρι στα κάρβουνα. Αντίθετα δεν θυμάμαι ποτέ να έχω κατέβει από το καράβι και να μην ρωτήσω κάποιον ντόπιο για το κοντινότερο πρακτορείο τύπου. Ήταν το πρώτο που ήθελα να ξέρω.

Ακόμη και σήμερα θυμάμαι και μπορώ να σας που θα προμηθευτείτε εφημερίδες είτε αφορά την «μεγάλη» Νάξο, την αρχόντισσα Σύρο και την κοσμοπολίτικη Σίφνο, είτε αφορά τα Κουφονήσια, την Κύθνο, την Αμοργό, την Σέριφο και την Φολέγανδρο... Φυσικά και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας. Καθημερινός πελάτης υπήρξα άλλωστε.

Γνωριζόμουν με τον εκάστοτε καταστηματάρχη που μαζί με τον γραπτό τύπο, μπορεί να πουλούσε ταξιδιωτικά εισιτήρια, να είχε σούπερ μάρκετ ή μπακάλικο. Τώρα που το καλοσκέφτομαι σε άλλη φάση της ζωής μου (βλέπε: στρατός) ακόμη και deliveras μου έφερνε εφημερίδες στην πύλη μαζί με τα πιτόγυρα και αφού εξασφάλιζε «το κατιτίς του». Το... κόλπο θα το ξέρουν πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις αράδες.

Κλείνω την παρένθεση και σας ξαναγυρίζω σε... mood καλοκαιρινό. Πείτε ως... διαστροφή, αλλά πάντα μου άρεσε να «παιδεύομαι» λίγο παραπάνω στο θέμα του timing όσο αφορά την εφημερίδα. Οι λάτρεις της... άγονης γραμμής θα γνωρίζετε πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια του «την αγοράζω ότι ώρα θέλω». Είτε πρόκειται για αθλητική, είτε για πολιτική εφημερίδα τα... κέφια του καραβιού το καθορίζουν.

Για παράδειγμα το Blue Star ή κάποιο άλλο από τα λεγόμενα «γρήγορα» σου παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια για να φτάσει έγκαιρα στα χέρια σου. Αντίθετα το «χάλασε ο καταπέλτης της Δημητρούλας/Ροδάνθης/Διαγόρα/Αγιος Γεώργιος κλπ. και το βαπόρι θα αργήσει» ήταν μια συνηθισμένη ατάκα-απάντηση προς όλους εμάς τους πιστούς που περιμέναμε να μάθουμε καμιά μεταγραφική κίνηση.

Ακόμη κι έτσι η αγορά μπορεί να γίνονταν στις 5 το απόγευμα ή με την επιστροφή από την θάλασσα ή ακόμη και πριν ή μετά την βραδινή έξοδο. Είπαμε το ωράριο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν παίζει ρόλο. Το... ταξίδι μετράει. Άλλωστε η εφημερίδα της «προηγούμενης μέρας» σε τέτοιες καταστάσεις έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από όση μπορείτε να φανταστείτε. Το ξέρετε όσοι το έχετε ζήσει.

Εκείνη η παρέα του προλόγου και όσοι πια έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή την εποχή και προτιμούμε την ευκολία του ίντερνετ, σίγουρα δεν πρόκειται ξανά να πονοκεφαλιάσουμε αν η προπέλα του Jet1 ή η μηχανή της Αριάδνης αργήσει να φέρει το «πακέτο» με το χαρτί και τον χοντρό σπάγγο που προφυλάσσει τις εφημερίδες.

Βέβαια η εκδίκηση όλης αυτής της όμορφης περιπέτειας που φαντάζει πλέον άλλης εποχής υπάρχει... Το «δεν έχω καλό σήμα» ή το «δεν πιάνει το wifi» υπάρχουν για να μας θυμίζουν ότι καλό είναι πριν μάθουμε μια καλή ταβέρνα ή μια παραλία με όμορφα νερά, ας γνωρίζουμε για κάθε ενδεχόμενο και που βρίσκεται το «κέντρο τύπου».