Το έχετε άραγε σκεφτεί; Πως οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν, επειδή γερνάνε. Στην πραγματικότητα γερνάνε, επειδή σταματούν να παίζουν. Το παιχνίδι είναι αυτό το αδιανόητο ξεφάντωμα του εφικτού και για τους περισσότερους από εμάς, μεταφράζεται στο ίδιο το μπάσκετ. Μνήμες, συναισθήματα, ανατροφή, βρισίδι, σεβασμός, οικογενειακές στιγμές. Τι είναι λοιπόν αυτό το πράγμα με το τόπι που μπιστάει και επιστρέφει; Πώς το βίωσες, τι αισθάνεσαι όταν παίζεις ή όταν το παρακολουθείς;

Δύο σπουδαστές από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ απέδωσαν με υπέροχο τρόπο τα συναισθήματά τους, φτάνοντας ακόμα και σε ερωτική εξομολόγηση και εμείς στο gazzetta.gr σε συμβουλεύουμε πως: αξίζει να τα διαβάσεις...

* Δείτε εδώ τα αντίστοιχα κείμενα που είχαμε ξεχωρίσει για το τι είναι ποδόσφαιρο

Αγαπητό μπάσκετ...
Ότι θα αντικρίσεις παρακάτω δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα εγκάρδιου θαυμασμού προς εσένα και όλα όσα η παρουσία σου πρεσβεύει. Μια παρουσία που στιγματίζεται καθημερινά από κάθε είδους θνητές ανοησίες. Όμως…τι σε νοιάζει; Έχεις πιστούς ομοϊδεάτες, που σε ακολουθούν τυφλά, αδημονώντας σε κάθε ματς για την στιγμή που θα ξυπνήσει τα βαθύτερα ένστικτα τους. Εκείνη την στιγμή ανατριχίλας που μετατρέπει την σιγή σε πλήθος εκστασιασμένων ιαχών. Εκείνη την στιγμή που μέσα στο χάος των επιφωνημάτων θα βρεθεί ένας πιτσιρικάς που θα ψιθυρίσει… «I LOVE THIS GAME».

Από την στιγμή της γέννησης σου πριν 127 χρόνια, μέχρι και σήμερα, έχεις γίνει έρμαιο αναρίθμητων αλλαγών. Από τις «13 εντολές» που σου επέβαλε ο δημιουργός σου, Τζέιμς Νέισμιθ το 1891 έως και τις τελευταίες χρονικά μετατροπές που πραγματοποιήθηκαν στην δομή σου την 1η μέρα του περασμένου Οκτώβρη, έχεις γαλουχηθεί σε ένα σύστημα συνεχόμενων -φιλόδοξων ή μη- μεταβολών. Εντούτοις, καταλαβαίνεις πως η γοητεία που απλόχερα προσφέρεις έχει ανάγκη την πνοή του καινούριου. Αφουγκράζεσαι εν ολίγοις πως: «Η αποτυχία δεν είναι θανάσιμη, αλλά η αποτυχία να αλλάξεις μπορεί να είναι», έκφραση που αποτυπώθηκε πρώτη φορά από τα χείλη του Τζον Γούντεν, ενός εκ των προσωπικοτήτων που σε τίμησαν όσο ελάχιστοι.

Αντίκρισες φιγούρες θρυλικές και είδες προπονητικές φιλοσοφίες να εκτοξεύουν την αίγλη σου. Γνώρισες ομάδες και τους έδωσες τα απαραίτητα εφόδια για να εξελιχθούν σε δυναστείες. Ήρθες αντιμέτωπο με στιγμές που συγκρούονταν με τις αρχές που εσύ περίτρανα προωθούσες. Προς ευχαρίστηση σου όμως, πρέπει να ξέρεις πως η συνέχεια δεν περιλαμβάνει κανενός είδους ανάλυση των γεγονότων που σε στιγμάτισαν. Η συνέχεια περιέχει μονάχα την βαθύτερη υπόκλιση σε εσένα, έναν αξιοθαύμαστο αρωγό ηρώων τόσο ξεχωριστών, όσο οι αφορμές που τους οδήγησαν στην «αγκαλιά» σου. Μακριά από τα φλας της απαστράπτουσας δημοσιότητας που προσφέρεις. Μακριά από κάθε άκαρπη προσπάθεια υποβάθμισης σου σε ένα απλό διαφημιστικό προϊόν. Η σπουδαιότερη κληρονομιά που αφήνεις αντικατοπτρίζεται αποκλειστικά και μόνο στα μάτια των μικρών, άσημων αστέρων σου.

Έχεις την ευλογία να εκκολάπτεις όλα εκείνα τα ακατέργαστα διαμάντια που αναζητούν σε εσένα τον καμβά, όπου θα διαμορφώσουν τις δικές τους αλλοπρόσαλλες δημιουργίες. Τους προσφέρεις την δυνατότητα να δεθούν με την ρουτίνα που τους «επιβάλεις» , δημιουργώντας δεσμούς που αναδεικνύονται μόνο με λόγια παρόμοια με εκείνα του -παράφορα ερωτευμένου με εσένα- Κόμπε Μπράιαντ: «Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου, γιατί μου πρόσφερες πολλά παραπάνω. Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο, επειδή εσύ μου το ζήτησες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όπως με έκανες ΕΣΥ...».

Όποια και να είναι η κατάληξη των προσπαθειών που εσύ υποκίνησες, τα συναισθήματα που τους δημιουργείς, σε καθιστούν τρόπο έκφρασης για το υπόλοιπο της ζωής τους. Μιας ζωής που θα τους βρει πολλές φορές στα γήπεδα. Εκεί οπού τελείται η λατρευτική ιεροτελεστία σου. Εκεί που οι χτύποι της καρδιάς ξεπερνούν κατά πολύ τους χτύπους του παρκέ. Εκεί που ο ιδρώτας εξελίσσεται σε αντανάκλαση των ορίων που χρειάζεται κάποιος να ξεπεράσει προκειμένου να γευτεί την ιδιαίτερη αλεγκρία σου. Όταν αρχίσεις να «καις», εμφανίζεται μια σχεδόν αφύσικη άγνοια κινδύνου στα μάτια των χειριστών σου, τόσο έντονη που αποτέλεσε έμπνευση για τον Αμερικανό συγγραφέα Άλβιν Τόφλερ, όταν εκείνος υποστήριξε πως «Καλύτερα να σφάλλεις τολμώντας, παρά να σφάλλεις όντας προσεκτικός».

Εν κατακλείδι, ίσως αυτό να είναι το ιδιαίτερο συστατικό σου. Καταφέρνεις να οδηγείς σε σωστά σφάλματα, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Σφάλματα που καθιστούν ακόμα γλυκύτερο τον ήχο που κάνει το διχτάκι κάθε φορά που το διαπερνάς, προσφέροντας στιγμές που το βλέμμα παγώνει, που η καρδιά σταματάει. Στιγμές γεμάτες παραφροσύνη, εκσταση ή απελπισία. Στιγμές που απλά εύχεσαι να ανήκεις στην σωστή όψη του νομίσματος.

Αγαπητό μπάσκετ… σε ακολουθεί μια ασυνήθιστη, σχεδόν εκλεπτυσμένη μαγεία. Μην την χάσεις ποτέ…

Γιάννης Γιανναράκης

Η αιώνια φλόγα ενός μοναδικού έρωτα
Τι είναι ο έρωτας; Πώς μπορεί να αισθανθεί κάποιος τη ζεστασιά και την έντονη γεύση του; Δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα προνομιούχος για να τον νιώσει. Αρκεί τα συναισθήματα του για κάποιον, κάποια ή κάτι, να γίνονται τόσο ισχυρά που θρυμματίζουν τη σφαίρα" της λογικής. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές ψυχικές καταστάσεις, που επίσης σπάνε σαν γυάλινο αντικείμενο που χτυπάει στο έδαφος και διαρρυηγνύουν σε χιλιάδες κομμάτια αυτή τη σφαίρα. Ένα από τα πολλά τοπία, στα οποία ευδοκιμούν αυτές, είναι το μπάσκετ. Σχεδόν κάθε ένας που ασχολείται με το μαζί του, πλημμυρίζει από υπερβολικές αισθήσεις, οι οποίες έχουν ως αφετηρία τον έρωτα και στην συνέχεια περιπλέκονται με αμέτρητες άλλες που μοιάζουν ζωτικής σημασίας, ξεπερνώντας εκείνες που ορίζουν την απόλαυση.

Όσο ασήμαντο και να φαίνεται, αν το παρακολουθήσεις από μία πιο αντικειμενική οπτική γωνία, στην πραγματικότητα είναι κάτι σπουδαίο. Το μεγαλείο των στιγμών που ο Ντα Βίντσι ακουμπούσε το πινέλο του στους πίνακες του, δεν διαφέρει πολύ, για τους φιλάθλους, με τις στιγμές που κάποιος σπουδαίος αρτίστας αραδιάζει τις κινήσεις του στο ζωγραφισμένο παρκέ. Αντιστοίχως, ο φόβος που πνίγει κάθε άνθρωπο κατά την διάρκεια της θέασης ενός φρικτού εφιάλτη, δεν έχει μεγάλες διαφορές με τον άγχος που κυριεύει τους οπαδούς κατά την διάρκεια ενός ντέρμπι, στο να μην επέλθει η ήττα.

Το μπάσκετ δεν είναι απλά ένα άθλημα. Είναι κάτι ανεξήγητα τεράστιο. Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι, όταν η ομάδα του πετυχαίνει ένα ιστορικό μεγάλο και καθοριστικό, κάποιο σπουδαίο επίτευγμα, το αίμα του μετατρέπεται σε... φωτιά που καίει όλο του το κορμί; Μετά από μία βαριά και οδυνηρή ήττα ποιός μπορει να υποστηρίξει, πως δεν ένιωσε το αίμα του ν' αλλάζει ξανά, αλλά αυτή τη φορά σε ένα μαύρο χρώμα, που απλώνει όπως το σκοτάδι στην καρδιά του;

Εκτός αυτών, το μπάσκετ πλέον είναι επιστημονικό άθλημα, γρήγορο, ανταγωνιστικό και με ιδιοφυείς τακτικές που το καθιστούν υπέροχο, ακόμα και για απλή θέαση χωρίς συναισθηματικό δέσιμο. Δηλαδή υπάρχουν και εκείνοι που λατρεύουν απλά να βλέπουν δύο ομάδες να αγωνίζονται, να θαυμάζουν το υψηλό επίπεδο που υπάρχει, ενώ νιώθουν θαυμασμό και έντονο ενδιαφέρον για την τακτική. Είναι και αυτή μια πτυχή της ομορφιάς του αθλήματος.

Πώς ξεκινάει όλο αυτό όμως; Σχεδόν σε όλα τα πράγματα ο άνθρωπος καθορίζεται από τα παιδικά του χρόνια. Τα πρώτα αγγίγματα στην μπάλα. Επειτα η χαρά των καλών επιδόσεων και η ανυπόφορη οδύνη των ατομικών λαθών. Οι φωνές και οι διαμάχες. Οι ανάσες που αυξάνονται με βασανιστικά γρήγορους ρυθμούς, ο ιδρώτας που κάνει την εμφάνιση του και η ντοπαμίνη η οποία ρέει με ταχύτητα στον εγκέφαλο. Αυτές είναι οι πρώτες στιγμές, οι αρχικές εικόνες και το πρώτο φλερτ με το βαρύ τόπι με τα... εξογκώματα. Είναι κάτι πανέμορφο, κάτι ανεκτίμητο και μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις ανώτερες ηδονές.

Με αυτόν τον τρόπο το άτομο και το παιχνίδι γίνονται ένα. Αυτά που ακολου(θ)ούν στο πέρασμα των χρόνων της ζωής κ(ά)θε παιδιού, το όποιο έπειτα γί(ν)εται έφηβος, ενήλικ(α)ς και ηλικιωμένος, είναι όλα όσα αναφέρθηκαν στις προηγούμενες παραγράφους και δεν φθείρον(τ)αι εύκολα από μέσα του, καθώς είναι τόσο δυνατά, τόσο σπουδαία και μεγαλειώδη, που μόνο ο μ(ο)ναδικός ανίκητος αντίπαλο(ς) κάθε ανθρώπου μπορεί να τα καταστρέψει.

Ποιός είναι όμως τόσο ισχυρός για να χαλάσει κάτι τόσο δυνατό; Το όνομα του σχηματίζεται από την ένωση των λέξεων της προηγούμενης παραγράφου που βρίσκονται σε παρένθεση και αν δεν υπήρχε αυτός η "φλόγα" του έρωτα για το μπάσκετ θα έκαιγε αιώνια και τελικά αυτό είναι που το κάνει ασύγκριτα τεράστιο και τρομακτικά υπέροχο...

Γιάννης Καλομοίρης