Τα 5 πράγματα που θα μας λείψουν στο Μουντιάλ χωρίς Ιταλία!
Η Ιταλία είναι μια χώρα που τηρεί, γενικά, τις παραδόσεις. Μία από αυτές, σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο, ήταν και είναι αυτή της 12ετίας στα Μουντιάλ, αφού κάθε... τρεις διοργανώσεις έφτανε στον τελικό. Πήγε το 1970 και έχασε, πήγε το 1982 και νίκησε, πήγε το 1994 και έχασε, πήγε το 2006 και νίκησε. Μία έχανε, μία νικούσε, το σημαντικό είναι οι Ιταλοί περίμεναν ότι κάθε 12 χρόνια θα γίνει κάτι ξεχωριστό. Και έγινε και φέτος. Απλά, αυτή τη φορά οι Ατζούρι αποφάσισαν να το κάνουν πιο ξεχωριστό από ποτέ εδώ και 60 χρόνια: Δεν πήγαν καν στο Μουντιάλ! Κι όσο θα περιμένουμε το 2030 για να δούμε πώς θα τραβήξουν πάνω τους τα φώτα, μπορούμε να σταθούμε σε όσα χάνουμε φέτος που η τέσσερις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια Σκουάντρα Ατζούρα έμεινε στο σκοτάδι...
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ. Σε οποιαδήποτε ομάδα έχει προκριθεί σε Μουντιάλ, γίνεται θέμα κάποια στιγμή στον διεθνή Τύπο η επίσημη φωτογράφιση της με τη φανέλα που θα φοράει. Στην Ιταλία, επειδή είναι Ιταλία, γίνεται πάντα θέμα και η φωτογράφιση με τα κοστούμια. Είτε δεις τον Καούζιο το 1978 ή τον Καμπρίνι το 1982, τον Μπάτζιο το 1994 ή τον Βιέρι το 2002, τον Πίρλο το 2006 ή τον... Ακουιλάνι το 2014, το στυλ ξεχωρίζει. Η Σκουάντρα Ατζούρα "ανακοινώνει" πάντα την άφιξη της στη διοργανώτρια χώρα με εντυπωσιακό τρόπο και συνήθως δίνει συνέχεια και στον αγωνιστικό χώρο. Οχι απαραίτητα ποδοσφαιρικά, αφού είναι πάντα επίφοβη για επικό κάζο, αλλά σίγουρα στυλιστικά, αφού τις περισσότερες φορές ξεχωρίζει και η φανέλα. Το peak μάλλον το έπιασαν σε Euro και συγκεκριμένα σε αυτό του 2000, αλλά η Ατζούρα φανέλα είναι ένα από τα "μνημεία" κάθε Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με εξαίρεση το φετινό...
Ο ΜΠΟΥΦΟΝ, Ο ΝΤΕ ΡΟΣΙ ΚΑΙ ΤΟ BBC. Την ημέρα που ο Τζαμπιέρο Βεντούρα κατάφερε να γράψει ιστορία ως ο προπονητής που άφησε εκτός Μουντιάλ την Ιταλία, τα τραγικά πρόσωπα ήταν πολλά. Ανάμεσα τους, ξεχώριζε ένας. Ο Τζανλουίτζι Μπουφόν ήθελε να κλείσει την καριέρα του με παρουσία σε 6ο Μουντιάλ, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ κανείς. Ούτε ο Τζίτζι τελικά... Αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ για την Παρί Σεν Ζερμέν, δεν παίρνουμε και όρκο ότι θα έβαζε όντως τέλος στην καριέρα του συνολικά, αλλά από την εθνική ομάδα θα σταματούσε. Και θα σταματούσε με ένα απίστευτο ρεκόρ και μια τελευταία παγκόσμια αποθέωση, όποιος κι αν ήταν ο απολογισμός στα γήπεδα της Ρωσίας. Ενα τελευταίο μεγάλο χειροκρότημα που άξιζε με τη φανέλα της Σκουάντρα Ατζούρα και ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι, όπως άξιζε τον... κόπο να ξαναβλέπαμε για μια τελευταία μεγάλη διοργάνωση το BBC της ιταλικής άμυνας. Γιατί όταν έχουν όρεξη, δείχνουν πώς μπορείς να προσφέρεις θέαμα ακόμη και αμυνόμενος...
Η ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΥΜΝΟΥ. Ας μη λέμε ψέματα, η διαδικασία της ανάκρουσης των εθνικών ομάδων δεν είναι κάτι ελκυστικό σχεδόν ποτέ. Και τις λίγες φορές που είναι, οφείλεται βασικά στη φωνή των οπαδών, στο πώς θα κάνουν το γήπεδο να τρέμει τραγουδώντας τον ύμνο τους. Με τους Ιταλούς τη διαφορά δεν την κάνουν αυτοί που είναι στην εξέδρα εκείνη την ώρα, αλλά αυτοί που είναι στον αγωνιστικό χώρο και στον πάγκο. Η στιγμή που ακούς το «Fratelli d'Italia» είναι απλά απολαυστική, τις περισσότερες φορές φυσικά πολύ περισσότερο από αυτό που θα δεις από τους Ατζούρι στο 90λεπτο που ακολουθεί. Είναι η στιγμή που έβλεπες ακόμη και τον Γκατούζο με κλειστά μάτια να... γαληνεύει καθώς αισθάνεται ότι απαγγέλει όταν έρχεται η ώρα του «dov'è la Vittoria?» και στη συνέχεια απλά ανέβαζες τα ντεσιμπέλ για να... εκραγείς με το φινάλε. Και το φωνάζουν με τέτοιο πάθος, είτε μιλάμε για τον Μπουφόν είτε για τον τελευταίο φροντιστή στον πάγκο, που σε πείθουν ότι όντως είναι έτοιμοι να πεθάνουν αφού τους καλεί η Ιταλία, όπως λέει ο στίχος στο φινάλε.
Ο ΟΜΙΛΟΣ-ΘΡΙΛΕΡ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Το 1982 η Ιταλία του Εντσο Μπεαρζότ πέρασε από τον πρώτο όμιλο με τρεις ισοπαλίες (!) και στο τέλος πανηγύριζε στο Santiago Bernabeu με το τρόπαιο. Το 1994 είχαμε ξανά τα ίδια μετά την ήττα από τους Ιρλανδούς στο πρώτο ματς, το 2002 τα ίδια, το 2006 ήθελαν νίκη με τους Τσέχους, το 2010 και το 2014... κάηκαν, αφού επέμεναν να παίζουν με τη φωτιά. Η απουσία της Σκουάντρα Ατζούρα από τα γήπεδο της Ρωσίας σημαίνει ότι αυτά δε θα ζήσουν το θρίλερ της πρόκρισης από τον όμιλο. Είναι δεδομένο ότι οι Ιταλοί θα έκαναν μια γκέλα με τον θεωρητικά πιο αδύναμο του ομίλου, είναι δεδομένο ότι θα έψαχναν όλους τους πιθανούς συνδυασμούς στην τελευταία αγωνιστική για να δουν πώς προκρίνονται, είναι δεδομένο ότι θα το τραβούσαν μέχρι και το 93' αν χρειαζόταν, είναι επίσης δεδομένο ότι αν προκρίνονταν, μετά δε θα τους ήθελε κανείς για αντίπαλο. Ο,τι σενάριο κι αν γραφτεί σε οποιονδήποτε όμιλο της φετινής διοργάνωσης, η Ιταλία θα έβρισκε τον τρόπο για να το ξεπεράσει στο δικό της γκρουπ.
MOGLIE E FIDANZATE. Οι Ιταλίδες -κι αυτό δεν είναι υπερβολή- ξέρουν ποδόσφαιρο. Οχι απλά τι είναι το οφσάιντ, αλλά και τι σύστημα ή τι αλλαγή ταιριάζει στην ομάδα. Και ξέρουν επειδή το αγαπούν και το στηρίζουν -με πολύ μεγάλα ποσοστά παρουσίας στις εξέδρες- επί δεκαετίες. Ισως επειδή πάνε στο γήπεδο για το ποδόσφαιρο και όχι για να βρουν άντρα... Οσες πάνε και για αυτό, πάντως, παίζουν... μεγάλη μπάλα! Στα παλιά καλά χρόνια, όταν η Σκουάντρα Ατζούρα ήταν τόσο καλή ώστε να παίρνει κιόλας το τρόπαιο, δέσποζε η Αλένα του Μπουφόν. Εκεί άρχιζαν και τελείωναν όλα, Σερεντόβα για πάντα! Ακόμη και μετά, όμως, η συνέχεια ήταν αντάξια της παράδοσης. Είτε μιλάμε για την Βαλεντίνα του Τζαμπρότα, είτε φυσικά για την Ιλάρι του Τότι, είτε για την Μαρτίνα του Μπονούτσι, είτε για την Ρομπέρτα του Μαρκίζιο (να πούμε ένα μπράβο στον Κλαούντιο γιατί η Ρόμπι ομορφαίνει συνεχώς και δεν της φαινόταν), είτε για οποιαδήποτε του Μποριέλο (άξιος συνεχιστής του δάσκαλου Βιέρι), είτε για την Βίκι του... Πελέ, οι σύζυγοι ή οι σύντροφοι των Ατζούρι έβρισκαν και βρίσκουν πάντα τον τρόπο για να ξεχωρίζουν. Τουλάχιστον στη Ρωσία το κενό τους θα αναπληρωθεί από τις ντόπιες, αλλά μόνο εν μέρει. Υπάρχει και μια διαφορά φινέτσας...
