«Σειρά σου, γιατρέ». Μήνυμα με αποδέκτη τον Μπασάρ αλ Άσαντ! Τρεις λέξεις που γράφτηκαν με σπρέι στον τοίχο ενός σχολείου στην πόλη Ντεράα, τον Φεβρουάριο του 2011, ήταν η σπίθα που πυροδότησε το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου που μαίνεται εδώ και επτά χρόνια στη χώρα. Η μαζική διαδήλωση μπροστά στο δικαστήριο της Ντέρα, στο νότιο τμήμα της χώρας στις 17 Μαρτίου ήταν η αρχή του εφιάλτη. Από τον Μάρτιο του 2011, έχουν σκοτωθεί 350.000-500.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων πολλών αμάχων. Στη χώρα αυτή, η οποία είχε περίπου 23 εκατομμύρια κατοίκους πριν από τη σύγκρουση, περίπου το ήμισυ του πληθυσμού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Τα ποσοστά προσδόκιμου ζωής μειώθηκαν περισσότερο από 20 χρόνια και υπάρχει ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 60%.

Το 80% των οικογενειών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, επιβιώνουν εν μέρει από την οικονομική βοήθεια που έρχεται από το εξωτερικό από συγγενείς. Παιδιά, το μεγαλύτερο θύμα ενός ακόμα παράλογου πολέμου. Μαθαίνουν τη σκληρή πλευρά της ζωής από την γέννηση τους. Υποσιτίζονται και λόγω της ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υποφέρουν και καταλήγουν από τις πιο απλές ασθένειες.

Οσα γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου και μπόρεσαν να φύγουν από την χώρα τους, δουλεύουν νυχθημερόν στην γειτονική Τουρκία. Το Συριακό παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα... φωνάζει! Περίπου 2000 έχασαν τη ζωή τους στο 2016 και το άσχημο είναι πως οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια... Χιλιάδες παιδιά τραυματίστηκαν, αιχμαλωτίστηκαν και βασανίστηκαν.

Αεροπορικές επιθέσεις, χρήση χημικών όπλων, βόμβες διασπορές, νάρκες... «Επιτέλους, στηρίξτε το λαό της Συρίας για την τραγωδία που βιώνει. Αμεση δράση για να σώσουμε ό, τι μπορεί να σωθεί» τονίζει το Παρατηρητήριο... Υπάρχουν 10χρονα παιδιά που άφησαν στο δρόμο τα μισοχαλασμένα παιχνίδια τους, ξέχασαν την παιδική τους αθωότητα και σε λίγα λεπτά μετατράπηκαν σε... φονιάδες. Πόσο πιο βίαιος μπορεί να γίνει ο κόσμος μας;

Ποιος γιατρός και ποια μέθοδος μπορεί να απαλύνει την ψυχή τους όταν ο πόλεμος τα... απελευθερώσει από τους Τρομοκράτες; Και κάπου μέσα στα χαλάσματα του Χαλεπίου, μια ομάδα νεαρών κάνει τα δικά της άλματα ελευθερίας! Τι και οι ελεύθεροι σκοπευτές παραμένουν στις θέσεις τους, τι και αν οι νάρκες δεν έχουν εξουδετερωθεί, οι νεαροί κάνουν το Παρκούρ και στέλνουν το δικό τους μήνυμα «Είναι το δικό μας καταφύγιο, αυτό που μας προστατεύει από τη φρίκη, αυτό μας κρατά ζωντανούς».

Το Παρκούρ, γνωστό και ως Τέχνη της Κίνησης, είναι μια γαλλικής καταγωγής μη-ανταγωνιστική σωματική και πνευματική τέχνη που έχει ως στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση.

«Είδα μια μάνα να θρηνεί την οικογένειά της, είδα μια άλλη να ψάχνει κάτω από τα συντρίμμια για ζωή, ανθρώπους που έπρεπε να χειρουργηθούν αλλά δεν υπήρχε χειρουργείο», ήταν η πιο εφιαλτική ανάμνηση του Τζορτζ Ουρφαλιάν, φωτορεπόρτερ του AFP στη Συρία. «Πως λοιπόν να αντισταθείς σε κάτι τόσο όμορφο, κάτι διαφορετικό. Ανεμος ελευθερίας σε μια κατεστραμμένη πόλη που μυρίζει θάνατο...» τονίζει στο G-Weekend ο άνθρωπος που φωτογράφισε πέντε μικρούς ήρωες να... χρησιμοποιούν τα χαλάσματα για κάτι απίθανο και πάνω απ' όλα ειρηνικό.

«Γνώρισα από κοντά τη φρίκη, είδα στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ, αλλά πιστέψτε με για πάντα θα θυμάμαι την ομάδα του Ομάρ Κοσέ. Ο Ομάρ είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία, φοιτητής είναι και ο αρχηγός της ομάδας.

Είναι καταπληκτικά παιδιά που ξεκίνησαν αυτή την ομάδα για να αφήσουν πίσω τους εφιάλτες και απώλειες. Δεν κοιτάζουν πίσω, κοιτάζουν ψηλά, θέλουν να κάνουν το άλμα να αισθανθούν ελεύθεροι και να πατήσουν γερά στα πόδια τους, να αισθανθούν δυνατοί. Είναι τόσο εμπνευσμένο να βλέπεις αυτά τα παιδιά να απογειώνονται και να ξεχνούν τον πόνο πολέμου!

Μου άρεσε πολύ που ήμουν μαζί τους, τα ονόμασα παιδιά αγάπης. Δεν χρειάζεται να πεις πολλά μαζί τους, δεν χρειάζεται να τους ρωτάς για το τι έχουν ζήσει. Απλά να τους φωτογραφίζεις, να τους χειροκροτείς και να τους ενθαρρύνεις. Πρέπει να ξέρουν πως το μέλλον τους ανήκει. Εζησαν τον απόλυτο εφιάλτη και ο πόνος από τα χτυπήματα που παρκούρ είναι... γλυκός. Τα παιδιά θέλουν ένα όραμα, έναν στόχο, κάτι που να μην τους κάνει να σκέφτονται τι είχε προηγηθεί στη ζωή τους, αλλά και πόσο θα δυσκολευθούν να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα που τους παρουσιάζονται. Η πειθαρχία, ο αθλητισμός και η δίψα για κάτι νέο τους κρατά ζωντανούς. Είναι έμπνευση για όλους μας».

Πως νιώθουν λοιπόν οι νεαροί που κάνουν το Παρκούρ; «Όταν πηδάω από ένα μέρος ψηλά νιώθω ελεύθερος και το απολαμβάνω όσο δεν πάει», λέει ο Μουχανάντ Αλ Καντίρι. «Λατρεύω το να έχω αυτόν τον ανταγωνισμό με τους φίλους μου. Πάντα κοιτάμε ποιoς θα κάνει το πιο καλό άλμα».

Το παρκούρ είναι το «όπλο» των Νέων στη Συρία και τα χαλάσματα του Χαλεπίου δεν είναι τα... μοναδικά που φιλοξενούν όνειρα. Ενα γκρουπ 15 παιδιών στο Ινκχίλ αψηφούσε για χρόνια τους βομβαρδισμούς και τις μάχες εντός πόλης. Οταν οι βόμβες σταματούσαν να πέφτουν, οι νεαροί... απογειώνονταν από τα ερείπια και τα διαλυμένα τανκ.

«Το Παρκούρ είναι συναρπαστικό και στηρίζεται στην φυσική κατάσταση και το ταλέντο μέσα από τις προπονήσεις αλλά και την ευελιξία του σώματος. Είναι επικίνδυνο όμως ειδικά σε περιοχές με ερείπια ή κατεδαφισμένα κτίρια. Ελπίζω να βελτιωθεί όλο αυτό και να μάθουμε περισσότερα πράγματα. Το Παρκούρ μας κάνει να βγαίνουμε έξω από την κατάσταση του πολέμου. Να ξεχνάμε το πόσο πονάμε και υποφέρουμε για την χώρα μας και την θλίψη μας. Εμένα με κάνει να νιώθω... μυθικός και ξεχωριστός», συμπληρώνει ο Αμίρ!