NOT another brick in the… Wall

Στο Γυμνάσιο, για να γλιτώσει βαρετές ώρες μαθημάτων, μπήκε στην ομάδα στίβου 4x200 και μάλιστα κατέκτησε και μία πρώτη θέση στους παναμερικανικούς σχολικούς αγώνες. Παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσε να σουτάρει κι ενώ υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ήξερε να πασάρει, οι Ουίζαρντς επένδυσαν το μέλλον τους πάνω του κι έτσι μετά από μόλις ένα χρόνο κολεγίου στο Κεντάκι, ο Γουόλ έγινε νούμερο 1 στο ντραφτ το καλοκαίρι του ’10.

Ο Ουέστμπρουκ είχε ήδη προσλάβει προσωπικό γυμναστή για να δουλέψει στις αδυναμίες του. Το ίδιο και ο Ντουράντ. Ο Γουόλ από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο ΝΒΑ, άκουγε μόνο ένα πράγμα: «Τρέξε». Μονάχα ο τότε ασίσταντ, Σαμ Κασέλ, του φώναζε να πατήσει λιγάκι φρένο. «Ακόμη κι ένας σούπερ ήρωας δεν μπορεί να χρησιμοποιεί συνέχεια όλες του τις δυνάμεις στο φουλ», συνήθιζε να του λέει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχε και ένα μετριότατο «supporting cast» με συμπαίκτες τύπου Νικ Γιανγκ, ΤζαΒέιλ ΜακΓκί και Αντρέι Μπλάτσε. Σκέτη συμφορά.

Φυσιολογικά, λοιπόν, ως ρούκι τελείωσε τη σεζόν δεύτερος σε λάθη σε ολόκληρο το πρωτάθλημα (πίσω απ’ τον Ουέστμπρουκ), σούταρε με το αποκαρδιωτικό για περιφερειακό παίκτη 7,1% στα τρίποντα στη δεύτερή του χρονιά, έπαιρνε τραβηγμένες από τα… μαλλιά προσπάθειες, πήγαινε μόνος του απέναντι σε τρεις στον αιφνιδιασμό και τσακωνόταν με όσους συμπαίκτες δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν στο ρυθμό του.

Σήμερα ο Γουόλ είναι ένας από τους τοπ-5 πόιντ γκαρντ και ανερχόμενος σταρ του πρωταθλήματος. Δεν είναι πια το σχεδόν χαμένο στοίχημα, δεν είναι «another brick in the… wall». Τα περσινά πλέι οφ αποτέλεσαν το οριστικό πιστοποιητικό για την είσοδό του στην ελίτ του ΝΒΑ. Τι μεσολάβησε από τότε;

Τρία δύσκολα χρόνια, με τρομερή ταλαιπωρία λόγω προβλημάτων στα γόνατα, δύο χειρουργεία, ένα συμβόλαιο 80 εκατομμυρίων δολαρίων, ένας παρτενέρ επιπέδου στο πρόσωπο του Μπράντλεϊ Μπιλ και πολλή μελέτη. Βίντεο από δικούς του αγώνες την εποχή του κολεγίου και βίντεο με τις κινήσεις των κορυφαίων γκαρντ της λίγκας: Κάρι, Ίρβινγκ, Ουέστμπρουκ και Λίλαρντ.

Α, και το πιο σημαντικό: ένας προπονητής που ξέρει πώς να τον δουλέψει, να τον χρησιμοποιήσει και να τον εξελίξει. Διόλου τυχαίο προφανώς ότι στην πρώτη χρονιά του Σκοτ Μπρουκς στον πάγκο της Ουάσινγκτον, ο Γουόλ έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του (23,1 πόντοι, 10,7 ασίστ) και οι Ουίζαρντς κατέκτησαν τον τίτλο στην περιφέρειά τους για πρώτη φορά μετά από 38 χρόνια.

Ο Μπρουκς, υπ’ όψιν, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τη ραγδαία ανέλιξη του Ουέστμπρουκ τα τελευταία χρόνια. Πιέζει πολύ στην προπόνηση και απαιτεί ώρες μελέτης στο βίντεο, αλλά όταν έρχεται η ώρα του αγώνα, χαλαρώνει τα λουριά κι αφήνει πρωτοβουλίες. Κι έτσι, με ένα συνδυασμό πολύ στοχευμένης καθοδήγησης και ελεγχόμενης ελευθερίας, ο Ουόλ εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο από ολοκληρωμένο πόιντ γκαρντ. Έγινε ο αληθινός ηγέτης που αναζητούσαν οι Ουίζαρντς.

Ο Γουόλ έστρεψε τα φώτα πάνω του κάνοντας μια εξαιρετική ποστ σίζον: 29.5 πόντοι με 10.3 ασίστ και 52% εντός πεδιάς στον α΄ γύρο απέναντι στους Χοκς, με ένα παιχνίδι μεστό και πλήρες και με πολλές επιλογές στο επιθετικό του ρεπερτόριο. Έμαθε να σουτάρει από μέση και μακρινή απόσταση, να αξιοποιεί τους συμπαίκτες του, να δημιουργεί χώρους, να παίζει χωρίς τη μπάλα, να ελέγχει το ρυθμό και -όποτε χρειάζεται- να τραβάει και χειρόφρενο. Και στους ημιτελικούς με τη Βοστόνη έδωσε ρέστα, αλλά δεν…

Κι έτσι άρχισε σιγά σιγά να αποκτά το δικαίωμα να ονειρεύεται, όπως δήλωσε πρόσφατα, τον εαυτό του και τον Μπιλ, στις θέσεις των Αϊζάια Τόμας και Τζο Ντούμαρς, για ένα δίδυμο που μπορεί να γίνει η κορυφαία “backcourt” στο ΝΒΑ του σήμερα.

«Κάποιοι συναντούν την επιτυχία νωρίς. Κάποιοι άλλοι, αργότερα. Νιώθω ότι η δική μου εποχή μόλις τώρα ξεκινά», λέει φιλοσοφώντας. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο -αν μη τι άλλο- αξίζει να του βγάλει κανείς το καπέλο, είναι η υπομονή του. Τα υπόλοιπα είναι μπροστά του…