Το debate στο γραφείο ξεκίνησε από το πουθενά. Δεν χρειάζεται βέβαια κάποια ειδική αφορμή για να προκύψει μια διαφωνία ανάμεσα σε ορκισμένους υποστηρικτές και η κουβέντα ότι «το Μαραντόνα - Μέσι είναι πολύ πιο δυνατό δίλημμα από το Μαραντόνα - Πελέ» δημιούργησε στρατόπεδα. Η Ομηρική μάχη μόλις είχε ξεκινήσει και σαν βέλη τα εκατέρωθεν επιχειρήματα θα μπορούσαν να κρύψουν τον ήλιο. Οι συγκρούσεις των «ο Πελέ δεν έχει παίξει καν Ευρώπη, πως μπορεί να συγκριθεί με τα υπόλοιπα αστέρια;» με το «τότε τα πρωταθλήματα της Λατινικής Αμερικής ήταν πιο δυνατά, δεν είχε λόγο να φύγει» έκοβαν την ανάσα και οδηγήθηκαν στο ότι «οι Λατινοαμερικάνοι δεν θα είχαν την ίδια εξέλιξη αν δεν έπαιζαν στην Ευρώπη». Για να μην κουράσω, σου λέω απλά ότι φτάσαμε να λέμε ποιος θα κέρδιζε αν έπαιζαν οι Ευρωπαίοι με τους Λατινοαμερικάνους. Εσύ ποιος λες;

Κι έτσι, η θεωρητική αυτή κόντρα πήρε μορφή. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν το πόσο υποκειμενική είναι η επιλογή βασικών και πάγκου, όπως επίσης και των προπονητών. Ειδικά από τη στιγμή που σε κάθε all-star ομάδα υπήρχε ένα τεράστιο pool από παικταράδες για να καλύψουν κάθε θέση, είναι επόμενο πολλοί τέτοιοι να μείνουν εκτός. Λαμβάνοντας υπόψη έναν συνδυασμό ανάμεσα στο peak και τη φόρμα που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια οι εν ενεργεία άσοι, βάλαμε σε συστήματα Ευρωπαίους και Λατινοαμερικάνους για ένα ματς το οποίο αν γινόταν με έπαθλο έναν σημαντικό τίτλο, πολύς κόσμος θα ήθελε να το παρακολουθήσει.

Ευρώπη πρώτα λοιπόν, με προπονητή τον άνθρωπο που έχει φέρει τίτλους στις πιο impossible αποστολές, Ζοσέ Μουρίνιο και στο τέρμα τον Μπουφόν, που παίζει 24 χρόνια στο top-level και στα πολύ καλά του έκανε πράγματα που κανένας στο σήμερα δεν έχει κάνει. Η θέση του Ράμος δύσκολα θα έχει αντίλογο, αντίθετα με τον παρτενέρ του, Χούμελς, τον οποίο αν και κάποιοι θεωρούν υπερεκτιμημένο, θα δώση μάχη στην team-Europe. Στα άκρα πήγαν offensive full-backs, που έχουν να αντιμετωπίσουν κάτι αντίστοιχο. Στο κέντρο χάνουμε στο ύψος, όμως η 3άδα Καντέ, Μόντριτς και Ντε Μπρόινε μπορεί να σπάσει @@ σε πολλούς με το πόσο τέλεια κάνει κάποια πράγματα. Στη θέση που του αρέσει να παίζει, με ειδική άδεια από τον Ζλάταν πήγε ο Ρονάλντο και κοντά του θα έχει εξτρέμ τους Αζάρ και Γκριεζμάν καθώς ο Μπέιλ δεν έχει ρυθμό και ίσως μπει αλλαγή, όπως και ο κορυφαίος πάσερ, Τόνι Κροος.

Στην Λατινική Αμερική ήταν πιο εύκολη η επιλογή για τον Ντιέγο Σιμεόνε στον πάγκο αλλά και στην άμυνα, όμως για την επίθεση έγινε σφαγή. Ο Κέιλορ Νάβας δικαιωματικά παίρνει τα γάντια και έχει μπροστά του Τιάγκο Σίλβα και Ντιέγο Γοδίν, ενώ στα άκρα πήγαν οι μπακ που σε... άπειρες ομάδες θα έπαιζαν εξτρέμ, Μαρσέλο και Ντάνι Αλβες [όσο αντιπαθητικός και αν είναι ο δεύτερος]. Στο κέντρο ο φορμαρισμένος, Καζεμίρο, πήρε τη θέση του κόφτη και έχει μπροστά του τον tuttocampista, που λένε και οι Ιταλοί, Αρτούρο Βιδάλ. Μαζί τους στην τριπλέτα, ως επιθετικογής επιλογή, ο Φιλίπε Κουτίνιο. Και στην επίθεση έγινε σφαγή. Ο σταθερός και 100% επαγγελματίας, Καβάνι, άφησε στον πάγκο τον Σουάρες και τις θέσεις στις πλευρές πήραν Μέσι και Νεϊμάρ, αφήνοντας πάγκο τους Αλέξις Σάντσες και Ντιμπάλα.

Αν και όλοι είμαστε εξαιρετικοί προπονητές από τον καναπέ μας, θα ήταν απίθανο να συμφωνούσαμε σε όλα όσον αφορά τους παίκτες που θα επιλέγαμε για αυτό το τεράστιο derby. Με το δίκιο του ο καθένας μπορεί να δώσει το στέμμα του Βασιλιά άμπαλου για το ότι βρέθηκαν εκτός 18άδας παίκτες όπως Κουρτουά, Ντε Χέα, Πογκμπά, Κέιν, Μέρτενς, Λουκάκου, Ναϊνγκολάν, Ισκο, Κόκε, Μπουσκέτς, Βεράτι, Κιελίνι, Πικέ και Αγουέρο, Ικάρντι, Φαλκάο, Ντι Μαρία, Γουίλιαν, Φιλίπε Λουίς. Το κράξιμο είναι βασικό κομμάτι της επιτυχίας κάθε ποδοσφαιρικής παρέας και κάτι ανάλογο περιμένουμε εδώ στα σχόλια για τις απαραίτητες διορθώσεις/παρατηρήσεις στις 11άδες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής...