“Vertigo”, αξεπέραστο! (vid,pics)

“Vertigo”, αξεπέραστο! (vid,pics)

bet365

Mε αφορμή την συμπλήρωση 37 χρόνων από τον θάνατο του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το G-Weekend υποκλίνεται στο μεγαλείο του και... χάνεται στον “Δεσμώτη του ιλίγγου”.

Ο τίτλος της καλύτερης ταινίας όλων των εποχών για πολλά χρόνια πήγαινε στον “Πολίτη Κέιν”. Κάθε ψηφοφορία που γινόταν, από ειδικούς, θεατές, από ΜΜΕ, δεν είχε διαφορά. Η πρώτη θέση είχε “κλειδώσει” για το μνημειώδες και διαχρονικό αριστούργημα του Όρσον Ουέλς. Τα πάντα ανατράπηκαν πριν λίγα χρόνια, το 2012, όταν το έγκυρο και διεθνές περιοδικό “Sight & Sound” έδωσε την πρωτιά στον “Δεσμώτη του ιλίγγου”, (Vertigo).

Η επιλογή του εν λόγω φιλμ δεν είναι τυχαία. Αν ο “Πολίτης Κέιν” υπήρξε πρωτοποριακό, τεχνολογικό κατόρθωμα στην εποχή του, το “Vertigo” είναι σπουδή πάνω στην εξερεύνηση του ασυνειδήτου. Πολλοί έχουν τολμήσει να μπουν σε αυτήν την δαιδαλώδη περιοχή και να την οπτικοποιήσουν, όμως μονό ο Χίτσκοκ κατάφερε να το κάνει με τέτοια ενάργεια και ακρίβεια που απλά σε αναγκάζει να θαυμάσεις το δέος της τέχνης του. Ο “Δεσμώτης του ιλίγγου” κατάφερε να μπει στο μυαλό όσων το είδαν, το έχουν δει και θα το ξαναδούν επιτυγχάνοντας την απόλυτη απεικόνιση αυτού που μας ορίζει.

Αν το έργο του ανήκε στη λογοτεχνία θα το υπέγραφε ο Ουίλιαμ Φώκνερ, αν ήταν πίνακας ο Νταλί, αν το τοποθετούσαμε στο θέατρο θα εκπροσωπούσε επάξια το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και τον “ψυχολογικό ρεαλισμό”, αν έπρεπε να γίνει συμφωνία θα γινόταν από τον Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Το “Vertigo” πάντα θα μας κοιτά από ψηλά.

Εδώ υπάρχει κάτι θανάσιμα σοβαρό

Ο Χίτσκοκ έχει κάνει κι άλλες καλές ταινίες και πολλοί δεν θεωρούν τον “Δεσμώτη του ιλίγγου” κορυφαία του. Σίγουρα οι θαυμαστές του δεν συμφωνούν ως προς την ύψιστη τιμή του αριστουργήματος. Δεν είναι και παράλογο αυτό, μια και έχουμε δει πιο τρομακτικά φιλμ (Ψυχώ), πιο παιχνιδιάρικα (Σιωπηλός Μάρτυρας) και με μεγαλύτερο σασπένς (ο άγνωστος του εξπρές). Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μαι ιδιαίτερη ένταση στο “Vertigo” κι ένα πολύ προσωπικό είδος δύναμης. Ο Χίτσκοκ μπορεί να “πειράξει” ευχάριστα το κοινό προσφέροντας του ενδείξεις μια δόλιας προσωπικότητας πίσω από τη λαμπερή πρόσοψη της πλοκής, όμως εδώ υπάρχει κάτι θανάσιμα σοβαρό. Σαν να αποφάσισε να εγκαταλείψει το κομψό παιχνίδι μια για πάντα για να αποθέσει κάτι ξεκάθαρο,γυμνό, για τις βαθύτερες τάσεις και φόβους μας.

Η ταινία από τους τίτλους έναρξης, με τα γεωμετρικά σχέδια του Σολ Μπας (σχεδιαστής γραφικών), μας τραβά σε μια δίνη. Αναπαριστά και μας προσκαλεί σε ένα είδος εμμονής. Βέβαια, δεν ήταν όλα έτσι στην αρχή, το 1958, που βγήκε στις αίθουσες. Μάλιστα, οι κριτικές δεν ήταν και τόσο κολακευτικές. Οι κριτικοί παραπονέθηκαν ότι η ιστορία ήταν κουτή και απίθανη. Στο κοινό δεν άρεσε να βλέπει τον Τζίμι Στιούαρτ σε έναν παράξενο και αντιπαθητικό ρόλο. Αντικειμενικά το “Vertigo” δεν λειτουργούσε, μιλώντας αυστηρά για τους μηχανισμούς αγωνίας με τους οποίους είχε “εκπαιδεύσει” το κοινό μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Από τη δυσπιστία στο μεγαλείο

Η δυσπιστία απέναντι στην ταινία δεν ήταν ανεξήγητη. Όταν φέρνεις στο μυαλό σου το “Ψυχώ” ή το “Notorious”, τότε δεν μπορείς να εκτιμήσεις άμεσα τη δομή του. Θα τη βρεις “σπασμένη” και μπερδεμένη. Όσοι είδαν για πρώτη φορά το “Vertigo” δεν μπόρεσαν να βρουν το “Χιτσκοκικό” ενώ δεν τους δελέαζε η ρομαντική φαντασία του. Η συγκεκριμένη πρόταση του Χίτσκοκ ήταν “ξένη” στο κοινό, δύσκαμπτη καλλιτεχνικά. Αυτό που δεν συνειδητοποιεί ο θεατής, είναι πως το μέγεθος του φιλμ αναπτύσσεται σίγα σιγά και φτάνει στο μεγαλείο. Εξάλλου αυτό απέδειξε και η πορεία του στον χρόνο και στον χώρο της κριτικής υποδοχής.

Η ταινία έχει να κάνει με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της ρομαντικής εμμονής. Μάλιστα, όσο το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται, τόσο πιο κατανοητό γίνεται. Πρόκειται για μια εμπειρία που με κάθε προβολή γίνεται πιο βαθιά και ονειρική φτάνοντας μέχρι την περιοχή του υποσυνείδητου. Υπάρχει κάτι οιονεί θρησκευτικό σε αυτή την επιστροφή, γνωρίζοντας ότι ο Σκότι Φέργκιουσον (σ.σ ο ήρωας της ταινίας) θα κάνει τα ίδια λάθη και πως θα αναγνωρίσει κάθε όψη της Κιμ Νόβακ. Από αιθέρια σαγηνευτική, σε φαινομενικά αθώα, χειριστική και καταδικασμένη.

Άβυσσος δίχως όρια

Η πλοκή ματαιώνει τη μεγαλύτερη φαντασίωση του Σκότι, η οποία αφορά το αδύνατο όνειρο του εκπληρωμένου έρωτα με τη Μάντελεϊν (Madeine). Η αντίδραση του σε αυτό είναι η τρέλα, η αληθινή τρέλα. Όταν βρίσκει την ίδια στο πρόσωπο της Τζούντι (Judy), στο δεύτερο μέρος του έργου, οι προσπάθειες του να τη μεταμορφώσει στη γυναίκα που ήξερε εμφορούνται από την αντίληψη του Χίτσκοκ για το ξανθό. […] Το “Vertigo” είναι γεμάτο μεγάλες στιγμές. Μία απ’ αυτές είναι η ικανότητα του δημιουργού του να ανάγει τις ψευδαισθήσεις, τη φαντασία και τις παρηγοριές της τέχνης του σινεμά σε κάτι το μνημειώδες. Ο Χίτσκοκ δεν είχε χρησιμοποιήσει ξανά το χρώμα με τέτοιο εφιαλτικό, λιποθυμικό τρόπο. Κατάφερε να κάνει το κόκκινο και το πράσινο το νέο μαύρο-άσπρο. […]

Ο “Δεσμώτης του ιλίγγου” συχνά αποκαλείται “ταινία των κριτικών” και ίσως γι’ αυτό να εκθρόνισε τον “Πολίτη Κέιν”. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πιο βαθιά. Η εν λόγω ταινία είναι γι’ αυτούς που λατρεύουν το σινεμά, “βυθίζονται” σε αυτό και δεν μπορούν να ζήσουν δίχως αυτό. Είναι ευχάριστο να βλέπεις την αλλαγή στην κορυφή. Ναι, ο “Πολίτης Κέιν” είναι άψογος, όμως δεν μπορεί να μην γοητευτείς από τον βαθυστόχαστο, διεισδυτικό και ανεξιχνίαστο χαρακτήρα του “Vertigo” στο οποίο ο Χίτσκοκ μας σύστησε σε κάτι πρωτοποριακό: Την καταβύθιση της κάμερας, η οποία μένει σταθερή, και μαζί το βλέμμα του θεατή σε μία άβυσσο χωρίς όρια. Η ταινία είναι η άβυσσος και ακόμη πέφτουμε σε αυτήν.

Πηγή

-The Telegraph

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα