Fuck off! Get out of it, you wankers! Go on, you Gallic fucking garlic-breath tossers! Piss off! Get in here and say that, mate! Come on! Fucking come and have it! You fucking beep? We'll beep, you bastard, all over your fucking nose! Fuck off! Go on, you French bastards! Get on the other side of the road, you pricks! Go on out of it! Fuck off! I'm knackered».

Αυτά βγάζει από το στόμα του, όταν το ανοίγει στο «Eurotrip». Αδιάφορη ταινία, με ανούσιο σενάριο και κακής ποιότητας χαβαλέ. Ο Βίνι Τζόουνς όμως, παίζοντας ως συνήθως χάλια (σαν ηθοποιός γενικά, αλλά επειδή είναι αυτός, λατρεύουμε), σώζει τα προσχήματα, οδηγώντας εκείνο το σάπιο παρεάκι των και καλά χούλιγκανς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στο να κάνουν άνω κάτω την Ευρώπη, καβάλα στο magic bus με τη σημαία της Αγγλίας.

Αναμφίβολα δεν είναι ο ηθοποιός που θα ψήφιζες να βαδίσει στο κόκκινο χαλί ή για να πάρει αγκαλιά τον θείο Οσκαρ. Είναι όμως αυτός που γουστάρεις να βλέπεις στο χαλαρό. Περισσότερο πιο πιτσιρικάς με φιλαράκια, ίσως ακόμα και μετά από κάποια παράνομη κατάχρηση. Μεγαλώνοντας δυσκολότερα θα τον πρότεινες στην καλή σου. Το «Mean Machine» δεν ταιριάζει και τόσο στο αναμμένο τζάκι, να τρίβετε τα πατουσάκια σας.

Εκεί, στις φυλακή παρέα με τον Τζέισον Στέιθαμ, που παριστάνει τον τρελό τερματοφύλακα, ερμηνεύει ένα κομμάτι του ποδοσφαιρικού εαυτού του. Η διαφορά βέβαια είναι πως ουδέποτε έπαιξε στην Εθνική Αγγλίας, αλλά στην Ουαλία, ενώ δεν τον έχουν πιάσει ποτέ για στημένα ματς. Όχι όμως ότι δεν σου βγάζει πως θα μπορούσε να το έχει κάνει κι αυτό. Στην πραγματική ζωή ωστόσο, περιορίστηκε στο να σπάει τους αντίπαλους.

Αποβλήθηκε συνολικά 12 φορές, ενώ διατηρεί ακόμα, 17 χρόνια αφότου αποσύρθηκε από τα γήπεδα, το ρεκόρ της ταχύτερης κόκκινης κάρτας, όταν το 1992, φορώντας τη φανέλα της Τσέλσι, έκοψε στα δύο τον Ντέιν Γουάιτχαουζ της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και ο διαιτητής τον έστειλε σπίτι του ακριβώς στα τρία δευτερόλεπτα από τη σέντρα. Ηταν άλλωστε κάτι που έκανε συχνά σε όλη την 15ετή καριέρα του. Με το που ξεκινούσαν οι αγώνες, έπιανε τον προσωπικό αντίπαλό του και του έριχνε από ψιλές έως πολύ χοντρές, ώστε να πάρει το μήνυμα.

Εχει κάνει αρκετά φοβερά σε αυτό το διάστημα. Το πρώτο μυθικό ήταν ότι πιτσιρικάς, στα 21 του, πήγε και έπαιξε δανεικός στην Χόλμσουντ, στην Γ’ Σουηδίας. Επέστρεψε μετά από ένα χρόνο στο Νησί και ντύθηκε στα χρώματα της Γουίμπλεντον. Από μικρός όμως το σήκωνε το αίμα του να μπαίνει σε «συμμορίες». Η πρώτη και σπουδαιότερη ήταν εκείνη που το 1988 οι Αγγλοι ονόμασαν «Crazy Gang», καθώς έκανε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών, νικώντας την Λίβερπουλ στον τελικό, κατακτώντας το Κύπελλο.

Το άλλο επικό, αυτό που ο ίδιος θεωρεί το πιο τρελό στην πορεία του, ήταν αυτό που έκανε, καθώς το 1989 πήρε μεταγραφή στη Λιντς και την βοήθησε να ανέβει στην Α’ κατηγορία ως πρωταθλήτρια, δεχόμενος μόνο τρεις κίτρινες κάρτες. «Οσα χρόνια και αν περάσουν, εκείνη τη χρονιά δεν θα την καταλάβω ποτέ. Απλώς δεν ήμουν ο εαυτός μου», εξηγούσε στο χαβαλέ στην αυτοβιογραφία του αργότερα.

Το άλλο κορυφαίο ήταν ένα βίντεο στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ, που γύρισε εκείνος και κάποια άλλα διάσημα τσεκούρια της εποχής. Ηταν το 1992 και με τίτλο «Soccer's Hard Men», εξηγούσαν στους συναδέλφους τους, το πώς θα ξάπλωναν έναν αντίπαλο στο χορτάρι και θα του άφηναν και κουσούρι. Οταν τον κάλεσε επί τούτου σε απολογία η Αγγλική Ομοσπονδία, ο Βίνι Τζόουνς εξήγησε πως: «Απλά διδάσκω αυτό που κάνω στο γήπεδο», για να τιμωρηθεί τελικά με εξάμηνο αποκλεισμό.

Καθώς ολοκληρωνόταν η ξεχωριστή διαδρομή του στα αγγλικά γήπεδα, εμφανίστηκε ο προσωπικός θαυμαστής του, Γκάι Ρίτσι και εξέλιξε το μύθο του σκληρού ποδοσφαιριστή. Το 1998 του έδωσε ρόλο στο εκπληκτικό, φανταστικό «Lock, Stock and Two Smoking Barrels». Στις «Δύο καπνισμένες κάνες» μετατράπηκε στον σκληρό της οθόνης και έτσι θα πορευόταν. Ο κορυφαίος χαρακτήρας που θα υποδυόταν ποτέ ήρθε και πάλι μέσω Ρίτσι, δύο χρόνια αργότερα. Το 2000, ο Bullet-Tooth Tony, άφησε εποχή στο γενικότερα εμβληματικό «Snatch», όπου για ορισμένους έφτασε να ρίξει τη σκόνη του και να επισκιάσει ακόμα και τον τρελό τσιγγάνο μποξέρ Μπραντ Πιτ.

Ακολούθησαν διαδοχικές εμφανίσεις σε ταινίες όπως το «Gone in 60 Seconds» και το «X-Men: The Last Stand». Μία χαρά ήταν και εκεί, αλλά το θέμα με τον Βίνι Τζόουνς δεν ήταν ποτέ οι κανονικές ερμηνείες. Οποιος δεν έχει δει ό,τι πιο cult έχει γυρίσει, οφείλει να το βιώσει σε ένα tribute. Το «Ликвидатор» ή στα αγγλικά «Liquidator» που είναι φιλμ από το Καζακστάν, είναι όλα τα λεφτά. Ως εκλεκτός δολοφόνος, εκκαθαριστής παίζει άθλια, αλλά και τέλεια μαζί και τα σπάει. Το ίδιο ακριβώς που είχε κάνει νωρίτερα στο γιαπωνέζικο «Survive Style 5+» και μετέπειτα στο ουγγρικό «The Magic Boys». Μιλάμε δηλαδή για epic εμφανίσεις.

Ο πιο controversial ρόλος του βέβαια είναι το δάνεισμα της φωνής για τον σκύλο Φρέντι στο παιδικό «Madagascar 3: Europe's Most Wanted». Μα είναι δυνατόν; Ο Βίνι Τζόουνς να κάνει φωνή για παιδικό φιλμ; Τι σχέση μπορεί να έχει με το χιούμορ και τα παιδάκια αυτός ο σκληροτράχηλος τύπος με την εμβληματική μουτσούνα, ο οποίος δηλώνει βαθύτατα συντηρητικός Βρετανός, λάτρης της μοναρχίας και της αναβίωσης της παλιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας;

Μπορεί λοιπόν να γύρισε ταινίες, να έγινε διάσημος εντός και εκτός γηπέδων, αλλά ουδέποτε κατάφερε να κλέψει τη δόξα από την κορυφαία στιγμή της καριέρας του σε κάθε τομέα που υπηρέτησε. Η στιγμή που έχει πίσω του τον Πολ Γκασκόιν σε ένα Γουίμπλεντον-Νιούκαστλ τον Οκτώβριο του 1987 και καθώς περιμένουν τη μπάλα, του μαγκώνει τα… απ’ αυτά και τον κάνει να ουρλιάξει, παραμένει all time classic. Το πιο φοβερό όλων όμως είναι ένα και μοναδικό. Πρόκειται για την άποψη που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του. «Είμαι ο πιο αξιαγάπητος και ευαίσθητος άνθρωπος που γνωρίζω». Και εμείς το ίδιο σκεφτόμασταν Βίνι, καθώς διαβάζαμε τα παραπάνω…

Follow me: @jorgekaraman