Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά-πολλά χρόνια, ο χώρος της τεχνολογίας αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη του επανάσταση. Το θρυλικό Atari άρχισε να περνάει στο παρελθόν και τη θέση του πήραν οι δύο καλύτερες κονσόλες (βασικά υπολογιστές ήταν, αλλά… ο Θεός να τους έκανε υπολογιστές) της εποχής!

Το Spectrum Zx και το Commodore 64. Σαν να λέμε σήμερα Ps4 και Xbox αν το πάμε σε επίπεδο κονσόλας. Βέβαια, καμία... σχέση. Όμως στα δικά μου μάτια, εκείνη την εποχή ισοδυναμούσαν με κάτι πολύ καλύτερο από όλα αυτά που υπάρχουν σήμερα. Μόνο και μόνο επειδή δεν τα είχα δει ποτέ ξανά και η μόνη σύγκριση που μπορούσα να κάνω ήταν με το Atari. Ναι, με αυτές τις μπάρες και τη μπάλα που πήγαινε πέρα-δώθε σε 50 διαφορετικές παραλλαγές. Ακόμα και τώρα, υπάρχει η απορία «τι του βρίσκαμε». Τέλος πάντων.

Θα με συγχωρέσουν οι fan του Commodore, αλλά δεν έχω προσωπική πείρα και δεν μπορώ να επεκταθώ. Την απέκτησα όταν πήρα στα χέρια μου την φοβερή και τρομερή Amiga 500 μερικά χρόνια αργότερα αλλά για το Commodore 64 δεν έχω άποψη. Γι’ αυτό και θα ασχοληθώ περισσότερο με το Spectrum. Aρχικά υπήρχε το ΖΧ στο οποίο έπρεπε να συνδέσεις κασετόφωνο, κάτι που ίσχυε και για το Spectrum Sinclair 128, ενώ στη συνέχεια βγήκε στην κυκλοφορία το 128K +2 (σ.σ. παρεμπιπτόντως αυτό είχα) στο οποίο ήταν ενσωματωμένο.

Μιλάμε για ΤΗΝ επανάσταση της εποχής. Όποιος είχε τότε Spectrum ή Commodore ήταν το αφεντικό της γειτονιάς και όλοι ήθελαν να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι με την ερώτηση… «να έρθω σπίτι σου να παίξουμε;» Ναι, εκεί ένιωθες το αφεντικό του οικοδομικού τετραγώνου που κατοικούσες. Και πάμε τώρα στο δια ταύτα.

Το 1987 ή 1988 (θα σας γελάσω για την ακριβή ημερομηνία) έγινε η πρώτη γνωριμία με τον συμπαθέστατο Spectrum 128+ ο οποίος κόστιζε εκείνη την εποχή 70.000 δραχμές περίπου. Η τιμή της original έκδοσης του ΖΧ ανέρχονταν στις 50.000 δραχμές, αλλά το αναβαθμισμένο μοντέλο ήταν… κομματάκι και πιο ακριβό. Δεν πρόκειται να μπω στην διαδικασία των τεχνικών χαρακτηριστικών. Γιατί ούτε με ενδιέφεραν τότε και ούτε και έμαθα ποτέ για τις ακριβείς δυνατότητες του «υπολογιστή». Μόνο μου έχει μείνει η μνήμη των 48ΚΒ ram. Το είχαν αναφέρει πολύ εκείνη την εποχή…

. Φυσικά υπήρχαν κασέτες με μαγνητική ταινία για τα παιχνίδια (σ.σ. οι δισκέτες ήταν ακόμα άγνωστη λέξη τότε) όπου χωρούσαν και 10 παιχνίδια σε κάθε πλευρά. Μεγάλες στιγμές. Σε αντίθεση με το θρυλικό Atari, έπρεπε να περιμένεις κάμποση ώρα μέχρι να φορτώσει ένα παιχνίδι. Πέντε με έξι λεπτά συνήθως, μερικές φορές και περισσότερο. Βέβαια το… σπαστικό του πράγματος είναι ότι έπρεπε να γυρίσεις την κασέτα ακριβώς εκεί που έκανε τον μονότονο ήχο, αφού (σου) έδειχνε ουσιαστικά το σημείο εκκίνησης της φόρτωσης

Στη συνέχεια; Ο… επίγειος (της εποχής) παράδεισος των παιχνιδιών! Τα γραφικά μπορεί να φαίνονται τη σημερινή εποχή από άθλια ως… τρισάθλια (το ίδιο και το gameplay), αλλά τότε ήταν High Definition στα μάτια μας. Μην πω και 3D! Παραθέτω ένα δικό μου ΤΟΡ-10 παιχνιδιών (με σειρά προτίμησης βεβαίως-βεβαίως) και φυσικά περιμένω και από εσάς τα δικά σας σχόλια και τις δικές εμπειρίες… Όπως θα παρατηρήσετε ότι τα περισσότερα είναι αθλητικά. Και σιγά μην δεν ήταν!!

1.World Series Basketball

2.Football Manager 1982

3.Peter Shilton’s Football

4.Saboteur

5.Bomb Jack

6.Back to Skool

7.Renegade

8.Commando

9.Manic Miner

10.Kung Fu Master