Δεν θα μας σώσει ο Τσίπρας

Όσο είσαι μικρός, ζεις τα καλύτερα με τα λιγότερα. Όσο μεγαλώνεις, αναρωτιέσαι εάν μπορείς να παράγεις λιγότερα και να έχεις περισσότερα. Όταν ενηλικιώνεσαι απλά ξέρεις την αλήθεια: Έχεις δώσει περισσότερα και πρέπει να ζήσεις με τα λιγότερα. Αυτή είναι η ζωή στην Ελλαδίτσα μας.

Οι περισσότεροι ξέρουμε πλέον την αλήθεια. Ξέρουμε τι έγινε, ξέρουμε τι θα γίνει. Ξέρουμε επίσης τι θα έπρεπε να είχαν κάνει οι «άλλοι». Το μόνο που δεν ξέρουμε και ποτέ δεν θα μάθουμε να κάνουμε, είναι τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε «εμείς»: Ατομικά, ως λαός και ως έθνος.

Στις εποχές της ανασφάλειας και της απελπισίας ζητάμε ένα όνειρο και μία ελπίδα. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Τα... δώρα χάθηκαν κάτω από το... Χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα δεδουλευμένα κόπηκαν σαν το Χριστουγεννάτικο δέντρο. Μπερδευτήκαμε. Τα δικά τους έμειναν δικά τους και τα δικά μας μάθαμε πως είναι κι αυτά δικά τους. Δεν αντιληφθήκαμε πως ήταν όλα δανεικά. Το μόνο που μας έμεινε είναι να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Αυτό τουλάχιστον είναι τσάμπα.

Αυτό ακριβώς υποσχέθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας. Το δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα. Αυτό είχε να προσφέρει, αυτό πρόσφερε ο Τσίπρας. Ο καθένας κάθε φορά που φτάνει ο κόμπος στο χτένι έχει κάτι να «πουλήσει» για να δώσει στίγμα στον λαό.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου «πούλησε» την... αλλαγή, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την... κάθαρση, ο Κώστας Σημίτης «πούλησε» το... Ευρώ, ο Κώστας Καραμανλής πούλησε... πνεύμα, ο Γιώργος Παπανδρέου μας «πούλησε», ο Αντώνης Σαμαράς πούλησε ότι βρήκε και ο Τσίπρας «πουλάει» την ελπίδα που από τη φύση της είναι... αισιόδοξη. Είναι όπως είπαμε ανέξοδη και κυρίως αντέχει στο χρόνο καθώς πεθαίνει τελευταία, δηλαδή, μετά από όλους μας, οπότε κανείς δεν θα έχει μείνει για να γράψει την ιστορία.

Σωτήρες δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν Άγιοι Βασίληδες. Απλά δεν το λέμε και στα παιδιά για να μην τους χαλάμε και το παραμύθι. Τους αφήνουμε να το καταλάβουν μόνα τους όσο μεγαλώνουν.

Έτσι και με τους Ελληνάρες. Δεν τους λένε ποτέ την αλήθεια. Ζουν το παραμύθι τους μέχρι να το καταλάβουν μόνοι τους όσο μεγαλώνουν.

Κανείς Τσίπρας δε μπορεί να σώσει έναν λαό που δεν έχει αρχή και τέλος. Κανείς Τσίπρας δε μπορεί να σώσει μία χώρα που βασίζεται στο δόγμα του «εμείς» και οι «ξένοι». Κανείς Τσίπρας δεν μπορεί να σώσει έναν λαό που νομίζει πως ζει μόνος του πάνω στη γη, που βάζει πάνω απ΄όλα το «εγώ» και μετά οι «υπόλοιποι».

Χειμωνιάτικα κι εν μέσω των εκπτώσεων κάναμε εκλογές. Αλλάξαμε ταμπέλα στο... μαγαζί μήπως και πιάσουμε κανέναν πελάτη. Βάψαμε και τον χάρτη της Ελλάδας με κεραμιδί χρώμα. Ανακαίνιση κάναμε, αλλάξαμε και Γενικό Διευθυντή και κάνα δυο πωλήτριες. Το εμπόρευμα είναι το ίδιο. Για να αλλάξει, πρέπει να περάσουν χρόνια, να αλλάξει η παραγωγή, το προϊόν, το περιτύλιγμα, το μάρκετινγκ και πάνω απ΄ όλα να αλλάξει το μυαλό μας.

Κανείς Τσίπρας δεν θα πετύχει τίποτα εάν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε τον εαυτό μας, τη σκέψη μας και τις προτεραιότητες μας. «Πουλήστε» κι εσείς ότι έχετε. Χαμόγελο, ελπίδα και ένα μεγάλο παραμύθι. Η ζωή είναι μικρή και καλό είναι να τη ζεις πριν σου μιλήσει, πριν βγάλει δόντια και πριν περάσει τις πρώτες ασθένειες. Μετά την έχασες...

Για αυτό, λοιπόν, μην περιμένετε τίποτα από κανέναν Τσίπρα και από κανέναν ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα κι αν γίνει θαύμα και υπάρξει ελπίδα δεν θα είμαστε και από τους πρώτους που θα την συναντήσουμε. Συνήθως προηγούνται οι «άλλοι».

Μέχρι τότε δεν χρειάζεται να περιμένουμε στη στάση. Δεν χρειάζεται να χάνουμε άλλο χρόνο. Σκεφτείτε, διαλογιστείτε, επικοινωνήστε, υποστηρίξτε και εκφραστείτε. Κι αν στο μεταξύ έρθει και η ελπίδα, η σοφία, η αγάπη και όποια ακόμα σας κάνει κέφι προχωρήστε μέχρι να πεθάνετε τελευταίοι μαζί με την ελπίδα. Τότε θα έχετε δικαιωθεί και σίγουρα θα έχετε «σωθεί».

Υ.Γ. Ο Τσίπρας ήταν... ακραίος σε όλα του. Έκανε την... επανάσταση του στο βόλεϊ όπου αγωνίστηκε στον Α.Ο.Αμπελοκήπων. Για περίπου δέκα χρόνια αγωνίστηκε στους παίδες και στους εφήβους του Α.Ο.Αμπελοκήπων μέχρι και το 1998 οπότε και σταμάτησε. Όπως μας είπε ο τότε πρόεδρος του συλλόγου Γιάννης Σαραντόπουλος ο Τσίπρας ήταν μέλος μιας μεγάλης παρέας που είχε έρθει κοντά στον σύλλογο και αφιερώθηκε στο βόλεϊ. Ο ίδιος αγωνίζονταν «ακραίος» με υποδοχή και ενίοτε έπαιζε και «κεντρικός». Πήρε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον απερχόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια που στελέχωσε την πρώτη Εθνική ομάδα βόλεϊ ανδρών το 1952. Τα υπόλοιπα είναι θέμα ζωής και σερβίς...