Δύο... Ολυμπιακοί

Μου έδωσε «συγχαρητήρια» και πως με «ζηλεύει» γιατί πρέπει να είμαι υπερήφανος που μια ελληνική ομάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μέχρι εδώ καλά. Γνωρίζοντας πως το ρεπορτάζ μου είναι το βόλεϊ «πέταξε» και την ευχή που τα... σκόρπισε όλα : «Άντε και στο βόλεϊ».

Σκέφτηκα να του εξηγήσω. Μετά να του γράψω. Αλλά τι να πεις, τι να γράψεις και τι να εξηγήσεις;

Την ώρα που η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού κατακτούσε την Ευρωλίγκα, η ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού που έκανε το «τρεμπλ» δεν δήλωνε καν συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αν και μιλάμε για τον ίδιο σύλλογο στην ουσία είναι ένας άλλος σύλλογος. Λες και είναι δύο... Ολυμπιακοί.

Στην χώρα των αντιθέσεων όλα είναι πιθανά και ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα από τα διεθνώς κρατούντα

Πουθενά στον κόσμο η ψαλίδα μεταξύ μπάσκετ και βόλεϊ δεν είναι τόσο ανοικτή όσο στην Ελλάδα. Θα έλεγε κανείς μάλιστα πως σε ορισμένες χώρες είναι και αντιστρόφως ανάλογη αλλά αυτό στην παρούσα φάση δε μας απασχολεί. Μας απασχολεί που οι παράγοντες του ελληνικού βόλεϊ αντί να «πουλήσουν» τα προϊόντα που έχουν, τα πετάνε στις χωματερές.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού απέσυρε την ομάδα του βόλεϊ από το Τσάμπιονς Λιγκ και κινδυνεύει να μείνει και εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων για το 2013-14.

Για να γνωρίζουμε τα οικονομικά μεγέθη: Τα συνολικά λειτουργικά έξοδα του Ολυμπιακού για να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ 2013-14 υπολογίζονται περίπου στα 85.000 Ευρώ. Στα 25.000 Ευρώ που είναι το παράβολο συμμετοχής συν τα ταξίδια, τα οργανωτικά κόστη, τις τηλεοπτικές παροχές κλπ.

Τα σίγουρα συνολικά έσοδα με τα σημερινά δεδομένα υπολογίζονται γύρω στις 25.000 Ευρώ, δηλαδή, με το «καλημέρα» υπάρχει χασούρα 60.000 Ευρώ. Αυτά έτσι για να έχουμε εικόνα, χωρίς να υπολογίσουμε τυχόν πρόστιμα από τη μία, αλλά και τυχόν έσοδα από την άλλη αν γίνονταν δουλειά στο μάρκετινγκ και στη διαφήμιση έστω και σε αυτή τη διαλυμένη ελληνική αγορά.

Εμείς δεχόμαστε πως η διοίκηση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού έχει να διανύσει ακόμα δρόμο με παλιές οφειλές ειδικά σε άλλα τμήματα οπότε δεν είχε τη δυνατότητα να δαπανήσει τα 60.000 Ευρώ συν την επένδυση που έπρεπε να γίνει στην ομάδα με πιο «βαριές» μεταγραφές. Επιπλέον τα 25.000 Ευρώ έπρεπε να πληρωθούν μαζί με την δήλωση συμμετοχής.

Η σφιχτή πολιτική της διοίκησης του Ερασιτέχνη έχει δικαιωθεί απόλυτα. Κρίθηκε πως τουλάχιστον για ένα 2-3 χρόνια ακόμα η ομάδα θα στοχεύσει στους εγχώριους τίτλους αφήνοντας την ευρωπαϊκή καταξίωση στις επερχόμενες γενεές.

Δεχόμαστε επίσης πως τα ευρωπαϊκά κύπελλα του βόλεϊ είναι μία ξεπερασμένη ιστορία και πως οι βαρελόφρονες της CEV δεν έχουν σχέση με τους μπασκετικούς που έχουν προσλαμβάνουσες από το ΝΒΑ. Παρόλα αυτά τα νούμερα θέασης και τηλεθέασης της Ευρωλίγκας και του Τσάμπιονς Λιγκ στο βόλεϊ είναι άκρως ανταγωνιστικά και δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά λέει πως ο Ολυμπιακός έκανε λάθος που δεν δήλωσε συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα που κατέκτησε και τους τρεις εγχώριους τίτλους (πρωτάθλημα, κύπελλο, Λιγκ Καπ) και που αποτελεί τον «οδηγό» του αθλήματος στην Ελλάδα έκανε υποστολή σημαίας. Το ποσό των 85.000 Ευρώ είναι σεβαστό αλλά όχι απαγορευτικό για αυτά που διακυβεύει ο Ολυμπιακός αυτή την περίοδο για το άθλημα και μάλιστα τις ημέρες που είναι ανοικτές οι συμφωνίες με τους μεγάλους χορηγούς του επαγγελματικού βόλεϊ .

Όταν υποστέλλεις τη σημαία από τη σημαντικότερη ευρωπαϊκή διοργάνωση και παρακαλάς τη CEV να σε βάλει χαριστικά στην τρίτη τη τάξη διοργάνωση υποβαθμίζεις την παρουσία σου.

Μηδενίζεις τα πάντα και αυτό θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.

Το δεύτερο είναι πως η συμμετοχή του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ ταυτίστηκε με το στόχο του να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Τσάμπιονς Λιγκ όπως τα παλαιότερα χρόνια.

Αυτό ήταν το δεύτερο λάθος. Δεν έχει καμία σχέση πλέον η συμμετοχή με τον αγωνιστικό στόχο. Οι εποχές άλλαξαν. Ο Ολυμπιακός και το κάθε ελληνικό σωματείο πρώτα πρέπει να να κάνει εξαγωγή του προϊόντος του. Πρώτα πρέπει να μάθει να πουλάει τη συμμετοχή του, πρώτα θα πρέπει να βρει την κατάταξη του μέσα στο ευρωπαϊκό βόλεϊ και μετά να βάλει αγωνιστικό στόχο. Εδώ μπήκαν σε έναν ντορβά και ανακατεύτηκαν.

Ο Ολυμπιακός έπρεπε με κάθε κόστος να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να αλλάξει τον αγωνιστικό του σχεδιασμό. Θα έπρεπε να κατεβάσει την ομάδα που έχει τη δυνατότητα να στελεχώσει για την περίοδο 2013-14 και με αυτή να πορευτεί. Ας έχανε και με 3-0. Και το σετ που θα κέρδιζε θα είχε γοητεία. Αν ήταν δυνατόν θα έπρεπε να αγωνιστεί ακόμα και με την εφηβική του ομάδα όπως άλλωστε κάνουν εδώ και χρόνια Σέρβοι και Βούλγαροι και μετά κάνουν εξαγωγή των ταλέντων τους.

Έτσι κι αλλιώς για να παίξεις πρωταγωνιστικό ρόλο πρέπει να ξεπεράσεις τα 2 εκ. Ευρώ και για να πας για τον τίτλο φεύγεις πάνω από τα 3 εκ. Ευρώ. Η ψαλίδα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που μόνο σε μία άλλη ζωή θα δούμε ελληνική ομάδα σε φάιναλ-4. Ο Ολυμπιακός και όλες οι ελληνικές ομάδες δεν είναι σε θέση να αγοράζουν πλέον και μάλιστα εισάγοντας αθλητές, αλλά μόνο προβάλλοντας ότι καλύτερο υπάρχει στο ελληνικό βόλεϊ. Άρα, δεν πετάς το δικαίωμα σου να συμμετέχεις στο Τσάμπιονς Λιγκ διότι θα έρθει και η εποχή που θα θες αλλά δεν θα έχεις δικαίωμα να αγωνιστείς. Αυτό να το θυμούνται κυρίως οι παράγοντες.

Και αλλιώς να το δείτε, ο Ολυμπιακός ακολουθεί τα βήματα του Παναθηναϊκού πριν από λίγα χρόνια στο γυναικείο βόλεϊ. Ακόμα και στις εποχές των παχέων αγελάδων ο Παναθηναϊκός τι έκανε; Κατακτούσε τους τίτλους στο γυναικείο βόλεϊ και δεν είχε δηλώσει ποτέ συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ διότι και φοβόταν και αδυνατούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η λογική που επικρατούσε ήταν: Τη Λεωφόρο να γεμίζουμε, τον Ολυμπιακό να κερδίζουμε και έξω από τη πόρτα.

Το αποτέλεσμα το είδατε. Όταν αποχώρησε ο ένας και μοναδικός χρηματοδότης, ο Παναθηναϊκός κατέρρευσε διότι δεν είχε καμία σοβαρή οργάνωση, καμία υποδομή ούτε και πλέγμα χορηγών – υποστηρικτών που θα ήταν ο κυματοθραύστης στην κρίση.

Ούτε ο Παναθηναϊκός αλλά ούτε και άλλος σύλλογος ασχολήθηκε σοβαρά με το γυναικείο βόλεϊ. Έτσι το γυναικείο συρρικνώθηκε τόσο πολύ που οι αμοιβές μηδένισαν, το αγωνιστικό επίπεδο θυμίζει τοπικό πρωτάθλημα και τα σωματεία «θυμήθηκαν» την Ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο πως εν μέσω κρίσης το μοναδικό σίγουρο έσοδο είναι από τα τμήματα υποδομών του γυναικείου αλλά αυτό είναι μια άλλη και μεγάλη ιστορία που θα την συζητήσουμε άλλη ώρα. Η ουσία είναι πως το γυναικείο βόλεϊ είναι μία σίγουρη και ανεκμετάλλευτη επένδυση που κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν γνωρίζει πως να αξιοποιήσει αφού και η ΕΟΠΕ έχει παραδώσει το πνεύμα και στο τέλος θα μείνει μόνο η σφραγίδα για αδειοδότηση τέλεσης των αγώνων.

Στο μεταξύ, όμως, στον Παναθηναϊκό «ανακάλυψαν» νέα τμήματα. Είναι τα τμήματα των Κορασίδων και των Νεανίδων. Πριν πέντε χρόνια οι ομάδες του Παναθηναϊκού έχαναν από το Κουκάκι και τη Μαγκουφάνα και τώρα που κάτι κουνήθηκε απέλυσαν τον προπονητή που οργάνωσε τα τμήματα και μάλιστα μία εβδομάδα πριν από το φάιναλ-4 του Πανελληνίου Κορασίδων. Πραγματικά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά κι αυτά περί νέου σχεδιασμού και έλευσης μεγάλης προπονήτριας έχουν βάση αλλά δεν συνάδουν με το αγωνιστικό πλάνο ενός συλλόγου της εμβέλειας του Παναθηναϊκού.

Άξιος ο Δημήτρης Τζούριτς. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ιταλία ήταν το μεγάλο του όνειρο και τα κατάφερε τιμώντας και τα ελληνικά χρώματα. Ο... μικρός ζει τα καλύτερα του αλλά δεν ξεχνάει ούτε την Εθνική ομάδα ούτε και την Ορεστιάδα όπου μεγάλωσε. Στην Ορεστιάδα θα φτάσει την Παρασκευή για να αρχίσει προετοιμασία με την Εθνική Ανδρών για τα προκριματικά του Μουντιάλ και του Euro.

Μεγάλη επιτυχία που έφτασαν οι διεθνείς στην Ορεστιάδα. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Λεώνη, Δρίκου που μοιάζει με ευχή και κατάρα. Ευχή γιατί είναι τιμή για όλους να φορούν την γαλανόλευκη και κατάρα αν είσαι απλήρωτος και κληθείς στο εθνικό συγκρότημα.

Και καλά η Εθνική Ανδρών. Έχει δύο σχετικά βατούς στόχους που είναι η πρόκριση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα και η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα αλλά παίζονται και όλα θα κριθούν σε 25 ημέρες. Για την Εθνική γυναικών που οι διεθνείς κλήθηκαν μέσω... e-mail πως αρχίζουν προπονήσεις μία εβδομάδα πριν τα προκριματικά του Παγκοσμίου τι να πει κανείς;

Κι αν κάποια αθλήτρια δεν έχει ανοίξει το e-mail της τι θα γίνει; Είπαμε έχουμε κρίση, αλλά ένα τηλέφωνο, μία συνεννόηση θα μπορούσε να είχε γίνει ή εκτός κι αν λόγω της κρίσης κόπηκαν και οι «καλημέρες».