Το καλοκαίρι του 2010, όταν αποκτήθηκε απ' τον Παναθηναϊκό, άκουσε πολλούς να λένε «Έλα, μωρέ. Ποιος Καϊμακόγλου;» και λίγους να τον υπερασπίζονται εμμέσως με τη φράση «Θα τον στρώσει ο "Ζοτς"». Οι πρώτοι κατάπιαν τη γλώσσα τους, οι άλλοι κορδώνονται πως πίστεψαν στην εξέλιξή του και στις μαγική ικανότητα του προπονητή της ομάδος να παίρνει το καλύτερο σχεδόν από κάθε παίκτη. Ο ίδιος αισθάνεται όπως στην αρχή. Φυσιολογικά. Δεν είναι παίκτης star, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ενίοτε και MVP!

Ήδη μέτρά σχεδόν τριπλάσιο μέσο όρο πόντων και σχεδόν διπλάσιο μέσο όρο ριμπάουντ απ' την παρθενική χρονιά του στον Παναθηναϊκό και στην τέταρτη και κρισιμότερη μέχρι την επόμενη αναμέτρηση με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ συνέβαλε τα μέγιστα, ώστε η Nokia Arena να αρχίσει να αδειάζει πριν απ' τη λήξη. Όλα αυτά σε μία προημιτελική σειρά με διαφορές από τζάμπολ σε τζάμπολ όχι μόνο σε ομαδικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.

Μπήκε στα playoffs με ενοχλήσεις στη μέση και στην πρεμιέρα αγωνίστηκε για λίγα λεπτά με σχεδόν λευκή στατιστική (0/1τρίπ., 1ρ., 1ασ., 2λ. σε 13'40''). Στη δεύτερη αναμέτρηση πέρασε στο παρκέ στο 17' και παραλίγο να τους πάρει όλους παραμάζωμα (20π., 4ρ., 1ασ., 1λ.), αν και στο τέλος χρεώθηκε την εκτελεστικότητα του Ντέιβιντ Μπλου, ενώ στην πρώτη στο Τελ Αβίβ χάθηκε μέσα στη μετριότητα όλων. Όταν η μπάλα έγινε βαριά, δε δίστασε να πάρει πρωτοβουλίες κι εκτέλεσε στην επίθεση ως επί το πλείστον στην επιστροφή απ' τα αποδυτήρια (0π. στο ημίχ., 12π. σύνολο) ενώ πήρε σχεδόν όλα τα κρίσιμα αμυντικά ριμπάουντ (1ρ. στο ημίχ., 7ρ. σύνολο) των τελευταίων λεπτών.

Δεν είναι τυχαίο πως λόγω της σημαντικής βελτίωσής του συμπεριλήφθηκε στη λίστα των υποψηφίων για την ανάδειξη της «Καλύτερη 5άδα» της χρονιάς, όντας σε λίγες ημέρες ψηφοφορίας του κοινού στην 11η θέση με 3,4%, μπροστά από παίκτες όπως οι Ναβάρο (3,1%) και Γουίμς (2,6%).

Το gazzetta.gr παρουσιάζει τον Κώστα Καϊμακόγλου του 2011 και του 2012: