Δεν είναι πρόβλημα των παικτών, πρόβλημα του Σκίμπε είναι...

Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, βρέθηκα σε ένα γήπεδο ως θεατής. Οχι μόνο δεν δούλευα, αλλά δεν ήμουν καν στα δημοσιογραφικά, αλλά σε μία κανονική θύρα ως φίλαθλος με την κόρη μου.

Πήγαμε να δούμε (ήταν Παρασκευή βράδυ και την επόμενη δεν είχε σχολείο) την Εθνική ομάδα κόντρα στην Ουγγαρία. Το σχεδόν άδειο γήπεδο ήταν η πρώτη προβληματική εικόνα, τουλάχιστον ανάμεσα στους λιγοστούς θεατές υπήρχαν πολλά παιδιά και καλή διάθεση για την Εθνική.

Πρώτο μεγάλο πρόβλημα της διοίκησης Γραμμένου και του Σκίμπε. Γιατί έχουν επιλέξει να παίζουν σε άδειο γήπεδο; Σκασίλα μου τα μικροπολιτικά συμφέροντά τους, και τι ζητάει να γίνει το αφεντικό που επέλεξε τον Γραμμένο. Αν δεν θέλει το Καραϊσκάκη καλά κάνει. Ας πάει την ομάδα στην Ριζούπολη, στην Κρήτη, στο Καυτανζόγλειο, κάπου που δεν θα παίζει κρίσιμα ματς μεταξύ συγγενών και φίλων σε αχανές γήπεδο.

Και δεν είναι μόνο ευθύνη του Γραμμένου, είναι και του Σκίμπε και των παικτών αυτό. Ας πει ο Σκίμπε ότι δεν θέλει η ομάδα να παίζει σε άδειο γήπεδο, ας το πουν και οι παίκτες. Από που και ως που να διαλέγει ο Γραμμένος και ο κάθε Γραμμένος και να μην ρωτάει τον Σκίμπε και τους παίκτες. Και επειδή κάποιος που διάβασε τον τίτλο του κειμένου πιστεύει ότι καλύπτω τους παίκτες, ασφαλώς και δεν είναι αυτή η διάθεσή μου, άλλωστε στο θέμα αυτό είναι και δική τους η ευθύνη. Εκτός από το να ζητούν την αναβολή της πρωϊνής προπόνησης ή την αλλαγή του ξενοδοχείου διαμονής, για να πάνε σε κάποιο καλύτερο που θα έχει κοντά και καφετέρια, καιρός είναι να ζητήσουν και την αλλαγή έδρας αν τους ενοχλεί να παίζουν χωρίς κόσμο. Είναι και αυτό σημαντικό...

Το ζήτημα του γηπέδου το χρησιμοποίησα όχι μόνο ως κομβικό, αλλά και για να δείξω την κατά την άποψη μου “αδιαφορία” του Σκίμπε σε βασικά θέματα σε σχέση με τους προκατόχους του. Θα αποφάσιζε ο οποιοσδήποτε Γραμμένος για την έδρα της ομάδας χωρίς την γνώμη του Οτο ή του Σάντος; Θα τον έπαιρνε ο διάολος. Οπως θα έπαιρνε ο διάολος οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή “πόναγε” και ήθελε να αποφύγει μία ή δύο προπονήσεις. Ο Σκίμπε όμως δεν χαλάει χατίρια σε κανέναν, δεν αποφασίζει για τίποτα κομβικό και αφήνει τους άλλους να το κάνουν, χωρίς καν να βάζει εμπόδια ή να διατυπώνει αντιρρήσεις.

Επιστρέφω όμως στο βασικό, στην αγωνιστική εικόνα της Εθνικής. Είμαι ο πρώτος που συμφωνώ ότι στην παρούσα φάση μετράει το αποτέλεσμα και μόνο αυτό. Τίποτα άλλο. Η Εθνική Ελλάδας μετράει δύο συνεχόμενες απουσίες από μεγάλες διοργανώσεις, αν οι δύο γίνουν τρεις, τότε θα έχουμε επιστρέψει οριστικά και αμετάκλητα στην προ 2004 εποχή και η πρόκριση από εδώ και στο εξής σε μία μεγάλη διοργάνωση θα συνιστά από υπέρβαση ως θαύμα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Τώρα μετράει το αποτέλεσμα.

Για να έρθει όμως το αποτέλεσμα πρέπει να παίζει και κάτι αυτή η ομάδα. Να κάνει κάτι μέσα στο χόρτο. Από τις κερκίδες δεν είδα ούτε έναν αδιάφορο παίκτη, δεν είδα κάποιον που δεν ήθελε, που δεν προσπαθούσε, που δεν έβγαζε πείσμα και ενέργεια. Κανέναν. Είδα όμως πολλούς να μην μπορούν όχι λόγω των ατομικών τους προσόντων αλλά λόγω της ανυπαρξίας σχεδίου. Είδα την ξεκάθαρη αδυναμία τους να παράξουν ποδόσφαιρο. Είδα αδυναμία στο να φτιάξουν φάσεις, είδα σπασμωδικές κινήσεις από τον πάγκο, είδα μία ομάδα με σαφώς ανώτερους και ποιοτικότερους παίκτες από την Ουγγαρία να μην μπορεί να κάνει τίποτα στο γήπεδο. Είδα αδυναμία και στα στημμένα. Πήραν ένα σωρό στημμένα και δεν γέννησαν ούτε μία ευκαιρία μέσα από αυτά. Καμία ιδέα, τίποτα δουλεμένο στην προπόνηση. Κόρνερ, φάουλ σε εξαιρετικά σημεία και ούτε μία φάση. Ετσι δεν θα ξανανικήσουν. Αλλωστε πόσες φορές θα νικήσουν κατώτερο αντίπαλο με μία τελική εντός εστίας; Πόσες φορές θα αντιμετωπίσουν κατώτερη ομάδα και θα την νικήσουν χωρίς να φτιάχνουν φάσεις, να παίζουν ποδόσφαιρο...

Είναι αστείο να πιστεύουν κάποιοι ότι φταίει για όλα ο Τζιόλης που μπήκε και αλλαγή. Δεν είναι μόνο άδικο, είναι και υποκριτικό. Οπως είναι παιδικό και ανόητο, να θεωρούμε ότι οι ποδοσφαιριστές δεν θέλουν. Οι πρώτοι που χάνουν σε προσωπικό επίπεδο είναι αυτοί. Αυτοί και η δική τους καριέρα μικραίνει από συνεχόμενες απουσίες από τις μεγάλες διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων. Από την άλλη είναι επικίνδυνο να τους αντιμετωπίζουν σαν παιδιά που πρέπει να τους κάνουν όλα τα χατίρια και να τα μετατρέψουν σε κακομαθημένα. Αλλά όλα αυτά είναι δουλειά του προπονητή. Αυτός βάζει τα όρια στις συμπεριφορές, αυτός φτιάχνει τους κανόνες, αυτός είναι υπεύθυνος για το αν τηρούνται, αυτός είναι υπέυθυνος να επιβάλλει τις “τιμωρίες”. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι το περασμένο καλοκαίρι, 14 χρόνια μετά τον θρίαμβο του Euro, o Ρεχάγκελ έβαζε ακόμη τους κανόνες στην ομάδα. Τον είδα πως λειτουργούσε πριν το φιλικό των legends. Ηθελε οι παίκτες να πάνε για ύπνο το μεσημέρι, ήθελε να ξέρει τι θα φάνε, ήθελε να τους μιλήσει πριν το ματς στην αίθουσα του ξενοδοχείου. Και όλα αυτά με βετεράνους ποδοσφαιριστές που στα 40 ή τα 45 τους μαζεύονταν ένα διήμερο για να παίξουν ένα φιλικό.

Οταν στην COSMOTE TV φτιάξαμε ένα ντοκιμαντέρ για την Λέστερ και τον Ρανιέρι ρώτησα τον Θοδωρή Ζαγοράκη on camera γιατί κατά τι γνώμη του ο Ιταλός απέτυχε παταγωδώς στην Ελλάδα και αμέσως μετά θριάμβευσε στην Λέστερ. Μου απάντησε. “Στην Αγγλία ο παίκτης ξέρει τι πρέπει να κάνει εκτός γηπέδου και θέλει απλώς καθοδήγηση μέσα σε αυτό. Δεν χρειάζεται να τον πιέσεις, να τον χαλιναγωγήσεις. Στην Ελλάδα η νοοτροπία του ποδοσφαιριστή είναι διαφορετική, πρέπει να κρατάς τα γκέμια...”

Ο Σκίμπε δεν είναι ούτε καλός μάνατζερ, ούτε καλός κόουτς και μας το επιβεβαιώνει πλέον συνεχώς. Στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς με την Ουγγαρία μας έταξε μία άλλη Εθνική που θα παίζει ποδόσφαιρο. Στο χόρτο παρουσίασε την χειρότερη Εθνική των ημερών του. Ξεκάθαρο δείγμα όχι μόνο ότι δεν μπορεί, αλλά ότι δεν ξέρει και τι γίνεται μέσα στην ομάδα...