Το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του χρονολογείται πριν από σχεδόν 10 χρόνια! Από εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ, στις 16 Απριλίου του 2003, το μπάσκετ και το ΝΒΑ, είναι σίγουρα φτωχότερο! Ο λόγος; Μα φυσικά η 3η και μάλλον (;) και "φαρμακερή" απόσυρση του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών! Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, στο "First Union Center" της Φιλαντέλφια, "γράφτηκε" το "τελευταίο αντίο" του τεράστιου Μάϊκλ Τζόρνταν και ένας "δικός μας άνθρωπος", ο Ευθύμης Ρεντζιάς, που εκείνη τη σεζόν (2002-03), φόρεσε τη φανέλα των 76ers, είχε την τιμή και την τύχη, όχι απλά να πάρει μέρος σ' αυτό το "ιστορικό" παιχνίδι (σ.σ.: η Φιλαντέλφια νίκησε την Ουάσινγκτον με 107-87), να μοιραστεί για ένα λεπτό το παρκέ μαζί του και να ανταλλάξει high-five με τον "Air Mike", αλλά κυρίως να βιώσει live τον αποχαιρετισμό του "θρύλου" στο μπάσκετ αλλά και του κοινού προς αυτόν...

Η πρώτη χειραψία με τον "MJ"!

«Η πρώτη φορά που τον είδα, ήταν στο τουρνουά "Mc Donald's Open", στο Παρίσι, όταν έπαιζα στη Μπαρτσελόνα, αλλά το σύστημα διεξαγωγής δεν βοήθησε για να αντιμετωπίσουμε τους Μπουλς! Έκτοτε, πέρασαν πέντε χρόνια και ήμουν τυχερός γιατί προπονητής μου στους 76ers ήταν ο Λάρι Μπράουν, που ήταν πολύ στενός του φίλος, κάτι σαν πνευματικός του πατέρας! Στην περίοδο των φιλικών προετοιμασίας, είχαμε πάει για μία εβδομάδα στην Ουάσινγκτον για να παίξουμε δύο ή τρία παιχνίδια με τους Γουίζαρντς και θυμάμαι ότι την παραμονή του αγώνα, μου τον σύστησε ο coach στο βοηθητικό γήπεδο της ομάδας του! Οι δύο τους γνωρίζονται εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα, κάποια χρόνια αργότερα, ο Τζόρνταν τον προσέλαβε στους Μπόμπκατς. Η εντύπωση που αποκόμισα από την χειραψία που αντάλλαξα μαζί του, από τις δύο-τρεις κουβέντες που είπαμε, αλλά και από την εν γένει συμπεριφορά του προς συμπαίκτες και αντιπάλους, ήταν ενός ανθρώπου προσιτού, σοβαρού και μετρημένου!», μας είπε αρχικά ο πρώην αντιπεριφερειάρχης και νυν εντεταλμένος σύμβουλος αθλητισμού στην Θεσσαλία και συνέχισε:

«Όλοι φαίνονταν πολύ "λίγοι" μπροστά του!»

«Αυτό που συνειδητοποίησα, βλέποντας τον να παίζει από κοντά, είναι η διαφορά κλάσης που είχε από όλους τους αντιπάλους του! Όποιος κι αναλάμβανε το μαρκάρισμά του, φαινόταν πολύ "λίγος" και "μικρός" μπροστά του! Σου έδινε συνεχώς την εντύπωση, ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να κάνει ότι θέλει με τη μπάλα και να επιχειρήσει με επιτυχία την πιο δύσκολη και εξεζητημένη προσπάθεια. Φανταστείτε ότι εκείνο τον καιρό, ήταν 40 χρονών και θεωρώ ότι προφυλασσόταν! Αν πίεζε λίγο παραπάνω τον εαυτό του, πιστεύω ότι θα μπορούσε να κάνει αυτά που έκανε όταν ήταν εικοσιπέντε! Είχε πάντα αυτό το κλασσικό "αέρινο" στυλ και σου έδινε την εντύπωση ότι η κάθε ενέργεια που επιχειρεί, "βγαίνει" τόσο εύκολα, την ώρα που ο προσωπικός του αντίπαλος "έτρεχε" με 100.000 στροφές και πάλι δεν τον προλάβαινε...», υπερθεμάτισε ο Ευθύμης Ρεντζιάς, πριν ανασύρει από τη μνήμη του τις αναμνήσεις από 'κείνο το ιστορικό παιχνίδι της 16ης Απριλίου του 2003, όταν οι 76ers νίκησαν τους Wizards σ' ένα ματς-γιορτή (το τελευταίο της κανονικής περιόδου εκείνης της χρονιάς) για το μπάσκετ, που λόγω των εκδηλώσεων που είχαν προγραμματιστεί για χάρη του Τζόρνταν, διήρκεσε περισσότερες από 4 ώρες!

«Τον χειροκροτούσαμε όλοι επί 5 λεπτά!»

«Ήταν ίσως η πιο συγκινητική στιγμή που έζησα μέσα στα γήπεδα! Παρ' ότι οι Sixers δεν ήταν η ομάδα του, το show που του ετοίμασαν, ο σεβασμός και η αναγνώριση που του έδειξαν όλοι οι παίκτες, οι παράγοντες και οι φίλαθλοι της Φιλαντέλφια, κατέδειξαν την σπάνια κουλτούρα που έχουν οι Αμερικανοί γύρω από τον αθλητισμό! Θυμάμαι ότι είχαν φέρει τον εκφωνητή των Μπουλς, ο οποίος έκανε την παρουσίασή των αγώνων επί τόσα χρόνια στο Σικάγο και μόλις ο Τζόρνταν άκουσε τη φωνή του να τον αναγγέλλει, δάκρυσε! Κάποια στιγμή στην 3η περίοδο, ο προπονητής των Γουίζαρντς τον έκανε αλλαγή και όλος ο κόσμος άρχισε να φωνάζει "we want Mike!". Όταν ξαναμπήκε, περίπου 1,5 λεπτά πριν από το τέλος, μέσα σε γενική αποθέωση, ο πλέϊ-μέϊκερ μας, ο Έρικ Σνόου, του έκανε φάουλ για να σταματήσει τον χρόνο, να τον στείλει στις βολές και να δώσει την ευκαιρία στον κόσμο να του προσφέρει το τελευταίο standing-ovation, που πρέπει να κράτησε περίπου πέντε λεπτά! Ήταν μία απίστευτη εμπειρία και τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή, δεν είναι εύκολο να περιγραφούν! Σίγουρα, γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο, που έστω μερικές φορές βρέθηκα στο ίδιο παρκέ με τον μεγαλύτερο αθλητή στον κόσμο! Μετά το ματς, βγήκαμε όλοι φωτογραφίες μαζί του στα αποδυτήρια και τον ευχαριστήσαμε για τις αναμνήσεις που μας χάρισε όλα αυτά τα χρόνια», κατέληξε ο παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας, που παραμένει στον χώρο, μέσω της ακαδημίας "Triple Crown Academy", που διατηρεί στο Κορωπί μαζί με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Παπανικολάου.

Όταν ο Jordan κατέβασε το σορτσάκι του Τόμιτς!

Περίπου 5,5 χρόνια νωρίτερα, τον Οκτώβριο του 1997 στο Παρίσι, ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, αντιμετώπισε τους πρωταθλητές ΝΒΑ, Σικάγο Μπουλς, στο πλαίσιο του τουρνουά "Mc Donald's Open". O Μάϊκλ Τζόρνταν που προερχόταν από την κατάκτηση του 5ου του πρωταθλήματος με τους "ταύρους" και "προθερμαινόταν" για το... 6ο, ήρθε στην "πόλη του φωτός" για να κάνει κυρίως dolce vita, αλλά παρά τα ξενύχτια και τις χαρτοπαιξίες, μόλις έμπαινε στο παρκέ του "Παλέ ντε Μπερσί", απλά μεταμορφωνόταν! Ο τότε αρχηγός των "ερυθρολεύκων" και νυν team manager της ομάδας, μίλησε στο gazzetta.gr για την μοναδική αυτή εμπειρία...

«Μάλλον δεν είσαι καλός σουτέρ!»

«Αν είχες κατέβει από το... φεγγάρι και δεν τον ήξερες, από την προθέρμανση κιόλας, θα μπορούσες να καταλάβεις ότι αυτός ο τύπος είχε κάτι το... μαγικό, έστω κι αν ακόμη ήταν σβηστός! Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά και μόλις άρχισε το ματς, κατάλαβα ότι η διαφορά τηλεόρασης και πραγματικότητας, είναι χαώδης! Σε όλες τις φάσεις, σε άμυνα κι επίθεση, ήταν ένα με δύο χρόνους, πιο μπροστά από τον εκάστοτε αντίπαλό του και ήταν πασιφανές ότι πάντα ήξερε πολύ καλά τι θα κάνει! Είχε τρομερή αυτοπεποίθηση και φάνηκε ότι του άρεσε να προκαλεί λίγο τον παίκτη που τον φύλαγε για να τον κάνει να προσπαθήσει περισσότερο και ενδεχομένως να τον δυσκολέψει... Στην πρώτη φάση που πήρα την μπάλα μου τράβηξε προς τα κάτω το σορτσάκι και μου είπε "για να δούμε τι μπορείς να κάνεις εσύ..." Στην επόμενη επίθεση, μετά από κάποια αλλαγή μαρκαρίσματος, βρέθηκα απέναντι του οπότε, το διέπραξα! Για να μην με πάει μέχρι μέσα και χάσω τ' αυγά και τα πασχάλια, αποφάσισα να τον προκαλέσω... "Μάλλον δεν μπορείς να σουτάρεις από μακριά... Δεν είσαι καλός σουτέρ...", του είπα και τον "ανάγκασα" να σουτάρει σχεδόν από το 8 μέτρα! Ευτυχώς που το σουτ δεν μπήκε, γιατί αλλιώς θα είχε ανοίξει η γη για να με καταπιεί! Στη συνέχεια, μάλλον "τσαντίστηκε" και μετά από λίγα λεπτά, πέτυχε ένα απίστευτο καλάθι με την πλάτη στο ταμπλό, που είχε γίνειhigh-light για πολλές αθλητικές εκπομπές εκείνης της εποχής!», θυμήθηκε ο 39χρονος παλαίμαχος πλέϊ-μέϊκερ του Ολυμπιακού.