Αντίο και ευχαριστώ!

Δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς, οπότε τα λέω όσο πιο σύντομα γίνεται και… φεύγω. 3,5 χρόνια μετά ήρθε λοιπόν η ώρα για να πούμε αντίο. Δεν ξέρω πόσοι θα χαρούν και πόσοι θα στενοχωρηθούν αλλά από εδώ και στο εξής ΔΕΝ θα με ξαναδιαβάσατε στο Gazzetta, oύτε και στο Leoforos εκεί όπου - από κοινού με τα υπόλοιπα παιδιά - δημιουργήθηκε (για μένα και για πολλούς ακόμη) η πιο μαχητική Παναθηναϊκή φωνή.

Ευχαριστώ το site για τη συνεργασία που είχαμε και από την οποία και οι δύο πήραμε πολλά. Περισσότερο βέβαια θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που με κάνατε κομμάτι της καθημερινότητάς σας είτε επειδή γουστάρατε αυτά που έγραφα, είτε απλώς τα διαβάζατε για να με βρίσετε.

Παρά την όποια πίκρα έχω, φεύγω με το κεφάλι ψηλά διότι αντιλαμβάνομαι ότι οι αριθμοί λένε σχεδόν πάντα την αλήθεια. Και οι αριθμοί είπαν ξεκάθαρα ότι ετούτη εδώ η γωνία ήταν και αυτή με τα περισσότερα «χτυπήματα» στην ιστοσελίδα που διαβάζετε. Για μένα αυτό μετράει πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο και βασικά από τα όποια χρήματα έβγαζα από τη δουλειά μου αυτή.

Για να μην κρυβόμαστε σαφώς και δεν είναι δική μου απόφαση το διαζύγιο αυτό. Απλώς μου ανακοινώθηκε «έτσι ξαφνικά» η διακοπή της συνεργασίας μας, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και δρόμο. Δεν με ενδιαφέρει να μπω από εδώ μέσα σε διαδικασία να αναλύσω τα πως και τα γιατί, δεν θέλω να εκμεταλλευτώ το χώρο και τη στιγμή παρότι να ξέρετε ότι δεν έχω πλέον άλλο βήμα για να το κάνω και μέχρι νεοτέρας θα είμαι και με τη βούλα άνεργος.

Όσοι με διαβάζατε όλα αυτά τα χρόνια είχατε καταλάβει ότι είμαι ανήσυχο πνεύμα, ένας ξεροκέφαλος που δεν συμβιβάζεται εύκολα, ειδικά όταν του «πειράζουν» τον Παναθηναϊκό. Θα μπορούσα ένα σωρό φορές να κάνω τουμπεκί αλλά προτιμούσα τη γροθιά στο μαχαίρι. Ετσι μοιραία τα γραπτά μου συχνά ενοχλούσαν πολλούς και διάφορους και να ξέρετε πως είχαν γίνει αρκετές απόπειρες για να μου κλείσουν το στόμα. Με… αρκετούς τρόπους.

Ακόμη και τώρα, που μέσα μου μπορεί να βράζω, σέβομαι τον χώρο που με φιλοξενεί και δεν γράφω τίποτα περισσότερο. Καλή συνέχεια σε όλους και κάπου, κάποτε, σίγουρα θα ξαναβρεθούμε. Αντίο…