* Οι κάτω των πρώτων «-άντα» δεν είναι δυνατόν να θυμάστε (ίσως όμως να έχετε ακούσει) την ιστορία του Λέσλι Τόμσον, του αγοριού – ήρωα με το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο, που πάλευε στην ωραία δεκαετία του ’80 να διατηρήσει την ομάδα του στην κατηγορία μέσα από τις σελίδες του υπέροχου «Μπλεκ» που περιμέναμε πώς και πώς στα περίπτερα κάθε Τρίτη. Από τον Λέσλι και την ταπεινή Δόξα σκέφτηκα τον τίτλο, ο οποίος παραπέμπει στον Παναθηναϊκό, που κουτσαίνοντας, ασθμαίνοντας, με απουσίες μακροχρόνιες, με τραυματισμούς αναπάντεχους, χωρίς μεταγραφές, χωρίς φοβερή και τρομερή στήριξη από το κοινό του, με Τσάκα, με Σαουδάραβες, με ανασφάλεια και αβεβαιότητα, κατορθώνει να μένει ολοζώντανος στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

2.20 πληρώνει στην sportingbet η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό

* Για το πώς διαχειρίστηκε ο Ολυμπιακός την ισοπαλία με τη Δόξα και για το αν ευθύνονται ΜΟΝΟ τα «κακομαθημένα, βολεμένα πλουσιόπαιδα», θα τα πούμε σε επόμενο σημείωμα, μετά και το αυριανό ματς των Ερυθρόλευκων με τον Θρασύβουλο. Σήμερα προτιμώ να ασχοληθώ με τον Παναθηναϊκό, διότι νομίζω ότι εκτός όλων των υπόλοιπων δεδομένων προβλημάτων του, μόνος του πρόσθεσε ένα επιπλέον, μετά την ήττα του Ολυμπιακού στην Τρίπολη. Και, εκτός από το προφανές βαθμολογικό όφελος που έχει μετά την γκέλα του πρωταθλητή, προκύπτει και ένα δεύτερο κέρδος για τους Πράσινους αν το... χωνέψουν και το αξιοποιήσουν: να απεμπλακούν από το επιπρόσθετο πρόβλημα που έβαλαν οι ίδιοι στους εαυτούς τους μετά την Τρίπολη, την «επιστράτευση» του Σάββα Θεοδωρίδη, την επικοινωνιακή επίθεση του Ολυμπιακού με αιχμή του δόρατος τη διαιτησία, όλο αυτό το νταβαντούρι.

* Από τότε λοιπόν, ο Παναθηναϊκός συνολικά (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο), δηλαδή ο Φερέιρα, οι παίκτες, οι διοικούντες και οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ομάδας, μπήκαν βαθμιαία στο τριπάκι. Αρχισαν όλοι να ασχολούνται με τη διαιτησία, η οποία όντως άλλαξε ως έναν βαθμό, όχι όμως τόσο ώστε ο κόουτς να ασχολείται σε κάθε αγώνα με τις αποφάσεις του ρέφερι και των βοηθών.

Δεν θεωρώ συμπτωματικό, ούτε μόνο «προϊόν» κόπωσης ή υπεροψίας ή χαλαρότητας το ότι στα πέντε ματς μετά το Αστέρας Τρίπολης – Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός υπέστη τη μοναδική του ήττα (Αρης), νίκησε δύσκολα δύο φορές (Πανιώνιος, Κέρκυρα), ισοφάρισε στο 94΄τον Παναιτωλικό και πήρε μόνο ένα εύκολο τρίποντο (3-1 επί του Αστέρα Τρίπολης). Θυμίζω ότι στα προηγούμενα 9 ματς, οι Πράσινοι μετρούσαν επτά νίκες (οι περισσότερες πειστικές, άνετες, με καλό ποδόσφαιρο) και δύο ισοπαλίες: με Ατρόμητο και Ολυμπιακό!

* Κακά τα ψέματα: φοβήθηκε ο Παναθηναϊκός μετά την Τρίπολη. Και άρχισε να ασχολείται με τη διαιτησία, να ψάχνει αφορμές, να ανοίγει κουβέντα. Δεν τον συμφέρει. Δεν θα βγάλει τίποτα απολύτως. Τον καταλαβαίνω τον Ζεσουάλδο που τείνει να εξελιχθεί σε Σέρχιο χωρίς να έχει πει ακόμα το ιστορικό «τι μ..κα είναι» για κάποιον διαιτητή. Προφανές είναι και κατανοητό ότι προσπαθεί να υποκαταστήσει επικοινωνιακά τους διοικούντες για το θέμα. Είναι πωρωμένος για την τελευταία μεγάλη επιτυχία της καριέρας του. Ομως, δεν θα ωφελήσει σε τίποτα η γκρίνια ούτε από τους παίκτες, ούτε από τον προπονητή του Παναθηναϊκού.

* Και αν υπάρχει ένα επιπλέον όφελος για τους Πράσινους από το ματς του Καυταντζόγλειου είναι ακριβώς αυτό: να μπορέσουν να βγάλουν από το μυαλό τους τη σκέψη σύμφωνα με την οποία «Ο,τι και να κάνουμε, ο Ολυμπιακός θα το πάρει στο τέλος, γιατί έχει «δορυφόρους», έχει τη διαιτησία, έχει τα πάντα».

Αν τα καταφέρει και ταυτόχρονα επικεντρωθεί περισσότερο στην επίλυση των αγωνιστικών προβλημάτων του (πολύ λιγότερες ευκαιρίες πια στα τελευταία ματς...), ίσως να πλουτίσει τη φτωχή συγκριτικά με του Ολυμπιακού φαρέτρα του...

Υ.Γ 1: Ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον. Ειλικρινά. Ελπίζω, παρά τα απίστευτα του Ολυμπιακού για τη μετάδοση της Nova, ότι αυτό το 0-0 με την Δόξα Δράμας δεν θα εξελιχθεί στο ισχυρότερο «άλλοθί» του (καταλαβαινόμαστε νομίζω) από τώρα μέχρι και το τέλος της σεζόν. Διότι εξακολουθεί να έχει το πιο ποιοτικό – γεμάτο ρόστερ, έναν εκ των κορυφαίων προπονητών που έχουν περάσει την τελευταία δεκαετία από την Ελλάδα και μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα καθαρά και ξάστερα. Ελπίζω. Αλλά, δυστυχώς, δεν είμαι αισιόδοξος. Δεν μου «λέει» κάτι ότι ο Σάββας δεν έχει βγει σε κάποιο ραδιόφωνο ως τώρα. Θα περιμένω να δω. Όχι αν ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του. Αυτό είναι δεδομένο. 2/2 έχει, άλλωστε, μαζί με το επιτελείο των Ερυθρόλευκων μετά την ήττα στην Τρίπολη. Για τα πέναλτι του Παναθηναϊκού ο βαθμός είναι «λίαν καλώς» καθώς αμφισβητούμενο δεν πρόκειται να πάρει μέχρι το τέλος της σεζόν το Τριφύλλι, όπως αποδείχθηκε στο Αγρίνιο (δεν λέω ότι ήταν πεντακάθαρο, λέω ότι ήταν αμφισβητούμενο πέναλτι) και για τις κίτρινες σχεδόν άριστα. Αλλά επιτρέψτε μου να διατηρώ την προσδοκία ότι δεν θα έχουμε «Καραϊσκάκεια 2012» με ολίγον από «screw» και «διδάξαμε ήθος» για γέμιση... Πείτε με «ρομαντικό» ή ματαιόδοξο, αλλά εξακολουθώ να ελπίζω.

Υ.Γ. 2: Ρε τον μπαγάσα τον Παναιτωλικό! Πώς το σκέφτηκε ο.άτιμος; Και τον είχα για τίμιο και για «άβγαλτο». Αλλά τελικά είναι έτη φωτός μπροστά, πολύ «ψαγμένος». Είδατε τι έκανε το Σάββατο; Για να «ξεκαρφωθεί» με τις «όλως τυχαίως πριν από το ματς με τον Παναθηναϊκό» ξαφνικές απουσίες λόγω προβλημάτων του Χαριστέα και του Θεοδωρίδη, άφησε τον «Χάρι» εκτός αποστολής και έβαλε τον Θεοδωρίδη στο 67’ εναντίον του Αστέρα Τρίπολης. Ματς στο οποίο ασφαλώς δεν είχε κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον και γι΄ αυτό ηττήθηκε, μετά την εντελώς συμπτωματική ισοπαλία του εναντίον των Πράσινων, η οποία μάλιστα θα ήταν ένα (εντελώς συμπτωματικό πάντα!) τρίποντο, αν ο Τοτσέ δεν είχε ισοφαρίσει στο 94’. Ο ανάλγητος Θεοδωρίδης, υποψήφιος για Οσκαρ πλέον, βγήκε λόγω έντονων ενοχλήσεων δύο λεπτά αργότερα, αφήνοντας την ομάδα του με 10 παίκτες από το 69’, καθώς οι Αγρινιώτες είχαν κάνει και τις τρεις αλλαγές τους…

Για να μιλήσω και σοβαρά: το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι από δω και πέρα, «δεν ξεχνώ». Τη φτηνή, ελεεινή προπαγάνδα οποιουδήποτε χρώματος, θα προσπαθώ να την ξεβρακώνω. Και όπου βγει! Βαρέθηκα, πια, κουράστηκα με τα «ο Σάμιος είναι φίλος του Μαρινάκη». Το ξέρουμε. Και του Πατέρα φίλος ήταν (που ήταν φίλος του Μπέου που ήταν φίλος του Καπετάνιου και έγινε μετά φίλος του Μαρινάκη) κι αυτά τα ξέραμε. Αηδιάζω με την προπαγάνδα πριν από τα παιχνίδια. Ασε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να γίνει το ματς, δες πώς θα κυλήσει, παρατήρησε την προσπάθεια των παικτών και την απόδοση των διαιτητών και πέρνα μετά τη γραμμή σου, όποιος κι αν είσαι (ομάδα ή πρόσωπο). Και όποιον πείσεις, έπεισες…