Η εποχή στην οποία ζούμε, λένε, είναι μεγάλης οικονομικής κρίσης. Με δεδομένο ότι δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα οικονομικά, το δεχόμαστε. Σε αυτή την περίοδο οικονομικής κρίσης, βέβαια, τα πράγματα στο ποδόσφαιρο έχουν ξεφύγει και τα ποσά αυξάνονται συνεχώς. Και για να αυξάνονται τα ποσά, θα πρέπει να... βοηθήσει και ο οπαδός. Πώς; Με το να μετατραπεί σιγά-σιγά από οπαδός σε... groupie και κατ' επέκταση σε πελάτη του ποδοσφαιριστή και του μάνατζερ του. Του μάνατζερ, της μεγαλύτερης κατάρας του ποδοσφαίρου.

Σε αυτή την κατηγορία, του μάνατζερ δηλαδή, ανήκει πλέον και η Γουάντα Νάρα. Μια Αργεντίνα, η οποία έγινε γνωστή σε όλους επειδή απάτησε τον Μάξι Λόπες με τον Μάουρο Ικάρντι, ο οποίος στη συνέχεια την παντρεύτηκε, έκανε παιδί μαζί της, ετοιμάζεται και για δεύτερο (έχει άλλα τρία με τον Μάξι) και -το αποκορύφωμα- την έκανε και μάνατζερ του. Και αφού την έκανε μάνατζερ του, έχουμε φτάσει τώρα στο σημείο να βλέπουμε ένα από τα δέκα μεγαλύτερα clubs παγκοσμίως, να είναι σε θέση άμυνας απέναντι στην... Γουάντα.

Επειδή θα βρεθεί κάποιος που θα πει ότι αυτά τα γράφουμε επειδή ζηλεύουμε, να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής: Χαίρω πολύ φίλε! Να σηκώσει το χέρι όποιος από εμάς που γράφουμε και από εσάς που διαβάζετε δεν θα ήθελε να είναι αρχηγός της Ιντερ (ή της Γιούβε, της Μίλαν, της Ρεάλ, της Γιουνάιτεντ, της Μπάγερν) στα 23 του. Το ότι δεν είμαστε, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε και να κράξουμε γιατί με την ίδια λογική ούτε τα λεφτά και τη ζωή των πολιτικών έχουμε και κάνουμε, άρα το βουλώνουμε κι εκεί.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικά η Νάρα ή ο Ικάρντι. Το πρόβλημα είναι ότι το ποδόσφαιρο έχει μπει σε αυτή την εποχή, στην οποία ο κάθε ποδοσφαιριστής και ο κάθε μάνατζερ μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει άνω-κάτω μια ομάδα, φωνάζοντας σε όλο τον κόσμο ότι τους απασχολούν τα λεφτά και μόνο. Επαγγελματίες είναι, προφανώς, τα λεφτά θα τους ενδιαφέρουν. Πρέπει να υπάρχει και ένα όριο όμως, το οποίο έχει ξεπεραστεί πλέον.

Ο Ικάρντι, του αρέσει ή όχι (δεν θα το διαβάσει ποτέ βέβαια αλλά λέμε τώρα...), δεν έχει κάνει καμία διαφορά στην Ιντερ. Οι Νερατζούρι δεν έχουν πετύχει απολύτως τίποτα με αυτόν ως αστέρι τους και το επιχείρημα ότι βγήκε πρώτος σκόρερ αγωνιζόμενος σε μια ομάδα όχι τόσο καλή όσο θα έπρεπε βάσει του ονόματος της, μπορεί να καταρριφθεί πολύ εύκολα: Ο Λούκα Τόνι βγήκε πρώτος σκόρερ με πολύ χειρότερη ομάδα (Βερόνα). Το θέμα δεν είναι τα γκολ, το θέμα είναι ότι ζούμε στην εποχή, στην οποία πολύ εύκολα έχει χαθεί κάθε σεβασμός για οτιδήποτε...

Ο Μάουρο Ικάρντι είναι αρχηγός της Ιντερ. Οσο τραγική κι αν ήταν αυτή η επιλογή της διοίκησης (είχε προηγηθεί και το αδιανότητο με τον Ρανόκια), δεν είναι δυνατόν ο ίδιος να μην μπορεί να καταλάβει ότι πρέπει να συμπεριφέρεται ως τέτοιος. Φίλος Interista, πριν λίγες μέρες, ενδεχομένως είπε την πιο σωστή ατάκα για τον Αργεντίνο: «Ποιος Ικάρντι; Αυτός όταν τον παρατήσει η Νάρα θα κόψει την μπάλα, δεν θα συνέλθει ποτέ από την κατάθλιψη».

Κι όμως, ο Ικάρντι που δεν έχει κάνει καμία διαφορά στους Μιλανέζους, που ποτέ δεν τους έφερε κάποια επιτυχία, δημιουργεί ολόκληρο θέμα επειδή θέλει αναπροσαρμογή του συμβολαίου του, το οποίο είχε αναπροσαρμοστεί πέρυσι. Πολύ εύκολα, επομένως, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι θα θέλει αναπροσαρμογή και σε ένα χρόνο από τώρα. Και κάπου εδώ, φτάνουμε στο πρόβλημα: Την απληστία των ποδοσφαιριστών και των μάνατζερ τους.

Οπαδός της Ιντερ έγραψε το εξής σχόλιο σε ένα από τα ρεπορτάζ της ιστοσελίδας της Gazzetta dello Sport για το θέμα Ικάρντι: «Αν αυτά μπορεί να τα κάνει η Γουάντα, σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει ο Ραϊόλα ή ο Μέντες». Οτιδήποτε, συμπληρώνουμε εμείς... Οτιδήποτε αρκεί να προσθέσουν κάτι δεκάδες εκατ. ευρώ στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Δεκάδες εκατ. ευρώ, τα οποία δεν δικαιολογούνται με κανένα τρόπο.

Οι ποδοσφαιρικές αναμνήσεις του ανθρώπου που γράφει αυτό το κείμενο, ξεκινάνε από το EURO 1988. Από τότε μέχρι και σήμερα, έχει δει τους πάντες. Μπορεί να βρει πραγματικούς παικταράδες σήμερα αλλά δεν μπορεί με τίποτα να δει πώς το σημερινό ποδόσφαιρο μπορεί να θεωρηθεί πιο όμορφο από το... χθεσινό. Ζούμε στην εποχή, στην οποία οι ποδοσφαιριστές έχουν ολόκληρα επιτελεία που ασχολούνται με τη διατροφή τους, με την εκγύμναση τους, ζούμε στην εποχή που εταιρίες βγάζουν παπούτσια για να αισθάνονται όσο το δυνατόν πιο άνετοι, βγάζουν μπάλες στις οποίες διαφημίζουν ότι παίρνουν πολύ εύκολα το φάλτσο που θέλει ο ποδοσφαιριστής.

Κι όμως, σε αυτή την εποχή, στην οποία τα αστέρια πρέπει να προστατεύονται και σε απόλυτο βαθμό από τους διαιτητές, βλέπουμε ένα πλάγιο μπακ ή έναν εξτρέμ να κάνει σωστή σέντρα και οι άμπαλοι δημοσιογράφοι του πλανήτη γη λένε και γράφουν ότι «αυτός έχει και σέντρα». Το αυτονόητο, το θεωρούμε πλέον προτέρημα! Εχει λογική αυτό; Ναι, αν σκεφτείς ότι πλέον ο ποδοσφαιριστής δεν πρέπει να είναι ποδοσφαιριστής αλλά... δεκαθλητής. Το αν ξέρουν να κλωτσάνε το τόπι, δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία σήμερα όσο το αν έχουν κοιλιακούς, αν τρέχουν 180 λεπτά σερί, αν μπορούν να πηδάνε στο Θεό. Το να ξέρουν να κλωτσάνε την μπάλα, δεν είναι απαραίτητο πλέον. Και μιλάμε για ποδόσφαιρο.

Κι όμως, για αυτούς τους τύπους οι μάνατζερ ζητάνε του κόσμου τα εκατ. ευρώ και οι ομάδες, φυσικά, είναι υποχρεωμένες να τα δίνουν. Στο ποδόσφαιρο του 2016, τα συμβόλαια δεν έχουν πλέον απολύτως καμία ισχύ. Δεν προστατεύουν με κανένα τρόπο τις ομάδες. Αντιθέτως, οι ομάδες έχουν πλέον μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Είσαι υποχρεωμένος να δώσεις στον ποδοσφαιριστή όσα θέλει αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να τον κρατήσεις αν κάποιος άλλος του δώσει περισσότερα.

Το έχουμε δει να συμβαίνει σε ελληνικές ομάδες, το έχουμε δει πολύ περισσότερο και στο εξωτερικό: Ποδοσφαιριστής που ανανεώνει το συμβόλαιο του τον Ιανουάριο, μπορεί το καλοκαίρι να βρει καλύτερη πρόταση και να ζητήσει να φύγει. Και η ομάδα, τότε, είναι υποχρεωμένη να τον δώσει γιατί είναι, λέει, αντιπαραγωγικό να κρατήσεις κάποιον με το ζόρι. Κι ας μην τον κρατάς με το ζόρι αλλά με κάμποσα εκατ. ευρώ που του δίνεις ετησίως, με βάση το συμβόλαιο που έχει υπογράψει μόλις πριν λίγους μήνες...

Για να γίνουν όλα αυτά φυσικά, για να έχουν οι μάνατζερ και οι ποδοσφαιριστές τόση εξωφρενική δύναμη, προφανώς παίζουν τεράστιο ρόλο και τα ΜΜΕ. Αυτά τα ΜΜΕ, τα οποία βοηθούν μια χαρά στο να γίνονται οι ποδοσφαιριστές επιχειρηματίες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τους οπαδούς καθαρά ως πελάτες. Στο 2016, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται είδηση το γεγονός ότι ο (βάλτε όποιο όνομα θέλετε) ποδοσφαιριστής... ζει! Είναι η εποχή των social media, τα οποία σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο, έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα: Την απόλυτη αποχαύνωση.

Ξυπνάει ο ποδοσφαιριστής, βάζει μια φωτογραφία του στο Instagram στην οποία βάζει λεζάντα το «καλημέρα» και αυτομάτως έχει γίνει θέμα σε όλα τα ΜΜΕ: «Είπε καλημέρα από το κρεβάτι του ο Μέσι». Η παράνοια δεν έχει τέλος... Γίνεται θέμα το αν φόρεσε άσπρο ή μαύρο φανελάκι για να πάει σε ένα πάρτι, το αν επέλεξε την Porsche ή την Ferrari για να πάει βόλτα, το αν είναι σπίτι του και κοιμάται ή το αν είναι σπίτι του αλλά έχει ξυπνήσει. Ολα αυτά, θεωρούνται πλέον ειδήσεις.

Η μία όψη, είναι ότι έτσι νιώθεις ότι είσαι πιο κοντά στον ποδοσφαιριστή, ότι... ζεις μαζί του. Η άλλη όψη, είναι ότι γίνεσαι ένα ον που δεν σκέφτεται τίποτα πλέον παρά μόνο θαυμάζει. Θαυμάζει παιδάκια που από τα 22-23 τους δεν ξέρουν τι έχουν, την ίδια ώρα που εσύ, όπως γράψαμε και στην αρχή, ζεις στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Εννοείται, ασφαλώς, ότι η ομάδα δεν υπάρχει πουθενά σε όλα αυτά. Ο οπαδός, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να γίνει groupie. Να γίνει ο πιστός ακόλουθος, δηλαδή πελάτης, του ποδοσφαιριστή ώστε αυτός μετά να μπορεί να διαπραγματευτεί από άλλη βάση με την ομάδα. Γιατί πουλάει πολύ, άρα αφού πουλάει πολύ πρέπει να πάρει και υψηλότερο συμβόλαιο.

Κι αφού θα πάρει τα εκατ. ευρώ που θέλει, τα οποία από πλούσιο θα τον κάνουν ακόμη πιο πλούσιο, αφού θα έχει καταφέρει να ασχολούνται κάμποσα εκατομμύρια οπαδών μαζί του, θα έρθει και η στιγμή που θα σου πει ότι νιώθει πως του ασκείται τεράστια πίεση και γι' αυτό δεν μπορεί να αποδώσει, να δικαιολογήσει αυτά που ζητάει, αυτά που παίρνει. Και αφού νιώθει πίεση ο πιτσιρικάς πάμπλουτος ποδοσφαιριστής, έρχονται οι οπαδοί του, δηλαδή οι πελάτες του -και αυτό είναι το αποκορύφωμα- να τον δικαιολογήσουν. Νιώθει πίεση το παιδί...

Και κάπως έτσι, η Γουάντα και η κάθε Γουάντα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ξέροντας ότι στο τέλος θα τα πάρει, είτε από την Ιντερ είτε από κάπου αλλού, τα λεφτά που θέλει. Και εσύ, οπαδέ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα...