Ο Μιχάλης Τσοκακτσίδης γεννήθηκε στη Γερμανία και ζει στη Δράμα. Είναι κάτοχος προπονητικού διπλώματος UEFA A’, όπως επίσης και πτυχίου καθηγητή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού με ειδικότητα το ποδόσφαιρο.

Έχει γράψει 2 βιβλία προπονητικής ποδοσφαίρου, με το πρώτο να έχει μεταφραστεί ήδη σε 3 γλώσσες κάτι που είναι σε διαδικασία να γίνει και για το δεύτερο. Το βιβλίο ’’Jose Mourinho Attacking Sessions’’, (ελληνικός τίτλος Ρεάλ Μαδρίτης Προπόνηση Επίθεσης) ψηφίστηκε ως το δεύτερο καλύτερο βιβλίο προπονητικής ποδοσφαίρου από την ιταλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου για το 2014. Στο ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου ήταν προπονητής της ΔΟΞΑΣ ΔΡΑΜΑΣ.

Σε συνεργασία με την ιστοσελίδα soccerteamtactics.com που ειδικεύεται σε τακτικές αναλύσεις ενώ περιέχει προς ανάγνωση άρθρα και ασκήσεις σχετικά με την προπονητική του ποδοσφαίρου.

Η Γιουβέντους αιφνιδιάζοντας τους Γερμανούς με το πολύ γρήγορο γκολ του Τέβες και οδηγώντας το υπόλοιπο της αναμέτρησης στον αγωνιστικό ρυθμό που ήθελε, διπλασίασε τις νίκες της απέναντι στην Ντόρτμουντ και πήρε δίκαια και πιο εύκολα από ότι ίσως αναμένονταν την πρόκριση για την προημιτελική φάση του θεσμού.

ΑΡΧΙΚΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΑΣΗ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΩΝ

1ο Ημίχρονο: Το γρήγορο γκολ και η έλλειψη λύσεων της Ντόρτμουντ απέναντι σε οργανωμένη άμυνα

Γιουβέντους: Ο κ. Αλέγκρι ξεκίνησε με σχηματισμό 4-4-2 σε ρόμβο, τοποθετώντας στην νευραλγική θέση στη βάση του ρόμβου (αντί του Πίρλο) τον δεξιό μέσο της 1ης αναμέτρησης Μαρκίσιο, μεταφέροντας τον Βιντάλ στα δεξιά (κεντρικός επιθετικός μέσος στο 1ο) και ξεκινώντας τον Περέιρα πίσω από τους 2 επιθετικούς Τέβεζ και Μοράτα, με την 4αδα της άμυνας να μένει σταθερή. Ο στόχος από την μία η καλή αμυντική οργάνωση η οποία θα αποτρέψει την γρήγορη συνδυαστική κάθετη ανάπτυξη της Ντόρμουντ, είτε σε μορφή οργανωμένης επίθεσης, είτε κατά την θετική μετάβαση (την στιγμή δηλαδή που η Ντόρτμουντ ανακτά την κατοχή), χαρακτηριστικό της ομάδας του Κλοπ.

Και από την άλλη (πιθανόν και απόντος του Πίρλο) στόχος κατά τη φάση της επίθεσης και κυρίως κατά την μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση ήταν η εκδήλωση γρήγορης επίθεσης, με την μπάλα να

πηγαίνει άμεσα στους Τέβεζ και Μοράτα και στο 2v2 απέναντι στους Σούμποτιτς και Χούμελς και με τους Περέιρα Βιντάλ και Πογκμπά να τους υποστηρίζουν άμεσα.

Μια τέτοια 1η φάση δημιουργήθηκε στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, εκεί όπου ο Μοράτα αν έκανε καλύτερη επιλογή ίσως το σκορ να άνοιγε μισό λεπτό νωρίτερα. Με το γκολ να έρχεται στην επομένη φάση ο στόχος της καλής αμυντικής οργάνωσης παρέμεινε ο ίδιος με την άμυνα να μεταφέρεται πλέον περισσότερο προς την χαμηλή ζώνη τώρα, εκεί όπου η Ντόρτμουντ γενικά άλλα ειδικότερα φέτος δείχνει να μην μπορεί να βρει λύσεις.

Η Γιουβέντους έδειξε καλή οργάνωση είτε όταν το πλάτος της επίθεσης δημιουργούνταν από τους πλάγιους μέσους Μιχιταριάν και Καμπλ, είτε όταν αυτό γινόταν από τους πλάγιους αμυντικούς Παπασταθόπουλο και Σμέλτσερ. Επιπλέον αμύνθηκε αποτελεσματικά και στις περιπτώσεις που η Ντόρτμουντ προσπάθησε να βρει λύσεις από τον άξονα, με τις συγκλίσεις των πλάγιων μεσοεπιθετικών (Μιχιταριάν και Καμπλ) κοντά σε Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ και παρά την προσπάθεια των κεντρικών μέσων Γκουντογκάν και Μπέντερ να τους τροφοδοτήσουν με πάσες στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας.

Με τον τραυματισμό του Πογκμπά και την αντικατάσταση του από τον Μπαρτζάλι άλλαξε ο σχηματισμός σε 5-3-2 και κλείδωσε κατά πολύ τόσο η κατεύθυνση που θα πάρει το παιχνίδι, όσο και η τελική έκβασή της αναμέτρησης.

Από εκείνο το σημείο και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου η Γιουβέντους έδωσε ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στην αμυντική της λειτουργία, ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο ο άξονας της, αλλά κάλυπτε και με μεγαλύτερη ευκολία και το πλάτος του γηπέδου με τους Εβρά και Λιχστάινερ να έχουν και την κάλυψη των Κιελίνι και Μπαρτζάλι αντίστοιχα.

Ενώ πρέπει να τονιστεί ότι η Γιουβέντους ανταποκρίθηκε πολύ καλά και όταν έχανε μπάλες, έχοντας καλή ισορροπία και γρήγορες επιστροφές πίσω από την μπάλα με τουλάχιστον 7 παίκτες, αναγκάζοντας την Ντόρτμουντ να μην μπορέσει να βγάλει σχεδόν καμία από τις γρήγορες επιθέσεις που την χαρακτηρίζουν.

Ντόρτμουντ: Ο Κλοπ ξεκίνησε με τον γνώριμο σχηματισμό του 4-2-3-1, επιλέγοντας τον Παπασταθόπουλο στο δεξί άκρο της άμυνας (έλλειψη Πίστσεκ και Γκροσκρόιτς), τον Μιχιταριάν να μετατοπίζεται (άσχετα με το πώς έδιναν το γράφημα) στα αριστερά, τον Καμπλ δεξιά, ενώ ο Ρόις προτιμήθηκε να παίξει πίσω από τον προωθημένο Ομπαμεγιάνγκ. Πρόθεση του Κλοπ ήταν να βγάλει επιθετικότητα με τις κινήσεις του Ρόις κυρίως χωρίς μπάλα, στις πλάτες της άμυνας και ανάμεσα στους κεντρικούς και πλάγιους αμυντικούς της Γιουβε και σε συνεργασία με τους πλάγιους Μιχιταριάν και Καμπλ. Στην περίπτωση που αυτό συνέβαινε από τον Ομπαμεγιάνγκ, ο Κλοπ ήθελε μάλλον έναν γρήγορο παίκτη να βγαίνει κάθετα στην πλάτη των 2 κεντρικών αμυντικών της Γιουβέντους και ίσως για αυτό προτιμήθηκε ο Ρόις να παίξει πίσω από τον επιθετικό αντί του Μιχιταριάν. Βέβαια ο Ομπαμεγιάνγκ με τα χαρακτηριστικά που έχει δυσκολεύτηκε πολύ να ανταποκριθεί, μιας και είναι ένας πολύ γρήγορος παίκτης μεν αλλά ο οποίος θέλει χώρο για να κινηθεί και δυσκολεύεται πολύ σε κλειστούς χώρους και με την μπάλα.

Ο στόχος του Κλοπ ήταν να δώσει γρήγορο ρυθμό μεταφέροντας το παιχνίδι στο αντίπαλο μισό, αρχίζοντας την πίεση του στα ¾ του γηπέδου και πιέζοντας άμεσα και ψηλά μετά την απώλεια της μπάλας. Πήρε από την αρχή μεγάλο ρίσκο, ίσως μεγαλύτερο από ότι έπρεπε με βάση το σκορ του 1ου αγώνα. Η προειδοποίηση της Γιούβε ήρθε στη 1η αντεπίθεση όπως αναφέραμε πιο πριν και είναι μάλλον αδικαιολόγητο να δέχεσαι μια επίθεση 1v3 στα 90 δεύτερα του αγώνα έχοντας να ανατρέψεις ένα σκορ 2-1.

Δεχόμενη τόσο γρήγορα το γκολ και με την Γιουβε να δίνει χώρο, η Ντόρτμουντ έδειξε ότι έχει μεγάλο πρόβλημα στον να βρει λύση απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και ειδικότερα στην χαμηλή ζώνη και στα 20-25 μέτρα από την εστία. Με τους πλάγιους μπακ και ειδικά με τον Παπασταθόπουλο να μην είναι τα μπακ που θα βγάλουν επιθετικότητα, ταχύτητα και δημιουργικότητα με τους κεντρικούς μέσους Γκουντογκάν και Μπέντερ να μην βγάζουν κίνηση χωρίς την μπάλα και με τους μεσοεπιθετικούς να εγκλωβίζονται (ειδικά στα 20-25 μέτρα από την εστία) από την καλή αμυντική οργάνωση της Γιούβε, η ομάδα του Κλοπ ήταν προβλέψιμη στην ανάπτυξη της. Όσο η Γιουβέντους έπαιζε 4-4-2 με ρόμβο, δεν δημιούργησε καταστάσεις υπεραριθμίας στα πλάγια και το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο όταν είχε να αντιμετωπίσει πλέον το 5-3-2. Οι αλλαγές πλευρών μεταξύ Καμπλ και Μιχιταριάν αλλά και η αλλαγή του σχηματισμού προς το τέλος του ημιχρόνου σε 4-3-3 δεν άλλαξε κάτι.

Στις λιγοστές περιπτώσεις που η Ντορμουντ κατάφερε να πλαγιοκοπήσει οι παίκτες της δεν πήγαν στις σύντομες χαμηλές σέντρες στην πλάτη της άμυνας (όπως μας έχουν συνηθίσει), αλλά σε ψηλές σέντρες κάτι που αντιμετωπίστηκε εύκολα από τους αμυντικού.

2o Ημίχρονο

Με αλλαγή ξεκίνησε ο Κλοπ περνώντας τον Κιρχ αντί του Σμέλτσερ, με τον Κιρχ να πηγαίνει στο δεξί άκρο της άμυνας και αριστερά να έρχεται ο Παπασταθόπουλος. Έχοντας έναν κεντρικό αμυντικό (Σωκράτης) και έναν κεντρικό μέσο (Κιρχ) στα πλάγια, ήταν πολύ δύσκολο για την Ντόρτμουντ να βελτιώσει το παιχνίδι της από τα άκρα, ειδικά με τον Παπασταθόπουλο που ήρθε και στο αντίθετο του πόδι. Μοιραία δεν μπόρεσε να βγάλει σέντρα στην κίνηση παρά μόνο όταν έφερνε την μπάλα στο δεξί, ενώ δυσκολεύτηκε γενικότερα πολλές φορές ακόμη και στις υποδοχές του, όπως έγινε και στη φάση του 3ου γκολ.

Οι 3 μεσοεπιθετικοί Μιχιταριάν, Ρόις και Καμπλ άλλαξαν 2-3 φορές θέσεις μεταξύ τους αλλά με τον Ομπαμεγιανγκ στην κορυφή και με την άμυνα των Ιταλών στη χαμηλή ζώνη, ήταν δύσκολο να αλλάξει κάτι. Στο 63 με τις αλλαγές των Μπλαζικόφσκι και Ράμος και την αλλαγή του σχηματισμού σε 4-4-2, τα πράγματα έγιναν πιο ορθολογικά. Ο πρώτος πέρασε δεξιός πλάγιος αμυντικός με τον Κιρχ να περνάει στη φυσική του θέση, ενώ ο Ράμος 2ος επιθετικός δίπλα στον Ομπαμεγιάνγκ, με τον Ρόις αριστερά και τον Καμπλ δεξιά. Για περίπου 10 λεπτά αυτό αποτυπώθηκε στο γήπεδο με την Ντόρτμουντ να γίνεται πιο κινητική και απειλητική.

Την χρονική στιγμή που οι γηπεδούχοι βελτίωσαν την εικόνα τους ήρθε το λάθος, και η αμυντική ανισορροπία με την άμυνα να τραβιέται ψηλά και τον Τέβες να εκμεταλλεύεται την κάθετη πάσα του Περέιρα, με τον Μοράτα να έρχεται από πίσω και να τελειώνει την φάση και την πρόκριση.

Η Γιουβέντους σε όλο το 2ο ημίχρονο δεν άλλαξε τον προσανατολισμό της, δίνοντας έμφαση στη καλή αμυντική της οργάνωση στη χαμηλή ζώνη, ενώ όταν κέρδιζε την μπάλα είχε 2 στόχους: α) να βγάλει γρήγορη επίθεση με το κατέβασμα χαμηλά του Τέβες ώστε να πάρει την μπάλα και την προσπάθεια τραβώντας πάνω του τους αντιπάλους, ή με κάποιον από τους μέσους (κυρίως ο Περέιρα), να κινείται κάθετα με την μπάλα για να δημιουργήσει ανισσοροπία και να πασάρει αυτός σε Τέβες ή Μορατα. Ο τελευταίος κινήθηκε περισσότερο χωρίς μπάλα, (χαρακτηριστικά τα 2 τετ-α-τετ αλλά και το 2ο γκολ). β) η κυκλοφορία και το κράτημα μπάλας ακόμη και κάτω από πίεση με εκμετάλλευση όλου του πλάτους του γηπέδου και πηγαίνοντας την μπάλα από πλευρά σε πλευρά, ελέγχοντας απόλυτα τον ρυθμό.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Το γρήγορο γκολ της Γιουβέντους από την μία αλλά και η αδυναμία της Ντόρτμουντ να λειτουργήσει απέναντι σε οργανωμένο αντίπαλο ο οποίος αμύνεται στη χαμηλή ζώνη, σε συνδυασμό με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών του Κλοπ οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν σε θέσεις κλειδιά του σχηματισμού, οδήγησαν σε μία δίκαιη και σχετικά εύκολη επικράτηση των Ιταλών.