Είναι πολλοί. Για την ακρίβεια μιλάμε για κάτι λιγότερο από έναν για κάθε χρονιά από τότε που υπάρχει το Champions League. Και όμως αυτό το νούμερο είναι τεράστιο, μιας και ξεκινώντας να αραδιάζεις ποιο όνομα αντιστοιχεί σε κάθε έναν από τους 22 που έχουν χάσει τον τελικό εξαιτίας κίτρινης κάρτας στη ρεβάνς των ημιτελικών, δεν μπορείς παρά να αισθανθείς την αδικία. «Φιλαράκι, ας πρόσεχες να μην κιτρινιζόσουν». Αυτό είναι που ουσιαστικά σου λέει το γράμμα του νόμου. Το γνωρίζουμε όλοι όμως πως όπου μπαίνει στη μέση αυτό το διαολεμένο γράμμα, χάνεται το πνεύμα, η ουσία: που στην προκειμένη περίπτωση για όλους εμάς είναι το να δούμε να διεκδικούν την κούπα με τα μεγάλα αυτιά οι καλύτεροι και από τις δύο ομάδες.

Η συζήτηση λοιπόν -όπως σχεδόν κάθε χρόνο- ανοίγει και φέτος,. Αυτή τη φορά η αφορμή-ο παθών είναι ο Τσάμπι Αλόνσο. Είναι ο εγκέφαλος, ο ηγέτης, είναι, είναι... ένα σωρό είναι για τη Ρεάλ ο Ισπανός μέσος που έκανε ένα αχρείαστο φάουλ και με το σκορ πρόκρισης υπέρ της ομάδας του να είναι αδιαπραγμάτευτο. Ηταν ένα στιγμιαίο λάθος. Δεν θα έκρινε το ματς, ούτε καν μία φάση του. Κόλλησε η σκέψη του πιο μυαλωμένου παίκτη του γηπέδου. Ενα κακώς υπολογισμένο τάκλιν, ένα χαζό γλίστρημα, σε καμία περίπτωση κάτι αντιαθλητικό. Σίγουρα ήταν για κάρτα. Αυτό δεκτό. Μόνο που τούτη η κίτρινη που αντίκρισε εκείνη τη στιγμή μπροστά του, ήταν λες και δεχόταν 10 κόκκινες μαζεμένες και ακόμα χειρότερο.

Να χτυπούσε τον αντίπαλο του σκληρά. Να μάλωνε όπως κακή ώρα συνέβη στο Τορίνο με τον Μάρκοβιτς που θα χάσει ορθώς το δικό του τελικό επειδή ήρθε στα χέρια με αντιπάλους της Γιουβέντους. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι λογικό. «Φίλε έσφαλες, πλήρωσε το». Εδώ δεν είναι το γράμμα, αλλά η ουσία του αντιαθλητικού. Στην περίπτωση του Τσάμπι Αλόνσο όμως είναι άδικο. Οπως ήταν και στους περισσότερους από τους 21 που είχαν προηγηθεί από το 1994 (όσους πήραν κόκκινη δεν τους υπολογίζουμε ως αδικημένους). Τότε που η Μίλαν είχε καταδικαστεί να παραταχθεί στον τελικό του ΟΑΚΑ κόντρα στο μεγάλο φαβορί της «Dream Team» του Γιόχαν Κρόιφ, δίχως το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της: τον Φράνκο Μπαρέζι και τον Αλεσάντρο Κοστακούρτα (σ.σ.: ο Κοστακούρτα βέβαια είχε αποβληθεί κόντρα στη Μονακό και δεν εμπίπτει στο εν λόγω θέμα) ασχέτως εάν έστω και χωρίς αυτούς τελικά έριξε τεσσάρα!

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω αστοχίας αυτού του νόμου που πρέπει να καταργηθεί, παραμένει εκείνο του Πάβελ Νέντβεντ. Ο Τσέχος μέσος το 2002-'03 (και όχι μόνο τότε) πραγματοποιούσε μυθική χρονιά. Στον επαναληπτικό ημιτελικό κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης η Γιουβέντους έκανε περίπατο (3-0, με τη Ρεάλ να έχει νικήσει 2-1 στη Μαδρίτη). Κανείς και ποτέ δεν θα καταλάβει για ποιο λόγο ο Νέντβεντ έπεσε στα πόδια του Στιβ ΜακΜάναμαν στο κέντρο του γηπέδου στο 87'! Η εικόνα που ακολούθησε, συνεχίζει να προβάλεται έντονα στο μυαλό όσων την είδαν τότε μέσα από την τηλεόραση, με τον Τσέχο στα γόνατα να πιάνει το πρόσωπο του και τον Γερμανό Μάγιερ από πάνω του αμείλικτο τιμωρό με υψωμένη την κάρτα.

Από το 2:00 και μετά

Λίγα λεπτά αργότερα το κλάμα του ακουγόταν πιο δυνατά ακόμα και από τους πανηγυρισμούς για την πρόκριση. Αυτό που ακολούθησε ήταν ο λιγότερο θεαματικός τελικός στην ιστορία του Champions League (0-0 με τη Μίλαν που το πήρε στα πέναλτι). Από αυτόν όμως απουσίαζε εκείνος που περισσότερο από κάθε άλλον εκείνη τη σεζόν θα μπορούσε να τον έχει ομορφύνει. Βλέπετε, τον Γενάρη ο Νέντβεντ θα γινόταν ο πρώτος Τσέχος που θα βραβευόταν με την «Χρυσή Μπάλα». Το φαινόμενο όμως συνεχίζεται και θα συνεχίζεται έως ότου κάποια στιγμή οι φωστήρες του ποδοσφαίρου κατανοήσουν αυτό που αισθάνονται όλοι οι τριγύρω τους: παίκτες, παράγοντες, οπαδοί. Αυτό που πάντοτε αποτελεί αλάνθαστο κριτήριο και συνηθίζεται να αναφέρεται και ως... κοινό περί δικαίου αίσθημα!

* Από το Τσέλσι-Μπάγερν το 2012 απουσίασαν εξαιτίας καρτών συνολικά επτά παίκτες!

Η λίστα με όσους έχουν χάσει τελικό Champions League εξαιτίας καρτών
1994, Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0
Αλεσάντρο Κοστακούρτα-Φράνκο Μπαρέζι (Μίλαν)

1996, Γιουβέντους-Αγιαξ 1-1 (η Γιούβε στα πέναλτι
Μίκαελ Ράιζινγκερ (Αγιαξ)

1999, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν 2-1
Ρόι Κιν, Πολ Σκόουλς (Γιουνάιτεντ)

2000, Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0
Αμεντέο Καρμπόνι (Βαλένθια)

2002, Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1
Ζε Ρομπέρτο (Λεβερκούζεν)

2003, Γιουβέντους0Μίλαν 0-0 (η Μίλαν στα πέναλτι)
Πάβελ Νέντβεντ (Γιουβέντους)

2009, Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0
Ερίκ Αμπιντάλ, Ντάνιελ Αλβες (Μπαρτσελόνα)-Ντάρεν Φλέτσερ (Γιουνάιτεντ)

2010, Ιντερ-Μπάγερν 2-0
Τιάγκο Μότα (Ιντερ)-Φρανκ Ριμπερί (Μπάγερν)

2011 Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1
Χοσέ Πίντο (Μπαρτσελόνα)

2012, Τσέλσι-Μπάγερν 1-1 (η Τσέλσι στα πέναλτι)
Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς, Ραούλ Μεϊρέλες, Ραμίρες, Τζον Τέρι (Τσέλσι)-Νταβίντ Αλάμπα, Λουίζ Γκουστάβο, Χόλγκερ Μπαντστούρμπερ (Μπάγερν)

2014, Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης
Τσάμπι Αλόνσο (Ρεάλ Μαδρίτης)

Follow me: @jorgekaraman