Το καλοκαίρι που πέρασε έμοιαζε με εγγύηση απόλυτης αποτυχίας για τους Λατσιάλι. Βασικά, ήταν ένα καλοκαίρι για να γελάς και να κλαις μαζί. Το κωμικό του θέματος, είχε να κάνει με το γεγονός ότι η προετοιμασία άρχιζε και ο Κλαούντιο Λοτίτο δεν μπορούσε να βρει προπονητή μετά τα πίσω-μπρος του Μαρσέλο Μπιέλσα και την αρνητική απάντηση του Χόρχε Σαμπαόλι. Το δραματικό ήταν ότι κάποια στιγμή η πώληση των εισιτηρίων διαρκείας είχε κολλήσει στα... 11 κομμάτια, με τους ποδοσφαιριστές να βρίσκουν τις διευθύνσεις αυτών των «ηρώων» και να τους επισκέπτονται για να τους ευχαριστήσουν. Τρεις μήνες μετά, με την Λάτσιο του Σιμόνε Ιντσάγκι μάλλον δεν γελάει κανείς...

«Ημουν στη θάλασσα με την οικογένεια μου, στη Φορμεντέρα. Τη βραδιά του Ιταλία-Γερμανία στο Euro, ο Λοτίτο μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι υπάρχουν προβλήματα με τον Μπιέλσα και ότι αν δεν λύνονταν, θα ήθελε να γίνω εγώ ο προπονητής της Λάτσιο. Ημουν αυτός που ανέλαβε την ομάδα για τις τελευταίες επτά αγωνιστικές του περσινού πρωταθλήματος, η Λάτσιο είναι το σπίτι μου, είμαι εδώ 17 χρόνια, έχω δύο παιδιά που γεννήθηκαν στη Ρώμη, είναι Λατσιάλι, του είπα αμέσως «ναι». Αν μου έκανε αυτή την πρόταση μια άλλη ομάδα που θα ήταν στην ίδια κατάσταση, μάλλον δεν θα δεχόμουν. Για την Λάτσιο, όμως, δεν το σκέφτηκα. Οταν μου τηλεφώνησε ξανά ο Λοτίτο, δέχθηκα αμέσως. Πίστευα και πιστεύω ότι άξιζα αυτή την ευκαιρία».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Ιντσάγκι και τα είπε στην Corriere dello Sport, περιγράφοντας το πώς κατέληξε σε αυτόν τελικά η αναζήτηση του Λοτίτο για τη θέση του προπονητή. Ο Inzaghino, όπως αποκαλούσαν και αποκαλούν οι Ιταλοί τον Σιμόνε επειδή θα είναι πάντα ο μικρός αδερφός του Πίπο, είχε αποδείξει από την Primavera του κλαμπ ότι άξιζε όντως μια ευκαιρία αφού είχε κατακτήσει Coppa Italia και Supercoppa Italiana, χάνοντας το πρωτάθλημα από την Τορίνο στη διαδικασία των πέναλτι. Προφανώς τα αποτελέσματα ενός προπονητή σε επίπεδο μικρότερων ηλικιών δεν είναι και το πιο αξιόπιστο δείγμα για το τι μπορεί να κάνει αλλά σε μια Λάτσιο που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει σοβαρά «οικογενειακά» προβλήματα, μάλλον ήταν ό,τι καλύτερο να δοθεί η ομάδα σε ένα δικό της παιδί.

«Επί χρόνια ο κόσμος διαμαρτύρεται και φωνάζει επειδή δεν υπάρχουν Λατσιάλι στην Λάτσιο. Εγώ είμαι Λατσιάλε. Δεν ξέρω πόσο καλός είμαι, ξέρω όμως τα πάντα εδώ γιατί εδώ είναι το σπίτι μου επί 17 χρόνια», θα πει ο allenatore, ο οποίος κατάλαβε ότι το πρώτο που έπρεπε να κάνει ήταν να αλλάξει την ψυχολογία όλων στην ομάδα και το κατάφερε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού, οι Κεϊτά Μπαλντέ και Φελίπε Αντερσον. Ο πρώτος τσακωνόταν όλο το καλοκαίρι με τους Κλαούντιο Λοτίτο και Ιγκλι Τάρε αφού ήθελε να πάρει μεταγραφή και έφτασε στο σημείο να αρνηθεί να κάνει προπονήσεις. Ο δεύτερος έκανε μια μαγική σεζόν πρόπερσι αλλά πέρυσι δεν υπήρχε πουθενά.

Χωρίς να μπορεί κανείς να προδικάσει το πώς θα εξελιχθεί η σεζόν, ο βαθμός... α' τριμήνου που παίρνει ο Ιντσάγκι σε ό,τι αφορά αυτούς τους δύο και γενικά τον τρόπο που διαχειρίζεται την ομάδα, είναι ο υψηλότερος που θα μπορούσε να πάρει. «Ο Κεϊτά πέρασε δύο πολύ δύσκολους μήνες το καλοκαίρι, του είχαν πάρει το μυαλό με τις προτάσεις που του έκαναν καθημερινά, είχε προτάσεις με συμβόλαια 3-4 φορές μεγαλύτερα από αυτό που έχει εδώ. Σκέφθηκα όπως σκεφτόμουν ως ποδοσφαιριστής, του μίλησα σαν ποδοσφαιριστής, κάναμε παρέα. Μιλούσαμε πολύ, την μία μέρα ήταν ήρεμος, την άλλη ήταν μπερδεμένος. Ο Κεϊτά έχει απίστευτα περιθώρια εξέλιξης, ήθελε ειδική μεταχείριση, στις πρώτες δύο αγωνιστικές του πρωταθλήματος, με Αταλάντα και Γιουβέντους, δεν τον έβαλα καν. Δεν είχε το μυαλό του 100% εδώ, αν έμπαινε δεν θα έκανε τίποτα, έπρεπε να τελειώσει η μεταγραφική περίοδος για να ηρεμήσει και τώρα βλέπετε πώς είναι», λέει ο προπονητής, ο οποίος έχει καταφέρει να κερδίσει συνολικά τα αποδυτήρια και όχι μόνο τον Κεϊτά.

Ο Φελίπε Αντερσον, επίσης, αισθάνεται τόσο άνετα στη Λάτσιο αυτή την στιγμή, ώστε να δέχεται να παίζει μακριά από την αντίπαλη εστία. Πριν δύο χρόνια, με τον Στέφανο Πιόλι, ο Βραζιλιάνος είχε σχεδόν σε κάθε ματς γκολ ή ασίστ. Τώρα, με τον Ιντσάγκι, δέχεται να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του και τον χώρο δράσης του, φτάνοντας στο σημείο να ακολουθεί τον αντίπαλο μέχρι την άμυνα της Λάτσιο για να βοηθήσει ανασταλτικά και στη συνέχεια να βγάλει την μπάλα μπροστά, αφήνοντας άλλους να αναλάβουν το τελείωμα της επίθεσης. Ο Λούκας Μπίλια, επίσης, μέχρι και τον Ιούλιο έμοιαζε φευγάτος αφού είχε χάσει πάσα ιδέα με αυτά που έβλεπε να γίνονται με τον Μπιέλσα. Τελικά παρέμεινε στη Ρώμη και παίζει καταλυτικό ρόλο στο να είναι τα αποδυτήρια ήρεμα, αγαπημένα και 100% δίπλα στον προπονητή.

Η πολύ καλή παρουσία των Λατσιάλι στις πρώτες 12 αγωνιστικές πάντως, ουσιαστικά το 1/3 του πρωταθλήματος δηλαδή, δεν οφείλεται μόνο στην αναγέννηση των Κεϊτά και Φελίπε Αντερσον. Ούτε μόνο στην δουλειά του Ιντσάγκι στον ψυχολογικό τομέα. Οφείλεται και στις σωστές επιλογές στη μεταγραφική περίοδο, όπως για παράδειγμα αυτή του Τσίρο Ιμόμπιλε. Με τον Φίλιπ Τζόρτζεβιτς να μην έχει συνέλθει ποτέ από τον σοβαρό τραυματισμό του και τον Μίροσλαβ Κλόζε να αποσύρεται, οι Ρωμαίοι πίστεψαν στον Ιμόμπιλε και δικαιώνονται. Απαντήσεις ήθελε να δώσει η Λάτσιο φέτος, απαντήσεις ήθελε να δώσει και ο Τσίρο μετά τα αποτυχημένα περάσματα από Ντόρτμουντ και Σεβίλλη. Ο συνδυασμός, επομένως, ήταν καλός. Τόσο καλός ώστε ο Ιμόμπιλε να έχει αυτή την στιγμή 9 γκολ. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο ρυθμός με τον οποίο σκοράρει, είναι καλύτερος και από αυτόν της σεζόν 2013-14, όταν αναδείχθηκε capocannoniere με την Τορίνο.

Από εκεί και πέρα, τη διαφορά κάνει η τακτική ευελιξία του Ιντσάγκι, ο οποίος έχει ως βάση το 4-3-3 με το οποίο δούλεψε σε όλη την προετοιμασία αλλά δεν φοβάται να αλλάξει. Και συνήθως ξέρει και πότε να αλλάξει. Μέσα σε αυτές τις 12 αγωνιστικές, οι Λατσιάλι πέρα από το 4-3-3 έχουν χρησιμοποιήσει και τα 3-4-3, 3-5-2 και 4-2-3-1. Το 3-4-3 χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο ματς με τη Γιουβέντους, στο Olimpico, για την 2η αγωνιστική. Αποτέλεσμα δεν ήρθε, αφού το γκολ του Κεντίρα έδωσε τη νίκη στους Τορινέζους, αλλά δεν υπήρξαν αμυντικά προβλήματα. Ο Ιντσάγκι έπαιξε με το ίδιο σύστημα και στη νίκη με 3-0 επί της Πεσκάρα ενώ επέλεξε το 3-5-2 για τον αγώνα με τη Μίλαν στο San Siro, όπου ηττήθηκε με 2-0. Αυτή η ήττα, στις 20 Σεπτεμβρίου, είναι και η τελευταία της Λάτσιο στο πρωτάθλημα!

Από τότε, ο απολογισμός είναι 4-3-0, με τον Κεϊτά να έχει παίξει σημαντικό ρόλο. Συγκεκριμένα, είναι οι επτά αγώνες στους οποίους έχει αρχίσει ως βασικός και έχει 4 γκολ σε 3 ασίστ, με 80% ποσοστό στις επιτυχημένες πάσες ενώ έχει φτιάξει και 20 ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του. Τις λες και καλές τις επιδόσεις του... Οπως καλές είναι γενικά οι επιδόσεις της ομάδες με τα συστήματα που χρησιμοποιεί ο Ιντσάγκι, ο οποίος έχει και ένα δίλημμα πλέον: Οι αριθμοί δείχνουν ότι σε σύστημα με άμυνα τριών, η Λάτσιο έχει βάλει 6 γκολ και έχει δεχθεί 5. Σε σύστημα με άμυνα τεσσάρων, βασικά στο 4-3-3 δηλαδή, οι Ρωμαίοι έχουν βάλει 14 γκολ, με τον μ.ο. να είναι 2,3 άνα ματς. Οταν, όμως, δεν είναι τριπλέτα μπροστά αλλά δύο, στο 3-5-2 δηλαδή, ο μέσος όρος των γκολ άνα παιχνίδι πέφτει στο 1,5. Με λίγα λόγια, δηλαδή, η Λάτσιο δέχεται λιγότερα γκολ με άμυνα τριών αλλά σκοράρει περισσότερο με άμυνα τεσσάρων (4-3-3). Θέμα Ιντσάγκι, επομένως, το τι θα επιλέξει για τη συνέχεια...

Δεν είναι μόνο οι επιλογές του προπονητή για την τακτική που ενδιαφέρουν την διοίκηση όμως. Είναι και αυτές των παικτών για το μέλλον τους. Ο Κεϊτά μπορεί να ηρέμησε από την στιγμή που έκλεισε η μεταγραφική περίοδος αλλά εξακολουθεί να δέχεται προτάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπίλια, το όνομα του οποίου είναι δεδομένο ότι θα παίξει για την Ιντερ λόγω Στέφανο Πιόλι. Στο στόχαστρο άλλων ομάδων, παράλληλα, βρίσκεται και ο Στέφαν Ντε Φράι. Κοινό σημείο και των τριών, το γεγονός ότι τα συμβόλαια τους λήγουν το καλοκαίρι του 2018, πράγμα που σημαίνει πως είτε θα πρέπει να ανανεώσουν είτε να πουληθούν το καλοκαίρι για να μην χαθούν ως ελεύθεροι.

Για τον Ιντσάγκι, ο οποίος έχει πετύχει αυτά τα αποτελέσματα έχοντας χάσει δύο φορές με τραυματισμό τον καλύτερο μέσο του (Μπίλια) και μία τον καλύτερο αμυντικό του (Ντε Φράι, αναμένεται να επιστρέψει για το ντέρμπι με την Ρόμα στις 4/12), το ιδανικό θα είναι να ανανεώσουν. Για τον Λοτίτο, το θέμα είναι να ανανεώσουν χωρίς να ζητήσουν τρελά λεφτά. Για τους τιφόζι, θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι η διοίκηση θέλει μια καλή σεζόν φέτος για να μπορέσει να πουλήσει με πολλά λεφτά το καλοκαίρι. Ανάμεσα στον κόσμο και τους Λοτίτο-Τάρε, άλλωστε, έχει χαθεί κάθε σημείο επαφής και αυτό, δυστυχώς για την ομάδα, φαίνεται στις εξέδρες.

Το Olimpico έχει συνήθως λίγο κόσμο, σίγουρα πολύ λιγότερο από όσο θα άξιζαν Ιντσάγκι και παίκτες για τα ως τώρα αποτελέσματα, ενώ όποτε πάνε πολλοί στις εξέδρες, πάνε κυρίως για να αποδοκιμάσουν τη διοίκηση και λιγότερο για να υποστηρίξουν την ομάδα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί και έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι στην Ιταλία (δημοσιογράφοι, σχολιαστές, παλαίμαχοι κλπ) θεωρούν ότι η Λάτσιο δεν θα αντέξει και θα χάσει θέσεις όσο προχωράει το πρωτάθλημα. Σίγουρα μπορεί να γίνει αυτό. Με το πρόγραμμα του Δεκεμβρίου να λέει Λάτσιο-Ρόμα, Σαμπντόρια-Λάτσιο, Λάτσιο-Φιορεντίνα και Ιντερ-Λάτσιο, είναι όντως πιθανό η είσοδος του 2017 να βρει τους Biancocelesti πιο χαμηλά από την 4η θέση.

Αν, όμως, αυτός ο μήνας βγει με καλά αποτελέσματα, τότε η Λάτσιο θα πρέπει να θεωρείται πραγματικός διεκδικητής τουλάχιστον μιας θέσης για το Europa League. Για μια ομάδα που δεν μπορούσε να βρει προπονητή και είχε αρχικά την υποστήριξη μόνο 11 οπαδών, αυτό θα μοιάζει με scudetto...