Για την πορεία της εθνικής στο Μουντιάλ, γι' αυτή την... γλυκόπικρη γεύση που μας άφησε, για το «αχ» που όλοι είπαμε όταν έχασε το πέναλτι ο Γκέκας, για την μοναδική χαμένη ευκαιρία να βρεθούμε στους 8 του κόσμου, για το αντίο του μεγάλου Γιώργου Καραγκούνη γράφτηκαν πολλά τις προηγούμενες ημέρες.

Θα γραφτούν ακόμη περισσότερα τις επόμενες. Άλλωστε αυτή η ομάδα που την τελευταία 10ετία μας έκανε πολλές φορές περήφανους και μας έκανε άλλη μια στα γήπεδα της Βραζιλίας το αξίζει. Γιατί δεν είναι ένα πυροτέχνημα του ενός μήνα, του ενός χρόνου. Είναι μια ΟΜΑΔΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, με φλόγα, κίνητρο, ταλέντο και πάθος. Σε πολλά υστερεί. Σε πάρα πολλά. Μπαμ κάνουν στο γήπεδο... Δεν είναι Γερμανία ή Ολλανδία.

Δεν είναι Βραζιλία ή Αργεντινή. Δεν είναι Ιταλία, Ισπανία ή Αγγλία κι ας τις άφησε πίσω σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι η Ελλάδα μας όμως. Είναι όμως μια ομάδα που όσο κι αν την χλευάζουν (-ουμε), όσο κι αν πολλές φορές μας κάνει να... βαριόμαστε όταν την βλέπουμε έχει την δική της ταυτότητα και πλέον σε κάθε ευκαιρία την βάζει στο Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο!

Όπως ανέφερα και παραπάνω πολλά ακόμη θα γραφτούν τις επόμενες ημέρες για την όμορφη αυτή περιπέτεια στο Αρακαζού, το Ρεσίφε, την Φορταλέζα, το Μπέλο Οριζόντε... Για τα όσα έζησαν εκεί όλοι οι διεθνείς που κάνουν όλους εμάς που τα βιώσαμε από πολλά χιλιόμετρα μακριά να τα ζηλεύουμε... Όπως το ζήλεψε κι ο Γιώργος Κατίδης, ο παίκτης που είναι ισόβια αποκλεισμένος από τις εθνικές ομάδες πληρώνοντας την βλακεία του.

Τον... ναζιστικό χαιρετισμό μετά από ένα γκολ που είχε πετύχει ως παίκτης της ΑΕΚ σε ένα ματς με την Βέροια στο ΟΑΚΑ. «Μια φάση, μια στιγμή, μια πρόκριση» είπε ο Αλέξης Σπυρόπουλος από μικροφώνου ΝΕΡΙΤ στο πέναλτι του Σαμαρά. «Μια βλακεία, μια στιγμή, ένας αποκλεισμός» ισχύει στην περίπτωση Κατίδη που υπό άλλες συνθήκες ίσως και να ήταν στα γήπεδα της Βραζιλίας ή να διεκδικούσε μια θέση σε αυτή την ομάδα που σήμερα δικαιολογημένα ζηλεύει.

Τώρα όμως ξέρει όπως έγραψε και στο twitter «Εγώ θα 'μαι εδώ από την TV. Πάντα»! Αυτό το «πάντα» όμως όταν μιλάμε για παιχνίδι, όπως είναι το ποδόσφαιρο, πόσο σκληρό μπορεί να είναι για ένα παιδί 21 ετών; Σε αυτά τα 2 χρόνια που τον έφαγε το... ποδοσφαιρικό ξερονήσι, ο Κατίδης έχασε θέση στην εθνική (σ.σ ήταν αρχηγός στις... μικρές) και παράλληλα την ευκαιρία να βρεθεί σε μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Ακόμη έχασε την ευκαιρία να καθιερωθεί σε μια μεγάλη Ελληνική ομάδα όπως η ΑΕΚ, έχασε και την ευκαιρία να κάνει μια καλή μεταγραφή σε ένα club του εξωτερικού. Όπως τόσοι και τόσοι διεθνείς και μη...

Για ένα παιδί που έχει όνειρα, για ένα αμόρφωτο (κατά δήλωση του) παιδί που πέρα από την μπάλα δεν ξέρει τίποτα άλλο να κάνει, αυτή η τιμωρία είναι εξοντωτική. Τον... τελειώνει. Κι αυτό συνέβη με τον Κατίδη, όσο κι αν προσπαθεί να βρει ξανά τα βήματα του στα «χαμηλά» της Ιταλίας!

Τις παραμονές των ευρωεκλογών, αλλά και των Αυτοδιοικητικών εκλογών, όλα τα κόμματα που καταδικάζουν με τον πλέον σαφή τρόπο τον ναζισμό και τις πρακτικές του, δεν είχαν το πρόβλημα να... κλείσουν το μάτι σε ψηφοφόρους προκειμένου να εκλέξουν έναν Ευρωβουλευτή ή να πάρουν ένα δήμο και μια Περιφέρεια.

Κι όταν στα «στρογγυλά τραπέζια» της τηλεόρασης επισημαίνονταν κάτι τέτοιο ως... ελαφρυντικό τόνιζαν πως δεν επιθυμούν «να χαρίσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους στα ναζιστικά μορφώματα»! Μήπως ήρθε η ώρα να μην... χαρίσουμε και ένα παιδί 21 ετών, ένα ατόφιο ποδοσφαιρικό ταλέντο;

Μήπως αυτό το «ισόβιος αποκλεισμός» του κυρίου Σαρρή θα πρέπει να γίνει «δεύτερη ευκαιρία;». Άλλωστε ο πρόεδρος της ΕΠΟ και σε πιο... σοβαρά αμαρτήματα ήταν ιδιαίτερα επιεικής! Εξάλλου ο Κατίδης και όσοι είχαν σκοπό να συμπεριφερθούν σαν κι αυτόν (ποδοσφαιρικά τουλάχιστον) το πήραν το μάθημα. Πιθανότατα να μην αλλάξει κάτι. Το πιο πιθανό είναι να παραμείνει αυτή η απόφαση. Έτσι τα γράφω ως... τροφή για σκέψη.

Έτσι γιατί αυτό το... παράπονο που έβγαλε το «τιτίβισμα» του παίκτη που πέρσι έπαιζε στην ιταλική Νοβάρα, θυμίζει τα παιδικά χρόνια του καθενός που για μια μαλακιά (προφανώς όχι τόσο χοντρή όσο του Κατίδη) έμενε κάποιες ώρες κλεισμένος στο σπίτι χάνοντας την μπάλα στην αλάνα ή ένα παιδικό πάρτι! Ή ακόμη κι έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που κι αυτός τον έβλεπε ως τιμωρημένος από την TV... Έτσι γιατί μας μας θυμίζει ότι καμία φορά αρετή είναι να συγχωρούμε και να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμη και με τους μεγαλύτερους εγκληματίες του κόσμου έχει γίνει αυτό...